Δαμάζοντας τα κύματα...

Με αφορμή το ποστ της Δεσποσύνης θυμήθηκα μια απο τις τρανές θαλασσινές μου περιπέτειες...

Έχω λοιπόν κάτι φίλους που είναι πορωμένοι με την ιστιοπλοϊα και τη θάλασσα.Εγώ την λατρεύω τη θάλασσα και τα πάμε πολύ καλά, αλλά βασική προϋπόθεση είναι να έχουμε άμεση επαφή και όχι να βρίσκομαι μέσα σε κάτι που κινήται πάνω της....Με λίγα λόγια έχω βαρεθεί να με πρήζουν κάθε φορά να πάω μαζί τους στις ωραίες βόλτες που οργανώνουν και να προσπαθούν να με πείσουν οτι είναι ψυχολογικό το ότι ζαλίζομαι πάνω σε ότι κινήται και οτι θα το ξεπεράσω μετά τις πρώτες μέρες!!!
Εγώ επειδή δεν είμαι τόσο αρνητικό άτομο και επειδή όσο μεγαλώνω μειώνεται αυτό το φαινόμενο ναυτίας, είπα να δοκιμάσω.
Εντάξει, την πρώτη φορά όλα πήγαν καλά.Ήταν πριν μερικά χρόνια και είχαμε πάει μια ωραία βόλτα μέχρι τον Πόρο και την είχαμε περάσει πραγματικά φίνα.Με είχαν αφήσει να οδηγήσω κι όλας το σκάφος και την είχα καταβρεί.
Ετσι λοιπόν αφού η πρώτη προσπάθεια είχε πάει τόσο καλά και όντας σίγουρη οτι το χω πλεον και ξεπέρασα τα προβλήματα μου είπα να ξανασαλπάρω.
Πριν ένα χρόνο τέτοια εποχή λοιπόν, μαζευτήκαμε τρελοπαρεάκι και οργανώσαμε εκδρομή για Τζια.Δεν είχα πάει κι όλας και γούσταρα πολύ.

Παρασκευή βράδυ.Με περιμέναν όλοι στη μαρίνα του Αλίμου γιατί εγώ δούλευα σερβίροντας σε μια δεξίωση και θα πήγαινα μόλις τελείωνα για να κοιμηθούμε στο σκάφος και να ξεκινήσουμε κατευθείαν νωρίς το πρωί.
Εγώ φυσικά όλο το βράδυ στη δεξίωση κατέβαζα κρασάκια και το μόνο που είχα φάει ήταν κάτι σαντουιτσάκια και φρουτάκια.Κατά τις τρεις λοιπόν που έφτασα στον Άλιμο ήμουν νηστική και μες την τρελή χαρά...λαλαλαααα...!!!
Την έπεσα για ύπνο μιας και οι άλλοι δεν είχαν την όρεξη μου, αφού πήγα και τους ξύπνησα βεβαίως βεβαίως, και πριν προλάβω να κοιμηθώ καλά καλά ξύπνησα απο βήματα πάνω απο το κεφάλι μου και απο κουνήματα μιας και κάποιος είχε βάλει μπροστά τη μηχανή και ετοιμαζόταν να ξεκινήσει.
Η ώρα 5:30 και ο καυλομένος ο Α. που δεν κρατιόταν είχε ξυπνήσει και ξεκινούσε μόνος του!Η ιδέα βέβαια του να ξυπνήσουμε όλοι εμείς οι αργόσχολοι και να βρισκόμαστε καταμεσής του Σαρωνικού δεν ήταν και άσχημη.....αλλά!Και εδώ αρχίζουν όλα....Εγώ αφού ξύπνησα δεν με ξανα έπερνε ο ύπνος, κι ας είχα κοιμηθεί μόνο δύο ωρίτσες.Συν τοις άλλοις το ότι ήμουν οριζόντια στην κουκέτα μου και κουνιόμουνα δε βοηθούσε και πολύ την κατάσταση.Αποφάσισα να σηκωθώ λοιπόν και να βγω έξω να με χτυπήσει το αεράκι.
Ο καιρός δεν ήταν άσχημος...είχε μια πρωινή συννεφιά αλλά ήταν δροσιστική και ωραία.Το θέμα ήταν οτι είχε και μια πρωινή φουσκοθαλασσιά που είναι ότι χειρότερο!
Δεν είχε περάσει αρκετή ώρα λοιπόν που είχαμε αφήσει το λιμάνι και ήδη αυτό το ανεβοκατεύασμα είχε αρχίσει να με πειράζει...Ύπουλη η φουσκοθαλασσιά...το χειρότερο, το χειρότερο λέμε!
Μπορεί να είχε περάσει και κανα μισάωρο που είχαμε ξεκινήσει, ίσως και ώρα δε θυμάμαι, κι εγώ άρχισα να αδειάζω το στομάχι μου.Γεννημένη θαλασσόλυκος,αμέ!
Τέλοσπάντων, μέχρι να φτάσουμε στο Σούνιο θα είχε περάσει κανα τρίωρο, που εμένα μου φαινόταν δεκάωρο, και εν τω μεταξύ είχα βγάλει τα σωθικά μου.Φτάνοντας στο Σούνιο λοιπόν είπαμε να σταματήσουμε σε έναν κολπίσκο μέχρι να ηρεμήσω και μετά θα συνεχίζαμε.Αλλά αφού ήταν φουσκοθαλασσιά ούτε ο κολπίσκος δε μας έσωζε απο το γλυκό κούνημα της θάλασσας και εγώ είχα φτάσει σε ένα σημείο να λέω οτι θα πεθάνω αν δεν πατήσω στέρεο έδαφος σύντομα (υπερβολική όπως πάντα αλλά έτσι ένιωθα!).Παρά τα παρακάλια της παρέας και τις χίλιες δυό τρομέρες προτάσεις που είχε ο καθένας για την αντιμετώπιση του προβλήματος μου, εγώ ανένδοτη επέμενα να με βγάλουν στη στεριά και να συνεχίσουν χωρίς εμένα.Στεναχωριόμουν βέβαια, αλλά δεν προλάβαινα και πολύ να το σκεφτώ εκείνη τη στιγμή μιας και ένιωθα άρρωστη και το να βγω στην ξηρά ήταν πλέον θέμα ζωτικής σημασίας!
Με τα πολλά λοιπόν ο Μ. και ο Π. κατεβάσαν το μικρό φουσκωτό και αφού κατάφεραν να βάλουν μπροστά τη μηχανή, με βάλαν κι εμένα μέσα και με βγάλαν στην ξηρά.Όλε!

