8 months of lalalaaaa...*

Αυτό ήταν λοιπόν...το δωμάτιο άδειο να με περιμένει μέχρι να επιστρέψω και εγώ μες την παραζάλη ακόμα της αρρώστιας (όχι πυρετό δεν έχω πια, κάτι ηλίθιους πονοκεφάλους μόνο και μια ενοχλητική αδυναμία) προσπαθώ να στριμώξω τα πράγματα στην αποθήκη στη σοφίτα.

Συμμαζεύοντας το δωμάτιο μου έκανα ένα ταξίδι στη χρονιά που πέρασε.Στα χαρτιά που έχουν αποτυπώσει τις σκέψεις μου, στα γράμματα, στις φωτογραφίες, στις μουσικές, στις ζωγραφιές.
Ανάμικτα συναισθήματα με κατακλίζουν.
Θέλω και δε θέλω να φύγω.
Τώρα είναι η καλύτερη εποχή εδώ πέρα.Μια έκρηξη χρωμάτων, μουσικών και μυρωδιών.Και χαμόγελων ευτυχίας βεβαίως βεβαίως.
Απο την άλλη οσο κι αν εδώ είναι το σπίτι μου πλέον, μου έχουν λείψει και κάποια πρόσωπα και κάποιες καταστάσεις απο Ελλάδα.Χαίρομαι που θα επιστρέψω για διακοπές αλλά φοβάμαι κι όλας....Πάει καιρός...Έφυγα και τα τίναξα όλα στον αέρα.....Τώρα όμως ήρθε η ώρα να επιστρέψω και να τα αντιμετωπίσω όλα και να τα βάλω στη θέση τους.Δεν είναι εύκολο.Ιδίως όταν δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του...Πρέπει όμως να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας που και που.
Φεύγοντας νόμιζα οτι τα προβλήματα λύθηκαν ή οτι θα λύνονταν απο μόνα τους όσο έλειπα.Δε νομίζω ότι έγινε κάτι απο τα δύο.Νομίζω όμως οτι το διάστημα που πέρασα εδώ στη μοναξιά μου που εγώ διάλεξα, θα με βοηθήσει για μια πιο ώριμη και ψύχραιμη αντιμετώπιση των όποιων καταστάσεων.

Αν προσπαθείς να πετύχεις ηρεμία σταματόντας την κίνηση,
μια τέτοια ηρεμία θα είναι πάντα σε κίνηση.

Ωραίο να ακολουθείς τα όνειρα σου και να μπορείς να βουτήξεις στο κενό χωρίς να σε πολυνοιάζει το που και πως θα προσγειωθείς.Όταν όμως οι πράξεις σου έχουν αντίκτηπο και πληγώνουν έναν άλλο άνθρωπο και εν συνεχεία και τον εαυτό σου, πρέπει μετά να μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια αυτό τον άνθρωπο και να του εξηγήσεις...(.....τι? )

(είναι άσχημη η πίκρα που σου μένει όταν ακούς τα λόγια που είπες και δεν είσαι σίγουρος αν όντως τα εννοείς αυτά που βάζεις τον εαυτό σου να πει... )

Πρέπει πρώτα να κοιτάξεις στα μάτια τον εαυτό σου.Να κενώσεις την ψυχή σου, να την απλώσεις στο πάτωμα και να αρχίσεις να ξεδιαλύνεις, να καθαρίζεις απο ψεύτικα χρώματα και να προσπαθείς να διακρύνεις τα πραγματικά χρώματα.Έπειτα πρέπει να έχεις τη δύναμη να δεχτείς αυτά τα χρώματα, να τα συνειδητοποιήσεις και να παλέψεις γι αυτά με κάθε τρόπο.

Πριν οκτώ μήνες άφησα το Ελ.Βενιζέλος με μια δύναμη απίστευτη, που το μόνο που έχει κάνει εδώ πέρα είναι να δυναμώνει όλο και περισσότερο.Γιατί όταν κάνεις το σωστό το ξέρεις και σε γεμίζει....όταν σου πει η ψυχή σου τι ζητάει όλοι οι θόρυβοι σιωπούν.

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε.Σίγουρα, όμως κάθε αρχή και όμορφη θα συμπληρώσω εγώ.Γιατί ότι περνάει γίνεται παραμύθι και ότι είναι να έρθει γίνεται όνειρο.
Πέρασε ένας χειμώνας όμορφος σε γενικές γραμμές.Με γέλια και με κλάματα.Με ατέλειωτες πονεμένες βραδυές και άπειρες στιγμές ευτυχίας.Με φίλους παλιούς αγαπημένους και καινούριους.Με γράμματα, με τηλέφωνα, με ταξίδια όλο και ομορφότερα, με επισκέψεις άλλες μπερδεμένες και άλλες χαρούμενες.Λαλαλαααα...

Το μόνο που μπορώ να πω κοιτώντας πίσω είναι οτι σίγουρα έμαθα πολλά και κυρίως για τον εαυτό μου.Τον είχα χάσει...και νομίζω οτι αυτό ήταν που με τρόμαξε και με ώθησε στη φυγή.Ήταν φυγή του ονείρου όμως οπότε χαλάλι. Το οτι έχω τη βάση μου πλεον εδώ και οτι θα επιστρέψω μου δίνει δύναμη. Τώρα τι θα ακολουθήσει δεν ξέρω...Ξαναβρήκα τον εαυτό μου όμως και θα με βοηθήσει να τα αντιμετωπίσουμε μαζί...ψύχραιμοι και λαλαλαααα.....όλε!

Και τώρα μετά απο 8 μήνες θα φτάσω και πάλι στο Ελ.Βενιζέλος.....Και έπειτα, πέρα απο τα παλιά κι αγαπημένα, σαν να μην πέρασε μια μέρα, θα βρεθώ αντιμέτωπη και με καινούριες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν και εξελίχθηκαν ενόσω εγώ ήμουν απούσα...πως θα τις αντιμετωπίσω ή θα με αντιμετωπίσουν δεν ξέρω...είδωμεν.

Λαλαλαααα....τραλαλαααα......

Και φτάνω για ακόμα μια φορά να λέω....μα πότε πέρασε αυτός ο χρόνος?Πότε έγιναν όλα αυτά?Πότε έκλαψα και πότε γέλασα?Πως μου τη δίνει αυτό το πράγμα....αυτό το «πότε πέρασε αυτός ο χρόνος».Και γιατί έχω την εντύπωση οτι όσο μεγαλώνω τα χρόνια περνάνε όλο και πιο γρήγορα?
Για πότε ο μήνας έγινε εβδομάδα, η εβδομάδα μήνας και όλα μαζί μια στιγμή....μια στιγμή που θα φυσήξω και θα χαθεί κι αυτή μαζί με τις άλλες, στις σκόρπιες σημειώσεις μου εδώ κι εκεί.

Όπως και να χει....μικρή σημασία έχει πια.Λαλαλααα....

Για αρχή πάμε για πάρτυ, ρακομελάκια και συναυλίες......λαλαλαααα....μεζεδάκια...λαλαλααα...

...κρασάκια.....λαλαλαααα....μπανάκια......λαλαλαααα...

....φιλαράκια......λαλαλαααα.....

*

*


*





Τα χειμωνιάτικα στο πατάρι, τα καλοκαιρινά στο σακίδιο και...


Απογιώνομαιαιαιαιαι....!!!!




(ελπίζω απλά να μην προσγειωθώ απότομα)