η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


27 Νοεμβρίου 2007



Our deepest fear
is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are
powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness,
that frightens us.
We ask ourselves
who am I to be brilliant?
Actually, who are you not to be?
You are a child of god.
Your playing small doesn’t serve the world.
There’s nothing enlightened about shrinking
so that other people
won’t feel insecure around you.

We were all meant to shine
as children do.
We were born to make manifest
the glory of god
that is within us.
It’s not just in some of us.
It’s in everyone!
And as we let our own light shine,
we unconsciously give people
permission to do the same.

As we are liberated from our own fear,
our presence automatically liberates others.



...................................................................................Nelson Mandela
........................................................Inaugural speech 1994
.......................................................................South Africa

24 Νοεμβρίου 2007

**ΑγΑπΗ λοιπόν....



Αγάπη.Ωραία τα λέτε....μ'αρέσετε...

Μου έστειλε ενα μέιλ η κολλητή μου προχθές μετά απο ενα μήνα και με συγκίνησε.Αφού έχω διαβάσει ενα κατεβατό με συμφορές και με του κόσμου τα κακά που της έχουν συμβεί το ενα μετά το άλλο τον τελευταίο μήνα και έχω σοκαριστεί....τελειώνει το μέιλ έτσι:


. . .
τιποτα στη ζωη δεν εχει αξια εκτος απο την αγαπη.

ο ανθρωπος μπορει να κανει τοσα πολλα κ δυστυχως αυτοκαταστρεφεται.τιποτα δεν ειναι τυχαιο.το συμπαν στο τελος σου δινει αυτο που αξιζεις (ελπιζω).(ευχομαι)καιπραγματικα.....αγαπη αυτο ειναι το μονο που μετραει.ολα τ αλλα ειναι τιποτα.σκονη

ξερεις...νομιζω οτι δεν εχουμε συνειδητοποιησει τιςδυνατοτητες μας.εχουμε μπλοκαριστει μεσα στο χαος μπερδεμα κ παλι μπερδεμα...φτου ξελευθερια...

θα ζησουμε για παντα

Σ ΑΓΑΠΑΩ.



(απο κάτι τέτοιους ανθρώπους είναι να παραδειγματίζεσαι και να αντλείς δύναμη ρε γαμώτο!)

23 Νοεμβρίου 2007

έλεος!!

in.gr: Στο Facebook προσγειώθηκε και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας.

Πριν λίγο καιρό δεν ήξερα καν οτι υπάρχει αυτό το facebook και τις τελευταίες τρεις εβδομάδες μόνο γι αυτό ακούω.Και πραγματικά τσαντίζομαι.
Τι μανίες έχει ο άνθρωπος ρε γαμώτο...
Τι βλακεία έχει καταραστεί το ανθρώπινο είδος....
Μουμπλε μουμπλε μουμπλε....
Μπλα μπλα μπλα......
Στοπ!

21 Νοεμβρίου 2007

the scandinavian way....yeah!



Λοιπόν, πολύ τη γουστάρω αυτή τη χώρα...
Αυτή είναι ζωή ρε γαμώτο!
Σήμερα βγήκα απο το σπίτι μετά απο τρεις συνεχόμενες ημέρες κλεισμένη μέσα και μπροστά απο το photoshop...ναι το χω κάψει αλλά αυτά συμβαίνουν όταν τα φορτώνεις ολα στον κόκκορα και κάνεις διακοπές και ξαφνικά πετάγεται μπροστά σου το ντεντλαϊν...

Ναι στο θέμα μας όμως...Βγαίνω λοιπόν απο το σπίτι αναγκαστικά για να κανονίσω κάποια πράγματα, διότι επιστρέφοντας στο σπίτι μου μετά απο πέντε μήνες διακοπές στην Ελλάδα -καλά τους δυο μήνες δούλευα, αλλά δεν έχει σημασία- και χωρίς έννοείται να έχω κάνει καλή διαχείρηση των οικονομικών μου -ως συνήθως- βρίσκομαι ξαφνικά -μα πως έγινε αυτό?!- με 50 ευρώ ολα κι ολα στην τράπεζα και να μην έχω να πληρώσω το νοίκι για τον επόμενο μήνα...χμ.

Ψάχνω για δουλειά επιτόπου εννοείται.Τη Δευτέρα έχω συνάντηση για μια δουλειά, μου ζητάνε να έχω μαζί ενα πιστοποιητικό ποινικού μητρώου.Πρέπει να παω στους μπάτσους δηλαδή....μάλιστα.

