η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


23 Φεβρουαρίου 2007

Μμμμμ...ονοτονία


Ένα μικρό σαληγκάρι σύρθηκε μέχρι το παράθυρο μου και μπήκε μέσα.Έστρεψε τις κεραίες του προς το μέρος μου και μου είπε: θέλω μια απάντηση σε όποια γλώσσα θες εσύ για καθεμία απο τις παρακάτω δύο ερωτήσεις που θα σου κάνω.
Λέγοντας αυτά με κοίταξε καλά στα μάτια για να σιγουρευτεί ότι κατάλαβα και μετά είπε:


Γιατι λοιπόν να υποφέρεις?

Φφφφ...Τι ερώτηση κι αυτή σκέφτομαι...Δεν ξέρω! ...είπα κι εγώ την αγαπημένη μου φράση .
Γιατί χρειάζεται κι αυτό καμιά φορά φαντάζομαι.Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει χίλιες καλές μέρες, έτσι όπως το άνθος δεν μπορεί να ανθίζει εκατό μέρες. Υποφέρω αλλά έχω γνώση όμως του τι συμβαίνει.Δεν πιστεύεις ότι κάνει διαφορά αυτό?Εγώ πάντως νομίζω ότι κάνει...
Γιατί δεν μπορώ να είμαι συνέχεια πράσινη.Και έτσι έρχεται ώρες ώρες μια μαγική δύναμη, που δεν έχω μάθει ακόμα να την ελέγχω (και που δεν είμαι σίγουρη ότι χρειάζεται κι όλας), και μου ρουφάει τη δύναμη και με αφήνει μόνη και ευαίσθητη τα βράδυα, έρμαιο της κατάθλιψης που με στέλνει νηστική στο κρεβάτι.Και κάθομαι και καπνίζω στο παράθυρο, φυσώντας σιγά σιγά λίγο από το βάρος που με πλακώνει έξω στο κρύο.

Τι θέλεις τελικά από εμένα?

Έμεινα αρκετή ώρα σιωπηλή...
Θέλω να ξέρω οτι είσαι εκεί όπως ήσουν πάντα.Θέλω να ξέρω ότι κι εγώ θα είμαι εκεί όπως ήμουν πάντα.Θέλω να μην αλλάξει τίποτα, κι ας αλλάζουμε εμείς.
Θέλω να μου δίνεις τα παραμύθια σου να τα διαβάζω και να πέρνω δύναμη.
Θέλω να προσπαθήσεις να καταλάβεις αυτά που λέω κι ας μην τα καταλαβαίνεις.
Θέλω να με αφήσεις να είμαι εγώ.Θέλω να αρχίσεις να περπατάς με κλειστά τα μάτια....και να μου μάθεις και μένα πως να το κάνω.

Και θα ήθελα να έχεις μια απάντηση σε όλα μου τα ερωτήματα, αλλά δεν έχεις...ή κι αν έχεις δεν την καταλαβαίνω εγώ...

Χαμήλωσα το βλέμμα μου, καθόταν στην ίδια θέση ακόμα, στο παράθυρο ανάμεσα στις γλάστρες.Έγειρε τις κεραίες του, έκλεισα κι εγώ τα μάτια μου.Όταν τα ξανάνοιξα είχε φύγει.Έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη.

Κοίταξα προς τον ουρανό.Τι κοιτας ρε βλάκα, αφού δεν υπάρχει ουρανός.Όλα είναι άσπρα.Άσπρο σκοτάδι παντού.


Πάω.Πάω να βουτήξω στο χιόνι να παγώσω να μη νιώθω πια.

22 Φεβρουαρίου 2007

into the white.


(χθές)

Ήρθε λοιπόν κι ο χειμώνας.Άργησε αλλά ήρθε.Πάει τώρα μια εβδομάδα που η θερμοκρασία φλερτάρει με το μηδέν και απο οτι φαίνεται έτσι θα συνεχίσει για κάποιο διάστημα, μέχρι να έρθει η πολυπόθητη άνοιξη...ααααχχ!!

