εβδομάδα 20*

(μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις)
Καμιά φορά λοιπόν αποφασίζει να γαμηθεί ο Διας, έτσι για να κάνει την πλάκα του κι αυτός, να μας τη σπάσει λίγο και να μας το τρίψει στη μάπα οτι όσο και να θέλουμε δεν είναι όλα πάντα τραλαλα.
Δευτέρα.Βλέπω μια γνωστή μετά απο δυο εβδομάδες που έχω να τη δω.Ήταν έγκυος στον 9ο μήνα και μια εβδομάδα πριν γεννήσει πεθαίνει το παιδί στην κοιλιά της.Σοκ.Το πρόσωπο της τα έλεγε όλα αυτά που μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος και που δε χωράνε σε λόγια.Τη δύναμη της τη θαυμάζω.
Τρίτη.Μια κενή ουδέτερη συννεφιασμένη Τρίτη.
Τετάρτη.Ξεκίνησε το φθινόπωρο, αλλά ήταν μια όμορφη μέρα κατά τ’άλλα.
Πέμπτη.Έβρεχε όλη μέρα και φθινοπωρινό κρύο.Ήμουν όλη μέρα στη Γ.Ώραια ήταν αλλά λέγοντας διάφορα με έπιασε μια νοσταλγία και μια μελαγχολία.Τα ξεπέρασα όμως γρήγορα όταν βγήκα έξω γιατί η μυρωδιά της βροχής ανακατεμένη με τη μυρωδιά των ανθών δεν αφήνει περιθώρια και για πολλές μελαγχολίες.Χτυπάει το τηλέφωνο καθώς περιμένω το τρένο.Ο συγκάτοικος, είναι στο νοσοκομείο, σκωληκοειδίτιδα σε προχωρημένο στάδιο, στο τσακ την προλαβαίνουνε πάει για εγχείρηση.
Παρασκευή.Γυρνάω σπίτι και έχει έρθει το γράμμα που περίμενα.Όμορφο και δυνατό το γράμμα, αλλά συνειδητοποιώ τι πόνο έχω προκαλέσει και πόσο αγαπάω το άτομο στο οποίο τον προκάλεσα.Σα να είχα πέσει τόσους μήνες σε λήθαργο και να βγήκα απότομα.Τώρα πονάω εγώ.Γαμώ τα μπερδεματά μου.
Ειδικά μετά απο αυτό δεν έχω όρεξη για τίποτα αλλά έχω ήδη κανονίσει με την Ρ. και δεν μπορώ να ξεκανονίσω.Ευτυχώς γιατί ήταν μια όμορφη βραδυά που τέλειωσε με ποδηλατάδα στη δροσιά της νύχτας.
Σάββατο.Σταμάτησε να βρέχει έξω αλλά άρχισε να βρέχει μέσα.Ασταμάτητα.
Κυριακή.Στο νοσοκομείο.Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις έναν δυνατό, ζωντανό, όμορφο άνθρωπο να είναι ανύμπορος.Του κάνανε δύο εγχειρήσεις σε μια μέρα.Ο πόνος τον έχει γονατίσει.Συν τοις άλλοις γέροι κοκαλιάρηδες αργοπεθαίνουν στα γύρω κρεβάτια.Ποτέ δεν τα μπορούσα τα νοσοκομεία, η μυρωδιά της μιζέριας τους μου τρυπάει τη μύτη.Για ακόμα μια φορά είπα στον εαυτό μου οτι δεν θέλω να βρεθώ στην ανάγκη των νοσοκομείων.Πέρνω τον συγκάτοικο με καροτσάκι και τον βγάζω έξω.Έξω καλοκαίρι κανονικότατο και γύρω απο το νοσοκομείο καταπράσινο πάρκο με πουλάκια να κελαηδάνε.Στο παγκάκι κάτω απο τον ήλιο άρχισε πάλι να χαμογελάει.Μαζί του κι εγώ...

Δε μασάμε.Γιατί έτσι μας έχουνε μάθει.Και αυτά δεν ξεμαθαίνονται.Κι ας είναι αβάσταχτος ο πόνος, εμείς τον αντέχουμε.Να πάνε να γαμηθούνε όλα.
Είδα δυο όμορφα παιδάκια σήμερα.Ένα στο μετρό, κοριτσάκι πανέμορφο με βλέμμα πανέξυπνο.Και την κόρη ενος γνωστού που ήταν εδώ πριν λίγο.Κουκλί κι αυτή.Πόσο είσαι βρε της λέω.Τριών μου λέει ο πατέρας, στην καλύτερη ηλικία γιατί μετά αρχίζεις και πέρνεις πρέφα τι παίζει γύρω σου...
Να προσπαθήσουμε να ξαναγίνουμε τριών λίγο δύσκολο...έχουμε πονέσει πια και ξέρουμε.Όμως η μικρή μου σκασε ένα χαμόγελο και ένα φιλί και ήρθα κάπως στα ίσα μου.
Ρε δε μασάμε λέμε!Καινούρια εβδομάδα ξεκινά.Μας έδωσε να καταλάβουμε η προηγούμενη, τώρα θα της δώσουμε εμείς να καταλάβει τι εστί λαλαλααα!
Χα!Όχι παίζουμε!

(i döda αγόρασες τη βάρκα?...ζητώ συγγνώμη για το άνωθι μικρό διάλειμμα διαφημίσεων , σκεπάστε τα με ένα τούλι και αφήστε τα να ξεραθούν...εμείς φοράμε το χαμόγελο και πάμε...τρελοαγελαδίτσα ουουου!!)


Καλή εβδομάδα σε όλους!!!