Πάω σήμερα στα κεντρικά της αστυνομίας.Παίρνω το νουμεράκι μου, κάθομαι, μετά απο λίγα λεπτάκια με φωνάζει ενας ευγενέστατος νεαρός -καθόλου άσχημος μπορώ να πω- ρωτάει πως μπορεί να με εξυπηρετήσει, του λεω τι θέλω, δίνω ταυτότητα, συμπληρώνω χαρτί που μου δίνει, δυο λεπτά αργότερα έχει ερθει με το χαρτί που ζητούσα, με χαιρετάει ευγενικά, κάνω κι εγώ το ίδιο και φεύγω.

Πφ πανεύκολο!

Και πάλι όμως, ακόμα κι αν πάρω τη δουλειά δεν θα έχω λεφτά να πληρώσω το νοίκι σε δέκα μέρες...Πάω λοιπόν λίγο πιο κάτω σε ενα γραφείο ανεργίας και λοιπά, μπαίνω, παίρνω νουμεράκι, με φωνάζει μια καλή κυρία, ρωτάει πως μπορεί να με βοηθήσει, της λέω οτι ψάχνω για δουλειά και μέχρι να βρω δεν έχω λεφτά να πληρώσω το νοίκι μου.Μου δίνει να συμπληρώσω ενα χαρτί και απο σήμερα αρχίζει να μετράει το επίδομα μου το οποίο και θα παίρνω μέχρι να ξεκινήσω δουλειά.

Τόσο απλά.

Δατς ολ φολκς!


Και μετά σου λέει γιατί η Σκανδιναβία είναι μπροστά...





Τραλαραλαραλαρααααααα............






Ιτς α γουοντερφουλ λάιφ.....λαλαλαλαααα....

20 Νοεμβρίου 2007

t e r r o r ! !



Έχω ένα κακό...κυκλοφωρώ πάντα με πάρα πολλά πράγματα.Δεν ξέρω πως γίνεται, αλήθεια.Πάντα όταν είναι να ταξιδέψω προσπαθώ να μειώσω οσο γίνεται τον ογκο των υπαρχόντων μου, αλλά πάντα με κάποιο μαγικό τρόπο στο τέλος μου βγαίνουν οι ώμοι κουβαλόντας χίλιες δυο τσάντες και τσαντάκια.
Μόνο το καλοκαίρι που μας πέρασε κατάφερα να φύγω απλά με ενα σακiδιο με τα απαραίτητα και ήμουν ενας ευτυχισμένος άνθρωπος και απόλυτα ικανοποιημένη απο τον εαυτό μου.Το θέμα είναι οτι έφυγα για μια εβδομάδα να πάω επίσκεψη στο νησί και τελικά κατέλειξα να μένω τρεις μήνες....Με λίγα λόγια ήταν η μοναδική φορά που θα έπρεπε να είχα πάρει όσα πέρνω συνήθως και όχι το ελάχιστο δυνατόν!

Τέλοσπαντων....Ως συνήθως λοιπόν, πριν λίγο καιρό που ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής, πάλευα μέχρι μερικές ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο με τα υπάρχοντα μου.Τελικά κατάφερα να τα στριμώξω όλα, προσπαθόντας βέβαια κανά δεκάλεπτο να κλείσω το φερμουάρ της βαλίτσας.Απορώ με αυτά τα φερμουάρ πως αντέχουν ακόμα...

Έχω κάνει σίγουρα καλύτερα ταξίδια απο αυτό...
Καταρχάς ξεκίνησα απο την Αθήνα κρυωμένη και είχα μονίμως ένα βαρύ κεφάλι και ενα φτάρνισμα να παραμονεύει.
Ξύπνησα την επομένη της αφιξής μου στο Λονδίνο, ακόμα στην ίδια κατάσταση υγείας και ξεκίνησα με όλα μου τα συμπράγαλα να πάω στο κέντρο να πάρω το τρένο για Πλύμουθ.Φυσικά και είχε καθυστέρησεις και προβλήματα στο μετρό και κάθε τόσο σταματάγαμε και περιμέναμε και ο ευγενικός κύριος οδηγός μας μιλούσε απο το ηχείο και μας ζητούσε συγνώμη για την καθυστέρηση και οτι σε λίγο πάλι ξεκινάμε.Βέβαια δεν έβλεπα κανέναν άλλο να τον απασχολεί, μόνο εμένα με έλουζε κρύος ιδρώτας και κοιτούσα κάθε τρεις και λίγο το ρολόι.Αυτό θα γινόταν για καμιά ώρα, χωρίς υπερβολή.Ε μετά φυσικά και είχε προβλήματα και στις υπόλοιπες γραμμές του μετρό που έπρεπε να πάρω και φυσικά έτρεχα πάνω κάτω σε σκάλες μη κυλιόμενες και με όλες μου τις τσάντες και φυσικά όταν τελικά έφτασα στο σταθμό που έπρεπε, το τραίνο μου είχε φύγει.