Τώρα λοιπόν επικρατεί το άσπρο.Στον ουρανό, στο έδαφος, παντού.Ένα πολύ λεπτό χιονάκι σκεπάζει τα πάντα και είναι τόσο όμορφη εικόνα το πρωί όταν ξυπνάς.Είναι μεν όλα άσπρα, αλλά δεν είναι και τελείως σκεπασμένα απο το χιόνι, είναι εν μέρη σκεπασμένα, ίσα ίσα ένα πολύ λεπτό στρώμα.
Είναι σαν να κάθεται κάποιος πάνω από την πόλη με ένα σουρωτήρι και να ρίχνει άχνη ζάχαρη!Ναι όπως κάνουμε στα κεϊκ!Ακριβώς έτσι είναι!Και είναι τόσο όμορφα...
Βέβαια όταν βγαίνεις έξω δεν είναι το ίδιο όμορφα γιατί ο αέρας φυσάει προς όσες περισσότερες κατευθήνσεις μπορεί ταυτόχρονα και αυτό δυσκολεύει και το περπάτημα και την ορατότητα και την κουκούλα να σταθεί στη θέση της.Μέχρι να έρθει το λεωφορείο έχεις γίνει άσπρος από τη μια πλευρά και το έχει στρώσει πάνω στην τσάντα σου.Γούστο έχει πάντως.


Και φοράω μουσικές των Βαλκανίων στα αυτιά μου και έτσι, με τρομπέτες και με τύμπανα, με ακορντεόν και βιολιά βγαίνω να αντιμετωπίσω το άσπρο και να εξοντώσω τη μελαγχολία που ήθελε να με κυριεύσει τις προηγούμενες μέρες. ΧΑ!


(σήμερα)

Σαν κάποιος να το παράκανε με την άχνη ζάχαρη το βράδυ….Φοράω τις γαλότσες μου και βγαίνω….και βουλιάζω!Τι ωραία!Κασκόλ μέχρι τη μύτη και κουκούλα από πάνω.Στη στάση κόσμος μαζεμένος.Εδώ λοιπόν όταν ρίχνει χιόνι, έστω και λίγο βρε παιδάκι μου δε χρειάζεται να γίνει καμιά καταστροφή, έχουν τη συνήθεια οι οδηγοί των λεωφορείων να απεργούνε!Ναι μωρέ διαμαρτύρονται στον καιρό, ξέρω γω, γουστάρουν πάντως να απεργούνε αμα έχει λίγο χιονάκι.Και καλά κάνουν δε λεω, δικαίωμα τους βρε αδερφέ, αλλά να μας το λένε κι εμάς να μην περιμένουμε κανά μισάωρο μες το κρύο.Αφού είδα λοιπόν όλο τον κόσμο μαζεμένο λεω να κάνω την έξυπνη και να πάω να πάρω το μετρό καλύτερα.Κόσμος κι εκεί.Ανακηνώσεις απο τα μεγάφωνα, τα τρένα έρχονται με καθυστερήσεις λέει και δεν πάνε σε όλους τους σταθμούς λόγω του χιονιού.Έρχεται τελικά το τρένο, στριμωχνόμαστε αλλά ούτε οι μισοί δεν μπαίνουν από όσους περιμέναν στο σταθμό.Εγώ πάντως μπήκα, και τι κατάλαβα που μπήκα…Είμαστε όλοι στιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες μες το τρένο, με κλειστές τις πόρτες και το τρένο δε θέλει να κουνηθεί, αποφάσισε ξαφνικά να απεργήσει κι αυτό φαίνεται και να μας κρατήσει και για όμηρους.Αφού λοιπόν έχει περάσει κανά δεκάλεπτο που είμαστε μέσα και περιμένουμε υπομονετικά και έχω αρχίσει να νίωθω σαν το ψάρι μες τη γυάλα ή σαν τα εκθέματα στα μουσεία με τόσο κόσμο που ήταν στο σταθμό και μας κοιτούσε, και αφού έχω αρχίσει να βγάζω κασκόλ, γάντια κτλ γιατί έχω ανάψει, αρχίζει και ο μπροστινός μου να παθαίνει κρίση και να κουνιέται σπαστικά και τελικά μας σπρώχνει και πάει και κατεβάζει το μοχλό (αυτόν που είναι για περίπτωση κινδύνου μωρέ και δεν πρέπει να παίζεις μαζί του αλλιώς γιατί θα έχεις κυρώσεις από το νόμο) και ανοίγουν οι πόρτες!Μαγία!Κάποιοι αρχίζουν να φωνάζουν μπράβο, κάποιοι πεταγόμαστε έξω από το τρένο, άλλοι πάνε να μπούνε...επικρατεί ένας ψιλοπανικός γενικώς αλλά ο κόσμος το διασκεδάζει και γελάει.Έτσι.
Περνάω από τη στάση του λεωφορείου πάλι, ο κόσμος ακόμα περιμένει και έχει τριπλασιαστεί σχεδόν.Δεν πάω πουθενά λέω, θα πάω σπιτάκι μου και θα φτιάξω μια κανάτα τσάι.
Όχι για να μη νομίζουμε ότι μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά και ότι μόνο στην Ελλάδα δε λειτουργεί τίποτα αμα ρίξει λίγο χιονάκι.
(Βέβαια πρέπει να πω οτι οι ποδηλάτες δε μασήσανε.Τι χιόνια, τι χιονοθύελες….ποδήλατο και πάμε!)