Αφού κάτσαμε λιγάκι στην παραλία που είχαμε βγει μέχρι να συνέλθω κάπως, επέστρεψαν οι άλλοι στο σκάφος για να συνεχίσουνε κι εγώ άρχισα να ανηφορίζω προς το ναο του Ποσειδώνα.
Η μέρα εν τω μεταξύ είχε αρχίσει να γίνεται όλο και καλύτερη και ο ήλιος έλαμπε πλεόν στον ουρανό.
Όταν έφτασα πάνω είδα οτι μόλις είχε φύγει ένα ΚΤΕΛ και το επόμενο ήταν μετά απο μισή ώρα.Βέβαια επειδή ακόμη όλα γυρνάγανε και κουνιόντουσαν, μαζί και το στομάχι μου, σκέφτηκα οτι το ΚΤΕΛ δεν θα ήταν και ότι καλύτερο για την περίπτωση μου...
Έτσι λοιπόν έκατσα στα σκαλάκια στον ήλιο μέχρι να μειωθεί το κούνημα στο κεφάλι μου και να μπορέσω κάπως να σκεφτώ.
Τελικά με μια αναλαμπή αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον αδερφό μου να έρθει να με μαζέψει με τη μηχανή, που δεν υπάρχει περίπτωση να ζαλιστώ, και να με πάει σπίτι του μιας και μένει έξω απο την Αθήνα και θα έπερνε λιγότερη ώρα απο το να φτάσω μέχρι το κέντρο.
Ως δια μαγείας σήκωσε το τηλέφωνο, αν και Σάββατο 9 η ώρα το πρωί, και μου είπε μες τον ύπνο του ότι είναι κάπου στο κέντρο αλλά οτι θα έρθει και να περιμένω καμιά ωρίτσα.
Πήγα λοιπόν κι εγώ και την άραξα στα βραχάκια απέναντι απο τον ναό και χάζευα το πέλαγος να απλώνεται απο κάτω μου....Πανέμορφα ήταν.Μια ηρεμία, μια γαλήνη και σταματημένος ο χρόνος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης.Μ’αρέσει το Σούνιο, έχει ωραία ενέργεια ο τόπος εκεί πέραΈτσι όπως είχα και ελλειπή επαφή με την πραγματικότητα μετά απο ανύπαρκτο σχεδόν ύπνο και την πρωινή ταλαιπωρία, ήταν ακόμα καλύτερα όλα.Σαν ψευδαίσθηση...λαλαλααα....!
Καθόμουν και παρακολουθούσα τα καραβάκια να βολτάρουν και τους φίλους μου να απομακρύνονται προς τη Τζιά.Φυσικά η θάλασσα πλέον είχε ηρεμίσει και ήταν λάδι!Ένα όνειρο!

