Στις όχθες του Βοσπόρου

(....συνέχεια του προηγούμενου ποστ, που είναι συνέχεια του προηγούμενου...)

Η Ανατολή πάντα με γοήτευε.Και η Κωνσταντινούπολη, αν και στα περισσότερα σημεία της θυμίζει ευρωπαϊκή πόλη, έχει αυτό τον αέρα της Ανατολής που σου ζαλίζει το κεφάλι.
Η φίλη μου η Ε. έκανε καλά τη δουλειά της και κατάφερε να με κάνει να την αγαπήσω πολύ αυτή την πόλη.
Είδα παλιές βυζαντινές εκκλησίες, με τα ομορφότερα μωσαϊκά που έχω δει ως τώρα.
Είδα το Βόσπορο φωτισμένο τη νύχτα, απο ψηλά από ένα απο τα πολλά μπαράκια στις ταράτσες του Taksim.
Είδα την αγορά του Üsküdar, στην ασιατική πλευρά της πόλης, γεμάτη χρώματα κι αρώματα και κόσμο λογής λογής.
Είδα μέρη που δε θα τα έβρισκα μόνη μου, όπως εκείνη τη μέρα που με πήγε στις γειτονιές γύρω απο το λιμάνι και ήταν σαν να έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο σε κάποια επαρχιακή πόλη της Τουρκίας πριν απο 30-40 χρόνια, φτώχια, ετοιμόρροπα κτήρια, ρούχα απλωμένα απο το ένα σπίτι στο άλλο, παιδάκια με κουρέλια να παίζουν ανέμελα στο δρόμο, οι άντρες στα καφενία και στα μπαρμπέρικα να μας κοιτάνε περίεργα και όλες οι γυναίκες με καλλυμένο κεφάλι και το βλέμμα κάτω.Και απο κει με έβαλε σε ένα ταξί και πήγαμε κατευθείαν στο Etiler, την πιο σικ γειτονιά της πόλης, όπου μαζεύεται όλη η ελίτ, ψηλά κτήρια σε περικυκλώνουν, μαγαζιά “υψηλής” ραπτικής και φάνσυ καφέ σε θαμβώνουν και σικ τούρκοι και τουρκάλες, σαν σε πασαρέλα να πηγαίνουν απο το κομμωτήριο στο καφέ και απο κει στο εστιατόριο με μια ενδιάμεση στάση στου Armani για να εμπλουτίσουν τις σακούλες που κρατάνε στα χέρια τους.Ήταν σα να είχα μεταφερθεί ξαφνικά απο την Κωνσταντινούπολη του ’50 στη Νέα Υόρκη του τώρα!
Έφαγα μεγάλο σοκ η αλήθεια είναι κάνοντας τόσο απότομα τη μετάβαση απο τη μια κοινωνική τάξη στην άλλη και συνειδητοποίησα τα κατορθώματα της σύγχρονης κοινωνίας με μια γερή γροθιά στο στομάχι.

