η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


24 Φεβρουαρίου 2008

123...βιβλία!!!

Λοιπόν μου ψιθύρισε το μαράκι το λεμονάτο πως παιχνιδάκι κυκλοφορεί και πως το μυστικό κρύβεται στη σελίδα 123 του βιβλίου μου....Ανοίγω λοιπόν και διαβάζω....

"Προσπερνώντας το σκοπευτήριο, ο Βαρενούχα παραμέρισε τις πασχαλιές που έκρυβαν τη βαμμένη γαλάζια τουαλέτα.Ο ηλεκτρολόγος αποδείχτηκε εντάξει άνθρωπος, η λάμπα στην οροφή της τουαλέτας ανδρών βρισκόταν τοποθετημένη μέσα στο μεταλλικό πλέγμα, όπως είχε δώσει εντολή ο διαχειριστής.Όμως τον στενοχώρησε το γεγονός οτι, ακόμη και με το λιγοστό φως πριν απ'την καταιγίδα, μπορούσες να διακρίνεις τις επιγραφές απο κάρβουνο και μολύβι που βρόμιζαν όλους τους τοίχους.
-Μα τι πράγματα είναι αυτά, ε!...πήγε να πει ο διαχειριστής, και ξαφνικά άκουσε πίσω του μια φωνή σα νιαούρισμα.
-Εσείς είστε ο Ιβάν Σαβέλιεβιτς?
Ο Βαρενούχα ταράχτηκε, γύρισε και είδε πίσω του κάποιον κοντό χοντρούλη, που όπως του φάνηκε το κεφάλι του έμοιαζε με γάτα.
-Μάλιστα, εγώ είμαι, απάντησε ψυχρά ο Βαρενούχα.
-Χαίρω, χαίρω πολύ, αποκρίθηκε με κλαψιάρικη φωνή ο κοντόχοντρος γατάνθρωπος και ξαφνικά, παίρνοντας φόρα, έδωσε στον Βαρενούχα μια τέτοια γροθιά στο αυτί, που η τραγιάσκα του τινάχτηκε απ' το κεφάλι και χωρίς ν' αφήσει ίχνος εξαφανίστηκε μέσα στη μια απ' τις λεκάνες του αποχωρητήριου."

Απο το βιβλίο Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ.
Πριν λίγο καιρό το ξεκίνησα, αλλά είναι απο τα βιβλία που απο τις πρώτες σελίδες σε κρατάνε και δε θες να το αφήσεις απο τα χέρια σου για να δεις τι θα γίνει στη συνέχεια.
Με πολύ καλή γραφή αλλά και μπόλικη δόση σοβιετικού σου-ρεαλισμού.

Καλώ κι εγώ με τη σειρά μου λοιπόν να ανοίξουν τα βιβλία τους στη σελίδα 123 και να παραθέσουν ενα απόσπασμα τους ναρίτα, τρολ, νεροπιστολέρο, patsiouri και roadartist

14 Φεβρουαρίου 2008

το συνδρομο του φλεβαρη....


Στα μισά του Φλεβάρη λοιπόν και άντε να τελειώνουμε και μ'αυτόν.
Η φάση με το Φλεβάρη είναι οτι έχουν ήδη περάσει τρεις μήνες χειμώνα, έχουν περάσει χριστούγεννα πρωτοχρονιές και λοιπά ιβέντς που δίνουν γεύση και χρώμα στο χειμώνα και πλεον σε έχει κουράσει αυτή η μουντίλα του καιρού και το κρυο που σου μαστιγώνει το πρόσωπο το πρωί και που αν ξεχάσεις τα γάντια όταν φεύγεις βιαστηκά για τη δουλειά με το ποδήλατο την πάτησες γιατί φτάνεις απλά χωρίς χέρια (ναι το έπαθα χτες).
Πλην όλων των παραπάνω λοιπόν ο Φλεβάρης έχει ακόμα ενα τεράστιο μειον.Και αυτό είναι το οτι υπάρχουν στον αέρα κάποια αμυδρά σημάδια άνοιξης, όπως τα πουλάκια που επιστρέψανε και τιτιβίζουν πλεον όμορφα κάθε πρωί, ενας ήλιος που και που, να ζεσταίνει γλυκά, καμιά μέρα με θερμοκρασία άνω των πέντε βαθμών που παθαίνεις αμοκ και βγαίνεις χωρίς γάντια, με ανοιχτό μπουφάν, κοντομάνικο και λεπτό παπουτσάκι και μόλις πέσει ο ήλιος το δαγκώνεις.Η όπως σήμερα που έχει εναν τρελό ήλιο και μια υπέροχη μέρα και το θερμόμετρο δείχνει....μηδέν!Μα μηδέν?!?Γκρουμφ.

Και είναι πολύ βασανιστικό να γεύεσαι την γλύκα της άνοιξης και μετά να ξυπνάς πάλι ενα πρωί και να ήταν σαν όνειρο και να επιστρέφουν πάλι αυτά τα σύννεφα που σε πλακώνουν και σου ρουφάνε όλα τα χρώματα της καθημερινότητας.Μουντίλα.
Τουλάχιστον αυτός ο Φλεβάρης είναι λιγότερο καταθλιπτικός απο τον περσινό.

(Ουφ.......εντάξει τέλος η γκρίνια του Φλεβάρη.....θα μπορούσε κατα τ'αλλα να είναι ενας ωραιότατος μήνας, απλά εγώ τον βρίσκω λιγάκι περιττό...χεχε)
Το καλό με τον φετινό Φλεβάρη είναι οτι έχει 29 μέρες και μιας και τα δίσεκτα έτη με πάνε πολύ, όπως έχει αποδεδειχτεί στο παρελθόν, αισιοδοξώ για το μέλλον και περιμένω επίσης πολλά απο αυτή τη χρονιά..Ως τώρα τα πράγματα πάνε εξαιρετικά άλλωστε και έχω πάρει φόρα και γουστάρω.