Τελικά ήρθε κι ο αδερφός και κάτσαμε κατευθείαν στο φοβερό πανάκριβο τουριστο-καφέ που είναι πριν την είσοδο στο ναο, γιατί μου εκμυστηρεύθηκε οτι είχε κοιμηθεί ελάχιστα και απο θαύμα άκουσε το τηλέφωνο και με το ζόρι κρατούσε ανοιχτά τα μάτια για να οδηγήσει μέχρι το Σούνιο.Εμένα απο την άλλη δεν μου είχαν απομείνει καθόλου δυνάμεις και η γη συνέχιζε να κουνιέται.Έτσι έφαγα κάτι φρουτάκια με πολύ αργούς ρυθμούς για να ανακτήσω κάπως τις δυνάμεις μου και ο αδερφός χτύπησε έναν υπέρδιπλο εσπρέσο και μετά απο αρκετή ώρα σηκωθήκαμε να πάμε προς το σπίτι του.

Όλη την υπόλοιπη ημέρα ήμουν σαν άρρωστη και κουνούσε για κανά διήμερο ακόμα....Εκτός αυτού δεν πήγα ποτέ στη Τζια και όποιος με έβλεπε μου έλεγε ”που’σαι ρε θαλασσόλυκε!” και μετά ξεκαρδίζονταν στα γέλια....

κυριακάτικες σαπουνόφουσκες.

Ο καιρός είναι συννεφιασμένος, μουντός, ουδέτερος.

Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο αφηρημένη.Ξαφνικά κάτι βλέπω στον αέρα.Μια σαπουνόφουσκα!Μα είναι αλήθεια μια σαπουνόφουσκα.

Είναι τόσο όμορφες τελικά αυτές οι στιγμές.Σα να έχει σταματήσει ο χρόνος.Και αργότερα θα είναι σαν αυτή η μέρα να μην υπήρξε ποτέ.

Κι άλλη σαπουνόφουσκα.

Απο το ανοιχτό μου παράθυρο ακούγονται οι φωνές των παιδιών που παίζουν στον κήπο.
Ακούγονται και οι φωνές των πουλιών που παίζουν στα δέντρα.
Η φωνή μέσα μου παίζει κι αυτή.Αλλά δεν ξέρω τι παιχνίδι παίζει...δε μου λέει.

Εδώ και λίγη ώρα ακούγονται κάτι περίεργοι θόρυβοι απο το δίπλα διαμέρισμα.Κολλάω το αυτί μου στον τοίχο.
Και ο χρόνος συνεχίζει να είναι σταματημένος.
Για λίγο κάθομαι απέναντι και παρατηρώ τον εαυτό μου.Είναι σα να παίζω σε ταινία.Σα να μην υπάρχει ο τοίχος μπροστά και να κάθομαι εγώ εκεί και να παρατηρώ και τα δύο διαμερίσματα ταυτόχρονα.Στο ένα ένα ζευγάρι, κάτι φτιάχνουν στο σπίτι, μιλάνε, έχουν και την τηλεόραση ανοιχτή να παίζει.Στο άλλο είμαι εγώ με κολλημένο το αυτί στον τοίχο, αφηρημένη τρώγοντας καρύδια και ακούγοντας τις φωνές των παιδιών απο κάτω.

Μόνη.Επειδή το διάλεξα, ή επειδή έτσι λέω στον εαυτό μου για να τον ξεγελάσω.

Στην επόμενη σκηνή τι θα γίνει άραγε?

250507*

Our deepest fear
is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are
powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness,
that most frightens us.
We ask ourselves
who am I to be brilliant,
gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of god.
Your playing small doesn’t serve the world.
There’s nothing enlightened about shrinking
so that other people
won’t feel insecure around you.

We were all meant to shine
as children do.
We were born to make manifest
the glory of god
that is within us.
It’s not just in some of us.
It’s in everyone!
And as we let our own light shine,
we unconsciously give other people
permission to do the same.

As we are liberated from our own fear,
our presence automatically liberates others.


Nelson Mandela
Inaugural Speech 1994
South Africa
.
.
.

.
.
.



Το παρόν ποστ αφιερώνεται στην Αμαλία Καλυβινού που άφησε σήμερα τον κόσμο αυτό για έναν άλλο, πιο όμορφο και χωρίς πόνο και αδικίες.Καλό ταξίδι Αμαλία παρέα με το χαμόγελο και τη δύναμη σου

1.2.3.πάμε...

Για πάμε, για πάμε!!

Το καλοκαίρι είναι εδώ! στοπ.

Εγώ δεν είμαι σίγουρη... στοπ.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει πλέον επισήμως ξεκινήσει! στοπ.

Εμείς χαιρόμαστε ιδιαιτέρως γι αυτό. στοπ.

Δεν προλαβαίνουμε, αλλά το εκφράζουμε με μουσική. στοπ.

Ευχαριστούμε για την κατανόηση. όβερ!