Into the white. XA!

21 Φεβρουαρίου 2007

5 Πράγματα...

Λοιπόν για να δούμε...Δύσκολο να κάτσεις να γράψεις έτσι πέντε πράγματα για τον εαυτό σου, όχι?
Παρολαυτά βρίσκω ενδιαφέρον το τι επιλέγει να πει ο καθένας για τον εαυτό του.
Έχουμε και λέμε...

1. Μ'αρέσουν τα ύψη.Μ'αρέσει να πηγαίνω να κάθομαι στην άκρη του βράχου, στην άκρη του γκρεμού και να κοιτάω κάτω.Πάντα το κάνω.Και συνήθως σκέφτομαι πως θα ήταν αν έπεφτα.Όχι για να αυτοκτονήσω, καμία σχέση, απλά επειδή μ'αρέσει να πέφτω και γιατί πάντα φαντάζομαι ότι ίσως αντί να πέσω κάτω θα αρχίσω να πετάω...

2. Νομίζω ότι το άτομο που έχω αγαπήσει περισσότερο στη ζωή μου είναι η γιαγιά μου.Και αν μου ζητούσε κάποιος να πω ένα πράγμα που θα έκανα αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, η απάντηση θα ήταν ότι θα ήθελα να είχα περάσει περισσότερο χρόνο και να είχα γνωρίσει καλύτερα τη γιαγιά μου, πράγμα που δεν μπόρεσα να κάνω, κυρίως λόγω αποστάσεως αλλά και λόγω γλώσσας και ηλικίας.Θα το έχω πάντα κρίμα που δεν ήμουν εκεί τις τελευταίες ώρες της και στην κηδεία της, ενώ ακόμα δεν έχω επισκεφτεί τον τάφο της και ούτε καν το σπίτι της από όταν πέθανε, και πάνε κοντά οκτώ χρόνια τώρα...Πιστεύω οτι ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος και την έχω πάντα στην καρδιά μου και στη μνήμη μου.

3. Φοβάμαι να κάνω μπάνιο στη θάλασσα τη νύχτα....Παρόλο που λατρεύω τη θάλασσα και περνάω πολύ χρόνο στα νερά της, με φοβίζει όταν δεν μπορώ να δω μέσα της και είναι μαύρη και σκοτεινή (το ίδιο ισχύει και για τα ποτάμια).Μια φορά μπήκα βέβαια βράδυ με τη βοηθεία και για τα μάτια ενος παληκαριού...αλλά έκτοτε δεν έχω ξαναμπεί, την φοβάμαι σας λέω!Έχει μεγάλη δύναμη η θάλασσα...

4. Μ’αρέσουν οι εκπλήξεις!Τις λατρεύω για την αλήθεια.Και να μου κάνουν αλλά κυρίως να κάνω.Πως μ’αρέσει να ετοιμάζω μια έκπληξη για κάποιον που αγαπώ ή για κάποιον που ξέρω ότι θα του δώσει χαρά!