Το εισιτήριο δεν μου το αλλάζε η χοντρή κυρία στο γκισέ, που κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να είναι ευγενική, και έτσι επειδή το εισιτήριο για το επόμενο τρένο έκανε περισσότερα λεφτά απο οσα είχα εγώ εκείνη τη στιγμή στο πορτοφόλι μου, ξεχύθηκα και πάλι με όλο μου το βιός στο χαώδες μετρό του Λονδίνου για να βρεθώ στο σταθμό των λεωφορείων, λίγο πριν την αποχώρηση του λεωφορείου για Πλύμουθ.
Απο κει και πέρα το ταξίδι μου συνεχίστηκε κανονικά, εκτος του γεγονότος οτι η περιοχή αυχένα-πλάτης-ώμων και μέσης, πονούσε φριχτά για τις επόμενες τρεις μέρες.

Τις προάλλες λοιπόν που έφευγα απο το Λονδίνο για να έρθω εδώ, ξεκίνησα κανά τετράωρο πριν για να είμαι σίγουρη οτι δε θα χάσω και κανα αεροπλάνο.Μόλις έφτασα στο αεροδρόμιο πήγα κι έκανα τσεκ ιν τη βαλίτσα μου και έμεινα με τις στάνταρ τσάντες μου με τις οποίες πάντα ταξιδεύω και οι οποίες είναι: ενα σακιδιάκι πλάτης, η τσάντα με το λάπτοπ και η τσάντα με τις φωτογραφικές μηχανές.Ναι πολύ πράμα το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε δε γίνεται κι άλλιως.Τόσα χρόνια άλλωστε έχω συνηθίσει να ταξιδεύω φορτωμένη σα γαϊδούρι.

Αφού λοιπόν ήπια το καφεδάκι μου πήρα τις στάνταρ τσάντες μου και πήγα να περάσω απο τον έλεγχο για να παω προς το αεροπλάνο.Κάπου εκεί λοιπόν με σταματάει η ευγενική ξανθιά αγγλίδα υπάλληλος του αεροδρομίου και μου λέει «μόνο μια χειραποσκευή επιτρέπεται παρακαλώ». Εγώ απο μέσα μου σκέφτομαι «αποκλείεται». Την κοιτάω με βλέμμα σα χαμένη και της λέω «Μα αυτό δε γίνεται...». Μου λέει να πάω να κάνω τσεκ ιν το σακιδιάκι και μου είπε και κάτι ακόμα που εγω δεν έδωσα σημασία γιατί είχε ήδη αρχίσει να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.Φεύγω λοιπόν και πάω και περιμένω στη σειρά για να κάνω τσεκ ιν και το σακιδιάκι.Με βάζουν μάλιστα να πληρώσω επιπλέον και με τρέχουν πάνω κάτω σε πάγκους και σε ουρές.Με τα πολλά λύνεται κι αυτό και μένω με τις δυο τσάντες, το λάπτοπ και τις μηχανές, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να τις κάνω και τίποτα και προχωράω ανάλαφρη και σίγουρη για τον εαυτό μου προς την είσοδο που πάει προς τα αεροπλάνα.Εκεί με σταματάει ενας ευγενικός χαχανούλης νεαρός και μου λέει «Συγνώμη μόνο μια χειραποσκευή επιτρέπεται να έχετε».Γουρλώνω τα μάτια και τον κοιτάω καλά καλά και του λεω με βλέμμα απηυδισμένο οτι «μόλις έκανα τσεκ ιν ενα σακιδιάκι που είχα αλλά οτι με αυτές τις δύο τσάντες δεν μπορώ να κάνω κάτι γιατί είναι λάπτοπ και φωτογραφικές μηχανές και πρέπει αναγκαστικά να τα έχω πάνω μου».Με κοιτάει με ενα συγκαταβατικό βλέμμα και μου λέει «ναι το καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να σας αφείσω να περάσετε, πρέπει να έχετε μόνο μια χειραποσκευή».Ρωτάει και εναν τύπο ανωτερο του που ήταν εκεί ο οποίος το επιβεβαιώνει και ακολουθεί ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος που δεν έβγαζε πουθενά, αφού εγώ τους έλεγα τα δικά μου και αυτοί απλά μου έλεγαν «μόνο μια χειραποσκευή επιτρέπεται, λυπάμαι».Παραδίδω λοιπόν κι εγώ τα όπλα, κρατιέμαι να μην αρχίσω να ουρλιάζω ή να μη βάλω τα κλάματα και γυρνάω με όση ψυχραιμία μου έχει απομείνει και του λεω «και τι να κάνω δηλαδή εγώ τώρα?».
Αυτός ο καημένος με κοιτάει με προβληματισμένο ύφος και μου λέει «λοιπόν έλα θα τη βρούμε την άκρη, κάνε οτι σου λέω απλά».Και έπειτα μου λέει «βγάλε το λάπτοπ έξω και πάρτο στα χέρια».

