Crossing the bridge...

(…συνέχεια από το προηγούμενο ποστ)

Βγαίνοντας απο το σταθμό μας την πέσαν όλοι οι ταξιτζήδες πετάγοντας προσφορές για ξενοδοχεία, ταβέρνες, Ιστανμπουλ μπαϊ ναϊτ και δε συμμαζεύεται.Τελικά προτιμήσαμε τον Αμπντούλ γιατί είχε ωραία φάτσα και όντως αποδείχτηκε σωστός.Μας πήγε σε ένα φίλο του που είχε ξενοδοχείο εκεί κοντά, έκανε και τα απαραίτητα παζάρια για μείωση της τιμής, μας έδωσε και την κάρτα του αμα χρειαστούμε οτιδήποτε και την έκανε.
Είχαμε και δωμάτιο λοιπόν να πετάξουμε τα πράγματα μας και να βγούμε έξω κατευθείαν γιατί δεν κρατιόμασταν να δούμε που φτάσαμε.
Η περιοχή του Eminönü δεν είναι ακριβώς η περιοχή για να κάνεις τη βόλτα σου και ειδικά αν είσαι θυληκού γένους.Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφείσουν σε ησυχία και αυτό είναι υπόσχεση!Είναι το λιμάνι της ευρωπαϊκής πλευράς της πόλης και είναι και η παλιά πόλη της Κωνσταντινούπολης.Που σημαίνει Αγιά Σοφιά, Μπλέ τζαμί, μεγάλο παζάρι και όλη η τουριστοφάρα.Με λίγα λόγια πονοκέφαλος!Είχαμε περπατήσει μόλις ένα τετράγωνο και είχαν προλάβει κι όλας γύρω στους δέκα τύπους να μας προτείνουν να πάμε για ένα τσάι (!) και να μας την πέσουν με όλες τις λέξεις απο όσες γλώσσες ήξεραν.Εγώ έκανα το λάθος στην αρχή να τους απαντάω με διάφορα αστειάκια, αλλά αυτοί αντί να αποθαρρύνονται το πέρναν ακόμα πιο θερμά το θέμα και μας ακολουθούσαν απο πίσω λέγοντας τα δικά τους.Τελικά κατάλαβα οτι πρέπει να κάνω σαν να μην υπάρχουν και να συνεχίζω το δρόμο μου, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει οτι δε συνεχίζαν κι αυτοί το δρόμο τους πίσω μας.Λίγο πιο πάνω την πατήσαμε όμως γιατί μας μίλησαν δύο τύποι στα γαλλικά και την είδα εγώ οτι θα ναι τίποτα γάλλοι τουρίστες και ευκαιρία να κάνω practice τα γαλλικά μου.Τελικά ήταν δυο κούρδοι, ξαδέρφια, και γι αυτό ο ένας εκ των δύο ήταν ξανθός με γαλάζια μάτια και μας μπέρδεψε.Φυσικά είχαν βγει κι αυτοί για το κλασικό καμάκι-τουρίστρια και κατάφεραν να ψαρέψουν εμάς που όσο κι αν τους εξηγούσαμε οτι δεν θέλουμε να πάμε μαζί τους για τσάι ή ποτό και οτι παρότι δυο κόρες μόνες, δεν ήρθαμε στο Ιστανμπούλ για να βρούμε turkish lover (κατά του greek lover), επέμεναν να μας κάνουν ένα Ίστανμπουλ μπαϊ ναϊτ τουρ και να μας αφήσουν στην ησυχία μας μετά.Ενδώσαμε λοιπόν κι εμείς, αφού είχαμε βαρεθεί επι μισαώρου να λέμε όχι και όχι και τελικά είδαμε ότι δε βγάζαμε άκρη με δαύτους.
Τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημα, γέλιο είχε και ήταν πολύ ευγενικοί και οι δύο.Αν και ο ένας ήταν λίγο μαλακάκος εδώ που τα λέμε, αλλά προσπαθούσε να το κρύψει οσο καλύτερα μπορούσε.Ήπιαμε το τσαγάκι μας λοιπόν και την κάναμε για το ξενοδοχείο μας.Δεν ήταν τόσο εύκολο φυσικά, πήρε κάμποση ώρα να πείσουμε τον τύπο να μας αφήσει τελικά στην ησυχία μας αφού ήπιαμε τελος πάντων το τσαγάκι μας και είπαμε τα αστειάκια μας και τελικά μας άφησαν δίνοντας μας τις κάρτες τους (αυτό είναι το αγαπημένο τους χόμπι εκεί πέρα, να μοιράζουν τις επαγγελματικές τους κάρτες, είχα μαζέψει ένα πάκο φεύγοντας) και αφού μας έβαλαν να τους υποσχεθούμε οτι θα τους πάρουμε τηλέφωνο την επόμενη μέρα.
Τηλέφωνο δεν πήραμε, γιατί μια χαρά τη βρίσκαμε και μόνες μας να χανόμαστε στα στενά και στις μυρωδιές της πόλης, αλλά φυσικά οι τύποι δε θα μας άφειναν τόσο εύκολα στην ησυχία μας και μας τάραξαν στα τηλέφωνα στο ξενοδοχείο.Ευτυχώς ο καλός κύριος στη ρεσεψιόν την έπιασε τη φάση και πήρε την πρωτοβουλία να τους πει οτι φύγαμε απο το ξενοδοχείο και έτσι τη γλιτώσαμε.