Λαλαλαλαλαααααα!!!

Τριαλαρο τραλαλααα...

σαλαλαλα...

τουμ του ρουμ του ρουμ...


If you wanna be happy for the rest of your lifeeee...λαλαλαααα!!!

μπλα μπλα μπλααααα...

*

*

*

*

*

*

*

όλε!

εβδομάδα 20*

(μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις)
Καμιά φορά λοιπόν αποφασίζει να γαμηθεί ο Διας, έτσι για να κάνει την πλάκα του κι αυτός, να μας τη σπάσει λίγο και να μας το τρίψει στη μάπα οτι όσο και να θέλουμε δεν είναι όλα πάντα τραλαλα.
Δευτέρα.Βλέπω μια γνωστή μετά απο δυο εβδομάδες που έχω να τη δω.Ήταν έγκυος στον 9ο μήνα και μια εβδομάδα πριν γεννήσει πεθαίνει το παιδί στην κοιλιά της.Σοκ.Το πρόσωπο της τα έλεγε όλα αυτά που μπορεί να περνάει ένας άνθρωπος και που δε χωράνε σε λόγια.Τη δύναμη της τη θαυμάζω.
Τρίτη.Μια κενή ουδέτερη συννεφιασμένη Τρίτη.
Τετάρτη.Ξεκίνησε το φθινόπωρο, αλλά ήταν μια όμορφη μέρα κατά τ’άλλα.
Πέμπτη.Έβρεχε όλη μέρα και φθινοπωρινό κρύο.Ήμουν όλη μέρα στη Γ.Ώραια ήταν αλλά λέγοντας διάφορα με έπιασε μια νοσταλγία και μια μελαγχολία.Τα ξεπέρασα όμως γρήγορα όταν βγήκα έξω γιατί η μυρωδιά της βροχής ανακατεμένη με τη μυρωδιά των ανθών δεν αφήνει περιθώρια και για πολλές μελαγχολίες.Χτυπάει το τηλέφωνο καθώς περιμένω το τρένο.Ο συγκάτοικος, είναι στο νοσοκομείο, σκωληκοειδίτιδα σε προχωρημένο στάδιο, στο τσακ την προλαβαίνουνε πάει για εγχείρηση.
Παρασκευή.Γυρνάω σπίτι και έχει έρθει το γράμμα που περίμενα.Όμορφο και δυνατό το γράμμα, αλλά συνειδητοποιώ τι πόνο έχω προκαλέσει και πόσο αγαπάω το άτομο στο οποίο τον προκάλεσα.Σα να είχα πέσει τόσους μήνες σε λήθαργο και να βγήκα απότομα.Τώρα πονάω εγώ.Γαμώ τα μπερδεματά μου.
Ειδικά μετά απο αυτό δεν έχω όρεξη για τίποτα αλλά έχω ήδη κανονίσει με την Ρ. και δεν μπορώ να ξεκανονίσω.Ευτυχώς γιατί ήταν μια όμορφη βραδυά που τέλειωσε με ποδηλατάδα στη δροσιά της νύχτας.
Σάββατο.Σταμάτησε να βρέχει έξω αλλά άρχισε να βρέχει μέσα.Ασταμάτητα.
Κυριακή.Στο νοσοκομείο.Είναι αποκαρδιωτικό να βλέπεις έναν δυνατό, ζωντανό, όμορφο άνθρωπο να είναι ανύμπορος.Του κάνανε δύο εγχειρήσεις σε μια μέρα.Ο πόνος τον έχει γονατίσει.Συν τοις άλλοις γέροι κοκαλιάρηδες αργοπεθαίνουν στα γύρω κρεβάτια.Ποτέ δεν τα μπορούσα τα νοσοκομεία, η μυρωδιά της μιζέριας τους μου τρυπάει τη μύτη.Για ακόμα μια φορά είπα στον εαυτό μου οτι δεν θέλω να βρεθώ στην ανάγκη των νοσοκομείων.Πέρνω τον συγκάτοικο με καροτσάκι και τον βγάζω έξω.Έξω καλοκαίρι κανονικότατο και γύρω απο το νοσοκομείο καταπράσινο πάρκο με πουλάκια να κελαηδάνε.Στο παγκάκι κάτω απο τον ήλιο άρχισε πάλι να χαμογελάει.Μαζί του κι εγώ...

