η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


30 Σεπτεμβρίου 2009

. . .



Και κυκλοφορείς μια ολόκληρη ημέρα στους δρόμους της Αθήνας.
Και κάνεις δουλειές και κανονίζεις υποχρεώσεις.
Και φτάνει το βράδυ και σε βρίσκει να πίνεις ρακουδάκια και να συζητάς ωραία με φίλους παλαιούς και νέους.Ωραία κουβέντα.Απο αυτές που θα έλεγες εποικοδομητικές.
Και μετά ακολουθείς τη βραδιά και πας σε καινούριο μαγαζάκι λέει και μουσικές και τέτοια.
Και πας σε καινούριο μέρος άγνωστο που με προσπάθεια μαντεύεις που βρίσκεσαι χαμένος στα στενά.
Και μπαίνεις σε καινούριο μέρος σε μια πόλη 6 εκατομμυρίων παρακαλώ και...κι όμως πετυχαίνεις γνωστούς.
Και ωραία δε λεω.
Και ωραίο κρασί.
Πολύ ωραίο.
Αλλά....

Αλλά δε θέλω για λίγο άλλους γνωστούς.
Δε θέλω άλλες παρόμοιες καταστάσεις σε μια πόλη 6 εκατομμυρίων γαμώ την πουτάνα μου.
Ενα πράγμα της ζητάμε κι αυτό δεν μπορεί να μας το προσφέρει?
Την ομοιομορφία της καθημερινότητας τη ζω και στο χωριό και πολύ καλύτερα απο οτι στην πόλη...

Και βγαίνω έξω με μια ακαταμάχητη ανάγκη να βρεθώ στη σιγουριά του σπιτιού μου.
Νιώθω εκτεθειμένη στο χάος!
Και περπατόντας με γρήγορους ρυθμούς, διασχίζοντας δρόμους με άγνωστα, εντελώς ξένα προς τη στιγμή μπαρς, φτάνω στο μετρό.
Και μπαίνω μέσα και συναντόντας τη χαμένη στον οτινανισμό και προβατισμό νεολαία βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γλιτώσω.
Και η μουσική εισέρχεται μέσα μου σα μορφίνη στο αίμα για λίγο...αλλά είναι μόνο προσωρινό και αμέσως αρχίζει να μη συμβαδίζει με την εικόνα γύρω μου.
Παλιά δε συνέβαινε αυτό...
Και η εικόνα είναι μια παραφωνία στη μουσική μου.
Και η μουσική μου είναι μια παραφωνία στην εικόνα.

Και επιμένω και υπομένω και στη σωστή στιγμή βγαίνω σαν κυνηγημένη απο το μετρό.
Και ανεβαίνω βιαστικά τις σκάλες και βγαίνω στο δροσερό αεράκι της νύχτας.
Γρήγορα, γρήγορα.
Και διασχίζω τη γειτονιά και σκέφτομαι.
Και σκανάρω τις κουβέντες των τελευταίων ωρών.
Σε ταχύτητες που συμβαδίζουν με τα βήματα μου.
Και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ.
Και σκέφτομαι οτι ίσως παραζορίζω τον εαυτό μου.
Και αναρωτιέμαι αν εγώ είμαι υπερβολική και παρανόω ή εαν οι άλλοι γύρω μου είναι παρανοϊκοί και υπερβολούν.
Και προσπαθώ να καταλάβω αν φταίει το αλκοόλ...ή αν βοηθάει εν τέλει.
Και μήπως πρέπει να σταματήσω να πίνω?
Αλλά και τότε πως θα επιβιώσω?
Α όχι σε καμία περίπτωση.

Και περνάω γρήγορα το δρόμο και ανεβαίνω βιαστικά τα σκαλιά και βάζω το κλειδί στην πόρτα, κλείνω την πόρτα πίσω μου και ανασαίνω με ανακούφιση.

Ουφ!

24 Σεπτεμβρίου 2009

mOving out - movinG In!

Μου τη Δίνουν οι μετακομίσεις!!!
Γκρουμφ!
Ειδικά μετά απο τόσες μετακομίσεις έχω βαρεθεί.Δε θέλω άλλο.

Τι τα κάνουμε τόσα πράγματα και τα φυλάμε?
Κούτες και κουτάκια και χαρτάκια και πραγματάκια και ξέρω κι εγώ τι.
Τέλος.
Στα σκουπίδια όλα.
Στην πυρά!
Μπερν μαδερφάκερ μπερν.



minimalism...



Kanaat getirmek*


...άντε να δούμε...


Επίσης σε τέτοιες φάσεις εκτιμάς και τους φίλους σου...
Γουιθ α λιτλ χελπ φρομ μαι φρεντς...
Ο καλός ο φίλος στη μετακόμιση φαίνεται...
...και άλλα παρόμοια.
Πραγματικά.Τι θα ήμασταν δίχως τους φίλους?





Τι λέει?Καλοκαίρι τέλος?Καλός χειμώνας?
Και τι σκατά κάνουμε στην Αθήνα??
Γουάι αρ μαι χιερ??
Γιατί μαμά?



Ααααχχ...κουράγιο....

(ps: καμιά δουλειά με καλά λεφτά έχει να μου προτείνει κανείς?...είμαι άνεργη με τα χρέη να τρέχουν μάμα μια....)