η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


12 Μαΐου 2007

En hyggelig aften*

Μόλις γύρισα απο ένα απο εκείνα τα βράδια που σε ξαφνιάζουν..ευχάριστα πάντα.Που βγαίνεις λες για μια ωρίτσα για κάτι που πρέπει να κάνεις και καταλήγεις να ζεις ένα όμορφο βράδυ όλο εκπλήξεις.
Ξεκίνησα λοιπόν τρέχοντας για να μη στήσω (έχω ταλέντο στο στήσιμο) τη Γ. κατά τις 18.15 το απόγευμα.Είχα να πάω στα εγκαίνια μιας έκθεσης και καθώς είδα χθες τη Γ. μετά απο πολύ καιρό της είπα αν θέλει να έρθει μαζί μου.Δεν την ξέρω βασικά τη Γ.Την έχω δει όλες κι όλες μια φορά και μια χθες μετά απο καιρό.Αλλά τη γούσταρα απο την αρχή και έτσι της είπα αν γουστάρει να έρθει σήμερα.(Δε σταματάμε να γουστάρουμε έτσι?)
Τα εγκαίνια της έκθεσης λοιπόν ήταν ενος έλληνα ζωγράφου, γνωστού της μάνας μου και που εγώ τον ήξερα μικρή αλλά είχα να τον δω χροοοοοονια σαφώς.Φτάσαμε στην γκαλερί που ήταν σε ένα απίστευτο παλιό κτήριο μες το κέντρο μέσα σε έναν κήπο.Πορτοκαλί σκούρο η πρόσοψη και μέσα ξύλο...στο ταβάνι, στο πάτωμα, παντού.
Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο , όπως θα περίμενε κανείς σε εγκαίνια έκθεσης, είχε τρελοπαρεάκι εξηντάρηδων όμως.Κι εγώ τους γουστάρω πολύ κάτι τέτοιους εδώ πέρα.Είναι άνετοι και ωραίοι τύποι.Αφού κάτσαμε έτσι λίγο ήσυχα και συζητήσαμε στην αρχή και εκεί που λέγαμε με τη Γ. άντε μήπως να φεύγαμε σγα σγα, μας λένε θα κάτσετε να φάμε?Κοιταζόμαστε με τη Γ. ε και δε καθόμαστε λέμε...pourquoi no?Και κάτσαμε λοιπόν.Τρελοπαρεάκι λέμε απίστευτο.Δανοί, νορβηγοί, μια σουηδέζα, μια γερμανίδα, ο έλλην καλλιτέχνης φίλος της μαμάς κι εμείς τα πιτσιρίκια, διότι μέσος όρος 55 σίγουρα, χωρίς εμάς.Καθήσαμε όλοι γύρω απο το μακρύ ξύλινο τραπέζι λοιπόν και αρχίσαμε τα κρασιά εννοείται.Λαλαλααα...Ήρθε στη συνέχεια και μια σουπίτσα φοβερή που είχαν φτιάξει εκεί πέρα τα παιδιά, παίξαν και τυράκια κτλ και κρασάκι, κρασάκι λαλαλααα...
Λοιπόν ίσως σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να ανησυχώ με τον εαυτό μου.Περνάω μακράν καλύτερα με πενηντάρηδες και με άτομα μεγαλύτερα μου, παρά με άτομα της ηλικίας μου.Γουστάρω λέμε, γουστάρω!
Τα άτομα φοβερά έτσι.Καταρχάς πολύ άνετα.Και αυτό είναι κάτι που πολύ με αρέσει εδώ πέρα και που σπάνια παίζει στην Ελλάδα, ότι μπορείς να βρεθείς με άτομα οποιασδήποτε ηλικίας και να νιώθεις ίσος.Δεν πα να'ναι 16 ο άλλος, δεν πα να'ναι 60...θα τα πείτε σαν ίσοι και θα παίξει και σεβασμός και άνεση και χαβαλές σίγουρα.(Άλλη λέξη τώρα αυτή....χαβαλές!Χαβαλές ρε φίλε!)
Λοιπόν έπαιξε τρελός χαβαλές απόψε!Και τις κουβέντες μας τις σοβαρές κάναμε και τις αναλύσεις μας, αλλά και τις μαλακίες μας κάναμε.Ω ναι γουστάρω λέμε!Γουστάρω επικοινωνία!
