ο μονόλογος του Σαββατόβραδου

Σήμερα ήταν μια κουραστική, αλλά πανέμορφη μέρα.Φωτεινή, ζεστή, με όμορφους ανθρώπους και παιδικά χαμόγελα.
Απο τα ξημερώματα στο πόδι....όλο το πρωί ξεχορτάριαζα, ξερίζωνα, έσκαβα και φύτευα στον κήπο μιας φίλης.Είχε γενέθλια και μας κάλεσε όλους αντί για δώρα και τις τυπικές βλακείες, να μαζευτούμε και να τους βοηθήσουμε να σουλουπώσουνε τον κήπο τους.Ένα μεγάλο δώρο απο όλους.
Είχαμε μαζευτεί διάφορος και ωραίος κόσμος και όλοι με τα πιτσιρίκια τους.Τα οποία βρέθηκα να προσέχω το απόγευμα.Τα μεγαλύτερα γύρω στα τέσσερα, χεχε, κόλαση!
Κάποια στιγμή τα πήραμε όλα (15 όλα μαζί) με άλλους δυο και τα πήγαμε μια βόλτα εκεί κοντά που είχε σκάσει ένα τσίρκο.Πήγαμε πίσω απο το τσίρκο για να δουμε τα ζώα.Μια καμήλα πήγε να φάει το καρότσι του ενος μικρού.Εγώ είδα τα ζώα έτσι στα κλουβιά σε άθλιες συνθήκες και σφίχτηκε η καρδιά μου.Ένιωσα το χαμόγελο και τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου να χαλαρώνουν και να πέφτουν, καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια συνέχισα να χαμογελάω μπροστά στα ενθουσιασμένα πιτσιρίκια για να μην τους το χαλάσω.Απο πιτσιρίκι είχα να δω ζώα σε τσίρκο και είχα ξεχάσει πως είναι εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά.Το ένιωθα και τότε...αλλά μου φαίνεται οτι με τα χρόνια που περάσανε μεγάλωσε κι αυτό μαζί με μένα...
Στο γυρισμό έπιασε μια γρήγορη καλοκαιρινή μπόρα και ξέπλυνε κάπως αυτή την εικόνα.
Η βραδυά κύλησε όμορφα στη συνέχεια.....Φαγητό, λίγο παιχνίδι, οι τελευταίες δουλειές, τα πιτσιρίκια για ύπνο και τελικά μπυρίτσα κοιτώντας τον ήλιο να δύει και θαυμάζοντας τον κήπο που έγινε τελικά πολύ όμορφος..

Τώρα πονάνε τα χέρια μου, οι παλάμες μου, η πλάτη μου και λιγάκι η μέση μου.Αύριο φαντάζομαι θα είμαι χειρότερα, αλλά δε με νοιάζει γιατί άξιζε τον κόπο.
Βλέπω το φεγγάρι να φέγγει ανάμεσα απο τα λιγοστά σύννεφα.
Όμορφες μουσικές, όμορφες εικόνες, όμορφοι άνθρωποι.
Ε δε χρειάζεται και τίποτα παραπάνω.....