η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


30 Σεπτεμβρίου 2009

. . .



Και κυκλοφορείς μια ολόκληρη ημέρα στους δρόμους της Αθήνας.
Και κάνεις δουλειές και κανονίζεις υποχρεώσεις.
Και φτάνει το βράδυ και σε βρίσκει να πίνεις ρακουδάκια και να συζητάς ωραία με φίλους παλαιούς και νέους.Ωραία κουβέντα.Απο αυτές που θα έλεγες εποικοδομητικές.
Και μετά ακολουθείς τη βραδιά και πας σε καινούριο μαγαζάκι λέει και μουσικές και τέτοια.
Και πας σε καινούριο μέρος άγνωστο που με προσπάθεια μαντεύεις που βρίσκεσαι χαμένος στα στενά.
Και μπαίνεις σε καινούριο μέρος σε μια πόλη 6 εκατομμυρίων παρακαλώ και...κι όμως πετυχαίνεις γνωστούς.
Και ωραία δε λεω.
Και ωραίο κρασί.
Πολύ ωραίο.
Αλλά....

Αλλά δε θέλω για λίγο άλλους γνωστούς.
Δε θέλω άλλες παρόμοιες καταστάσεις σε μια πόλη 6 εκατομμυρίων γαμώ την πουτάνα μου.
Ενα πράγμα της ζητάμε κι αυτό δεν μπορεί να μας το προσφέρει?
Την ομοιομορφία της καθημερινότητας τη ζω και στο χωριό και πολύ καλύτερα απο οτι στην πόλη...

Και βγαίνω έξω με μια ακαταμάχητη ανάγκη να βρεθώ στη σιγουριά του σπιτιού μου.
Νιώθω εκτεθειμένη στο χάος!
Και περπατόντας με γρήγορους ρυθμούς, διασχίζοντας δρόμους με άγνωστα, εντελώς ξένα προς τη στιγμή μπαρς, φτάνω στο μετρό.
Και μπαίνω μέσα και συναντόντας τη χαμένη στον οτινανισμό και προβατισμό νεολαία βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γλιτώσω.
Και η μουσική εισέρχεται μέσα μου σα μορφίνη στο αίμα για λίγο...αλλά είναι μόνο προσωρινό και αμέσως αρχίζει να μη συμβαδίζει με την εικόνα γύρω μου.
Παλιά δε συνέβαινε αυτό...
Και η εικόνα είναι μια παραφωνία στη μουσική μου.
Και η μουσική μου είναι μια παραφωνία στην εικόνα.

Και επιμένω και υπομένω και στη σωστή στιγμή βγαίνω σαν κυνηγημένη απο το μετρό.
Και ανεβαίνω βιαστικά τις σκάλες και βγαίνω στο δροσερό αεράκι της νύχτας.
Γρήγορα, γρήγορα.
Και διασχίζω τη γειτονιά και σκέφτομαι.
Και σκανάρω τις κουβέντες των τελευταίων ωρών.
Σε ταχύτητες που συμβαδίζουν με τα βήματα μου.
Και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ.
Και σκέφτομαι οτι ίσως παραζορίζω τον εαυτό μου.
Και αναρωτιέμαι αν εγώ είμαι υπερβολική και παρανόω ή εαν οι άλλοι γύρω μου είναι παρανοϊκοί και υπερβολούν.
Και προσπαθώ να καταλάβω αν φταίει το αλκοόλ...ή αν βοηθάει εν τέλει.
Και μήπως πρέπει να σταματήσω να πίνω?
Αλλά και τότε πως θα επιβιώσω?
Α όχι σε καμία περίπτωση.

Και περνάω γρήγορα το δρόμο και ανεβαίνω βιαστικά τα σκαλιά και βάζω το κλειδί στην πόρτα, κλείνω την πόρτα πίσω μου και ανασαίνω με ανακούφιση.

Ουφ!

10 σχόλια:

2Σx2 είπε...

Παρακαλείται η κοπέλα μου να το διαβάσει αυτό που με ρωτά συχνά γιατί δεν μου αρέσει πια και τόσο πολύ το έξω αλλά προτιμώ το σπίτι μου.
Κατά τη γνώμη μου έχει να κάνει και με το ότι δεν πιέζομαι αρκετά ώστε να μου λείπει μια έξοδος τόσο συχνά ενώ και όταν πιέζομαι απλά αναζητώ περισσότερο την ηρεμία του σπιτιού παρά την εικονική διασκέδαση ειδικά τις νύχτες με πολυκοσμία και με παρέες παράταιρες που γελάς μηχανικά και αστειεύεσαι συγκαταβατικά κτλ.

Αλλά επειδή κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις:
Unlearn, γερνάαααααααμεεεεεεεεε! :)

Y. K. είπε...

τσιμπησα!

unlearn? γερναμε?
στα 26-27 ή και στα 30 -35 ειναι δυνατον να θεωρουμε τους εαυτους μας γερους και να σπανιζει αυτο το κατι που θα μας εκπλησσει?

σε καθε περιπτωση δεν πρεπει να σταματησεις να πινεις (!)

