η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


03 Φεβρουαρίου 2008

φΑνέρωσε μου τη Μάσκα που κρύβεις...κάτω Απ'τη Μάσκα που φοράς


Τελικά ο κόσμος έχει προβλήματα και το κρύβει πολύ καλά...
Έχω ξαφνιαστεί και έχω σοκαριστεί.
Ο θάνατος πάντα ξαφνιάζει.Ειδικά όταν έρχεται απροειδοποίητος.Όταν όμως τον προσκαλείς ξαφνιάζει ακόμα περισσότερο.Η αυτοκτονία είναι κάτι που δυσκολεύομαι να το καταλάβω.Ειδικά όταν έρχεται απο ανθρώπους που δεν το περίμενες με τίποτα...αλλά συνήθως απο εκεί που δεν το περιμένεις έρχονται τα περισσότερα πράγματα...
Ο Γ. ήταν άνθρωπος ήσυχος.Μυστήριος για αυτούς που δεν τον ήξεραν και πολύ αγαπητός σε όσους τον ήξεραν.Περίεργος άνθρωπος, αλλά σίγουρα πολύ άνθρωπος.Καλόκαρδος και έξυπνος, μιλούσε λίγο αλλά όταν μιλούσε έλεγε λόγια μετρημένα και σωστά.
Τις προάλλες έπεσε στο γκρεμό και αυτοκτόνησε.
Άφησε πίσω του ενα σημείωμα, σύγχηση μεγάλη και μια μικρούλα όμορφη κι ατίθαση.
Τα ερωτηματικά ακόμα βομβαρδίζουν το κεφάλι μου και δυσκολεύομαι πραγματικά να καταλάβω.
Δεν ξέρω πως θα μπορέσω να επιστρέψω στον τόπο αυτό....τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο και θα είναι σαν ο τόπος να έχασε ενα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα του.Έτσι το νιώθω.

Ο θάνατος επίσης είναι ο μεγαλύτερος εγωιστής.Απο πολλές πλευρές.Απο τη μια αυτοί που μένουν, διοτί σκέφτονται μόνο τον πόνο τους και το τι θα απογίνουν οι ίδιοι και δεν σκέφτονται αυτόν που έφυγε οτι -σε κάποιες τουλαχιστον περιπτώσεις- είναι καλύτερα γι αυτόν, και απο την άλλη σε περιπτώσεις όπως η αυτοκτονία, όπου παραδίνεσαι και "σώζεις" τον εαυτό σου και αφήνεις τους άλλους πίσω να παλεύουν.

Ο κόσμος έχει προβλήματα λοιπόν και χαμπάρι δεν παίρνουμε.Γιατί φοράμε αυτές τις μάσκες που τα κρύβουν όλα.Και εντάξει δεν λεω να βγάλουμε και ολα τα προβλήματα μας στη φόρα, εξάλλου δεν είναι και όλα σημαντικά, αλλά.....ξέρω γω.....λίγη αλήθεια ρε γαμώτο, λίγη πραγματικότητα.
Σήμερα έμαθα οτι πολύ κοντινό μου πρόσωπο πηγαίνει καιρό σε ψυχολόγο και παίρνει και κάποια φάρμακα για να ισορροπίσει την κατάσταση μέσα του.Ούτε που το φανταζόμουν οτι αυτός ο άνθρωπος θα μπορούσε να παίρνει φάρμακα.Κι ας είναι και για λίγο, κι ας βοηθάει, κι ας έχει συνέλθει πολύ....ξέρω γω.
Άλλος κοντινός μου άνθρωπος πάλι φλερτάρει με την κατάθλιψη και λέει οτι σκεφτόταν την αυτοκτονία...
Ντάξει όλοι σχεδόν έχουμε σκεφτεί κάποια στιγμή την αυτοκτονία νομίζω.Ακόμα κι εγώ το έχω σκεφτεί δηλαδή, αλλά ήταν στην εφηβεία μου που ο κόσμος γύρω μου φάνταζε ενα τεραστιο άλυτο πρόβλημα και που τα έβλεπα όλα δύσκολα και μάυρα.
Αλλά τώρα γιατί?