Δε μασάμε.Γιατί έτσι μας έχουνε μάθει.Και αυτά δεν ξεμαθαίνονται.Κι ας είναι αβάσταχτος ο πόνος, εμείς τον αντέχουμε.Να πάνε να γαμηθούνε όλα.
Είδα δυο όμορφα παιδάκια σήμερα.Ένα στο μετρό, κοριτσάκι πανέμορφο με βλέμμα πανέξυπνο.Και την κόρη ενος γνωστού που ήταν εδώ πριν λίγο.Κουκλί κι αυτή.Πόσο είσαι βρε της λέω.Τριών μου λέει ο πατέρας, στην καλύτερη ηλικία γιατί μετά αρχίζεις και πέρνεις πρέφα τι παίζει γύρω σου...
Να προσπαθήσουμε να ξαναγίνουμε τριών λίγο δύσκολο...έχουμε πονέσει πια και ξέρουμε.Όμως η μικρή μου σκασε ένα χαμόγελο και ένα φιλί και ήρθα κάπως στα ίσα μου.
Ρε δε μασάμε λέμε!Καινούρια εβδομάδα ξεκινά.Μας έδωσε να καταλάβουμε η προηγούμενη, τώρα θα της δώσουμε εμείς να καταλάβει τι εστί λαλαλααα!
Χα!Όχι παίζουμε!

(i döda αγόρασες τη βάρκα?...ζητώ συγγνώμη για το άνωθι μικρό διάλειμμα διαφημίσεων , σκεπάστε τα με ένα τούλι και αφήστε τα να ξεραθούν...εμείς φοράμε το χαμόγελο και πάμε...τρελοαγελαδίτσα ουουου!!)


Καλή εβδομάδα σε όλους!!!

**κι ας βρέχει...

Βάζω τους φόβους μου σε ένα πακέτο και στους στέλνω.
Να τους κρύψεις κάπου καλά γιατί εγώ τους κρύβω μα βρίσκουν δρόμο και ξαναβγαίνουν.
Βάζω μέσα και σοκολάτες που σου αρέσουν.
Να τις τρως και να σου φέρνουν στο νου στιγμές γλυκές.
Βάζω και εικόνες όμορφες.
Να τις κοιτάξεις και να χρωματιστούν τα μάτια σου.
Βάζω και τη σκέψη μου.
Να σε ζεσταίνει στα κρύα και να σε δροσίζει στις ζέστες.

Αφήνω και ένα δάκρυ μου για γραμματόσημο και το στέλνω...




Και όταν το ανοίγεις θα αρχίσει να βρέχει.
Μια βροχή ζεστή και γλυκιά.
Που στο πέρασμα της θα αφήσει παντού τη μυρωδιά της αγάπης μου.




Να τη μυρίζεις και να χαμογελάς.
Να τη μυρίζεις και να κλαίς.






* * *





"Αχ και να 'μουν γιασεμάκι μόνο μια βραδυά,
να σου δείξω την αγάπη με τη μυρωδιά"

(λαλαλαααα...)........................................ Χαϊνηδες

5 μουσικές στιγμές λοιπόν...

Εδώ και μέρες με έχει προ(σ)καλέσει η σοκολατ-ίον να ανασκαύσω τις μουσικές μου και να επιλέξω πέντε κομμάτια.Πέντε!!!Πολύ δύσκολο.Ουφ!Αν μου λέγατε να επιλέξω πέντε κομμάτια απο κάθε ήπειρο κάτι θα γινότανε.Πέντε ποστ με μουσικές ακόμα καλύτερα!Πέντε κομμάτια όμως δυσκολεύομαι...δεν μπορώ να ξεχωρίσω τη μουσική, ούτε να την περιορίσω...και είπαμε δυσκολεύομαι και με αυτά τα αγαπημένα...Γι αυτό λοιπόν θα κάνω κάτι λιγάκι πιο εύκολο και θα επιλέξω πέντε συναυλίες που κατέχουν μια καλή θέση στις όμορφες δυνατές μνήμες μου.Ένα top 5 συναυλιών και με τα κομμάτια τους λεπόν...

• Αθήνα - Θέατρο Βράχων 2004 (ε?2004 δεν ήτανε?ή το 03?): Θανάσης Παπακωνσταντίνου & Γιάννης Αγγελάκας...μια παρουσία στην ελληνική μουσική σκηνή που όλα αυτά τα χρόνια έχει το σεβασμό μου και τον γουστάρω πολύ είναι ο Γιάννης Αγγελάκας.Απο τις Τρύπες που χτυπιόμουνα μικρή στις συναυλίες και ένιωθα τα κομμάτια τους να μου μιλάνε, μέχρι σήμερα με τα μπαγλαμαδάκια του και τα λαούτα του.Απο όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ όμως, η πιο δυνατή στιγμή που μου έχει μείνει είναι σε αυτή τη συναυλία με τον Παπακωνσταντίνου στο Θέατρο Βράχων, που ανάμεσα στις μουσικές του Θανάση, σηκώθηκε ο Αγγελάκας και τραγούδησε τη "Γιορτή" και με ταξίδεψε χρόνια πίσω...επειδή είμαι και ευσυγκίνητη αν θυμάμαι καλά είχα βουρκώσει κι όλας.Χοροπηδούσαν πίσω απο τον Αγγελάκα όλη η μπάντα του Θανάση, χοροπηδούσα κι εγώ απο κάτω, βουρκωμένη.Τι ωραία...Έχει μείνει στο μυαλό μου σαν μια από τις πιο όμορφες συναυλίες αυτή...