δεν ξερω. κι εμενα μ αρεσει το σπιτι μου. το νοσταλγω οταν ειμαι πολλες ωρες εξω.
η εικονα που περιγραφεις για τη μουσικη ειναι τοσο μα τοσο οικεια.

καλησπερες

unlearn... είπε...

2Σχ2...

Κοίτα να δεις...είναι ωραίο και το έξω και ώρες ώρες πολύ μάλιστα, αλλά μου φαίνεται πως σε αυτή την πόλη έχει γίνει μοναδική πρόκληση να βρεις ενα έξω αξιοπρεπές που να μη βρωμάει δηθενήλα ή που να μην αναγκάζεσαι να τρως όλη τη σαβούρα που κυκλοφορεί στα πέριξ.
Ε και βαριέμαι να το κάνω αυτό πλεον.Οφου.

Αγαπητέ θα έλεγα οτι ωριμάζουμε μάλλον και γι αυτό απλά δεν μας ικανοποιεί και δεν μας γεμίζει αυτό που μας πετάνε στη μάπα.
Χοχοχο!
Αλλά και εαν απλά γερνάμε, πάλι δε με χαλάει.Γουστάρω.Θα ησυχάσουμε.

Γιούχου!!!

* * *

alicia...

Α εγώ εκπλήσσομαι κάθε φορά που κυκλοφωρώ αλλά σπανίως εκπλήσσομαι ευχάριστα!
Ε ντάξει τώρα, γέροι, λέμε και κανα καλαμπούρι να περάσει η ώρα.

Ησυχία, τάξις κι ασφάλεια!
Ετσι!

Σε καμία περίπτωση δεν θα σταματήσω να πίνω!

;)

fieryfairy είπε...

ακόμη και το χάος μια μεγαλούπολης είναι ομοιόμορφο, μη γελιέσαι. και τη μία φορά που θα σε εκπλήξει κάτι, αυτό θα επαναληφθεί μέχρι να θεωρηθεί σύνηθες.

το κείμενο σου το λάτρεψα btw!

unlearn... είπε...

Φιέρυ...έχεις δίκιο!
Μάλλον προσπαθούσα να αγνοήσω το γέγονος οτι και η Αθήνα είναι ενα μεγάλο χωριό εν τέλει.
Το πρόβλημα μου είναι οτι δεν μπορώ να τη δεχτώ έτσι και πιστεύω κι όλας οτι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.

Κι εγώ λάτρεψα το σχόλιο σου!Με έβαλε σε ωραίες σκέψεις...

;)

CrazyCow είπε...

ποοοοοοοοποοοοο...

πόσο αλήθεια;;;; ποσο;;; δεν εχει σημασια αν γερνας ή οχι... ακομη κι εγω που αγαπαω την αθηνα (και σε καμια περιπτωση δε γερναω και εκτος αυτου την εχω συνηθισει) ετσι νοιωθω...

μονο που οταν βαζω ακουστικα δε νοιωθω... ολα γινονται 1 μεσα στο κεφαλι μου... ειμαι απλα τυχερος... όλα έχουν ρυθμό, αρκεί να τον ξαναβρεις... οπως εδω: http://www.youtube.com/watch?v=XJU4IwC3LjQ

=ΡΡΡΡ

βρες το κλειδι... ειναι καπου μεσα σου! ;)

trol είπε...

ax...

(den mporeis na fantasteis posa egrapsa alla sto ax kateliksa *pali* opote asta t alla --lol)

unlearn... είπε...

τρελοαγελαδόνι...

χεχεχε...κι όμως νομίζω οτι τον ξαναβρήκα το ρυθμό μου.Χα!

Το κλειδί κάπου μέσα μου είναι...το θέμα είναι οτι νομίζω πως βρίσκομαι σε περίοδο αλλαγής κλειδιού.

Όπως και να χει...τώρα που ξαναβρήκαμε τη μπάλα και βρίσκουμε και τους ρυθμούς μας ξανά θα γίνει λαλαλαλαχαμός!!!

ιιχαααα!!

* * *

trolen...

αχ...βεβαίως...και βαχ.
και μπαχ.

Υπομονή.
(την έχω κάνει καραμέλα αυτή τη λέξη αλλά βοηθάει!Στο τέλος πείθομαι και υπομένω...χοχο)

neropistolero είπε...

Πού πήγε η Unlearn που έλεγε συνέχεια "λαλαλαλα" και ήταν μες στην τρελή χαρά? Δεν πρέπει να αφήνεις την Αθήνα να σε επηρεάζει. Σιγά τ'αυγά.

unlearn... είπε...

Η unlearn λαλαλα πήγε στην Αθήνα!
Αυτό είναι το θέμα....
Δύσκολη αποστολή...
Αλλά ντάξει, νομίζω πως τα κατάφερα να την ξεπεράσω και να συμφιλιωθώ για μια καλή αρχή.Θα αντέξω και θα την περάσω κι αυτή την πίστα με επιτυχία που θα πάει.
Κάτσε να βρω λιγάκι τους ρυθμούς μου και θα αρχίσω να λαλαλαω και πάλι!

Που είσαι καλέ εσύ?Τι κάνει ο βορράς?Αχ εχετε ωραίο χειμώνα εκεί ε?Άντε στείλε λίγο κρύο κι εδώ κάτω!!