Δεν ξέρω ρε γαμώτο.Για ακόμα μια φορά δεν καταλαβαίνω.Είναι πραγματικά τόσο δύσκολο να ζήσεις τη ζωή σου και να την ευχαριστηθείς χωρίς να περιπλέκεις τα πράγματα ή εγώ είμαι μικρή και αφελής και δεν καταλαβαίνω τα προβλήματα της ζωής?
Δεν ξέρω.....ξαφνιάζομαι απλά.

11 σχόλια:

kiara είπε...

Όπως άκουσα από κάπου: Το να εύχομαι να ήμουν νεκρός είναι τελείως διαφορετικό από το να σχεδιάζω το θάνατό μου.

Ναι, έχεις δίκαιο, είναι σημαντικό να μιλάμε γιατί για αυτόν που μας αγαπά -και πάντα υπάρχει κάποιος- ο πόνος μας είναι ελαφρύς και θα τον κουβαλήσει.

Ναι, είναι πολλά τα προβλήματα και δεν καταφέρνουν όλοι να ισορροπήσουν. Ειναι, να, που δεν λειτουργεί όλων το μυαλό με τον ίδιο τρόπο... είναι που η ζωή δε φέρεται σε όλους όμοια... και κάποιοι χάνουν την ελπίδα σε μια στιγμή που δεν το υποπτευόμαστε. It is so complicated.

Σίγουρα δεν έχει να κάνει με τον αριθμό των προβλημάτων στη ζωή με ένα αποκλειστικό τρόπο, ούτε είσαι εσύ αφελής, είσαι απλά θετική και αυτό είναι απίστευτα όμορφο γιατί η μιζέρια γίνεται όλο και πιο πολύ της μόδας...

Συγχώρα μου τη φλυαρία:)

υ.γ. Ναι, πολύ εγωιστής, ειδικά αν δεν πιστεύεις...

maria λεμονατη! είπε...

ολοι οι ανθρωποι εχουμε προβληματα unlearnακι μου και δεν ξερουμε ποτε θα εκδηλωθουν και σε ποιους τομεις. το θεμα ειναι να καταλαβαινουμε και να παραδεχομαστε το προβλημα μας και να βρισκουμε συμπαρασταση απο τους οικειους μας. οι ανθρωποι που ζηταν βοηθεια απο ειδικους ειναι περισσοτεροι απ'οτι φανταζομαστε και αυτο δεν ειναι ανησυχητικο με την εννοια οτι απο τη στιγμη που υπαρχει το προβλημα το καλυτερο που εχουμε να κανουμε ειναι να το αντιμετωπισουμε οπως χρειαζεται. οσο για τους υπαιτες τι να πω...καλη δυναμη στους οικειους του. φανταζομαι ειναι πιο σκληρο να χανεις τον ανθρωπο σου απο δικη του πρωτοβουλια...
φιλια καλη μου

neropistolero είπε...

Η ζωή ίσως μπορεί να γίνει πολύ πολύπλοκη και να βαρύνει απότομα και ασφικτικά κάποιον. Ίσως πάλι, κάποιοι να προκαλούν τη ζωή να γίνει πολύπλοκή ενώ μπορεί να είναι πολύ απλή και όμορφη.
Ειδικά σ'αυτές τις περιπτώσεις που μια αυτοκτονία έρχεται από το πουθενά, η εγωιστική συμπεριφορά του ατόμου, έχει ξεκινήσει από τη στιγμή που δεν καταδέχτηκε να μοιραστεί τα προβλήματά του. Φυσικά όταν αυτά δεν οφείλονται σε ψυχοπαθολογικές καταστάσεις όπου μπορεί και να μην ελέγχει τις πράξεις του. Αλλά δε μπορεί να μην έχει κάποιος άνθρώπους που να μπορεί να εμπιστευτεί.
Κι εγώ δεν ξέρω βρε unlearn...
(Άσχετο, αλλά σε λίγο καιρό θα ζω κι εγώ σε μια σκανδιναβική χώρα. Ίσως να ξεκινήσω και το ποδήλατο εκεί που με παίρνει. :D)

Ανώνυμος είπε...

