η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


21 Απριλίου 2007

Istanbul



Πρώτη φορά που πήγα στην Κωσταντινούπολη ήταν με τη Μ. το 2004.Τη Μ. τη γνώριζα ελάχιστα, για την ακρίβεια σχέδον καθόλου.Δουλέψαμε μαζί ένα μήνα το καλοκαίρι και ζήτημα να είχαμε πει δυο κουβέντες, άντε πέντε.Παρόλαυτά τελευταία μέρα κάπως έκατσε και πιάσαμε ολόκληρη κουβέντα και καθώς αποδείχτηκε οτι είχαμε και οι δύο την ίδια αγάπη και τρέλα για τα ταξίδια μου είπε να αλλάξουμε τηλέφωνα μπας και κανονίσουμε κανά ταξίδι.Δεν περίμενα βασικά στ’αλήθεια οτι θα το κανονίζαμε ποτέ αλλά της έδωσα το τηλέφωνο μου.
Ένα ωραίο βραδάκυ του Σεπτέμβρη μετά απο κανά δεκαήμερο, εκεί που καθόμουνα σε κάτι γρασίδια με κάτι φίλους και τα λέγαμε, χτυπάει το τηλέφωνο.Η Μ.: «Ε, λεω να κάνω καμιά βόλτα προς Κωσταντινούπολη αύριο και είπα να δω αν έχεις όρεξη, πάμε?» (ακολουθεί μια μικρή παύση καθώς επερξεργάζομαι τα δεδομένα...) «Κωσταντινούπολη ε?Πάμε!».Ε δε θέλω και πολύ εγώ σε τέτοια θέματα έτσι και έχω έστω και λίγα λεφτά στην άκρη.Κλείνω το τηλέφωνο και ανακοινώνω: «Αύριο την κάνω για Κωσταντινούπολη».
Το βράδυ στο σπίτι δεν έκλεισα και πολύ μάτι...ετοίμαζα πράγματα και γενικώς ήμουν μες την υπερένταση και μες τα λαλαλααα...Τελικά το πρωί, μετά απο λίγες ώρες ύπνου, ξεκίνησα να κανονίσω τα περί εισιτηρίων γιατί η Μ. έπρεπε να πάει στο γραφείο.Τρέξιμο, διαβατήρια, ΟΣΕ, και το απαραίτητο τηλεφωνάκι στον αδερφό για να δώσει τις απαραίτητες οδηγίες ως γνώστης της πόλης.Τελικά τα πρόλαβα όλα και το βράδυ πέρναμε την κλινάμαξα για Θεσσαλονίκη.
Λατρεύω τα ταξίδια με τρένο, είναι τα αγαπημένα μου ταξίδια, και αυτό ήταν απο τα καλύτερα που έχω κάνει.
Ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη, μπουγάτσα στο χέρι και γρήγορα στο τρένο για Πύθειο.Όταν φτάσαμε στα σύνορα κατεβήκαμε γιατί το τρένο γύρναγε πίσω και έρχοταν ένα των τούρκικων γραμμών για να συνεχίσει απο κει (τώρα το έχουν αλλάξει και φεύγει κλινάμαξα απευθείας Θεσσαλονίκη – Ιστανμπούλ).
Το Πύθειο δεν είναι και τίποτα, ένα αστυνομικό τμήμα, τελωνείο και το γκισέ του ΟΣΕ με μια καντινούλα δίπλα.Ε και τα σπίτια όσων δουλεύουν στα παραπάνω φυσικά.Ναι συγκλονιστικό μέρος!Εκεί περάσαμε γύρω στις 5-6 ώρες μέχρι να ρθει το άλλο το τρένο.Πίναμε βυσσινάδα λουξ και βαράγαμε μύγες.
