η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


23 Φεβρουαρίου 2007

Μμμμμ...ονοτονία


Ένα μικρό σαληγκάρι σύρθηκε μέχρι το παράθυρο μου και μπήκε μέσα.Έστρεψε τις κεραίες του προς το μέρος μου και μου είπε: θέλω μια απάντηση σε όποια γλώσσα θες εσύ για καθεμία απο τις παρακάτω δύο ερωτήσεις που θα σου κάνω.
Λέγοντας αυτά με κοίταξε καλά στα μάτια για να σιγουρευτεί ότι κατάλαβα και μετά είπε:


Γιατι λοιπόν να υποφέρεις?

Φφφφ...Τι ερώτηση κι αυτή σκέφτομαι...Δεν ξέρω! ...είπα κι εγώ την αγαπημένη μου φράση .
Γιατί χρειάζεται κι αυτό καμιά φορά φαντάζομαι.Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει χίλιες καλές μέρες, έτσι όπως το άνθος δεν μπορεί να ανθίζει εκατό μέρες. Υποφέρω αλλά έχω γνώση όμως του τι συμβαίνει.Δεν πιστεύεις ότι κάνει διαφορά αυτό?Εγώ πάντως νομίζω ότι κάνει...
Γιατί δεν μπορώ να είμαι συνέχεια πράσινη.Και έτσι έρχεται ώρες ώρες μια μαγική δύναμη, που δεν έχω μάθει ακόμα να την ελέγχω (και που δεν είμαι σίγουρη ότι χρειάζεται κι όλας), και μου ρουφάει τη δύναμη και με αφήνει μόνη και ευαίσθητη τα βράδυα, έρμαιο της κατάθλιψης που με στέλνει νηστική στο κρεβάτι.Και κάθομαι και καπνίζω στο παράθυρο, φυσώντας σιγά σιγά λίγο από το βάρος που με πλακώνει έξω στο κρύο.

Τι θέλεις τελικά από εμένα?

Έμεινα αρκετή ώρα σιωπηλή...
Θέλω να ξέρω οτι είσαι εκεί όπως ήσουν πάντα.Θέλω να ξέρω ότι κι εγώ θα είμαι εκεί όπως ήμουν πάντα.Θέλω να μην αλλάξει τίποτα, κι ας αλλάζουμε εμείς.
Θέλω να μου δίνεις τα παραμύθια σου να τα διαβάζω και να πέρνω δύναμη.
Θέλω να προσπαθήσεις να καταλάβεις αυτά που λέω κι ας μην τα καταλαβαίνεις.
Θέλω να με αφήσεις να είμαι εγώ.Θέλω να αρχίσεις να περπατάς με κλειστά τα μάτια....και να μου μάθεις και μένα πως να το κάνω.

Και θα ήθελα να έχεις μια απάντηση σε όλα μου τα ερωτήματα, αλλά δεν έχεις...ή κι αν έχεις δεν την καταλαβαίνω εγώ...

Χαμήλωσα το βλέμμα μου, καθόταν στην ίδια θέση ακόμα, στο παράθυρο ανάμεσα στις γλάστρες.Έγειρε τις κεραίες του, έκλεισα κι εγώ τα μάτια μου.Όταν τα ξανάνοιξα είχε φύγει.Έτσι από τη μια στιγμή στην άλλη.

Κοίταξα προς τον ουρανό.Τι κοιτας ρε βλάκα, αφού δεν υπάρχει ουρανός.Όλα είναι άσπρα.Άσπρο σκοτάδι παντού.


Πάω.Πάω να βουτήξω στο χιόνι να παγώσω να μη νιώθω πια.

2 σχόλια:

Ναυαγός είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ναυαγός είπε...

Ναυαγός said...

Διαβάζω το κείμενο σου αυτό αρκετές ημέρες τώρα.

Το βρίσκω πάρα πολύ όμορφο και να εκφράζει απόλυτα και τη δική μου ψυχική διάθεση.

Που την έχω πολύ πριν μάθω για το σαλιγκάρι σου.