5. Πιστεύω ότι η ευτυχία έχει χρώμα πράσινο!
Βέβαια μπορεί να μου πείτε ότι η ευτυχία έχει όλα τα χρώματα, ή ίσως και διαφορετικό για τον καθένα, αλλά έγω θυμάμαι την πρώτη φορά που ένιωσα την ευτυχία να με πλημμυρίζει και θυμάμαι ακόμα το ζεστό, γλυκό, φωτεινό πράσινο χρώμα της.
Πιστεύω ότι άπαξ και σε βρεί η ευτυχία δε σε αφήνει, ίσως να κάνει λίγο στην άκρη καμιά φορα (γιατί όλα τα συναισθήματα χρειάζονται) αλλά πάντα είναι εκεί και ξέρει πότε να βγαίνει πάλι μπροστα.Ευτυχία λέμε!


Ουπς....πολλά είπα ε...Δεν ήταν τόσο δύσκολο τελικά, ποιά πέντε πράγματα, εγώ τα είπα όλα!Ναι, να ακόμα κάτι για μένα, συνήθως δε μου ‘βγαζες λέξη και στο σχολείο είχα και μεγάλο πρόβλημα γιατί πάντα έγραφα πολύ λίγα πράγματα.Τώρα πέρνω φόρα και δε σταματάω (φλυαρία νομίζω το λένε...?)..
Τώρα πάντως τα έγραψα και τα πετάω στη θάλασσα τη σκοτεινή κι ας είναι και πολλά.

Σταματάω! Γειά μας!

Θα έπρεπε τώρα να στείλω το μπαλάκι σε άλλους πέντε απο οτι κατάλαβα αλλά νομίζω ότι όλοι έχουν πει τα πέντε πραγματάκια τους οπότε πετάω το μπαλάκι στον αέρα και το πετάω με όλη μου τη δύναμη για να φτάσει μέχρι το φεγγάρι...

19 Φεβρουαρίου 2007

Ανατολικά του Αιγαίου...


Μην με παρεξηγείσετε αλλά θέλω να επευφημίσω λιγάκι την Ελλάδα, καθώς με έχει πιάσει βαθιά νοσταλγία για την Ελλάδα τις τελευταίες μέρες -καιρός ήταν βέβαια γιατί πάει κάποιο διάστημα που λείπω- και είναι και αυτή η πατριδολατρεία που με διακατέχει από όταν άρχισα να συνειδητοποιώ, να βλέπω και να γνωρίζω την Ελλάδα...
Και πως να μην λατρεύεις αυτή τη χώρα όταν έχεις κάτσει την αρχή της άνοιξης με το καφεδάκι σου στου Φιλοπάπου ή στα στενάκια της Πλάκας.Όταν έχεις ξενυχτίσει καλοκαιράκι σε κάποιο ουζερί σε κάποιο στενάκι με καλή παρέα και καλό κρασί.Όταν έχεις κάτσει στο Σούνιο στην άκρη του βράχου, αρχή της άνοιξης, με τον ήλιο να σε ζεσταίνει και το πέλαγο να ανοίγεται μπροστά σου.Όταν έχεις περπατήσει τα βουνά της Πελοπονήσσου και έχεις κάνει μπάνιο στα νερά της Νέδας.Όταν έχεις περιηγηθεί στα στενά της Μονεμβασιάς και έχεις κάτσει στο τοίχος του κάστρου με τα πόδια να κρέμονται και τον ανοιξιάτικο ήλιο να σε ζεσταίνει.Όταν έχεις δει τη Μάνη με τα αρχοντικά της.Όταν έχεις κάνει μπάνιο στα νερά της Ελαφονήσου και έχεις θαυμάσει τις ομορφιές των Κυθήρων με τα όμορφα χωριά και τα ωραία νερά.Όταν έχεις δει το πράσινο του Ιονίου με τα όμορφα χωριουδάκια και τις μεγάλες άσπρες παραλίες του.Όταν έχεις διασχύσει τα βουνά της Πίνδου και έχεις κάνει βόλτα στη λίμνη των Ιωαννίνων.Όταν έχεις κάτσει στην άκρη του βράχου και έχεις γαζέψει από το μαγευτικό και επιβλητικό τοπίο των Μετεώρων.Όταν έχεις δεί την Καστοριά και έχεις περπατήσει στη λίμνη της, με ομίχλη, με χιόνι, με ήλιο και με ζέστη.Όταν έχεις δει τις Πρέσπες και έχεις διασχίσει τα βουνά καταλήγωντας στη Φλώρινα.Όταν έχεις χορέψει με το ζουρνά και το τύμπανο μες τα αυτιά σου και έχεις ζήσει την έκσταση τρεις μέρες ασταμάτητα στα ραγκουτσάρια.Όταν έχεις ζήσει στα στενάκια της Άνω Πόλης της Θεσσαλονίκης, έχεις δει τις ομορφιές της Ξάνθης, έχεις κάνει μπάνιο στο Πόζαρ και στο Δίον.Όταν έχεις ζήσει το Πήλιο όλες τις εποχές του και με όλες τις ομορφιές του.Όταν έχεις διασχίσει την Έβοια απο τη μια άκρη στην άλλη.Όταν έχεις δει τον ουρανό τη νύχτα από τις παραλίες της Γαύδου.Όταν έχεις δει τις ομορφιές της Κρήτης και έχεις πιεί τις ρακές της και έχεις νίωσει το ρυθμό της λύρας και του λαούτου.Όταν έχεις ακούσει Καρπαθιώτικη μαντινάδα να τραβάει όλη νύχτα και τη λύρα να παίζει ασταμάτητα.Όταν έχεις μάθει να αγαπάς τη μυρωδιά από το θειάφι του Πολυβώτη και έχεις φάει πιτθιά και σκορδαλιά στο μπαλκόνι της Κατίνας.Όταν έχεις δει τη δύση του ηλίου στα Δωδεκάνησα και έχεις δει πολάκις την ανατολή του ηλίου χορεύοντας τον Ικαριώτικο, ασταμάτητα με τον ήχο του βιολιού να σε διαπερνάει και την έκσταση να σε πλυμμυρίζει.Όταν έχεις πιεί σαμιώτικο γλυκό κρασί, όταν έχεις φάει καρυδάκι γλυκό στο καφενείο του Μάκη και τις πίτες του Ηλία.
Όταν ακούς μουσικές σαν αυτές του Νίκου Οικονομίδη στο δίσκο Ανατολικά του Αιγαίου ή όταν έχεις ανατριχιάσει ακούγοντας τη Μάρθα να τραγουδάει τη μηλιά.
Όταν ακούς ελληνική μουσική!
Όταν έχεις νιώσει την ενέργεια των τόπων να σου τραντάζει τα σωθικά και να σε γεμίζει με μια περίεργη δύναμη και ενέργεια και όταν έχεις αγαπήσει εικόνες και λεπτομέρειες όπως ο φοίνικας στον Εμποριό.
Τότε πως να μην λατρεύεις αυτή τη χώρα μετά και πως να μην σου λείπουν οι εμορφιές και οι μυρουδιές της μωρέ?

