Επιστρέφω σπίτι.Στο κάθισμα δίπλα μου είναι μια εφημερίδα.Στο εξώφυλλο η φάτσα ενος ασιατικής καταγωγής νεαρού και απο κάτω με μεγάλα γράμματα ‘Δολοφόνος 23ων ετών’.Ένας πιστιρικάς με την αδερφή του που περιμένουν να κατέβουν γυρνάει την εφημερίδα προς το μέρος του και διαβάζει.
‘Τς τς, 23ων χρονών’ λέει.Εκείνη τη στιγμή το λεωφορείο σταμάτησε.Πιάνει την αδερφή του απο το χέρι και της λέει ‘πάμε’.Θα ‘τανε δε θα ‘τανε 6-7 χρονών.
Δυο κοπέλες ανεβαίνουν και κάθονται πίσω μου.Είναι γύρω στα 16 και ιδιαιτέρως ενοχλητικές.Δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα τους.Για την ακρίβεια φωνάζουν κι όλας.Μιλάνε λες και έχουν και οι δυο ακουστικά στα αυτιά και φωνάζουν για να ακούσει η μια τι λέει η άλλη.Δεν έχουν ακουστικά στα αυτιά.Απλά ο κόσμος τους ανήκει.Και η κουβέντα τους είναι ακόμα πιο ενοχλητική.Πότε θα πάνε για ψώνια, ποιό είναι το καλύτερο φουστάνι και ποιανής η ξαδέρφη είναι πλουσιότερη.Ευτυχώς κατεβήκανε γιατί αλλιώς θα κατέβαινα εγώ να πάρω το επόμενο.
Δίπλα στην πόρτα στέκεται ένας τύπος, τον κοιτάω, δεν είναι ούτε ιδιαίτερα ωραίος, ούτε ακριβώς του γούστου μου.Παρολαυτά έχει κάτι το ωραίο και για μια στιγμή σκέφτομαι πως θα βγαίναν τα παιδιά μας αν ήμασταν μαζί.Είναι κάτι που μ’αρέσει καμιά φορά να το κάνω, έτσι για να περνάει η ώρα.Μάλλον ωραία θα βγαίνανε (ναι συνήθως εκεί καταλήγω πάντα).
Λίγο πιο κάτω ανεβαίνει ένας κύριος.Έχει κάτι το περίεργο, τα χαρακτηρηστικά του είναι περίεργα.Είναι γύρω στ α 45, αν μπορώ να υπολογίσω σωστά και είναι λίγο διανοητικά καθυστερημένος.Κρατάει ένα μπουκαλάκι κοκα κολα που είναι κλειστό ακόμα και κάθεται στο πλάι στην καρέκλα κοιτώντας τον κόσμο γύρω του.
Ακούω κάτι περίεργους ήχους που μετά απο λίγη ώρα συνειδητοποιώ ότι προέρχονται απο αυτόν.Κάτι λέει.Σιγά σιγά μιλάει πιο δυνατά και κουνάει το χέρι του δίχνοντας μπροστά.Μια κυρία προσπαθεί να καταλάβει τι λέει και τον ρωτάει αν ξέρει που θα κατέβει.Από ότι κατάλαβε και αυτή και εγώ απο την απάντηση του δεν ήξερε.Στην επόμενη στάση κατέβηκα, δεν ξέρω αν καταφέραν να βγάλουν άκρη τελικά.
Μερικές φορές όλα κυλάνε απαρατήρητα, άλλες πάλι συμβαίνουν πολλά και διάφορα.
Τι πλάσματα είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι ρε γαμώτο...
‘Τς τς, 23ων χρονών’ λέει.Εκείνη τη στιγμή το λεωφορείο σταμάτησε.Πιάνει την αδερφή του απο το χέρι και της λέει ‘πάμε’.Θα ‘τανε δε θα ‘τανε 6-7 χρονών.
Δυο κοπέλες ανεβαίνουν και κάθονται πίσω μου.Είναι γύρω στα 16 και ιδιαιτέρως ενοχλητικές.Δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα τους.Για την ακρίβεια φωνάζουν κι όλας.Μιλάνε λες και έχουν και οι δυο ακουστικά στα αυτιά και φωνάζουν για να ακούσει η μια τι λέει η άλλη.Δεν έχουν ακουστικά στα αυτιά.Απλά ο κόσμος τους ανήκει.Και η κουβέντα τους είναι ακόμα πιο ενοχλητική.Πότε θα πάνε για ψώνια, ποιό είναι το καλύτερο φουστάνι και ποιανής η ξαδέρφη είναι πλουσιότερη.Ευτυχώς κατεβήκανε γιατί αλλιώς θα κατέβαινα εγώ να πάρω το επόμενο.
Δίπλα στην πόρτα στέκεται ένας τύπος, τον κοιτάω, δεν είναι ούτε ιδιαίτερα ωραίος, ούτε ακριβώς του γούστου μου.Παρολαυτά έχει κάτι το ωραίο και για μια στιγμή σκέφτομαι πως θα βγαίναν τα παιδιά μας αν ήμασταν μαζί.Είναι κάτι που μ’αρέσει καμιά φορά να το κάνω, έτσι για να περνάει η ώρα.Μάλλον ωραία θα βγαίνανε (ναι συνήθως εκεί καταλήγω πάντα).