• Μαλακάσα 2004: Pixies ...τι να πει κανείς...Θυμάμαι τα άσπρα φώτα να φωτίζουν την φιγούρα της Kim Deal και των υπολοίπων και τα δέντρα απο πίσω και κάπου εκεί μπροστά κι εγώ να χτυπιέμαι με ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη.Όλο το βράδυ περίμενα να ακούσω το "Where is my mind", το οποίο τελικά δεν το παίξανε και αργότερα έμαθα απο ένα γνωστό οτι είχαν σκοπό να το παίξουν τελευταίο αλλά τους κατεβάσανε απο τη σκηνή γιατί τέλειωσε ο χρόνος που είχε προγραμματιστεί να παίξουν! (αν είναι δυνατόν!)

• Αγγλία - Rye 2004: Love - Arthur Lee. Απο τις πιο χαρούμενες συναυλίες ίσως.Ανάμεσα σε ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων, όλοι με ένα χαμόγελο στα χείλη να λικνίζονται στους ρυθμούς του "Alone again or" και να νομίζεις οτι δεν υπάρχει τίποτα πέρα απο αυτή τη στιγμή.Μαγικό συναίσθημα...το θυμάμαι ακόμα σαν σε όνειρο...

• Αθήνα - Gagarin 2004: Skatalites!!! Μεγάλες στιγμές λέμε όμως!Απο τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα και πραγματικά πραγματοποιήθηκε μια επιθυμία μου και ένιωσα πολύ τυχερή που κατάφερα να τους δω live.Ιστορία.Με αμυγδαλίτιδα εγώ και μόλις είχα χάσει και ταξίδι για Αυστραλία, αλλά τίποτα δε με ένοιαζε...χόρευα το "Guns of Navarone" με τους παπούδες στη σκηνή και απλά ήμουν γεμάτη!Λαλαλαααα....!

• Αθήνα - Gagarin 2006: The Wailers. Στην κορυφή της λίστας των συναυλιών που θα ήθελα να είχα παρακολουθήσει αν μπορούσα είναι και μια του Marley.Πραγματικά αν μπορούσα να κάνω ένα ταξίδι στο χρόνο νομίζω οτι θα ήταν απο τα πρώτα πράγματα που θα έκανα.Τουλάχιστον όμως είδα τους Wailers έστω και με τη μορφή που έχουν σήμερα και άκουσα live το "No woman no cry".....

Ορίστε λοιπόν πέντε συναυλίες και πέντε κομμάτια....τώρα βέβαια πήρε φόρα το πρόγραμμα ανασκαφής αναμνήσεων και άντε να το σταματήσεις....θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι για ώρες......σταματάω όμως.

Τώρα που τα ξανακοιτάω σχεδόν όλα το 2004 ήτανε...κοίτα να δεις.Γενικώς ήταν χρονιά "σταθμός" το 2004 τώρα που το σκέφτομαι.Πωπω πατήστε καλέ το κουμπί κάποιος να σταματήσει αυτό το πράγμα να με βομβαρδίζει αναμνήσεις!

Α!Προσθέτω και ένα κομμάτι bonus εκτός συναυλιών και το τοποθετώ και στο ποδκάστιον να παίζει, γιατί μπορώ να πω οτι είναι ένα απο τα κομμάτια που έχω αγαπήσει πολύ και πραγματικά δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές το έχω ακούσει...το Rapunzel των Novak...

Εαν θέλει κάποιος να συνεχίσει τις ανασκαφές ανασύροντας 5 κομμάτια "αγαπημένα" (χεχε) είναι ευπρόσδεκτος....εγώ θα έλεγα έτσι ενδεικτικά τους i döda vinkeln, siddhartha, μαρία λεμονάτη, iro***, pølsemannen και troll...αλλά...λαλαλααα....

