Σκόρπια....εδώ και τώρα.

Ο χρόνος τρέχει και πίσω του κι εγώ.
Για ακόμα μια φορά.
Μα πως τα καταφέρνω πάντα έτσι?
Συνήθως ετεροχρονισμένα.
Και πάντα σβήνω τα καλύτερα.
Καταλάθως.
Πάλι λοιπόν, οι καλύτερες εμπνεύσεις μου έρχονται πάντα καθυστερημένες.Και μετά τρέχω να τις προλάβω.
(Τουλάχιστον έρχονται δε λές...)
Κενό.
Ένα κενό σιωπής κι ένα κενό στο χρόνο ήταν αυτό.
Κι εγώ τον τρυπάω για να μάθει!
Συνεχίζεται η σιωπή.
Και αρχίζουν πάλι οι ήχοι να τρυπώνουν μέσα από τους τοίχους μου.
Μπλέκονται μουσικές και γλώσσες.Από παντού.
Και απο πουθενά ίσως.
Ίσως να είναι και παιχνίδια της αυπνίας μου.
Τρεις ώρες και πάμε.
Έχω κουραστεί, τα μάτια κλείνουν και πρέπει να γράψω.
Ισπανικές λέξεις και μουσικές σέρνονται από τη χαραμάδα της πόρτας και κατευθείαν μέσα στο δωμάτιο μου.Και χαιδεύουν το κεφάλι μου ώστε να μην μπορώ να συγκεντρωθώ.
Πάει.
Μπερδεύω λέξεις, σκέψεις, γλώσσες.
Γιατί να χάσω? τον την τα τους λα λα λα
Γιατί δεν μου 'ρθε λίγο νωρίτερα η αναλαμπή?
Όμως θα μείνω ξύπνια.Όσο χρειαστεί.
Για να δω τον ήλιο μέσα να ανατέλει.
Θα παλέψω.
Δεν έχω μάθει να χάνω.
Από μικρή.Σφίγγω τις χούφτες μου και κοκκαλώνω.
Πίσμα.
Πρίσμα.
Μπίρι μπίρι μπίρι.
Μόλις είδα και το Αμελί.Είχα να το δω από τις μεγάλες αίθουσες.Και είχα σχεδόν ξεχάσει αυτό το συναίσθημα.Και μελαγχόλησα.
Και η Ε. μου είπε οτι σε είδε, και ότι της είπες τον πόνο σου, και ότι ομόρφηνες.
Και ξαναμελαγχόλησα.
Μια βουή γύρω από το κεφάλι μου.
Η νύστα με καταλαμβάνει, αλλά πρέπει κι εγω να την καταλάβω.
Σε καταλαβαίνω, σε καταλαβαίνω...si si
Αναλαμπές.
Παραλήρημα.Της αυπνίας.

Και η αλήθεια είναι ότι, η πραγματικότητα που άφησα, κάπου θα συνεχίζεται...