planet 3191

*μέρος 1ο

*μέρος 2ο

*μέρος 3ο

*μέρος 4ο...:

Μάλλον όμως είχε υποτιμήσει τον άγνωστο συνεπιβάτη της....η ώρα περνάει και η σιωπή έχει αρχίσει να γίνεται αφόρητη μες το αυτοκίνητο.Ίσα που κρατιέται να μην του μιλήσει και το μόνο που την κάνει κάπως να ξεχνιέται είναι ο ήχος του αέρα που μπαίνει σφυρίζοντας απο ενα μικρό άνοιγμα του παραθύρου και της θυμίζει μια γνωστή μελωδία.Τη σιγομουρμουρίζει απο μέσα της για να σπάσει κάπως τη σιωπή και να αγνοήσει τον τύπο που κάθεται δίπλα της, ο οποίος συνεχίζει να την καρφώνει ενοχλητικά με το βλέμμα του και με αυτό το περίεργο χαμόγελο στα χείλη.

Η κοπέλα έχει πάρει απόφαση να προσπαθήσει να διατηρήσει τη σιωπή της όσο πάει και να κρατήσει το παιχνίδι στα χέρια της.Αυτό της το πείσμα όμως την έχει θαμπώσει και δεν βλέπει καθαρά.Τόση ώρα δεν έχει καταλάβει πως ο τύπος που κάθεται δίπλα της την παίζει στα δάχτυλα του, μιας και κατάφερε να την φέρει εκεί που ήθελε, παίζοντας πολύ καλά τον αγχωμένο, λιποθυμώντας στη μέση του δρόμου και τώρα βρισκόμενος δίπλα της στο αμάξι.Η βεβαιότητα του οτι την κάνει οτι θέλει φαίνεται αυτή τη στιγμή καθαρά στο χαμόγελο του.

Ξαφνικά η κοπέλα, σα να ξυπνάει απο λίθαργο, γυρνάει έντρομη, τον κοιτάει και τον ρωτάει σχεδόν πανικοβλημένη
«Που πάμε??»
Εκείνος της χαμογελάει ήρεμος και της απαντάει
«Εμένα ρωτάς?Αφού εσύ κρατάς το τιμόνι...»
«Ναι αλλά δεν το οδηγάω κι όλας εγώ!», του λέει η κοπέλα πραγματικά πανικοβλημένη αυτή τη φορά «Δεν το οδηγάω εγώ!Δεν ξέρω που μας πάει, δεν υπακούει στις κινήσεις μου!»
Βλέποντας τον να μην αντιδράει και να συνεχίζει να την κοιτάει με αυτό το ενοχλητικό χαμόγελο, κοιτάζει έξω απο το παράθυρο συγχισμένη και αρχίζει να περιεργάζεται το τοπίο.Έχουνε πλέον απομακρυνθεί απο την κατοικημένη περιοχή και γύρω τους απλώνονται λιβάδια και ελαιώνες, στην άκρη του δρόμου διακρύνει μια πρασινοκίτρινη σκόνη, ενώ στο βάθος φαίνεται αμυδρά κάποιο βουνό.
Τον ακούει να ψαχουλεύει κάτι στην τσέπη του και ύστερα...

*μέρος 5ο ...