Istanbul

Πρώτη φορά που πήγα στην Κωσταντινούπολη ήταν με τη Μ. το 2004.Τη Μ. τη γνώριζα ελάχιστα, για την ακρίβεια σχέδον καθόλου.Δουλέψαμε μαζί ένα μήνα το καλοκαίρι και ζήτημα να είχαμε πει δυο κουβέντες, άντε πέντε.Παρόλαυτά τελευταία μέρα κάπως έκατσε και πιάσαμε ολόκληρη κουβέντα και καθώς αποδείχτηκε οτι είχαμε και οι δύο την ίδια αγάπη και τρέλα για τα ταξίδια μου είπε να αλλάξουμε τηλέφωνα μπας και κανονίσουμε κανά ταξίδι.Δεν περίμενα βασικά στ’αλήθεια οτι θα το κανονίζαμε ποτέ αλλά της έδωσα το τηλέφωνο μου.
Ένα ωραίο βραδάκυ του Σεπτέμβρη μετά απο κανά δεκαήμερο, εκεί που καθόμουνα σε κάτι γρασίδια με κάτι φίλους και τα λέγαμε, χτυπάει το τηλέφωνο.Η Μ.: «Ε, λεω να κάνω καμιά βόλτα προς Κωσταντινούπολη αύριο και είπα να δω αν έχεις όρεξη, πάμε?» (ακολουθεί μια μικρή παύση καθώς επερξεργάζομαι τα δεδομένα...) «Κωσταντινούπολη ε?Πάμε!».Ε δε θέλω και πολύ εγώ σε τέτοια θέματα έτσι και έχω έστω και λίγα λεφτά στην άκρη.Κλείνω το τηλέφωνο και ανακοινώνω: «Αύριο την κάνω για Κωσταντινούπολη».
Το βράδυ στο σπίτι δεν έκλεισα και πολύ μάτι...ετοίμαζα πράγματα και γενικώς ήμουν μες την υπερένταση και μες τα λαλαλααα...Τελικά το πρωί, μετά απο λίγες ώρες ύπνου, ξεκίνησα να κανονίσω τα περί εισιτηρίων γιατί η Μ. έπρεπε να πάει στο γραφείο.Τρέξιμο, διαβατήρια, ΟΣΕ, και το απαραίτητο τηλεφωνάκι στον αδερφό για να δώσει τις απαραίτητες οδηγίες ως γνώστης της πόλης.Τελικά τα πρόλαβα όλα και το βράδυ πέρναμε την κλινάμαξα για Θεσσαλονίκη.

