t e r r o r ! !

Έχω ένα κακό...κυκλοφωρώ πάντα με πάρα πολλά πράγματα.Δεν ξέρω πως γίνεται, αλήθεια.Πάντα όταν είναι να ταξιδέψω προσπαθώ να μειώσω οσο γίνεται τον ογκο των υπαρχόντων μου, αλλά πάντα με κάποιο μαγικό τρόπο στο τέλος μου βγαίνουν οι ώμοι κουβαλόντας χίλιες δυο τσάντες και τσαντάκια.
Μόνο το καλοκαίρι που μας πέρασε κατάφερα να φύγω απλά με ενα σακiδιο με τα απαραίτητα και ήμουν ενας ευτυχισμένος άνθρωπος και απόλυτα ικανοποιημένη απο τον εαυτό μου.Το θέμα είναι οτι έφυγα για μια εβδομάδα να πάω επίσκεψη στο νησί και τελικά κατέλειξα να μένω τρεις μήνες....Με λίγα λόγια ήταν η μοναδική φορά που θα έπρεπε να είχα πάρει όσα πέρνω συνήθως και όχι το ελάχιστο δυνατόν!

Τέλοσπαντων....Ως συνήθως λοιπόν, πριν λίγο καιρό που ξεκίνησα το ταξίδι της επιστροφής, πάλευα μέχρι μερικές ώρες πριν φύγω για το αεροδρόμιο με τα υπάρχοντα μου.Τελικά κατάφερα να τα στριμώξω όλα, προσπαθόντας βέβαια κανά δεκάλεπτο να κλείσω το φερμουάρ της βαλίτσας.Απορώ με αυτά τα φερμουάρ πως αντέχουν ακόμα...

Έχω κάνει σίγουρα καλύτερα ταξίδια απο αυτό...
Καταρχάς ξεκίνησα απο την Αθήνα κρυωμένη και είχα μονίμως ένα βαρύ κεφάλι και ενα φτάρνισμα να παραμονεύει.
Ξύπνησα την επομένη της αφιξής μου στο Λονδίνο, ακόμα στην ίδια κατάσταση υγείας και ξεκίνησα με όλα μου τα συμπράγαλα να πάω στο κέντρο να πάρω το τρένο για Πλύμουθ.Φυσικά και είχε καθυστέρησεις και προβλήματα στο μετρό και κάθε τόσο σταματάγαμε και περιμέναμε και ο ευγενικός κύριος οδηγός μας μιλούσε απο το ηχείο και μας ζητούσε συγνώμη για την καθυστέρηση και οτι σε λίγο πάλι ξεκινάμε.Βέβαια δεν έβλεπα κανέναν άλλο να τον απασχολεί, μόνο εμένα με έλουζε κρύος ιδρώτας και κοιτούσα κάθε τρεις και λίγο το ρολόι.Αυτό θα γινόταν για καμιά ώρα, χωρίς υπερβολή.Ε μετά φυσικά και είχε προβλήματα και στις υπόλοιπες γραμμές του μετρό που έπρεπε να πάρω και φυσικά έτρεχα πάνω κάτω σε σκάλες μη κυλιόμενες και με όλες μου τις τσάντες και φυσικά όταν τελικά έφτασα στο σταθμό που έπρεπε, το τραίνο μου είχε φύγει.

Το εισιτήριο δεν μου το αλλάζε η χοντρή κυρία στο γκισέ, που κατέβαλε μεγάλες προσπάθειες για να είναι ευγενική, και έτσι επειδή το εισιτήριο για το επόμενο τρένο έκανε περισσότερα λεφτά απο οσα είχα εγώ εκείνη τη στιγμή στο πορτοφόλι μου, ξεχύθηκα και πάλι με όλο μου το βιός στο χαώδες μετρό του Λονδίνου για να βρεθώ στο σταθμό των λεωφορείων, λίγο πριν την αποχώρηση του λεωφορείου για Πλύμουθ.
Απο κει και πέρα το ταξίδι μου συνεχίστηκε κανονικά, εκτος του γεγονότος οτι η περιοχή αυχένα-πλάτης-ώμων και μέσης, πονούσε φριχτά για τις επόμενες τρεις μέρες.