ούτε εγωισμός, ούτε τα προβλήματα της ζωής,
απλά έρχεται και σε βρίσκει από το πουθενά μερικές φορές και μάλιστα όταν αντικειμενικά αλλά και υποκειμενικά ο ίδιος πιστεύεις ότι πραγματικά όλα πάνε καλά,
τόσο απλά
και φρικιαστικά

από τις πλέον ύπουλες και πιο δύσκολες ασθένειες
πιστεύω

unlearn... είπε...

kiara...

"Ειναι, να, που δεν λειτουργεί όλων το μυαλό με τον ίδιο τρόπο... είναι που η ζωή δε φέρεται σε όλους όμοια... και κάποιοι χάνουν την ελπίδα σε μια στιγμή που δεν το υποπτευόμαστε."

Πολύ σωστά το είπες...ναι δε λειτουργεί όλων το μυαλό με τον ίδιο τρόπο....εύτυχως κι όλας βέβαια...αλλά απο την άλλη σε κάποια θέματα ίσως θα έπρεπε...

Κρίμα....

Μιζέρια: ο μεγαλύτερος εχθρός μας.No way!

* * *

ΜαρίαΛεμονάτη...

Σίγουρα όλοι οι άνθρωποι έχουμε προβλήματα, άλλα πιο σημαντικά και άλλα λιγότερο.Όλοι οι άνθρωποι κι όλας τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά τα προβλήματα μας...άλλοι χάνουν τον κόσμο και πανικοβάλονται και άλλοι είναι ψύχραιμοι σα να μη συμβαίνει τίποτα.
Και σίγουρα απο τη στιγμή που υπάρχει το πρόβλημα δε διαφωνώ στο να πας σε εναν ειδικό να σε βοηθήσει αν όντως αυτό σε βοηθάει...Απλά εκπλήσομαι με όλο αυτό τον κόσμο που καταφεύγει στους ειδικους και παρόλαυτα φαίνεται σα να μην έχει καθόλου προβλήματα.Με τρομάζουν λίγο αυτές οι μάσκες που φοράμε...

unlearn... είπε...

νεροπιστολέρος...

Παρόλαυτα νομίζω οτι όσο πολύπλοκη κι αν γίνει ξαφνικά η ζωή, και βαρυά και δύσκολη....πάντα υπάρχει μια λύση αν υπάρχει η θέληση.
Έτσι λέω εγώ...
Δύσκολο θεματακι.

(ελα θα είμαστε γείτονες?!που πας?πότε?χα ενδιαφέρον...)

* * *

τρολίδιο...

Δεν έχω κάτι με το θάνατο.Έκτος απο κάποιες εξαιρέσεις ίσως, αλλά σε γενικές γραμμές αντιμετωπίζω το θάνατο ως κάτι φυσιολογικό και μάλιστα για τις μεγαλύτερες ηλικίες τον θεωρώ και μια λύτρωση μετά απο κάποιο σημείο.
Σε κάθε περίπτωση ο θάνατος είναι η φυσιολογική πορεία των ανθρώπων....όταν όμως έρχεται φυσιολογικά.
Εκεί κολάω λίγο...
Δεν καταλαβαίνω δηλαδή σε τι σημείο πρέπει να έχεις φτάσει για να καταλήξεις να προκαλέσεις το θάνατο σου...

