Κυριακή 4 Νοέμβρη, προτελευταία μέρα στην Αθήνα και ξυπνάω μεσημεράκι μετά απο πολύ καλό Σαββατοβραδυνό πάρτυ και με όρεξη για βόλτες στη συννεφιασμένη Αθήνα.
Και αποφασίζουμε με κάτι φίλους να πάμε στην μπιενάλε, Destroy Athens και τα λοιπά.
Λοιπόν φιλότεχνη είμαι γενικώς πολύ και η τέχνη σε όλες τις μορφές της είναι ενας σημαντικός τομέας στη ζωή μου.Μάλιστα για αρκετά χρόνια φλέρταρα με την Καλών Τεχνών, μέχρι που αποφάσισα οτι δεν με ψήνει καθόλου να μπλεχτώ σε τέτοιους κύκλους.Κάθε φορά που βγαίνω απο τέτοιες εκθέσεις, συνήθως ξεφυσάω με ανακούφιση και λέω, μαλάκα καλά που δεν ασχολήθηκα με το θέμα και δεν έγινα ΚαλλιτέΧνης γιατί ή δεν θα μπορούσα να συγχρονιστώ με την πορεία της σύγχρονης τέχνης ή θα είχα γίνει κι εγώ ενας απο αυτούς που κράζω και δεν θα το ήθελα καθόλου αυτό για τον εαυτό μου να ξεφύγω με τέτοιο τρόπο.
Με λίγα λόγια έφυγα απο την έκθεση έτοιμη να ξεράσω.
Ευτυχώς και οι άλλοι ήταν το ίδιο σοκαρισμένοι με μενα και δεν ένιωσα ο εξωγήινος της παρέας.Στο 80% της έκθεσης ένιωσα οτι δεν καταλάβαίνω “τι θέλει να πει ο ποιητής”.Απο αρκετά βιντεάκια έφυγα τρέχοντας και συγκεκριμένα απο την προτελευταία αίθουσα έφυγα ουρλιάζοντας....και δεν κάνω καθόλου πλάκα όταν λέω οτι έφυγα ουρλιάζοντας.Κανονικά.Μα συγγνώμη αλλά πολύ θα το ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος πως ακριβώς είναι τέχνη ενας ισλανδός που την παίζει έξω απο το ανοιχτό παράθυρο ενος αμαξιού ή ένας ψυχοπαθής που κόβει το αυτί ενος τύπου και μετά με ενα χωνί βάζει μέσα ενα σκαθάρι που πάει και το ρουφάει μετά απο το άλλο αυτί σε ενα αηδιαστικό δωμάτιο με αίματα παντού και ενω νωρίτερα ο ίδιος τύπος έτρωγε τυράκια και ντομάτες με την κορούλα του? (Ναι απο αυτό το βίντεο έφυγα ουρλιάζοντας!)
Μα πραγματικά δεν καταλαβαίνω καθόλου γιατί πρέπει εμείς να τρώμε στη μάπα τη μαλακία που δέρνει τον καθένα και μάλιστα πλασαρισμένο σαν σπουδαία τέχνη.
Είδα βέβαια και 5-6 πολύ αξιόλογα έργα που έκατσα και τα θαύμασα, αλλά το βρίσκω απαράδεκτο σε μια τέτοια έκθεση να μετράς τα αξιόλογα έργα στα δάχτυλα του ενος χεριού και όλα τα υπόλοιπα να είναι πολύ μέτρια ή μάπες!
Έχω καταβάλει προσπάθειες και στο παρελθόν να προσπαθήσω να καταλάβω που το πάνε οι σύγχρονοι καλλιτέχνες και τι σκατά γίνεται στο κεφάλι τους, και αλήθεια έχω προσπαθήσει πολύ να τους καταλάβω, αλλά πλεον έχω κουραστεί και αρνούμαι να χαλάω το χρόνο μου για τον καθένα που έχει χάσει την μπάλα και νομίζει οτι παράγει θαυμαστό έργο για την σύγχρονη κοινωνία.