Το τούρκικο τρένο ήρθε τελικά κάποια στιγμή και ήταν ένα απο αυτά τα φοβερά τα παλιά που δεν κυκλοφουρούνε πια.Την αράξαμε με τη Μ. σε ένα κουπέ, όλο για την πάρτη μας και το ταξίδι ξεκίνησε υπέροχα, με όμορφα τσαφ τσουφ και γλυκά ταρακουνήματα και ατέλειωτα λιβάδια να απλώνονται έξω απο το παράθυρό μας.
Μετά απο καμιά ώρα το τρένο κάνει στάση σε ένα χωριό, που ποτέ δε θυμάμαι το όνομα του, όπου γίνεται ο έλεγχος των διαβατηρίων και όπου συνήθως το τρένο παραμένει καμιά ώρα στην καλύτερη περίπτωση, γιατί πάντα υπάρχει κάποιος εκτός Ευρώπης στο τρένο και του οποίου πρέπει να ελεγχθεί η visa.
Καθώς περιμέναμε λοιπόν ξεχυθήκαμε με τις μηχανές ανα χείρας και οι δύο.Εγώ είχα μόλις τελειώσει και τη σχολή και τράβαγα το ένα φίλμ μετά το άλλο.Η αλήθεια έιναι βέβαια ότι έχω μερικές πολύ όμορφες εικόνες απο αυτό το ταξίδι.
Μόλις μια ώρα απο την Ελλάδα και η αίσθηση, το τοπίο και οι άνθρωποι πολύ διαφορετικά.Είναι φοβερό.Είναι και πανέμορφο.
Παιδάκια με ρούχα οτι να 'ναι και μερικά ξυπόλυτα, τρέχαν εδώ κι εκεί και μας κοιτούσαν καλά καλά σα να ‘μασταν εξωγήινοι.Είχε πολύ γέλιο, η Μ. τους μιλούσε και αυτά στηνόντουσαν να τα φωτογραφίσει.Παρόλο που δε μιλάγαμε την ίδια γλώσσα, κατά κάποιο τρόπο συνεννοούμασταν.
Το ίδιο και στο τρένο, στη συνέχεια, όταν ξεκινήσαμε.
Οι ελεγκτές ήταν όλοι κατι φοβερές μορφές, μεγαλούτσικοι με γκρίζα μαλλιά, αδύνατοι, με μουστάκες και ευγενικότατοι.Καθόντουσαν στο διπλανό κουπέ απο εμάς.
Ο ένας έφτιαχνε τσάι σε ένα γκαζάκι και κυκλοφορούσε στα κουπέ με πλαστικά ποτηράκια και ζαχαρίτσες και μας μοίραζε.Έτσι χωρίς πληρωμή, απλά μοίραζε τσαγάκι.
Σε ένα από τα χωριά που σταματήσαμε στη διαδρομή κάποιος τους έδωσε ένα μεγάλο πεπόνι.Πέπονι θύμιζε περισσότερο δηλαδή, αλλά είχε το μέγεθος καρπουζιού και ήταν και λιγάκι άνοστο.Οι ελεγκτές μας κάλεσαν στο κουπέ τους να φάμε λίγο πεπονάκι.Και πάλι κάπως συνεννοηθήκαμε, λίγα ελληνικά εμείς, λίγα τούρκικα αυτοί, πέταγα κι εγώ τη μόνη λέξη που γνώριζα τότε, tesekkür, δηλαδή ευχαριστώ, και γελάγαμε και μια χαρά συνεννοούμασταν!
Μετά ο ένας έκοψε φέτες απο το πεπόνι και άρχισε να μοιράζει και στον κόσμο στα υπόλοιπα κουπέ!
Οι τύποι ήταν φοβεροί λέμε.
Και τα τοπία που εναλλάσσονταν έξω απο το παράθυρο ήταν φοβερά.Ειδικά με τη δύση του ηλίου να έχει βάψει πορτοκαλί τον ουρανό και τους μιναρέδες να διακρίνονται σαν σκιές στον ορίζοντα.
Φτάσαμε εις την πόλη όταν είχε πέσει η νύχτα πια.
Εγώ έπερνα τηλέφωνο μια φίλη που μένει εκεί αλλά φαίνεται έλειπε σε διακοπές και έτσι έπρεπε να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε....