Και μιας και ελληνολάτρεις οι περισσότεροι, ρίξαμε και κάτι χορούς και καμάρωνα τους δανούς μου να χορεύουν ζεϊμπέκικα.Λοιπόν κάποιοι το πηγαιναν καλά πρέπει να πω.
Έπεσε χορός όμως...μετά το γυρίσαν στα λατινοαμερικάνικα και μετά έσκασε και Salif Keita και γίναμε.Χορός λέμε όμως.Εγώ καθόμουν και τους χάζευα όλους...τόσο όμορφο θέαμα...άνθρωποι χαρούμενοι, άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι και άνθρωποι που ξέρουν να βρίσκουν τη χαρά στα απλά πράγματα.Άνθρωποι που κάνουν αυτό που γουστάρουν και που δεν υπάρχει αυτό το "τι θα πούνε οι άλλοι".Άνθρωποι που δεν τους είχα ξαναδεί και που δεν ξέρω και αν θα τους ξαναδώ, αλλά που επικοινωνήσαμε.Που γουστάραμε βρε αδερφέ!
Και αν κάτσω να θυμηθώ λίγο...νομίζω τις πιο όμορφες βραδιές ως τώρα εδώ πέρα, τις είχα με ανθρώπους μεγαλύτερους μου και σε παρόμοιες καταστάσεις.
Απλά πράγματα και ανθρώπινα.
Αφού κύλησε όμορφα η βραδιά λοιπόν και ένιωσα ότι όλοι αυτοί εκεί μέσα είναι τελικά πιο πιτσιρίκια από εμάς, χαιρετηθήκαμε και αγκαλιαστήκαμε και την κάναμε για τα σπίτια μας.
Στο μετρό κόσμος όπως πάντα και φυσικά τα φασαριώζικα δανάκια να κάνουν μαλακίες.Ακόμα κι αυτά γούστο είχαν σήμερα...λαλαλααα...
Εκεί που καθόμουνα και περίμενα να έρθει το τρένο, χάζευα γενικώς τον κόσμο και έπεσε το μάτι μου σε δυό κορίτσια που περνάγανε.Είχαν ζωγραφίσει με μαρκαδόρο μουστάκι και μούσι γύρω απο το στόμα τους και η μια με πλησίασε όταν συνατηθήκαν τα βλέμματα μας.Κρατούσε στο χέρι ένα ακτινίδιο και ερχόταν προς τα εμένα.Άπλωσα κι εγώ το χέρι μου και ακούμπησε πάνω το ακτινίδιο.
"Το θες?" μου είπε
"Γιατί όχι" λέω εγώ "εσύ δεν το θες?"
"Όχι δεν μπορώ να το φάω, δε βλέπεις βγάζω τρίχες άμα τα τρώω και έτσι καλύτερα να το πάρεις εσύ"
Εντωμεταξύ πλησίασε και η φίλη της και μπήκε κι αυτή στην κουβέντα.
"Αχ θα το πάρεις?Τι ωραία.Μας το χαρίσανε αλλά δεν μπορούμε να το φάμε γιατί δεν το αντέχει ο οργανισμός μας και έτσι πρέπει σε κάποιον να το δώσουμε"
"Δεν έχει τίποτα" συνέχισε η άλλη "είναι λίγο χτυπημένο απλά και έχει μαλακώσει, αλλά κατά τ'άλλα τρώγεται.Θα το πάρεις?Θα το φας?Μου το υπόσχεσαι?" με ρώτησε.
"Ναι" της λέω "στο υπόσχομαι"
Χαμογελάσανε και οι δυο, χαμογέλασα κι εγώ και μπήκαμε στο τρένο.
Θυμήθηκα που κάναμε κι εμείς διάφορες χαζομάρες εκεί κατά το λύκειο και χαμογέλασα.Το χαμόγελο πλέον κάλυπτε ένα σημαντικό μέρος του προσώπου μου.
Λαλαλααα...
Αναγκαστικά κατέβηκα μια στάση πιο πριν γιατί έπαιζαν κάτι προβλήματα στο μετρό και δε συνέχιζε και έτσι το τελευταίο κομμάτι το περπάτησα.Η βραδιά μου τέλειωσε λοιπόν με βολτίτσα δίπλα από τις λίμνες και τα δέντρα και την πόλη στη γλύκα της νύχτας.Όταν έφτασα σπίτι είχα πλέον ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.......και ένα ακτινίδιο στην τσάντα βεβαίως βεβαίως!