Όχι το ξέρω οτι χωρίς Ελλάδα δεν μπορώ να κάνω και οτι όπου και να πηγαίνω πάλι στην Ελλάδα θα επιστρέφω.Δε λέω ότι η Ελλάδα είναι η καλύτερη χώρα του κόσμου και ότι τίποτα άλλο δεν αξίζει, αντιθέτως εγώ είμαι αυτή που μικρή έλεγα ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω τουρίστας για να ταξιδεύω συνέχεια και να δω όλα τα μέρη του κόσμου.Και σιγουρά υπάρχουν μέρη στο εξωτερικό πανέμορφα και που έχω αγαπήσει και επιστρέφω κάθε τόσο.Αλλά ξέρω ότι τη βάση μου τη θέλω στην Ελλάδα και ξέρω ότι θέλω να ανοίγω το παράθυρό μου και να βλέπω τα πλατάνια και τις καστανιές του Πηλίου και το Αιγαίο να απλώνεται μπροστά μου.

Ναι αυτό που μου λείπει περισσότερο απο την Ελλάδα είναι η φύση της και τα τοπία της.Η Ελληνική φύση και η Ελλάδα με τις μυρωδιές, τις μουσικές και τις παραδόσεις της.

Πείτε με οτι θέλετε αλλά εγώ την Ελλάδα δεν την αλλάζω με τίποτα!



....Και ξέρω ότι θα μου λείψει πολύ η Ελλάδα την άνοιξη.Ίσως είναι κι αυτό που αγαπάω περισσότερο απ’όλα, η Ελλάδα την άνοιξη!

13 Φεβρουαρίου 2007

Music makes the world go round....


Ναι καμία αμφιβολία γι αυτό.