Λίγο πιο κάτω ανεβαίνει ένας κύριος.Έχει κάτι το περίεργο, τα χαρακτηρηστικά του είναι περίεργα.Είναι γύρω στ α 45, αν μπορώ να υπολογίσω σωστά και είναι λίγο διανοητικά καθυστερημένος.Κρατάει ένα μπουκαλάκι κοκα κολα που είναι κλειστό ακόμα και κάθεται στο πλάι στην καρέκλα κοιτώντας τον κόσμο γύρω του.
Ακούω κάτι περίεργους ήχους που μετά απο λίγη ώρα συνειδητοποιώ ότι προέρχονται απο αυτόν.Κάτι λέει.Σιγά σιγά μιλάει πιο δυνατά και κουνάει το χέρι του δίχνοντας μπροστά.Μια κυρία προσπαθεί να καταλάβει τι λέει και τον ρωτάει αν ξέρει που θα κατέβει.Από ότι κατάλαβε και αυτή και εγώ απο την απάντηση του δεν ήξερε.Στην επόμενη στάση κατέβηκα, δεν ξέρω αν καταφέραν να βγάλουν άκρη τελικά.
Μερικές φορές όλα κυλάνε απαρατήρητα, άλλες πάλι συμβαίνουν πολλά και διάφορα.
Τι πλάσματα είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι ρε γαμώτο...
10 σχόλια:
"Μερικές φορές όλα κυλάνε απαρατήρητα, άλλες πάλι συμβαίνουν πολλά και διάφορα.
Τι πλάσματα είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι ρε γαμώτο..." -> ela nte...
και πόσα πράγματα μαθαίνεις παρατηρώντας τους ανθρώπους!
το κάνω κι εγώ, και τραβάω φωτό με την ψηφιακή στον ελεύθερο χρόνο μου, σε κεντρικά σημεία κι ο καθένας είναι μοναδικός!
Υπάρχει απάντηση.
Είμαστε φοβισμένα πλάσματα.
Δύσπιστα.
Παρανοϊκά.
Αλλά είμαστε άνθρωποι.
Και δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξεχνάμε...
0:/
Καμιά φορά όταν βρίσκομαι σε κλειστό χώρο με πολύ κόσμο συγκεντρώνω την προσοχή μου σε αυτήν την ακαθόριστη βαβούρα που παράγεται απο τις ανθρώπινες φωνές. Ύστερα επιχειρώ να προβλέψω τι να έχει ζήσει ο καθένας απο όσους είναι εκεί, πόσο ευτυχισμένος είναι, αν είναι αξιόλογος ή όχι. Σχεδόν πάντα πέφτω έξω. Στο χάος δε χωράνε προβλέψεις και ο κάθε άνθρωπος είναι μια μικρή χαοτική προσομοίωση!
Αν πάντα συνέβαιναν τα ίδια και τα ίδια, δε θα καταλαβαίναμε τίποτα, δε θα μας ενδιέφερε τίποτα. Τετριμμένο αλλά αληθινό.
κάθε πρόσωπο που συναντάμε θυμίζει κάτι ελάχιστο απο το δικό μας..
Καλημέρα**
agree with above, ton eauto mas psaxnoume
να σου στείλω μια φώτο να μου πεις πως θα βγαίναν τα δικά μας παιδιά;
Ολίγον τρελούτσικα το ξέρω, από εμφάνιση ρωτώ...
:))))
Αστικά, αγαπημένο μέρος...xixixi
Αν μην τι άλλο παρατηρητικά πλάσματα. Παρατηρητικά και όμορφα. Σαν τα παιδιά σου με οποιονδήποτε άντρα. Θα δεις. (αφού θα είναι δικά σου)
bonus.off topic. πατάω τόση ώρα το κουμπί..χαλασμένο είναι;;;;
@joan αν έρθω θα μου πεις? (άστο, κρύο αστείο...είναι που ξανάπιασαν τα κρύα...)
@paranoia ναι πραγματικά κι εγώ κολλάω πολύ με τους ανθρώπους και πέρνεις πολλά από την παρατήρηση τους όντως...τραβάω όμως εικόνες με το μυαλό μου...φωτογραφίζω τις συμπεριφορές τους.
@Άγγελε μου είμαστε και χαρούμενα πλάσματα, φωτεινά, ευγενικά, πολύχρωμα, ξεχωριστά το καθένα και καμιά φορά αυτά που δεν ξεχνάμε μας βοηθάνε να γίνουμε καλύτεροι...:)
@2σχ2 "Στο χάος δε χωράνε προβλέψεις και ο κάθε άνθρωπος είναι μια μικρή χαοτική προσομοίωση!"
...λοιπόν πολύ μου άρεσε αυτό όπως το είπες...πολύ εύστοχο όντως!
@sunday Σωστός!Έτσι είναι, το διαφορετικό, το ασυνήθιστο, το καινούριο, το ξαφνικό, είναι το αλάτι και το πιπέρι της ζωής!
@ιον Λες?Δεν ξέρω...δηλαδή όλοι μοιάζουμε?Κατά κάποιο τρόπο ναι μπορεί κι όλας...
@troll Αυτόν πάντα τον ψάχνουμε...χε,χε...καμιά φορά καταντάει και κουραστικό όμως
@Μια χαρά θα βγαίναν....στείλε φωτό ;)
@narita Ναι οι ιστοριούλες που σου αρέσουν narita μου.Θα περιμένω να δω λοιπόν...αφού το λες εσυ.
Μα αφού δεν αποφασίζεις εσύ που θα κατέβεις!Δεν το ξέρεις....ο οδηγός αποφασίζει ;) (όχι?)
χεχεχε
λα λα λααα
Δημοσίευση σχολίου