(χμ δεν είμαι σίγουρη βέβαια οτι έπιασα ακριβώς το νόημα του σχολίου σου...)

maria λεμονατη! είπε...

χμ, καταλαβαινω τι λες. δεν εδωσα εμφαση στις μασκες
ναι καταλαβαινω καλα και μαλιστα προσφατα εχω κι εγω ενα παραδειγμα στο οικογενειακο περιβαλλον προφανως εχει να κανει και με το ποσο χρονο περνας με ενα ατομο αν τον ζεις καθημερινα το προβλημα θα φανει αργα ή γρηγορα δυστυχως δεν ειμαστε διατεθειμενη να μιλησουμε για το προβλημα μας νομιζοντας πως θα χαλασουμε την εικονα μας και μας αποριψουν οι αλλοι κι ετσι πλανιεται στον αερα η ψευδαισθηση οτι ολα ειναι καλα γι'αυτο κι εγω δηλωνω δημοσια οτι εχω προβλημα δεν σου κανει εντυπωση ετσι; το ειχες καταλαβει αλλωστε...:p

JoaN είπε...

οκ, να αφήσουμε τις μάσκες, αλλά ποιος είναι σε θέση κ ποιος έχει διάθεση, να ακούσει, να βοηθίσει ή κ να λύσει τα προβλήματα του άλλου;
το πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι δεν ανοιγόμαστε όσο ότι δεν κοιτάμε δίπλα μας...

iro* είπε...

εγω θα πω απλα μια καλησπερα...***
(ειναι που δεν ημουν προετοιμασμενη για τετοια συζητηση.. θα επανελθω ομως!!!)
Ελπιζω να εισαι καλα!!
φιλι!
***

unlearn... είπε...

joan...

Είναι αυτό που λένε οτι οι φίλοι στις λύπες φαίνονται και οχι στις χαρές...Και ναι οι φίλοι και οι κοντινοί μας άνθρωποι γι αυτό είναι πιστεύω.Όχι μόνο για να περνάμε καλά αλλά και για να βοηθάνε στα δύσκολα.Δε συμφωνείς?Και το να ακους τον άλλον νομίζω είναι μεγάλη βοήθεια.Είναι μεγάλο θέμα νομίζω να ξέρεις να ακούς.Και το πιο σημαντικό ίσως.

* * *

iro*!!!

Καλώς την!!!!!
Πολύ χαίρομαι που σε βλέπω εδώ και πάλι!Αμε αμε!

(ναι το θέμα μας ξέφυγε λιγάκι απο τα συνηθισμένα....αλλά όλα μες το πρόγραμμα είναι ;)

Unknown είπε...

Γεια χαρά unlearn νομίζω ότι είναι απλά τα πράγματα απλά εμείς την ζωή την γαμάμε και οι συνηθειες που έχουμε πάρει απο τους μεγάλους.
Δεν έχουμε θέληση ρε έχουμε γίνει ανθρωπάκια και αργοπεθαίνουμε.

Το καλύτερο όμως το έχω ακούσει σε αυτό το τραγούδι.

http://www.youtube.com/watch?v=Q5QwVy54wXc

Όταν θα'ρθείς να με ξεθάψεις απ' τις στάχτες
και διώξεις από πάνω μου όλη τη σκουριά
και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες
και εγώ αρχίσω να κυλάω ξανά

Τότε οι λύπες θα με ψάχνουν
και άνεργες θα θρηνούν
Θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές
και θα ρωτούν

Τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε
τα άλλα τρένα να περνούν

Είσαι πάντως ενδιαφέρον άτομο και μου αρέσουν οι αναρτήσεις σου.

Και εγώ ώρες σκέφτομαι το θάνατο αλλά είναι κάτι παροδικό ανάλογα με τα φεγγάρια μου.
Μην ξεχνάς ότι είμαι Ιχθείς...

ΥΓ
Πέρνα απο την πλατεία να τα πούμε(το blog εννοώ)