En hyggelig aften*

Μόλις γύρισα απο ένα απο εκείνα τα βράδια που σε ξαφνιάζουν..ευχάριστα πάντα.Που βγαίνεις λες για μια ωρίτσα για κάτι που πρέπει να κάνεις και καταλήγεις να ζεις ένα όμορφο βράδυ όλο εκπλήξεις.
Ξεκίνησα λοιπόν τρέχοντας για να μη στήσω (έχω ταλέντο στο στήσιμο) τη Γ. κατά τις 18.15 το απόγευμα.Είχα να πάω στα εγκαίνια μιας έκθεσης και καθώς είδα χθες τη Γ. μετά απο πολύ καιρό της είπα αν θέλει να έρθει μαζί μου.Δεν την ξέρω βασικά τη Γ.Την έχω δει όλες κι όλες μια φορά και μια χθες μετά απο καιρό.Αλλά τη γούσταρα απο την αρχή και έτσι της είπα αν γουστάρει να έρθει σήμερα.(Δε σταματάμε να γουστάρουμε έτσι?)
Τα εγκαίνια της έκθεσης λοιπόν ήταν ενος έλληνα ζωγράφου, γνωστού της μάνας μου και που εγώ τον ήξερα μικρή αλλά είχα να τον δω χροοοοοονια σαφώς.Φτάσαμε στην γκαλερί που ήταν σε ένα απίστευτο παλιό κτήριο μες το κέντρο μέσα σε έναν κήπο.Πορτοκαλί σκούρο η πρόσοψη και μέσα ξύλο...στο ταβάνι, στο πάτωμα, παντού.
Δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο , όπως θα περίμενε κανείς σε εγκαίνια έκθεσης, είχε τρελοπαρεάκι εξηντάρηδων όμως.Κι εγώ τους γουστάρω πολύ κάτι τέτοιους εδώ πέρα.Είναι άνετοι και ωραίοι τύποι.Αφού κάτσαμε έτσι λίγο ήσυχα και συζητήσαμε στην αρχή και εκεί που λέγαμε με τη Γ. άντε μήπως να φεύγαμε σγα σγα, μας λένε θα κάτσετε να φάμε?Κοιταζόμαστε με τη Γ. ε και δε καθόμαστε λέμε...pourquoi no?Και κάτσαμε λοιπόν.Τρελοπαρεάκι λέμε απίστευτο.Δανοί, νορβηγοί, μια σουηδέζα, μια γερμανίδα, ο έλλην καλλιτέχνης φίλος της μαμάς κι εμείς τα πιτσιρίκια, διότι μέσος όρος 55 σίγουρα, χωρίς εμάς.Καθήσαμε όλοι γύρω απο το μακρύ ξύλινο τραπέζι λοιπόν και αρχίσαμε τα κρασιά εννοείται.Λαλαλααα...Ήρθε στη συνέχεια και μια σουπίτσα φοβερή που είχαν φτιάξει εκεί πέρα τα παιδιά, παίξαν και τυράκια κτλ και κρασάκι, κρασάκι λαλαλααα...
Λοιπόν ίσως σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να ανησυχώ με τον εαυτό μου.Περνάω μακράν καλύτερα με πενηντάρηδες και με άτομα μεγαλύτερα μου, παρά με άτομα της ηλικίας μου.Γουστάρω λέμε, γουστάρω!
Τα άτομα φοβερά έτσι.Καταρχάς πολύ άνετα.Και αυτό είναι κάτι που πολύ με αρέσει εδώ πέρα και που σπάνια παίζει στην Ελλάδα, ότι μπορείς να βρεθείς με άτομα οποιασδήποτε ηλικίας και να νιώθεις ίσος.Δεν πα να'ναι 16 ο άλλος, δεν πα να'ναι 60...θα τα πείτε σαν ίσοι και θα παίξει και σεβασμός και άνεση και χαβαλές σίγουρα.(Άλλη λέξη τώρα αυτή....χαβαλές!Χαβαλές ρε φίλε!)
Λοιπόν έπαιξε τρελός χαβαλές απόψε!Και τις κουβέντες μας τις σοβαρές κάναμε και τις αναλύσεις μας, αλλά και τις μαλακίες μας κάναμε.Ω ναι γουστάρω λέμε!Γουστάρω επικοινωνία!
Και μιας και ελληνολάτρεις οι περισσότεροι, ρίξαμε και κάτι χορούς και καμάρωνα τους δανούς μου να χορεύουν ζεϊμπέκικα.Λοιπόν κάποιοι το πηγαιναν καλά πρέπει να πω.
Έπεσε χορός όμως...μετά το γυρίσαν στα λατινοαμερικάνικα και μετά έσκασε και Salif Keita και γίναμε.Χορός λέμε όμως.Εγώ καθόμουν και τους χάζευα όλους...τόσο όμορφο θέαμα...άνθρωποι χαρούμενοι, άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι και άνθρωποι που ξέρουν να βρίσκουν τη χαρά στα απλά πράγματα.Άνθρωποι που κάνουν αυτό που γουστάρουν και που δεν υπάρχει αυτό το "τι θα πούνε οι άλλοι".Άνθρωποι που δεν τους είχα ξαναδεί και που δεν ξέρω και αν θα τους ξαναδώ, αλλά που επικοινωνήσαμε.Που γουστάραμε βρε αδερφέ!
Και αν κάτσω να θυμηθώ λίγο...νομίζω τις πιο όμορφες βραδιές ως τώρα εδώ πέρα, τις είχα με ανθρώπους μεγαλύτερους μου και σε παρόμοιες καταστάσεις.
Απλά πράγματα και ανθρώπινα.
Αφού κύλησε όμορφα η βραδιά λοιπόν και ένιωσα ότι όλοι αυτοί εκεί μέσα είναι τελικά πιο πιτσιρίκια από εμάς, χαιρετηθήκαμε και αγκαλιαστήκαμε και την κάναμε για τα σπίτια μας.
Στο μετρό κόσμος όπως πάντα και φυσικά τα φασαριώζικα δανάκια να κάνουν μαλακίες.Ακόμα κι αυτά γούστο είχαν σήμερα...λαλαλααα...
Εκεί που καθόμουνα και περίμενα να έρθει το τρένο, χάζευα γενικώς τον κόσμο και έπεσε το μάτι μου σε δυό κορίτσια που περνάγανε.Είχαν ζωγραφίσει με μαρκαδόρο μουστάκι και μούσι γύρω απο το στόμα τους και η μια με πλησίασε όταν συνατηθήκαν τα βλέμματα μας.Κρατούσε στο χέρι ένα ακτινίδιο και ερχόταν προς τα εμένα.Άπλωσα κι εγώ το χέρι μου και ακούμπησε πάνω το ακτινίδιο.
"Το θες?" μου είπε
"Γιατί όχι" λέω εγώ "εσύ δεν το θες?"
"Όχι δεν μπορώ να το φάω, δε βλέπεις βγάζω τρίχες άμα τα τρώω και έτσι καλύτερα να το πάρεις εσύ"
Εντωμεταξύ πλησίασε και η φίλη της και μπήκε κι αυτή στην κουβέντα.
"Αχ θα το πάρεις?Τι ωραία.Μας το χαρίσανε αλλά δεν μπορούμε να το φάμε γιατί δεν το αντέχει ο οργανισμός μας και έτσι πρέπει σε κάποιον να το δώσουμε"
"Δεν έχει τίποτα" συνέχισε η άλλη "είναι λίγο χτυπημένο απλά και έχει μαλακώσει, αλλά κατά τ'άλλα τρώγεται.Θα το πάρεις?Θα το φας?Μου το υπόσχεσαι?" με ρώτησε.
"Ναι" της λέω "στο υπόσχομαι"
Χαμογελάσανε και οι δυο, χαμογέλασα κι εγώ και μπήκαμε στο τρένο.
Θυμήθηκα που κάναμε κι εμείς διάφορες χαζομάρες εκεί κατά το λύκειο και χαμογέλασα.Το χαμόγελο πλέον κάλυπτε ένα σημαντικό μέρος του προσώπου μου.
Λαλαλααα...
Αναγκαστικά κατέβηκα μια στάση πιο πριν γιατί έπαιζαν κάτι προβλήματα στο μετρό και δε συνέχιζε και έτσι το τελευταίο κομμάτι το περπάτησα.Η βραδιά μου τέλειωσε λοιπόν με βολτίτσα δίπλα από τις λίμνες και τα δέντρα και την πόλη στη γλύκα της νύχτας.Όταν έφτασα σπίτι είχα πλέον ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.......και ένα ακτινίδιο στην τσάντα βεβαίως βεβαίως!