Και περνάει, περνάει ο καιρός...λαλαλαααα....Και αυτά που έρχονται είναι όμορφα, όμορφα λαλαλααααα......Και η κάθε μέρα είναι όμορφη.Κι αν δεν είναι θα είναι η επόμενη....λαλαλαααα!!!!

10 Φεβρουαρίου 2008

switch off the f@*&# television!!!



Κλείστε την τηλεόραση!
Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.
Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.
Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.
Λέμε όχι:
Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.
Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.
Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.
Στις εκπομπές - σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.
Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.
Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.
Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου.
Όλοι μας!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
[Το παρόν μου ήρθε σαν mail και το γούσταρα...1ον γιατί δεν έχω τηλεόραση καρντιά μου οπότε κατά κάποιο τρόπο την έχω μονίμως κλειστή απο άποψη (χα!)και 2ον και κυριότερο γιατί είμαι μεγάλη φαν της άποψης οτι η δύναμη των πολιτών είναι μεγάλη.Αρκεί να αρχίσουμε να την χρησιμοποιούμε.....με το σωστό τρόπο.
Για πάμε, για πάμε!!!]

03 Φεβρουαρίου 2008

φΑνέρωσε μου τη Μάσκα που κρύβεις...κάτω Απ'τη Μάσκα που φοράς


Τελικά ο κόσμος έχει προβλήματα και το κρύβει πολύ καλά...
Έχω ξαφνιαστεί και έχω σοκαριστεί.
Ο θάνατος πάντα ξαφνιάζει.Ειδικά όταν έρχεται απροειδοποίητος.Όταν όμως τον προσκαλείς ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο.Η αυτοκτονία είναι κάτι που δυσκολεύομαι να το καταλάβω.Ειδικά όταν έρχεται απο ανθρώπους που δεν το περίμενες με τίποτα...αλλά συνήθως απο εκεί που δεν το περιμένεις έρχονται τα περισσότερα πράγματα...
Ο Γ. ήταν άνθρωπος ήσυχος.Μυστήριος για αυτούς που δεν τον ήξεραν και πολύ αγαπητός σε όσους τον ήξεραν.Περίεργος άνθρωπος, αλλά σίγουρα πολύ άνθρωπος.Καλόκαρδος και έξυπνος, μιλούσε λίγο αλλά όταν μιλούσε έλεγε λόγια μετρημένα και σωστά.
Τις προάλλες έπεσε στο γκρεμό και αυτοκτόνησε.
Άφησε πίσω του ενα σημείωμα, σύγχηση μεγάλη και μια μικρούλα όμορφη κι ατίθαση.
Τα ερωτηματικά ακόμα βομβαρδίζουν το κεφάλι μου και δυσκολεύομαι πραγματικά να καταλάβω.
Δεν ξέρω πως θα μπορέσω να επιστρέψω στον τόπο αυτό....τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο και θα είναι σαν ο τόπος να έχασε ενα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα του.Έτσι το νιώθω.

Ο θάνατος επίσης είναι ο μεγαλύτερος εγωιστής.Απο πολλές πλευρές.Απο τη μια αυτοί που μένουν, διοτί σκέφτονται μόνο τον πόνο τους και το τι θα απογίνουν οι ίδιοι και δεν σκέφτονται αυτόν που έφυγε οτι -σε κάποιες τουλαχιστον περιπτώσεις- είναι καλύτερα γι αυτόν, και απο την άλλη σε περιπτώσεις όπως η αυτοκτονία, όπου παραδίνεσαι και "σώζεις" τον εαυτό σου και αφήνεις τους άλλους πίσω να παλεύουν.

Ο κόσμος έχει προβλήματα λοιπόν και χαμπάρι δεν παίρνουμε.Γιατί φοράμε αυτές τις μάσκες που τα κρύβουν όλα.Και εντάξει δεν λεω να βγάλουμε και ολα τα προβλήματα μας στη φόρα, εξάλλου δεν είναι και όλα σημαντικά, αλλά.....ξέρω γω.....λίγη αλήθεια ρε γαμώτο, λίγη πραγματικότητα.
Σήμερα έμαθα οτι πολύ κοντινό μου πρόσωπο πηγαίνει καιρό σε ψυχολόγο και παίρνει και κάποια φάρμακα για να ισορροπίσει την κατάσταση μέσα του.Ούτε που το φανταζόμουν οτι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να παίρνει φάρμακα.Κι ας είναι και για λίγο, κι ας βοηθάει, κι ας έχει συνέλθει πολύ....ξέρω γω.
Άλλος κοντινός μου άνθρωπος πάλι φλερτάρει με την κατάθλιψη και λέει οτι σκεφτόταν την αυτοκτονία...
Ντάξει όλοι σχεδόν έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή την αυτοκτονία νομίζω.Ακόμα κι εγώ το έχω σκεφτεί δηλαδή, αλλά ήταν στην εφηβεία μου που ο κόσμος γύρω μου φάνταζε ενα τεραστιο άλυτο πρόβλημα και που τα έβλεπα όλα δύσκολα και μάυρα.
Αλλά τώρα γιατί?

Δεν ξέρω ρε γαμώτο.Για ακόμα μια φορά δεν καταλαβαίνω.Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να ζήσεις τη ζωή σου και να την ευχαριστηθείς χωρίς να περιπλέκεις τα πράγματα ή εγώ είμαι μικρή και αφελής και δεν καταλαβαίνω τα προβλήματα της ζωής?
Δεν ξέρω.....ξαφνιάζομαι απλά.