Τον κοιτάω για να δω αν το εννοεί στα αλήθεια.Το εννοούσε.

Οπότε εκεί όπως είμαι κάθομαι στο πάτωμα, στη μέση του αεροδρομίου με κόσμο να πηγαινοέρχεται δίπλα μου, ανοίγω την τσάντα και βγάζω το λάπτοπ έξω. «Ωραία» μου λέει «τώρα πάρε και τη μηχανή στα χέρια».Ανοίγω την τσάντα, δύο φωτογραφικές μηχανές και το ντίσκμαν.Τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου και διακρίνω την πελαγωμένη του έκφραση, δεν το βάζει κάτω όμως και μου λέει «Ε τι να κάνουμε, και τις δυο μηχανές στα χέρια και βάλε τώρα αυτή την τσάντα μέσα σε αυτήν».Και μου δείχνει τη φωτογραφική τσάντα μέσα στην τσάντα του λάπτοπ.Τον κοιτάω έντρομη «Πλάκα κάνεις έτσι?» του λεω «δε γίνεται αυτό που λες, η φωτογραφική τσάντα είναι επίτηδες χοντροκομμένα φτιαγμένη για να προστατεύει τις μηχανές και όχι για να διπλώνεται και να μπαίνει απο εδώ κι απο εκεί».

Δεν έκανε καθόλου πλάκα όμως.

«Είναι ο μοναδικός τρόπος για να περάσεις» μου λέει απλά και με ενα ψυχρό χαμόγελο.Αρχίζω λοιπόν κι εγώ να ξεφυσάω και να μουρμουρίζω και να προσπαθώ να κάνω αυτό που μου λέει.Φυσικά η τσάντα δεν χώραγε, ειδικά αφου η βάση της είναι σκληρή και άκαμπτη και προσπάθησα να τη βάλω με τη βάση προς τα πάνω και να τη σπρώξω μπας και γίνει κανα θαύμα και χωρέσει. «Εντάξει» μου λέει ο τύπος «δε χρειάζεται να το κλείσεις τελείως, απλά κράτα το έτσι να φαίνεται σα μια τσάντα».Και έτσι σηκώνομαι, παίρνω το λάπτοπ στα χέρια, κρεμάω και τις μηχανές στον ώμο, κρεμάω και την τσάντα στον άλλο ώμο και περνάω.Μα πόσο ηλίθιο είναι αυτό?Ήταν προφανέστατο οτι είναι μια τσάντα μέσα σε μια άλλη μισάνοιχτη τσάντα...

Και εκεί που προχωράω στο λαβύρινθο απο τις κορδέλες και κατευθύνομαι προς τον έλεγχο με τις ακτίνες, γίνεται ενα τσαφ και ανοίγει το ενα τρίτο του φερμουάρ που με κόπο είχα καταφέρει να κλείσω και να σου στο πάτωμα καλώδια, κι άλλα καλώδια και ντίσκμαν και η τσάντα η δέυτερη.Εκεί έχω αρχίσει πλεον να βρίζω αγανακτισμένη σε όσες γλώσσες γνωρίζω και αρχίζω να μαζεύω τα πραγματα μου απο το πάτωμα, κάθως ο κόσμος περνάει απο δίπλα μου για να προχωρήσει στην ουρά και με κοιτάει.Φτάνω τελικά στον έλεγχο με όλη μου την περιουσία στην αγκαλιά μου και μου βγάζουν κουτιά για το καθένα και αρχίζω να τα βάζω όλα σε κουτιά για να περάσουν απο τις ακτίνες.....Ένα κουτί για το λάπτοπ, ενα για τις μηχανές, ενα για τις τσάντες, ενα για το μπουφαν μου....ουφ!Και αφου λοιπόν περνάω τον έλεγχο και μου παίρνει κανα πεντάλεπτο μέχρι να μαζέψω όλα μου τα πράγματα και να τα βάλω στις θέσεις τους και πάλι, φοράω μπουφάν, παίρνω και πάλι τις δύο μου τσάντες και παω να συνεχίσω.Δεν προλαβαίνω όμως να κάνω δέκα βήματα και είναι άλλη ευγενική αγγλιδούλα που μου λέει να βγάλω τα παπούτσια μου παρακαλώ και μπροστά μου ενας χαμός απο κόσμο που στέκεται και βγάζει τα παπούτσια του και τα περνάει απο άλλο μηχάνημα με ακτίνες.Σε αυτό το σημείο πλέον με έχει πιάσει νευρικό γέλιο απο το γελοίο της κατάστασης και βγάζω τα παπούτσια μου και τα περνάω απο το μηχάνημα κουνόντας το κεφάλι μου.Ο τύπος που κάθεται και κοιτάει το μηχάνημα με βλέπει και κουνάει κι αυτός το κεφάλι και μου λέει οτι τα παπούτσια μου είναι πολύ ωραία εικόνα! (χεχε...αγγλικό χιούμορ?)
Μετά απο αυτό μπόρεσα να συνεχίσω κανονικά το ταξίδι μου...και ανυπομωνώ για την επόμενη φορά που θα πετάξω απο Λονδίνο για να δω τι καινούριο θα έχουν σκαρφιστεί τότε για την καλύτερη ταλαιπωρία των επιβατών....