Χθες καθόμουν στο λεωφορείο και παρακολουθούσα τον κόσμο γύρω μου.Η μουσική φυσικά πλημμύριζε τα αυτιά μου και το χαμόγελο μόνιμο στα χείλη μου, παρά την κούραση και τη μουντίλα του καιρού.Και σκέφτομαι οτι δεν έχω επαφή με το περιβάλλον γύρω μου.Βλέπω στόματα να κουνιούνται αλλά δεν ακούω τίποτα, ο κόσμος γύρω μου μιλάει, ακούει, δείχνει, κι εγώ έχω δημιουργήσει έναν δικό μου κόσμο και δεν πέρνω χαμπάρι γύρω μου τι παίζει.Μπορεί ξαφνικά να αρχίσει όλο το λεωφορείο να τραγουδάει κι εγώ να μην ακούσω τίποτα!Ή μπορεί ξαφνικά να πει ο οδηγός απο το μικρόφωνο οτι είναι τρομοκράτης και έχει καταλάβει το λεωφορείο και θα μας ρίξει στη θάλασσα και πάλι να μην πάρω πρέφα.

Μπορεί βέβαια και απλά να συνεχίσει το ξανθό γκομενάκι μπροστά μου να χαζογελάει στο κινητό αερολογόντας με τη φίλη της, ο πιτσιρίκος δίπλα μου να συνεχίσει να ρωτάει πράγματα τη μαμά του και η ηλικιωμένη κυρία στο μπροστά μέρος του λεωφορείου να συνεχίσει να προσπαθεί να πιάσει κουβέντα με τη διπλανή της.

Κι εγώ συνεχίζω να κάθομαι με τα ακουστικά στα αυτιά και τις εικόνες στο κεφάλι κουνόντας το πόδι ρυθμικά.

Δεν ξέρω πόσο νορμάλ είναι αυτό....αλλά όταν νιώθω ότι παραχάνω την επαφή με τον κόσμο γύρω μου και οτι αυτό αρχίζει να με ενοχλεί, βγάζω τα ακουστικά και συγχρονίζομαι.

Πάντως το πρωί δεν μπορώ να βγω απο το σπίτι χωρίς μουσική στ'αυτιά μου.


Και βασικά μ'αρέσει να σκέφτομαι καμιά φορά οτι ο κόσμος γύρω μου ακούει κι αυτός αυτά που ακούω κι έτσι όλοι κινούμαστε με τη μουσική και όλοι ζούμε χάνοντας κάποιες από τις μίζερες στιγμές τις πραγματικότητας.
Και ξαναλέω....Τι θα ήμασταν χωρίς τη μουσική?!!!

07 Φεβρουαρίου 2007

Alpha beta gaga


6:45 Κλείνω το ξυπνητήρι και ανοίγω τα μάτια, κάθομαι λίγο στο κρεβάτι μέχρι που αρχίζει να χαράζει.Ηρεμία.Οι γάτες ξυπνάνε μαζί μου και κάθονται στο τραπέζι της κουζίνας όσο τρώω το πρωινό μου.
7:45 Κατεβαίνοντας τους τέσσερις ορόφους, φοράω τα ακουστικά στ’ αυτιά μου, ανοίγω την πόρτα και βγαίνω στο δρόμο.
Δεν είναι υπέροχες αυτές οι στιγμές που η μουσική αρχίζει την στιγμή που κάνεις μια ξεχωριστή κίνηση?Ή όταν η κορύφωση ενός κομματιού συμπέφτει με μια ξεχωριστή στιγμή.Όπως για παράδειγμα την πρώτη στιγμή που σε χτυπάει το πρωινό αεράκι όταν ανοίγεις την πόρτα, όταν γυρνάς το κεφάλι και βλέπεις το φεγγάρι στον πρωινό ουρανό να σε καλημερίζει με τις ομορφότερες εικόνες, όταν βλέπεις έναν όμορφο ουρανό, όταν κάποιος στο δρόμο σου χαμογελάει, όταν περνάς τη γέφυρα και κοιτάς δεξιά αριστερά τα πολύχρωμα κτήρια που αντικατοπτρίζονται στα ήσυχα νερά με τους κύκνους που πλατσουρίζουν και τον ουρανό που αρχίζει να πέρνει τις ροζ αποχρώσεις όπως σε κάθε ξημέρωμα.
Τι ομορφιά, τι ευτυχία και τι γαλήνη!Τόσο έντονα συναισθήματα απο το τίποτα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο.Μα αυτό είναι η ευτυχία.Όλα και τίποτα!
Και η μουσική φυσικά.Τι θα ήμασταν χωρίς τη μουσική?
Air – Talkie walkie. Μα τι φοβερός δίσκος είναι αυτός?!Κάθε πρωί συνοδεύει τις ωραίες μου εικόνες με όμορφες μελωδίες.Τον ακούω και τον ξανακούω και δεν τον χορταίνω.Το Mike Mills, με αποκορύφωση εκεί που μπαίνουν τα βιολιά και φυσικά το Alpha beta gaga που μπαίνει σίγουρα στη λίστα με τα πιο χαρούμενα κομμάτια που έχω ακούσει.....Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω.Έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολο να εκφράσω αυτά που νιώθω με λόγια.Ώρες ώρες νιώθω ότι θα σκάσω απ’ την πολύ ευτυχία!
Όμορφα....