14 σχόλια:

maria λεμονατη! είπε...

ολα ομορφα και το πιο ομορφο απ'ολα το λαφυρο ενθυμιο της βραδιας. σαν να κουβαλησες την ιδια τη βραδυα σπιτι σου, skat ;)

Desposini Savio είπε...

Unlearn σε καταλαβαίνω απόλυτα!
Σπάνιο να βρεις μεγάλους ανθρώπους που να είναι άνετοι (freestylers όπως τους λέω εγώ) αλλά παίζει. Εδώ ξέρω ένα σκασμό κόσμο της ηλικίας μου ή και μικρότερους που είναι πιο καθώς πρέπει και από πενηντάρηδες (μπλιαξ).
Βέβαια εγώ κάνω παρέα το ίδιο εύκολα παρέα και με μεγάλο και με μικρό κόσμο. Η παρέα με μικρότερο κόσμο με αναζωογονεί επίσης, απλά δεν έχω να μάθω πάρα πολλά, μα έχει και αυτό τη χάρη του.
Η φάση με το ακτινίδιο απίθανη. Γουστάρω.
Όταν βρέθηκα Βερολίνο τον Φεβρουάριο μας είχαν περισσέψει 2 εισητήρια για μια προβολή ταινίας στη Berlinale και βλέπω μέσα στο μετρό ένα ζευγαράκι και πολύ τους γούσταρα "it's your lucky day, you just win 2 tickets!" Τρελάθηκαν τα πιτσιρίκια από χαρά.
Αυτά είναι ωραία. Μακάρι να λειτουργούσαμε όλοι έτσι. Θα είχαμε περισσότερες ευτυχισμένες στιγμές!

pølsemannen είπε...

Σίγουρα δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να υψώνονται τείχη ανάμεσα στις διάφορες ηλικιακές ομάδες και οι τύποι που περιγράφεις είναι πράγματι πολύ ωραίοι. Ίσως γιατί είναι Δανοί ξέρω 'γω, γιατί στην Σουηδία το απάρτχαιντ μεταξύ των ηλικιών μοιάζει να είναι ο κανόνας και αυστηρός μάλιστα...

(Αλλά μη φοβάσαι τους τα χώνω χοντρά στα διεθνή φόρα...:-Ρ)

Κοίτα, σχετικά με το ακτινίδιο, εγώ είμαι απαιτητικός ακόμα και στα δώρα και δεν θα έπαιρνα χτυπημένο ακτινίδιο ναούμ' (Ωχ αμάν).

ΥΓ.

Μη λησμονήσεις να ψηφίσεις τον Σαμπρέλ και να ρίξεις πίσσα στα πούπουλα των ARK...

Ανώνυμος είπε...

Χμ...Πολύ ωραία ακούγεται η όλη κατάσταση! :)

Στην Ελλάδα βέβαια, οι μεγάλοι σχεδόν ποτέ δε σε παίρνουν στα σοβαρά και δε σου δίνουν πολύ σημασία (εκτός που είναι συνήθως ξενέρωτοι...αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα! :P), οπότε δεν παίζει να γίνει τίποτα τέτοιo νομίζω...Άπαρτχαϊντ που λέει και πολσεμάνιος!

Τώρα για Φινλανδία δε ξέρω, ούτε την γλώσσα τους δε μιλάω ακόμα, οπότε τί να πω... ;)

Χμ...Μακάρι όντως να συμπεριφερόμασταν όλοι μας έτσι, και να σταματούσαμε να περιφερόμαστε στις πόλεις μας σαν αδιάφορα κι απαθή ζόμπι. Αν ρίχναμε έστω και μια ματιά στους άλλους, ίσως ο κόσμος μας να γινότα λίγο πιο ζεστός κι ανθρώπινος... :)

Αλήθεια, δε μας είπες: τί έγινε το ακτινίδιο τελικά; ;)

Αnyway, ha det bra och vi ses! :)))

Siddhartha είπε...

Εγώ καθόμουν και τους χάζευα όλους...τόσο όμορφο θέαμα...άνθρωποι χαρούμενοι, άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι και άνθρωποι που ξέρουν να βρίσκουν τη χαρά στα απλά πράγματα.Άνθρωποι που κάνουν αυτό που γουστάρουν και που δεν υπάρχει αυτό το "τι θα πούνε οι άλλοι".Άνθρωποι που δεν τους είχα ξαναδεί και που δεν ξέρω και αν θα τους ξαναδώ, αλλά που επικοινωνήσαμε.Που γουστάραμε βρε αδερφέ!'

Όλα τα λεφτά!!

Μακάρι να είμαστε εμείς η γενιά που θα το εισάγει αυτό και στη χώρα μας.

iro* είπε...

Τι ομορφα!!! Απλα, τι ομορφα!!!
Κ ειχα αρχισει να ανησυχω που επιδιωκω ολο κ πιο συχνα να βρισκομαι με τους γονεις μου κ τους φιλους τους!!! Να εχεις πολλα τετοια βραδια!!! Φιλια!!
***

Σπύρος Σεραφείμ είπε...