18 Νοεμβρίου 2007

mumleri*



Μια Κυριακή σαν όλες τις άλλες η σημερινή.
Κυριακή της μούχλας.
Απο τις μέρες που περνάνε και είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ....μέχρι την επόμενη που θα ρθει.
Απο τις μέρες που στο ημερολόγιο είναι διάφανες και όχι πολύχρωμες σαν τις άλλες.
Αλλά μέρες είναι κι αυτές και χρειάζονται.Έστω και με τη μούχλα τους.

Και συνεχίζω να κολυμπάω στα κύματα της σκέψης μου.....
Και συνεχίζω....συνεχίζω...
Να μπλέκω
Να μπλέκομαι
Να ψάχνω
Να ψάχνομαι
Να μπερδεύω
Να μπερδεύομαι
Και να γουστάρω όμως


Και πάλι απο την αρχή.......

17 Νοεμβρίου 2007

* X A !


. . .

Πως αλλάζουν οι διαθέσεις ρε γαμώτο?!


Τη μια μέρα έτσι, την άλλη γιουβέτσι.


Την άλλη σαλαλαλαααααα!!!!


Γιούχου!


Τον τελευταίο καιρό νιώθω σαν τραίνο που ανεβοκατεβαίνει τα βουνά.
Και
ο μικρός εαυτούλης μου μέσα, σε μια γωνίτσα καθισμένος ταρακουνιέται.....

Πάνω..................Πάνω..................Πάνω

.............-κάτω.................-κάτω.................-κάτω.


*


*


*


Είναι καιρός αλλαγών δε λεω...


Βρέχει και δεν ξέρεις τι θα κατεβάσει.....(έτσι δε λένε?)



Ζε νε σε πα.......Jusq'ici tous va bien..... (υποθέτω)







Π α ω π α ω . . . . στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα...λαλαλαααααα!!!







Ένα είναι σίγουρο......




















.....πως Γ Ο Υ Σ Τ Α Ρ Ω ! ! ! !

15 Νοεμβρίου 2007

c o n f u s i o n *



Χμ...συννεφιά έξω.Τι πρωτότυπο.
Άργησα να ξυπνήσω γαμώτο.
Που είναι η λίστα με τις δουλειές?