Τις προάλλες λοιπόν που έφευγα απο το Λονδίνο για να έρθω εδώ, ξεκίνησα κανά τετράωρο πριν για να είμαι σίγουρη οτι δε θα χάσω και κανα αεροπλάνο.Μόλις έφτασα στο αεροδρόμιο πήγα κι έκανα τσεκ ιν τη βαλίτσα μου και έμεινα με τις στάνταρ τσάντες μου με τις οποίες πάντα ταξιδεύω και οι οποίες είναι: ενα σακιδιάκι πλάτης, η τσάντα με το λάπτοπ και η τσάντα με τις φωτογραφικές μηχανές.Ναι πολύ πράμα το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε δε γίνεται κι άλλιως.Τόσα χρόνια άλλωστε έχω συνηθίσει να ταξιδεύω φορτωμένη σα γαϊδούρι.

Αφού λοιπόν ήπια το καφεδάκι μου πήρα τις στάνταρ τσάντες μου και πήγα να περάσω απο τον έλεγχο για να παω προς το αεροπλάνο.Κάπου εκεί λοιπόν με σταματάει η ευγενική ξανθιά αγγλίδα υπάλληλος του αεροδρομίου και μου λέει «μόνο μια χειραποσκευή επιτρέπεται παρακαλώ». Εγώ απο μέσα μου σκέφτομαι «αποκλείεται». Την κοιτάω με βλέμμα σα χαμένη και της λέω «Μα αυτό δε γίνεται...». Μου λέει να πάω να κάνω τσεκ ιν το σακιδιάκι και μου είπε και κάτι ακόμα που εγω δεν έδωσα σημασία γιατί είχε ήδη αρχίσει να μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.Φεύγω λοιπόν και πάω και περιμένω στη σειρά για να κάνω τσεκ ιν και το σακιδιάκι.Με βάζουν μάλιστα να πληρώσω επιπλέον και με τρέχουν πάνω κάτω σε πάγκους και σε ουρές.Με τα πολλά λύνεται κι αυτό και μένω με τις δυο τσάντες, το λάπτοπ και τις μηχανές, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να τις κάνω και τίποτα και προχωράω ανάλαφρη και σίγουρη για τον εαυτό μου προς την είσοδο που πάει προς τα αεροπλάνα.Εκεί με σταματάει ενας ευγενικός χαχανούλης νεαρός και μου λέει «Συγνώμη μόνο μια χειραποσκευή επιτρέπεται να έχετε».Γουρλώνω τα μάτια και τον κοιτάω καλά καλά και του λεω με βλέμμα απηυδισμένο οτι «μόλις έκανα τσεκ ιν ενα σακιδιάκι που είχα αλλά οτι με αυτές τις δύο τσάντες δεν μπορώ να κάνω κάτι γιατί είναι λάπτοπ και φωτογραφικές μηχανές και πρέπει αναγκαστικά να τα έχω πάνω μου».Με κοιτάει με ενα συγκαταβατικό βλέμμα και μου λέει «ναι το καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να σας αφείσω να περάσετε, πρέπει να έχετε μόνο μια χειραποσκευή».Ρωτάει και εναν τύπο ανωτερο του που ήταν εκεί ο οποίος το επιβεβαιώνει και ακολουθεί ένας πολύ ενδιαφέρον διάλογος που δεν έβγαζε πουθενά, αφού εγώ τους έλεγα τα δικά μου και αυτοί απλά μου έλεγαν «μόνο μια χειραποσκευή επιτρέπεται, λυπάμαι».Παραδίδω λοιπόν κι εγώ τα όπλα, κρατιέμαι να μην αρχίσω να ουρλιάζω ή να μη βάλω τα κλάματα και γυρνάω με όση ψυχραιμία μου έχει απομείνει και του λεω «και τι να κάνω δηλαδή εγώ τώρα?».
Αυτός ο καημένος με κοιτάει με προβληματισμένο ύφος και μου λέει «λοιπόν έλα θα τη βρούμε την άκρη, κάνε οτι σου λέω απλά».Και έπειτα μου λέει «βγάλε το λάπτοπ έξω και πάρτο στα χέρια».

Τον κοιτάω για να δω αν το εννοεί στα αλήθεια.Το εννοούσε.

Οπότε εκεί όπως είμαι κάθομαι στο πάτωμα, στη μέση του αεροδρομίου με κόσμο να πηγαινοέρχεται δίπλα μου, ανοίγω την τσάντα και βγάζω το λάπτοπ έξω. «Ωραία» μου λέει «τώρα πάρε και τη μηχανή στα χέρια».Ανοίγω την τσάντα, δύο φωτογραφικές μηχανές και το ντίσκμαν.Τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου και διακρίνω την πελαγωμένη του έκφραση, δεν το βάζει κάτω όμως και μου λέει «Ε τι να κάνουμε, και τις δυο μηχανές στα χέρια και βάλε τώρα αυτή την τσάντα μέσα σε αυτήν».Και μου δείχνει τη φωτογραφική τσάντα μέσα στην τσάντα του λάπτοπ.Τον κοιτάω έντρομη «Πλάκα κάνεις έτσι?» του λεω «δε γίνεται αυτό που λες, η φωτογραφική τσάντα είναι επίτηδες χοντροκομμένα φτιαγμένη για να προστατεύει τις μηχανές και όχι για να διπλώνεται και να μπαίνει απο εδώ κι απο εκεί».