σου εύχομαι όλες σου οι βραδιές να είναι έτσι
λα-λα-λάτες!!!!

ion είπε...

Καλημέρα χαρούμενο unlearn...
Έχεις πρόσκληση παλιιιιιι..τοκ τοκ?

unlearn... είπε...

Γιουχουουου...!!

Μαράκι λεμονάτο...godmorgen skat ;)

***

desposini savio...Δύσκολο αλλά ευτυχώς υπάρχουν και είναι και οι καλύτεροι!Είναι ωραίο όμως να συναναστρέφεσαι με κόσμο απο διάφορες ηλικίες, ο καθένας έχει και κάτι άλλο να σου δώσει και όσο ξέρεις να το πέρνεις, θα είσαι πάντα κερδισμένος.
Όταν σου περισσεύουν πάλι τίποτα εισιτήρια πες μου να είμαι στο ίδιο μετρό μαζί σου...λαλαλααα...χεχε

***

Pølsemannen...Λέμε όχι στα τείχη ανάμεσα στις ηλικιακές ομάδες!!
Ναι τώρα που το λες, όντως με σουηδούς δε θυμάμαι να είχα ποτέ παρόμοιες στιγμές...γι αυτό βρίσκομαι κι εδώ άλλωστε και όχι εκεί ;)

ΥΓ.Σαμπρέλ?Who is he?

***

i döda vinkeln...Gomorgon! Λοιπόν κι όμως παίζει πολύς ωραίος κόσμος και εν Ελλάδι.Έχω κι εκεί ένα τρελοπαρεάκι πρώτο (αν και τώρα που το σκέφτομαι οι μισοί είναι ισπανοί, ένας γάλλος, ένας ιρλανδός...χμ...αλλά παίζουν και κάτι έλληνες που δίνουν ρέστα!)

Η παράγραφος απο το χμ...μέχρι το ανθρώπινος με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη και στο χέρι μας είναι να ξεκινάμε σιγά σιγά.Εδώ πάντως πλησιάζει πολύ σε αυτό που λες και γι αυτό γουστάρω κι όλας άλλωστε.Λαλαλααα...

*ΤΟ ΑΚΤΙΝΙΔΙΟ ΜΠΗΚΕ ΣΤΟΝ ΠΡΩΙΝΟ ΜΟΥ ΧΥΜΟ...ΛΑΛΑΛΑΑΑ...!!!

***

siddhartha...μακάρι πραγματικά...λίγο δύσκολο ίσως, αλλά γιατί όχι?Υπάρχουν βέβαια τέτοιοι άνθρωποι, παντού υπάρχουν, αλλά μακάρι να γίνουν περισσότεροι.

***

iro*...ναι είναι όμορφα!Εγώ επιδιώκω συνήθως να κάνω παρέα με τους φίλους μου και τους γονείς τους!Αχ τι μου θύμισες τώρα...όμορφες στιγμές όντως.Όμορφοι άνθρωποι.Μπράβο!
Φιλιαααα***

***

σπύρος σεραφειμ...λαλαλααα.... ευχαριστώ!!Εύχομαι και σε σένα όμορφες λαλατες στιγμές!!

***

ιον...Καλημέρα σοκολατένια! another one?! Κάτσε έρχεται σε λίγο η προηγούμενη καθυστερημένη...λαλαλαααα...

unlearn... είπε...

Άσχετο...αλλά το κομμάτι που ανέβασα σήμερα στο ποδκάστιον πολύ το γουστάρω!!!!!!Λαλαλααα....!!

pølsemannen είπε...

Men Jössssssesss....

och jag som trodde att det var du som röstade på honom...

och att det var pga. ditt SMS-ande som stackaren fick 1 poäng från Danmark...

Vem var det som röstade på honom då? Hmmmm....

maria λεμονατη! είπε...

ειναι οντως πολυ λαλα λαχταριστο κομματι. tak skat ;)

proserpina είπε...

Ωραίααα! :)

Συμφωνώ με τον siddharta, για να δούμε εμείς πώς θα είμαστε όταν φτάσουμε την ηλικία τους...

Καλά, για τις κοπέλες με το ακτινίδιο, I am speechless (έχουμε κάνει βλακείες σ΄αυτή την ηλικίααα)

Unknown είπε...

Δε χρειάζεται να το ξαναπω, απογειώθηκα με την ιστορία με τα κοριτσάκια... αλλά το πιο ευρηματικό ήταν το
"Όχι δεν μπορώ να το φάω, δε βλέπεις βγάζω τρίχες άμα τα τρώω και έτσι καλύτερα να το πάρεις εσύ"

Θέλω κι αλλα τέτοια, κι άλλα λαλαλαλλαλλαα