Χμ καλά καλά...
Άνοιγμα υπολογιστή και πάμε.
Μουσικούλα.
Βλόγκινγκ.
Μέιλς.
Γαμώτο γιατί δεν παίζει τη μουσικούλα μου το ποδκαστ?
Γκρρρρ....
Χάζεμα απο δω κι απο κει.
Για να δούμε τι καλό παίζει στην πόλη τις προσεχείς ημέρες.
Χμ....φεστιβάλ ντοκυμαντέρ.
Συναυλία.
Εκδηλώσεις για την έναρξη της χριστουγεννιάτικης περιόδου.
Χμ....
Ωπ μέιλ.Για να δούμε....
...ο συγκάτοικος...έφτασε στην Τενερίφη λέει.
Μάλιστα μάλιστα.
Γι αυτό ταιριάζουμε σαν συγκάτοικοι.
Τη μέρα που επέστρεφα εγώ το μεσημέρι, αυτός είχε φύγει το πρωί.
Έχουμε ήδη κάτι μήνες να βρεθούμε και τώρα θα τα πούμε του χρόνου.
Λαλαλααα....
Μα τι κάνω?
Έχω του κόσμου τη δουλειά να κάνω στο κομπιούτερ ρε γαμώτο και κάθομαι και χαζεύω.
Πρέπει να τα παραδώσω τέλος του μήνα.
Ουφ θα προλάβω?
Όχι φυσικά αν συνεχίσω να χαζολογάω έτσι...
Ωπ μήνυμα.Πάμε για καφέ αύριο?
Ε....ξέρω γω.Πάμε το Σάββατο καλύτερα.Όλα μαζί όπως βλέπω το Σάββατο.
Έχει και ενα ταινιάκι που θέλω να δω....και παρτάκι μετά.
Πω πω να πάρω και την Κ. να της πω οτι γύρισα πρέπει.
Ωχ και την Π.
Ωπ.Κι άλλο μήνυμα.Η Τ...έκλεισε εισητήρια για να ρθουν για πρωτοχρονιά λέει.Γαμώ.Οπότε πάνε τα σχέδια για πρωτοχρονιές στην Ελλάδα και εν συνεχεία στη βου Ελλάδα.
Καλύτερα.Δεν ήθελα βασικά να κατέβω για ακόμα μια πρωτοχρονιά στην Αθήνα.Μόνο για τα ραγκουτσάρια θα κατέβαινα αλλά αυτά άλλη φορά.
Ωραία ωραία....
Τι ωραία?!Κάτσε δούλεψε λέμε!
Μουσικούλα λαλαλαααα......
Μα γιατί δεν παίζει το ποδκαστ?
Ωχ συγκεντρώσουουου.....!
Πωπω πρέπει να βάλω και πληντύριο.Να παω κάτω να κλείσω ώρα.
Ουφ βαριέμαι.
Πρέπει να τακτοποιήσω και το σπίτι που είναι μπάχαλο.
Ωπ.Τηλέφωνο.
Ε?
Α....Μια φίλη της μάνας μου.Άτομο.Θέλει να με καλέσει να κάνω μαζί τους Χριστούγεννα στο Århus.Χμ......πα μαλ, πα μαλ.....για να το σκεφτούμε....Έλεγα να παω Σουηδεία....Καλά θα ξαναμιλήσουμε.
Γουστάρω.
Μα τι κάνω?
Ακόμα δεν έχω ξεκινήσει να δουλεύω και πως θα τα προλάβω αν συνεχίσω να χαζολογάω έτσι.
Ουφ δεν με αντέχω άλλο.Είναι αδύνατο να με μαζέψω και να με βάλω σε μια σειρά.
Πρέπει νομίζω να αναπτύξω έναν μικρό Χίτλερ μέσα μου να μου δίνει εντολές και να με βάζει στη θέση μου γιατί έχω αρχίσει και ξεφεύγω επικίνδυνα...
Λοιπόν τέλος.
Ράους!
Θα τα πάρω με τη σειρά...
Μουμπλε μουμπλε....
Χμ.
Παω για το πληντύριο.
Μετά να φτιάξω την κατάσταση λιγάκι εδώ στο γραφείο για να είμαι πιο άνετα.Να φέρω και την καλή καρέκλα απο μέσα για να μη με πιάσει η μέση μου τόσες ώρες καθησιό.
Να κάνω και την αίτηση για εκείνη τη δουλειά...
Μουσικούλα....
Καφεδάκι.....
Και πάμε.
Δουλειά!


Ουφ επιτέλους.
(....ελπίζω)




Ωπ...Μήνυμα......

back to the base*

Yeah!



Λοιπόν ωραία είναι να επιστρέφεις σπίτι σου....

Κι ας έχει θερμοκρασίες γύρω απο το μηδέν που σου παγώνουν τα μάγουλα, το κούτελο και τα δάχτυλα καθώς τρέχεις με το ποδήλατο.

Κι ας ξαναβγάλαμε τα ίδια και τα ίδια στις εκλογές.

Και Χριστούγεννα πλησιάζουν και η πόλη φωτίζεται και στολίζεται.Και μάλλον θα μείνουμε κι εμείς εδώ να στολιστούμε μαζί της.

Και φίλοι ξαναβρισκόμαστε.Και τα πάρτυ έμαθα οτι ετοιμάζονται.

Και εγώ πρέπει να κλείσω αυτή τη στιγμή το πι-σι και να πάω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω το πρωί να κάνω τις δουλειές μου γιατί αλλιώς ζήτω που καήκαμε. όλε!

. . .


Ωραία.Μια νεα εποχή ξεκινάει.Και εντός μπλογκ αλλά και εκτός θέλω να ελπίζω και να πιστεύω.Πίνω λοιπόν στην υγειά αυτού και στην υγειά σας λαλαλαααα...



Για πάμε για πάμε......








Τραλαραλαραααα......γιουχουου!!!

11 Νοεμβρίου 2007

μου αρεσουν οι πολεις που εχουν γλαρους



Έχει πλάκα....να κάνεις βόλτα στο Hoe και να χαζεύεις τους γλάρους που πετάνε απο πάνω σου, που παίζουν δίπλα σου στα γρασίδια, κάτω απο τον φθινοπωρινό ήλιο του Νοέμβρη και χαζεύοντας τη μαγευτική θέα προς τη θάλασσα...