Λατρεύω τα ταξίδια με τρένο, είναι τα αγαπημένα μου ταξίδια, και αυτό ήταν απο τα καλύτερα που έχω κάνει.
Ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη, μπουγάτσα στο χέρι και γρήγορα στο τρένο για Πύθειο.Όταν φτάσαμε στα σύνορα κατεβήκαμε γιατί το τρένο γύρναγε πίσω και έρχοταν ένα των τούρκικων γραμμών για να συνεχίσει απο κει (τώρα το έχουν αλλάξει και φεύγει κλινάμαξα απευθείας Θεσσαλονίκη – Ιστανμπούλ).
Το Πύθειο δεν είναι και τίποτα, ένα αστυνομικό τμήμα, τελωνείο και το γκισέ του ΟΣΕ με μια καντινούλα δίπλα.Ε και τα σπίτια όσων δουλεύουν στα παραπάνω φυσικά.Ναι συγκλονιστικό μέρος!Εκεί περάσαμε γύρω στις 5-6 ώρες μέχρι να ρθει το άλλο το τρένο.Πίναμε βυσσινάδα λουξ και βαράγαμε μύγες.
Το τούρκικο τρένο ήρθε τελικά κάποια στιγμή και ήταν ένα απο αυτά τα φοβερά τα παλιά που δεν κυκλοφουρούνε πια.Την αράξαμε με τη Μ. σε ένα κουπέ, όλο για την πάρτη μας και το ταξίδι ξεκίνησε υπέροχα, με όμορφα τσαφ τσουφ και γλυκά ταρακουνήματα και ατέλειωτα λιβάδια να απλώνονται έξω απο το παράθυρό μας.
Μετά απο καμιά ώρα το τρένο κάνει στάση σε ένα χωριό, που ποτέ δε θυμάμαι το όνομα του, όπου γίνεται ο έλεγχος των διαβατηρίων και όπου συνήθως το τρένο παραμένει καμιά ώρα στην καλύτερη περίπτωση, γιατί πάντα υπάρχει κάποιος εκτός Ευρώπης στο τρένο και του οποίου πρέπει να ελεγχθεί η visa.
Καθώς περιμέναμε λοιπόν ξεχυθήκαμε με τις μηχανές ανα χείρας και οι δύο.Εγώ είχα μόλις τελειώσει και τη σχολή και τράβαγα το ένα φίλμ μετά το άλλο.Η αλήθεια έιναι βέβαια ότι έχω μερικές πολύ όμορφες εικόνες απο αυτό το ταξίδι.
Μόλις μια ώρα απο την Ελλάδα και η αίσθηση, το τοπίο και οι άνθρωποι πολύ διαφορετικά.Είναι φοβερό.Είναι και πανέμορφο.
Παιδάκια με ρούχα οτι να 'ναι και μερικά ξυπόλυτα, τρέχαν εδώ κι εκεί και μας κοιτούσαν καλά καλά σα να ‘μασταν εξωγήινοι.Είχε πολύ γέλιο, η Μ. τους μιλούσε και αυτά στηνόντουσαν να τα φωτογραφίσει.Παρόλο που δε μιλάγαμε την ίδια γλώσσα, κατά κάποιο τρόπο συνεννοούμασταν.

Το ίδιο και στο τρένο, στη συνέχεια, όταν ξεκινήσαμε.
Οι ελεγκτές ήταν όλοι κατι φοβερές μορφές, μεγαλούτσικοι με γκρίζα μαλλιά, αδύνατοι, με μουστάκες και ευγενικότατοι.Καθόντουσαν στο διπλανό κουπέ απο εμάς.
Ο ένας έφτιαχνε τσάι σε ένα γκαζάκι και κυκλοφορούσε στα κουπέ με πλαστικά ποτηράκια και ζαχαρίτσες και μας μοίραζε.Έτσι χωρίς πληρωμή, απλά μοίραζε τσαγάκι.
Σε ένα από τα χωριά που σταματήσαμε στη διαδρομή κάποιος τους έδωσε ένα μεγάλο πεπόνι.Πέπονι θύμιζε περισσότερο δηλαδή, αλλά είχε το μέγεθος καρπουζιού και ήταν και λιγάκι άνοστο.Οι ελεγκτές μας κάλεσαν στο κουπέ τους να φάμε λίγο πεπονάκι.Και πάλι κάπως συνεννοηθήκαμε, λίγα ελληνικά εμείς, λίγα τούρκικα αυτοί, πέταγα κι εγώ τη μόνη λέξη που γνώριζα τότε, tesekkür, δηλαδή ευχαριστώ, και γελάγαμε και μια χαρά συνεννοούμασταν!
Μετά ο ένας έκοψε φέτες απο το πεπόνι και άρχισε να μοιράζει και στον κόσμο στα υπόλοιπα κουπέ!
Οι τύποι ήταν φοβεροί λέμε.

Και τα τοπία που εναλλάσσονταν έξω απο το παράθυρο ήταν φοβερά.Ειδικά με τη δύση του ηλίου να έχει βάψει πορτοκαλί τον ουρανό και τους μιναρέδες να διακρίνονται σαν σκιές στον ορίζοντα.
Φτάσαμε εις την πόλη όταν είχε πέσει η νύχτα πια.
Εγώ έπερνα τηλέφωνο μια φίλη που μένει εκεί αλλά φαίνεται έλειπε σε διακοπές και έτσι έπρεπε να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε....

(...συνεχίζεται)