η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


16 Δεκεμβρίου 2009

Athens stories -2- In what society are we living in ή Σε τι κοινωνία ζούμε...?


Και φεύγοντας το βράδυ αργά απο εκεί που ήμασταν όλοι μαζεμένοι και τα πίναμε και περνάγαμε μια όμορφη βραδυά, στη γωνία που αποχωριζόμαστε και εγώ λεω θα παω προς τα πάνω και οι άλλοι προς τα κάτω, γυρνάνε και μου λένε μην πας απο κει τέτοια ώρα καλύτερα βγες στην Πειραιώς να πάρεις ταξί.Και τους κοιτάω με βλέμμα ”πλάκα μου κάνετε τώρα” αλλά όχι το εννοούσαν και ναι εμένα μου φαίνεται ψιλογελοίο αλλά είπα να τους κάνω το χατήρι και δεν βγήκα στην Πειραιώς αλλά πάντως πήγα απο άλλο δρόμο να περπατήσω τη νυχτερινή μου βόλτα.
Και όπως λέμε τα τελευταία πριν τις καληνύχτες συνειδητοποιούμε οτι έχουν μαζέψει τα σκουπίδια που κλείναν σχεδόν το δρόμο και έτσι μπορούμε ανενόχλητοι πλέον να κάνουμε πατινάζ πάνω στη γλίτσα που είχε απομείνει στο οδόστρωμα.
Και φαντάσου πόσο σκουπίδι είχε μαζευτεί για να κάνουν τόσες μέρες να τα μαζέψουν.Για να είμαι ειλικρινής ιδέα δεν έχω για τα αίτια της απεργίας και τι έγινε τελικά αλλά πραγματικά ελπίζω να ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα τους γιατί αλλιώς τζάμπα εισπνέαμε τόσο καιρό και εισπνέουμε ακόμα σκουπιδίλα και τζάμπα παιδεύονται οι αθρώποι τόσες μέρες για να μαζέψουν το χάος των σκουπιδιών.
Και ανεβαίνοντας το δρόμο μονάχη μου στην απόλυτη ηρεμία και ερημία σκεφτόμουν το φόβο και θυμήθηκα που ανέμελες ενα βράδυ με μια φίλη, πριν όχι πολύ καιρό, περπατούσαμε στους δρόμους του Μεταξουργείου (ούτε καν στα στενά και καθόλου μακρυά απο την Πειραιώς) όταν ενας τύπος μας πλησίασε και βγάζοντας δυο σύριγγες με αίμα απο την τσέπη του μας είπε οτι έχει aids και να του δώσουμε οτι λεφτά έχουμε γιατί αλλιώς θα μας τις καρφώσει (τις σύριγγες)...έπεσα απο τα σύννεφα και την ίδια στιγμή ψάχνοντας στην τσάντα μου προσπαθούσα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα λεφτά στο πορτοφόλι μου.Την ίδια ώρα η φίλη μου δίπλα είχε συνέλθει αστραπιαία απο το σοκ και την έλεγε στον τύπο και κάπου εκεί μπήκα κι εγώ και άρχισα το μελόδραμα οτι κι εμείς δεν έχουμε μια κτλ κτλ που καθόλου ψέματα δεν ητο και με αυτά και με αυτά καταλήξαμε να προχωράμε μαζί με τον τυπάκο και να μας λέει τον πόνο του και να μας ζητάει συγνώμη ξανά και ξάνα.Ε ντάξει δε γίναμε και φίλοι και η αλήθεια είναι οτι είχα χεστεί πάνω μου όταν στεκόταν μπροστά μου με τις σύριγγες στα είκοσι εκατοστά...κατέβασα κάμποση ρακή μετά για να συνέλθω...αλλά είναι κατάσταση ζωής αυτή?Γενικότερα μιλάω...στην κοινωνία την οποία ζούμε.

2 σχόλια:

JoaN είπε...

Ότι είναι μια κατάσταση είναι. Παλιοκατάσταση, αλλά κατάσταση. :S

unlearn... είπε...

ε να την αλλάξουμε λοιπόν...όχι?