Είμαι στο Plymouth.Ωραία είναι.Εγώ καλά περνάω πάντως.Μου αρέσει η αγγλική επαρχεία.


Το ταξίδι της επιστροφής έχει ξεκινήσει...και αυτό με ηρεμεί κάπως.Ναι νομίζω πως έχω αρχίσει και ηρεμώ.Οι σκέψεις στο κεφάλι μου αρχίζουν να μπαίνουν σε ενα ρυθμό σιγά σιγά και ίσως να βρω και μια άκρη σύντομα.Αν πάλι όχι δε με νοιάζει.Νομίζω πως το παίρνω απόφαση σιγά σιγά πως τα επόμενα χρόνια θα είναι οτι να'ναι.Και εφόσων το παίρνω απόφαση δε με χαλάει.Πάμε.Γιούρια!


Είμαι στην Αγγλία, κάθομαι μπροστά απο εναν υπολογιστή και ψάχνω για δουλειά στη Δανία, ενω σκέφτομαι το ενδεχόμενο για πρωτοχρονιάτικα γλέντια στη βόρεια Ελλάδα....


Αυτά είναι!


Λαλαλαλαλαααααα!!!!




Me gusta!

05 Νοεμβρίου 2007

DestrΟy mOdern arT....Yeah!

Κυριακή 4 Νοέμβρη, προτελευταία μέρα στην Αθήνα και ξυπνάω μεσημεράκι μετά απο πολύ καλό Σαββατοβραδυνό πάρτυ και με όρεξη για βόλτες στη συννεφιασμένη Αθήνα.

Και αποφασίζουμε με κάτι φίλους να πάμε στην μπιενάλε, Destroy Athens και τα λοιπά.

Λοιπόν φιλότεχνη είμαι γενικώς πολύ και η τέχνη σε όλες τις μορφές της είναι ενας σημαντικός τομέας στη ζωή μου.Μάλιστα για αρκετά χρόνια φλέρταρα με την Καλών Τεχνών, μέχρι που αποφάσισα οτι δεν με ψήνει καθόλου να μπλεχτώ σε τέτοιους κύκλους.Κάθε φορά που βγαίνω απο τέτοιες εκθέσεις, συνήθως ξεφυσάω με ανακούφιση και λέω, μαλάκα καλά που δεν ασχολήθηκα με το θέμα και δεν έγινα ΚαλλιτέΧνης γιατί ή δεν θα μπορούσα να συγχρονιστώ με την πορεία της σύγχρονης τέχνης ή θα είχα γίνει κι εγώ ενας απο αυτούς που κράζω και δεν θα το ήθελα καθόλου αυτό για τον εαυτό μου να ξεφύγω με τέτοιο τρόπο.

Με λίγα λόγια έφυγα απο την έκθεση έτοιμη να ξεράσω.

Ευτυχώς και οι άλλοι ήταν το ίδιο σοκαρισμένοι με μενα και δεν ένιωσα ο εξωγήινος της παρέας.Στο 80% της έκθεσης ένιωσα οτι δεν καταλάβαίνω “τι θέλει να πει ο ποιητής”.Απο αρκετά βιντεάκια έφυγα τρέχοντας και συγκεκριμένα απο την προτελευταία αίθουσα έφυγα ουρλιάζοντας....και δεν κάνω καθόλου πλάκα όταν λέω οτι έφυγα ουρλιάζοντας.Κανονικά.Μα συγγνώμη αλλά πολύ θα το ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος πως ακριβώς είναι τέχνη ενας ισλανδός που την παίζει έξω απο το ανοιχτό παράθυρο ενος αμαξιού ή ένας ψυχοπαθής που κόβει το αυτί ενος τύπου και μετά με ενα χωνί βάζει μέσα ενα σκαθάρι που πάει και το ρουφάει μετά απο το άλλο αυτί σε ενα αηδιαστικό δωμάτιο με αίματα παντού και ενω νωρίτερα ο ίδιος τύπος έτρωγε τυράκια και ντομάτες με την κορούλα του? (Ναι απο αυτό το βίντεο έφυγα ουρλιάζοντας!)

Μα πραγματικά δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατί πρέπει εμείς να τρώμε στη μάπα τη μαλακία που δέρνει τον καθένα και μάλιστα πλασαρισμένο σαν σπουδαία τέχνη.

Είδα βέβαια και 5-6 πολύ αξιόλογα έργα που έκατσα και τα θαύμασα, αλλά το βρίσκω απαράδεκτο σε μια τέτοια έκθεση να μετράς τα αξιόλογα έργα στα δάχτυλα του ενος χεριού και όλα τα υπόλοιπα να είναι πολύ μέτρια ή μάπες!

