En hyggelig aften*

Μόλις γύρισα απο ένα απο εκείνα τα βράδια που σε ξαφνιάζουν..ευχάριστα πάντα.Που βγαίνεις λες για μια ωρίτσα για κάτι που πρέπει να κάνεις και καταλήγεις να ζεις ένα όμορφο βράδυ όλο εκπλήξεις.
Ξεκίνησα λοιπόν τρέχοντας για να μη στήσω (έχω ταλέντο στο στήσιμο) τη Γ. κατά τις 18.15 το απόγευμα.Είχα να πάω στα εγκαίνια μιας έκθεσης και καθώς είδα χθες τη Γ. μετά απο πολύ καιρό της είπα αν θέλει να έρθει μαζί μου.Δεν την ξέρω βασικά τη Γ.Την έχω δει όλες κι όλες μια φορά και μια χθες μετά απο καιρό.Αλλά τη γούσταρα απο την αρχή και έτσι της είπα αν γουστάρει να έρθει σήμερα.(Δε σταματάμε να γουστάρουμε έτσι?)
Τα εγκαίνια της έκθεσης λοιπόν ήταν ενος έλληνα ζωγράφου, γνωστού της μάνας μου και που εγώ τον ήξερα μικρή αλλά είχα να τον δω χροοοοοονια σαφώς.Φτάσαμε στην γκαλερί που ήταν σε ένα απίστευτο παλιό κτήριο μες το κέντρο μέσα σε έναν κήπο.Πορτοκαλί σκούρο η πρόσοψη και μέσα ξύλο...στο ταβάνι, στο πάτωμα, παντού.
Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο , όπως θα περίμενε κανείς σε εγκαίνια έκθεσης, είχε τρελοπαρεάκι εξηντάρηδων όμως.Κι εγώ τους γουστάρω πολύ κάτι τέτοιους εδώ πέρα.Είναι άνετοι και ωραίοι τύποι.Αφού κάτσαμε έτσι λίγο ήσυχα και συζητήσαμε στην αρχή και εκεί που λέγαμε με τη Γ. άντε μήπως να φεύγαμε σγα σγα, μας λένε θα κάτσετε να φάμε?Κοιταζόμαστε με τη Γ. ε και δε καθόμαστε λέμε...pourquoi no?Και κάτσαμε λοιπόν.Τρελοπαρεάκι λέμε απίστευτο.Δανοί, νορβηγοί, μια σουηδέζα, μια γερμανίδα, ο έλλην καλλιτέχνης φίλος της μαμάς κι εμείς τα πιτσιρίκια, διότι μέσος όρος 55 σίγουρα, χωρίς εμάς.Καθήσαμε όλοι γύρω απο το μακρύ ξύλινο τραπέζι λοιπόν και αρχίσαμε τα κρασιά εννοείται.Λαλαλααα...Ήρθε στη συνέχεια και μια σουπίτσα φοβερή που είχαν φτιάξει εκεί πέρα τα παιδιά, παίξαν και τυράκια κτλ και κρασάκι, κρασάκι λαλαλααα...
Λοιπόν ίσως σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να ανησυχώ με τον εαυτό μου.Περνάω μακράν καλύτερα με πενηντάρηδες και με άτομα μεγαλύτερα μου, παρά με άτομα της ηλικίας μου.Γουστάρω λέμε, γουστάρω!
Τα άτομα φοβερά έτσι.Καταρχάς πολύ άνετα.Και αυτό είναι κάτι που πολύ με αρέσει εδώ πέρα και που σπάνια παίζει στην Ελλάδα, ότι μπορείς να βρεθείς με άτομα οποιασδήποτε ηλικίας και να νιώθεις ίσος.Δεν πα να'ναι 16 ο άλλος, δεν πα να'ναι 60...θα τα πείτε σαν ίσοι και θα παίξει και σεβασμός και άνεση και χαβαλές σίγουρα.(Άλλη λέξη τώρα αυτή....χαβαλές!Χαβαλές ρε φίλε!)
Λοιπόν έπαιξε τρελός χαβαλές απόψε!Και τις κουβέντες μας τις σοβαρές κάναμε και τις αναλύσεις μας, αλλά και τις μαλακίες μας κάναμε.Ω ναι γουστάρω λέμε!Γουστάρω επικοινωνία!