Στην Κωνσταντινούπολη επέστρεψα το Σεπτέμβρη του 2006, μετά απο μια-δυο αποτυχημένες απόπειρες στο παρελθόν.Με άλλον αέρα πια πήρα το ταξί απο το σταθμό και κατευθείαν για Arnavutköy.Ο ταξιτζής όταν του είπαμε οτι είμαστε έλληνες γούσταρε πολύ και άρχισε να ψάχνει κάτι στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου του καθώς οδηγούσε με το ένα χέρι περνώντας τη γέφυρα του Γαλατά.Τελικά βρήκε μια κασέτα και την έβαλε να παίζει.....greek σκυλάδικο!Να πω την αλήθεια, ιδέα δεν είχαμε εμείς ποιός ήταν ο τύπος που τραγουδούσε, αλλά ο ταξιτζής γούσταρε τόσο και μας έλεγε πως την ακούνε την “ελληνική μουσική” πολύ εκεί πέρα και έτσι είπαμε να μη του τη χαλάσουμε και του χαμογελάσαμε, μας είδε που χαμογελάσαμε και δυνάμωσε το άσμα.Έτσι η Πόλη μας καλωσόριζε με όμορφες εικόνες έξω απο το παράθυρο, έναν έλλην σκυλά να γκαρίζει στη διαπασών και τον ταξιτζή να γκαρίζει επίσης για να ακουστεί πάνω απο τη μουσική καθώς μας έκανε ταυτόχρονα και ξενάγηση στην πόλη.Τη βρίσκουν γενικώς πολύ οι ταξιτζήδες εκεί πέρα να παρουσιάζουν στους τουρίστες την πόλη τους και μαζί με αυτούς το διακεδάζω κι εγώ όσες φορές μου έχει συμβεί..
Οι μυρωδιές της πόλης και ειδικά όταν μπήκα στο σπίτι της Ε. είχαν ήδη γεμίσει μέσα μου ανασείροντας αναμνήσεις.
Αυτές οι μυρωδιές είναι μαγεία βρε παιδάκι μου...η μυρωδιά του τσάι-μήλο που σου προσφέρουν παντού, και ειδικά στα παζάρια κάθε φορά που σε πείθουν να κάτσεις να σου παρουσιάσουν την πραμάτια τους.Η μυρωδιά του τούρκικου καφέ με φρεσκοτριμμένο καρδαμάκι μέσα να σου τρυπάει τα ρουθούνια κάθε πρωί.Η μυρωδιά απο φυστικάκι που το συναντάς στα περισσότερα γλυκά. (Το αντίστοιχο δικό μας φυστίκη Αιγίνης το οποίο εκεί λέγεται Antepfıstığı, μιας και έρχεται απο το Antep, μια περιοχή της νότιοανατολικής Τουρκίας).Η μυρωδιά από τους ναργιλέδες που ευωδιάζουν άρωμα μήλο.Και πολλές, πολλές ακόμα...
Αυτή τη φορά, μεταξύ της επέκτασης των γνώσεων μου σε οτι αφορά τα γαστρονομικά θέματα της πόλης αλλά και την ομορφιά των προαστίων όσο ανεβαίνεις το Βόσπορο, έκανα και μια επίσκεψη στα Πριγκηπονήσια (Adalar), όπου απο την κορυφή του λόφου στο Büyükada (την Πρίγκηπο νήσο) είδα τον όγκο αυτής της πόλης να χάνεται στα βάθη του ορίζοντα και τέλος της δε διέκρινα πουθενά.Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο απέραντη είναι αυτή η πόλη.Και ακόμα δεν το χωράει ο νους μου δηλαδή γιατί μιλάμε για χαώδη έκταση, δέκα εκκατομύρια ψυχές και κάτι ψηλά είναι καταγεγραμμένες οτι την κατοικούν (απο τις εβδομήνταδυόμιση που κατοικούν όλη την Τουρκία).
Ένα δέος με έπιασε ξαφνικά και μια αποστροφή προς τις μεγάλες πόλεις.
Επιστρέφοντας το βλέμμα γρήγορα πάλι προς τα νησιά αντίκρισα πράσινους λόφους, πανέμορφα παλιά αρχοντικά, διατηρημένα απο την εποχή που τα κατοικούσαν έλληνες, και χαμογελαστές φάτσες του κόσμο που χαιρόταν τον ήλιο και το αεράκι στην κορυφή του λόφου, αγνοόντας τη γκρίζα μάζα στην απέναντι όχθη.
Στην κορυφή του λόφου, το εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη και το μοναστήρι δίπλα, με μοναδικό κάτοικο έναν νεαρό μονάχο απο το Άγιο Όρος, ο οποίος μας είπε ότι δυο ημέρες το χρόνο, είναι παράδοση πολλών μουσουλμάνων και χριστιανών, να καταφθάνουν στο νησί για να κάνουν αυτή την πορεία προς τον Αϊ Γιώργη, ανεβαίνοντας σιωπηλοί την απότομη ανηφόρα, κρατόντας ένα τάμα στο χέρι για να το καταθέσουν στον άγιο ζητώντας του να τους βοηθήσει σε κάτι ή απλά για να προσευχηθούν.Ύστερα πηγαίνουν στο ταβερνάκι δίπλα, όπως κάναμε κι εμείς και τρώγοντας και πίνοντας κρασάκι και τούρκικη ρακί είδαμε τον ήλιο να δύει...
Όμορφες εικόνες γεμάτη είναι αυτή η πόλη, που καταφέρνουν, με το παραπάνω, να συναγωνίζονται τη φτώχια, τη βρώμα και την αδικία που είναι καλά κρυμμένες στα στενάκια και στα μακρινά προάστια της, μακρυά απο τα βλέμματα των τουριστών και των γκλάμουρ αστών της.
Το σίγουρο πάντως είναι οτι θα επιστρέψω.Ελπίζω σύντομα.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφερθώ και στο “Crossing the bridge – The sound of Istanbul”, μια ταινία του Fatih Akin, για τις μουσικές της Πόλης, από το δρόμο μέχρι τα μεγάλα σαλόνια.Καλογυρισμένη και γεμάτη όμορφες μουσικές, που είναι άλλωστε και ένα μεγάλο κεφάλαιο της Πόλης και της χώρας και το οποίο δεν ανέφερα καθόλου.Η ταινία το κάνει σίγουρα καλύτερα απο μένα, οπότε την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν την έχει δει.

(...θα ακολουθήσει ο επίλογος...)