Έχω καταβάλει προσπάθειες και στο παρελθόν να προσπαθήσω να καταλάβω που το πάνε οι σύγχρονοι καλλιτέχνες και τι σκατά γίνεται στο κεφάλι τους, και αλήθεια έχω προσπαθήσει πολύ να τους καταλάβω, αλλά πλεον έχω κουραστεί και αρνούμαι να χαλάω το χρόνο μου για τον καθένα που έχει χάσει την μπάλα και νομίζει οτι παράγει θαυμαστό έργο για την σύγχρονη κοινωνία.

Σε κάποια σημεία της έκθεσης βρέθηκα να παρατηρώ και να θαυμάζω περισσότερο την αρχιτεκτονική και το χώρο σε αυτό τον υπέροχο χώρο το Γκάζι, παρά τα “έργα” των “καλλιτεχνών”.

Τελικά έφυγα απο την έκθεση τρέμοντας απο τα νεύρα μου.

Έλεος!!!

Show mercy to the people ναουμ.


*

*


*

Μετά απο βόλτα στη βροχή, φαγητό και το απαραίτητο γλυκάκι, κατέληξα στα Εξάρχεια σε ενα μπαράκι που παίζει μουσική μια φίλη και έπινα το ποτάκι μου στο μπαρ κάνοντας της παρέα.

Νέκρα η Αθήνα Κυριακή βράδυ.

Ωραία.

Ηρεμία.

Και οι σκέψεις στο κεφάλι μου το γλέντησαν κι απόψε.

Μια πολύ όμορφη τύπισα καθόταν μόνη της στο μπαρ και έπινε ουίσκια με ενα θλιμμένο βλέμμα χαμένο στο άπειρο.Ο μπάρμαν είχε πάει και είχε κάτσει δίπλα της και προσπαθούσε συνέχεια να της πιάσει την κουβέντα.Ενοχλητικός τύπος.Ούτε να πνίξει τη μελαγχολία του σε ενα ποτό δεν μπορεί κανείς με την ησυχία του....

Έφυγα και ξεκίνησα να περπατάω διασχίζοντας το Κολωνάκι.Μου αρέσει πολύ να περπατάω στην Αθήνα τη νύχτα.Τις περισσότερες φορές γυρνάω σπίτι με τα πόδια.

Στη Ναυαρίνου χαμηλά οι πουτάνες.Καθώς βλέπω ενα αμάξι σταματημένο συνειδητοποιώ πόσο αδιανόητο μου φαίνεται αυτό που κάνουν αυτές οι γυναίκες.Που στέκονται εκεί όλη νύχτα και περιμένουν το μαλάκα για ενα απρόσωπο, ανευ συναισθήματος σεξ.Τα λεφτά και δρόμο.

Σκέφτομαι οτι αν περνούσα εγώ με το αμάξι και αντί για γυναίκες υπήρχαν άντρες, δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω και να βάλω εναν απο αυτούς στο αμάξι μου για να τον πληρώσω για να με γαμήσει (μα πως μιλάω έτσι?!).

Χωρίς πλάκα, η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι άρρωστη έτσι?

Προχωρόντας στο Κολωνάκι χαζεύω όλες τις γκλάμουρους βιτρίνες των μαγαζιών που στολίζουν τον άδειο δρόμο.Μεγαλεία ρε πούστη!Αυτά είναι!

Περνάω με γρήγορο βήμα την πλατεία και παω για το αγαπημένο μου κομμάτι της διαδρομής.Ηρόδου Αττικού.Ο Βασσιλικός κήπος στα δεξιά, δροσούλα, ηρεμία και η υγρασία να σε ανατριχιάζει.Το μόνο κακό είναι αυτοί οι μπάτσοι που στέκονται και σαχλαμαρίζουν πάντα και χαλάνε την όλη ατμόσφαιρα του χώρου.

Περνόντας μπροστά απο τον πρώτο τσολιά γυρνάω και τον κοιτάω, έχει κλειστά τα μάτια....κοιμάται όρθιος!Τι τραβάνε κι αυτοί οι καημένοι...


Απο πόση μαλακία απαρτίζεται ετούτος ο κόσμος ε?

Νομίζω ποτέ δε θα σταματήσω να εκπλήσομαι με αυτό.

Μάλλον επειδή απλά δεν το χωράει το χαζοκεφαλάκι μου.....



Αχ ωραία μετά απο τόσο καιρό απουσίας απο το μπλόγκινγκ νομίζω οτι ξαναβρίσκω δυναμικά τη φόρμα μου και πάλι.Χα!Λαλαλαλαααααα....!!!!




Δυναμίτης!


Μπουρλώτο και φωτιά στα αστικά κέντρα!





όλε!!!