Και μιας και ελληνολάτρεις οι περισσότεροι, ρίξαμε και κάτι χορούς και καμάρωνα τους δανούς μου να χορεύουν ζεϊμπέκικα.Λοιπόν κάποιοι το πηγαιναν καλά πρέπει να πω.
Έπεσε χορός όμως...μετά το γυρίσαν στα λατινοαμερικάνικα και μετά έσκασε και Salif Keita και γίναμε.Χορός λέμε όμως.Εγώ καθόμουν και τους χάζευα όλους...τόσο όμορφο θέαμα...άνθρωποι χαρούμενοι, άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι και άνθρωποι που ξέρουν να βρίσκουν τη χαρά στα απλά πράγματα.Άνθρωποι που κάνουν αυτό που γουστάρουν και που δεν υπάρχει αυτό το "τι θα πούνε οι άλλοι".Άνθρωποι που δεν τους είχα ξαναδεί και που δεν ξέρω και αν θα τους ξαναδώ, αλλά που επικοινωνήσαμε.Που γουστάραμε βρε αδερφέ!
Και αν κάτσω να θυμηθώ λίγο...νομίζω τις πιο όμορφες βραδιές ως τώρα εδώ πέρα, τις είχα με ανθρώπους μεγαλύτερους μου και σε παρόμοιες καταστάσεις.
Απλά πράγματα και ανθρώπινα.
Αφού κύλησε όμορφα η βραδιά λοιπόν και ένιωσα ότι όλοι αυτοί εκεί μέσα είναι τελικά πιο πιτσιρίκια από εμάς, χαιρετηθήκαμε και αγκαλιαστήκαμε και την κάναμε για τα σπίτια μας.
Στο μετρό κόσμος όπως πάντα και φυσικά τα φασαριώζικα δανάκια να κάνουν μαλακίες.Ακόμα κι αυτά γούστο είχαν σήμερα...λαλαλααα...
Εκεί που καθόμουνα και περίμενα να έρθει το τρένο, χάζευα γενικώς τον κόσμο και έπεσε το μάτι μου σε δυό κορίτσια που περνάγανε.Είχαν ζωγραφίσει με μαρκαδόρο μουστάκι και μούσι γύρω απο το στόμα τους και η μια με πλησίασε όταν συνατηθήκαν τα βλέμματα μας.Κρατούσε στο χέρι ένα ακτινίδιο και ερχόταν προς τα εμένα.Άπλωσα κι εγώ το χέρι μου και ακούμπησε πάνω το ακτινίδιο.
"Το θες?" μου είπε
"Γιατί όχι" λέω εγώ "εσύ δεν το θες?"
"Όχι δεν μπορώ να το φάω, δε βλέπεις βγάζω τρίχες άμα τα τρώω και έτσι καλύτερα να το πάρεις εσύ"
Εντωμεταξύ πλησίασε και η φίλη της και μπήκε κι αυτή στην κουβέντα.
"Αχ θα το πάρεις?Τι ωραία.Μας το χαρίσανε αλλά δεν μπορούμε να το φάμε γιατί δεν το αντέχει ο οργανισμός μας και έτσι πρέπει σε κάποιον να το δώσουμε"
"Δεν έχει τίποτα" συνέχισε η άλλη "είναι λίγο χτυπημένο απλά και έχει μαλακώσει, αλλά κατά τ'άλλα τρώγεται.Θα το πάρεις?Θα το φας?Μου το υπόσχεσαι?" με ρώτησε.
"Ναι" της λέω "στο υπόσχομαι"
Χαμογελάσανε και οι δυο, χαμογέλασα κι εγώ και μπήκαμε στο τρένο.
Θυμήθηκα που κάναμε κι εμείς διάφορες χαζομάρες εκεί κατά το λύκειο και χαμογέλασα.Το χαμόγελο πλέον κάλυπτε ένα σημαντικό μέρος του προσώπου μου.
Λαλαλααα...
Αναγκαστικά κατέβηκα μια στάση πιο πριν γιατί έπαιζαν κάτι προβλήματα στο μετρό και δε συνέχιζε και έτσι το τελευταίο κομμάτι το περπάτησα.Η βραδιά μου τέλειωσε λοιπόν με βολτίτσα δίπλα από τις λίμνες και τα δέντρα και την πόλη στη γλύκα της νύχτας.Όταν έφτασα σπίτι είχα πλέον ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.......και ένα ακτινίδιο στην τσάντα βεβαίως βεβαίως!