01 Φεβρουαρίου 2007

Τελικά?


Τελικά...αμα θέλουμε μπορούμε να επεμβαίνουμε στα όνειρα μας?

Και είναι σωστό να επεμβαίνουμε στα όνειρα μας ή όχι?

Γιατί όχι όμως...αμα είναι ενα επαναλαμβανόμενο όνειρο που δεν μας είναι και ευχάριστο, ίσως είναι και ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας.Πρώτα στο υποσυνείδητο και μετά στο συνειδητό.Θέλει δουλειά όμως, εσωτερική.Καλό είναι γενικώς να δουλεύουμε που και που με τον εαυτό μας...Να ενισχύουμε το είναι και τα πιστεύω μας και να παλεύουμε με το εγώ μας.Αμε.


Και τελικά σκέφτομαι και προβληματίζομαι....Τι νόημα έχει να σχεδιάζω και να ονειρεύομαι το μέλλον μου?Τι νόημα έχει να χτίζω πάνω σε κάτι που καταστρέφεται και γιατί να θέλω να κάνω παιδιά και να τα φέρω σε αυτό τον κόσμο?Όταν το περιβάλλον πάει κατα διαόλου, όταν οι πάγοι λιώνουν τρεις φορές πιο γρήγορα από οτι λιώναν την δεκαετία του '80, όταν η θερμοκρασία στη γη ανεβαίνει ολο και πιο γρήγορα, όταν βγαίνω έξω και αντί να ξεπαγιάζω και να χαζοχαίρομαι με τα χιόνια, όπως θα ήταν φυσιολογικό για αυτή την εποχή, περπατάω λιγάκι και σκάω και σκέφτομαι οτι μαλακία έκανα που φόρεσα πουλόβερ χειμωνιάτικα!Όταν βλέπω οτι έρχονται τα πάνω κάτω και διαβάζω κάθε μέρα για μια νέα καταστροφή γατί να θέλω μετά να κάνω οικογένεια και παιδιά και να τα φέρω σε αυτό τον κόσμο?Και τελικά για πόσο ακόμα θα υπάρχει αυτός ο κόσμος?Μπορούμε να το ξέρουμε ή κανείς δεν ξέρει ή δε λέει την αλήθεια?Είναι όλα τοσό σοβαρά ή μήπως υπερβάλουμε λιγάκι?

Και εγώ τι να κάνω?Και τι μπορώ να κάνω?


Και τελικά αποφασίζω να βγω εξω και να κάνω μια βόλτα στο τώρα και να αφήσω τα αν και τα τελικά.Παω μια βόλτα στο σούρουπο, γιατί τελικά το σούρουπο και η ανατολή είναι οι πιο όμορφες και οι αγαπημένες μου στιγμές μιας ημέρας.

Και έτσι λεω να παω να συνεχίσω τα όνειρα μου.Να ξαπλώσω να κλείσω τα μάτια και να χαθώ στα όνειρα μου....να αρχίσω να τρέχω και να τραγουδάω στα όνειρα μου, να ταξιδεύω στα όνειρα μου, να ερωτεύομαι στα όνειρα μου και σιγα σιγα να μεταφέρω τη ζωή μου στα όνειρα μου.....κι έτσι θα ησυχάσω.