(...συνεχίζεται)

13 σχόλια:

ion είπε...

με ταξίδεψες πρωϊ πρωϊ..σκέφτομαι τα φθαρμένα δερμάτινα στο κουπε του γκρίζου τραίνου και τον αέρα που φύσηξε μόλις βγήκες για τη πρώτη φωτογραφία..για τη λούξ βυσσινάδα δεν το συζητάω καν..
καλημέρα έστω κι απο την Αθήνα !))

unlearn... είπε...

:) Καλημέραααα!!!!

ion είπε...

καλημέρα και πάλι..**
πολύ θα ήθελα ένα ταξίδι τώρα..
συνέχισε το..

Ανώνυμος είπε...

Κωνσταντινούπολη...Ένας ακόμα προορισμός στον κατάλογο αναμονής! :)
Τόσα χρόνια όχι πολύ μακριά από σύνορα και δε πάτησα το πόδι μου στην άλλη μεριά! Τώρα που η απόσταση είναι μεγάλη ίσως ήρθε η ώρα πια...
Btw, όλοι οι Τούρκοι που γνώρισα μέχρι στιγμής ήταν υπέροχοι και πολύ ευγενικοί άνθρωποι!

unlearn... είπε...

@ ιον...το συνεχίζω ;)

@ i döda vinkeln...αξίζει το ταξίδι πραγματικά.Και ναι όντως κι εγώ όσους έχω συναντήσει είναι φοβεροί και πολύ καλοί άνθρωποι.
:)

Aggelos Spyrou είπε...

Έξοχες σκηνές!!!

Ζήλεψα λίγο, τόσο δα...

Θυμήθηκα ταξίδια μου στο Πεκίνο, στην Καραϊβική, στη Νέα Υόρκη, στο Ροβανιέμι, στη Ρώμη, στη Μαδρίτη, στη Λισσαβώνα, στη Φρανκφούρτη, στην Κοπεγχάγη, στο Τολέδο, στη Βαρκελώνη και τόσα άλλα που έχω κάνει κατά καιρούς... Γιατί τα αναφέρω όλα? Γιατί, φτάνοντας σε κάθε έναν προορισμό από αυτούς, θέλεις η αίσθηση ελευθερίας, θέλεις η νέα κουλτούρα που ανοίγεται εμπρός σου (αν είσαι open minded), έχουν κάτι κοινό.

Η ανταλλαγή πολιτισμού ίσως να είναι μια από τις μορφές ανθρώπινης επαφής, τις πιο γλυκές.

Μετά μπαίνει η πολιτική στη μέση και τα κάνει μπάχαλο...

0:)

Anasazi είπε...

Ταξίδεψα κι εγώ με το κείμενο σου. Πολύ ωραίο, πραγματικά.

unlearn... είπε...

άγγελε ταξιδιάρη...η ανταλλαγή πολιτισμού είναι όντως ενα όμορφο παράδειγμα ανθρώπινης επαφής.
Και πάντα έμπαινε κάποια μορφή εξουσίας στη μέση να τα κάνει μπάχαλο όντως...η πολιτική, το χρήμα...η μαλακία που κουβαλάει ο καθένας μέσα του οτι είναι σαφώς καλύτερος απο το διπλανό του και γι αυτό πρέπει να υπερισχύσει.
ουφ!

Τα ταξίδια τώρα είναι όντως μαγεία!

:)

anasazi...χαίρομαι που κατάφερα να σε ταξιδέψω, ευχαριστώ ;)

Unknown είπε...

Αχ ρε unlearn τι όμορφο ταξιδιωτικό...
το πιό όμορφο για μένα(που με εκανε κ απολαυσα πιο πολυ τη συνεχεια, ήταν ο τρόπος που ξεκίνησε,το ξαφνικο τηλ,το αυθόρμητο, το μαγικό)
Δεν έχω ταξιδέψει πουθενά (εκτος απο γερμανια-δλδ μοναχο)
φέρεις την ευθύνη να με ταξιδέψεις με τη συνεχεια...

2Σx2 είπε...

Συμφωνώ με τον narita! Τα πιο ωραία είναι τα αυθόρμητα. Το τρένο θέλει παρέα και όρεξη. Αν έχεις αυτά πας παντού! Που είναι η συνέχεια πια;

Siddhartha είπε...

Συνήθως, πριν διαβάσω ένα μπλογκ, κάνω scroll down να δω πόσο μεγάλο είναι. Το δικό σου με συνεπήρε από την αρχή, και το μοναδικό δυσάρεστο ήταν ότι πρέπει να περιμένω για την συνέχεια. Μην την αργήσεις. :-D

unlearn... είπε...

narita μου η συνέχεια σου 'ρχεται...

εγώ πάλι αν δεν κάνω ενα ταξίδι τουλάχιστον το χρόνο κάτι παθαίνω.

έλα εσύ είσαι και δίπλα πετάξου μια στην πόλη!

;)

unlearn... είπε...

2σχ2 ναι τα αυθόρμητα έχουν μια άλλη μαγεία, αλλά και τα προγραματισμένα δεν πάνε πίσω!χεχεχε!

siddhartha χεχε κι εγώ το κάνω αυτό.οπότε πολύ χαίρομαι που δε σου συνέβει εδώ αυτό :D


α ναι η συνέχεια...έφτασεεε....