Σε κάποια σημεία της έκθεσης βρέθηκα να παρατηρώ και να θαυμάζω περισσότερο την αρχιτεκτονική και το χώρο σε αυτό τον υπέροχο χώρο το Γκάζι, παρά τα “έργα” των “καλλιτεχνών”.
Τελικά έφυγα απο την έκθεση τρέμοντας απο τα νεύρα μου.
Έλεος!!!
Show mercy to the people ναουμ.
*
*
*
Μετά απο βόλτα στη βροχή, φαγητό και το απαραίτητο γλυκάκι, κατέληξα στα Εξάρχεια σε ενα μπαράκι που παίζει μουσική μια φίλη και έπινα το ποτάκι μου στο μπαρ κάνοντας της παρέα.
Νέκρα η Αθήνα Κυριακή βράδυ.
Ωραία.
Ηρεμία.
Και οι σκέψεις στο κεφάλι μου το γλέντησαν κι απόψε.
Μια πολύ όμορφη τύπισα καθόταν μόνη της στο μπαρ και έπινε ουίσκια με ενα θλιμμένο βλέμμα χαμένο στο άπειρο.Ο μπάρμαν είχε πάει και είχε κάτσει δίπλα της και προσπαθούσε συνέχεια να της πιάσει την κουβέντα.Ενοχλητικός τύπος.Ούτε να πνίξει τη μελαγχολία του σε ενα ποτό δεν μπορεί κανείς με την ησυχία του....
Έφυγα και ξεκίνησα να περπατάω διασχίζοντας το Κολωνάκι.Μου αρέσει πολύ να περπατάω στην Αθήνα τη νύχτα.Τις περισσότερες φορές γυρνάω σπίτι με τα πόδια.
Στη Ναυαρίνου χαμηλά οι πουτάνες.Καθώς βλέπω ενα αμάξι σταματημένο συνειδητοποιώ πόσο αδιανόητο μου φαίνεται αυτό που κάνουν αυτές οι γυναίκες.Που στέκονται εκεί όλη νύχτα και περιμένουν το μαλάκα για ενα απρόσωπο, ανευ συναισθήματος σεξ.Τα λεφτά και δρόμο.
Σκέφτομαι οτι αν περνούσα εγώ με το αμάξι και αντί για γυναίκες υπήρχαν άντρες, δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω και να βάλω εναν απο αυτούς στο αμάξι μου για να τον πληρώσω για να με γαμήσει (μα πως μιλάω έτσι?!).
Χωρίς πλάκα, η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι άρρωστη έτσι?
Προχωρόντας στο Κολωνάκι χαζεύω όλες τις γκλάμουρους βιτρίνες των μαγαζιών που στολίζουν τον άδειο δρόμο.Μεγαλεία ρε πούστη!Αυτά είναι!
Περνάω με γρήγορο βήμα την πλατεία και παω για το αγαπημένο μου κομμάτι της διαδρομής.Ηρόδου Αττικού.Ο Βασσιλικός κήπος στα δεξιά, δροσούλα, ηρεμία και η υγρασία να σε ανατριχιάζει.Το μόνο κακό είναι αυτοί οι μπάτσοι που στέκονται και σαχλαμαρίζουν πάντα και χαλάνε την όλη ατμόσφαιρα του χώρου.
Περνόντας μπροστά απο τον πρώτο τσολιά γυρνάω και τον κοιτάω, έχει κλειστά τα μάτια....κοιμάται όρθιος!Τι τραβάνε κι αυτοί οι καημένοι...
Απο πόση μαλακία απαρτίζεται ετούτος ο κόσμος ε?
Νομίζω ποτέ δε θα σταματήσω να εκπλήσομαι με αυτό.
Μάλλον επειδή απλά δεν το χωράει το χαζοκεφαλάκι μου.....
Αχ ωραία μετά απο τόσο καιρό απουσίας απο το μπλόγκινγκ νομίζω οτι ξαναβρίσκω δυναμικά τη φόρμα μου και πάλι.Χα!Λαλαλαλαααααα....!!!!
Δυναμίτης!
Μπουρλώτο και φωτιά στα αστικά κέντρα!
όλε!!!