Το καλύτερο πράγμα στην Κωνσταντινούπολη είναι το Saray, το παλάτι των γλυκών! χεχεχεχε! Έχει μια βιτρίνα, που και να μη σου αρέσουν τα γλυκά, θα αρχίσουν να σου τρέχουν τα σάλια.Όλα τα ταψιά με τα σιροπιαστά φάτσα κάρτα και λίγο πιο μέσα τα καζαν ντιμπιά και τα εκμέκ καταϊφια και τα φυστικόγλυκα και δε συμμαζεύεται λέμε!
Εγώ πάντως οτι και να γινόταν έκανα πάντα την καθημερινή μου στάση στο Saray, για το καθιερωμένο firin sütlac, το οποίο είναι σαν ρυζόγαλο στο φούρνο με μια κρούστα απο πάνω...μούρλια!Μεγάλη υπόθεση το Saray!

Το Taksim είναι το κέντρο της ευρωπαϊκης πλευράς της πόλης.Απο την πλατεία του Taksim ξεκινάει η Istiklal, η οποία είναι ένας τεράστιος πεζόδρομος, όπου είναι μαζεμένα όλα τα μαγαζιά και γίνεται πάντα το έλα να δεις.Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, άνετα παθαίνεις αγοραφοβία εκεί πέρα με όλο αυτό τον κόσμο να τρέχει πάνω κάτω, αλλά απο την άλλη έχει και πολύ πλάκα γιατί βλέπεις λογής λογής κόσμο.Όλα τα καλά: κλασικούς τουρκαλάδες με μουστάκες, σικ τουρκάλες, παραδοσιακές τουρκάλες με τη μαντίλα, νεολαία με πράσινα μαλλιά, piercing παντού και σκισμένα πανταλόνια, τουρίστες σα χαμένους, μουσικούς του δρόμου, παγωτατζήδες, γλυφειτζουρτζήδες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς το συναντάει στην Istiklal.
Τα δρομάκια γύρω απο την Istiklal είναι τίγκα στα καφέ, μπαρ, εστιατόρια και λαϊβάδικα και αμα ξέρεις μπορείς να βρεις μερικά πολύ καλά μέρη, κυρίως για φαγητό.
Το φαγητό λεω να αποφύγω να το σχολιάσω γιατί θα αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια στο πληκτρολόγιο και δεν νομίζω οτι θα ήταν ότι καλύτερο αυτό.

Σε αυτό το πρώτο ταξίδι πρόλαβα κι αγάπησα πολλά πράγματα σε αυτή την πόλη...τις μυρωδιές στο παζάρι των μπαχαρικών, τη θέα της πόλης απο το Topkapi, τη γέφυρα του Γαλατά στο ηλιοβασίλεμα και σίγουρα τους ανθρώπους της, που στην πλειοψηφεία ήταν ευγενικότατοι και όποτε μας ρωτάγανε απο που είμαστε και τους απαντάγαμε Yunanistan ένωναν τις παλάμες τους σφιχτά και μας έλεγαν έτσι είμαστε Τουρκία και Ελλάδα, οι πολιτικοί μας είναι μαλάκες.

Έπειτα απο πέντε μέρες λοιπόν με βόλτες, μουσεία, τζαμιά, παζάρια, καραβότσαρκες στο Βόσπορο, καλό φαι, γλυκά, τσάι και ναργιλέδες, η Μ. πήρε το δρόμο της επιστροφής για το γραφείο της κι εγώ ως κλασική αργόσχολη, έμεινα στην πόλη μιας και είχε γυρίσει και η φίλη μου απο τη Σμύρνη, όπου είχε πάει τελικά να δει τους γονείς της.Μετέφερα τα μπογαλάκια μου στο σπίτι της λοιπόν και αφού με τάισε ιμάμ μπαϊλντί απο τα χεράκια της μαμάς της και τα είδα όλα, είδα και την πόλη με άλλο μάτι τις ημέρες που ακολούθησαν.
Είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις κάποιον που γνωρίζει στα μέρη που πας, πραγματικά βλέπεις τον τόπο με άλλο μάτι και βλέπεις και πράγματα που δεν θα τα έβρισκες μόνος σου, ειδικά σε τέτοιες χαώδης πόλεις σαν την Κωνσταντινούπολη.
Είναι ο τρόπος που μου αρέσει να ταξιδεύω...δεν θα μπορούσα νομίζω ποτέ να ταξιδέψω με κάποιο απο αυτά τα γκρούπ που ακολουθούνε την κυρία μπροστά με το σημαιάκι και σηκώνουν όλοι ταυτόχρονα τις μηχανές τους να φωτογραφίσουν τα must αξιοθέατα.
Αμα δεν το νιώσεις ένα μέρος με την ησυχία σου και με τον τρόπο που θες εσύ πως θα γίνει?


(...συνεχίζεται...)