Δεν έκανε καθόλου πλάκα όμως.

«Είναι ο μοναδικός τρόπος για να περάσεις» μου λέει απλά και με ενα ψυχρό χαμόγελο.Αρχίζω λοιπόν κι εγώ να ξεφυσάω και να μουρμουρίζω και να προσπαθώ να κάνω αυτό που μου λέει.Φυσικά η τσάντα δεν χώραγε, ειδικά αφου η βάση της είναι σκληρή και άκαμπτη και προσπάθησα να τη βάλω με τη βάση προς τα πάνω και να τη σπρώξω μπας και γίνει κανα θαύμα και χωρέσει. «Εντάξει» μου λέει ο τύπος «δε χρειάζεται να το κλείσεις τελείως, απλά κράτα το έτσι να φαίνεται σα μια τσάντα».Και έτσι σηκώνομαι, παίρνω το λάπτοπ στα χέρια, κρεμάω και τις μηχανές στον ώμο, κρεμάω και την τσάντα στον άλλο ώμο και περνάω.Μα πόσο ηλίθιο είναι αυτό?Ήταν προφανέστατο οτι είναι μια τσάντα μέσα σε μια άλλη μισάνοιχτη τσάντα...

Και εκεί που προχωράω στο λαβύρινθο απο τις κορδέλες και κατευθύνομαι προς τον έλεγχο με τις ακτίνες, γίνεται ενα τσαφ και ανοίγει το ενα τρίτο του φερμουάρ που με κόπο είχα καταφέρει να κλείσω και να σου στο πάτωμα καλώδια, κι άλλα καλώδια και ντίσκμαν και η τσάντα η δέυτερη.Εκεί έχω αρχίσει πλεον να βρίζω αγανακτισμένη σε όσες γλώσσες γνωρίζω και αρχίζω να μαζεύω τα πραγματα μου απο το πάτωμα, κάθως ο κόσμος περνάει απο δίπλα μου για να προχωρήσει στην ουρά και με κοιτάει.Φτάνω τελικά στον έλεγχο με όλη μου την περιουσία στην αγκαλιά μου και μου βγάζουν κουτιά για το καθένα και αρχίζω να τα βάζω όλα σε κουτιά για να περάσουν απο τις ακτίνες.....Ένα κουτί για το λάπτοπ, ενα για τις μηχανές, ενα για τις τσάντες, ενα για το μπουφαν μου....ουφ!Και αφου λοιπόν περνάω τον έλεγχο και μου παίρνει κανα πεντάλεπτο μέχρι να μαζέψω όλα μου τα πράγματα και να τα βάλω στις θέσεις τους και πάλι, φοράω μπουφάν, παίρνω και πάλι τις δύο μου τσάντες και παω να συνεχίσω.Δεν προλαβαίνω όμως να κάνω δέκα βήματα και είναι άλλη ευγενική αγγλιδούλα που μου λέει να βγάλω τα παπούτσια μου παρακαλώ και μπροστά μου ενας χαμός απο κόσμο που στέκεται και βγάζει τα παπούτσια του και τα περνάει απο άλλο μηχάνημα με ακτίνες.Σε αυτό το σημείο πλέον με έχει πιάσει νευρικό γέλιο απο το γελοίο της κατάστασης και βγάζω τα παπούτσια μου και τα περνάω απο το μηχάνημα κουνόντας το κεφάλι μου.Ο τύπος που κάθεται και κοιτάει το μηχάνημα με βλέπει και κουνάει κι αυτός το κεφάλι και μου λέει οτι τα παπούτσια μου είναι πολύ ωραία εικόνα! (χεχε...αγγλικό χιούμορ?)
Μετά απο αυτό μπόρεσα να συνεχίσω κανονικά το ταξίδι μου...και ανυπομωνώ για την επόμενη φορά που θα πετάξω απο Λονδίνο για να δω τι καινούριο θα έχουν σκαρφιστεί τότε για την καλύτερη ταλαιπωρία των επιβατών....