Λαλαλααααα.....*

τριαλαρι τριαλαροοοο...
Ναι με έπιασαν τα χαζοχαρούμενα πάλι και λέω καλύτερα να ξεσπάσω εδώ παρά στα ποστ των άλλων...λαλαλαααααα....
Μα τι ωραία τι ωραία!

Λοιπόν απο χθες έχουν πιάσει οι συννεφιές και οι βροχές αλλά είναι ωραία όμως.Είναι καλοκαιρινές βροχούλες, ζεστές και μυρωδάτες.
Και κοίταζα έξω απο το παράθυρο το πρωί και συνειδητοποίησα οτι είναι όμορφα γιατί είναι όλα πράσινα.Δε πα να συννεφιάζει και να βρέχει....μουντίλα δεν παίζει γιατί είναι όλα χρωματιστά...λαλαλαααα...είναι βρεγμένα χρωματιστά.
Γουστάρω πολύ γουστάρω.

οεοοοοο!

(Μα τι με έχει πιάσει?)

Ο κόσμος γουστάρει, εγώ γουστάρω, εσύ γουστάρεις, αυτός γουστάρει, εμείς γουστάρουμε, εσείς γουστάρετε, αυτοί γουστάρουν...όλε! Όλοι γουστάρουμε!

Λοιπόν και το έχω σκέφτει πολλές φορές αυτό, ότι κάτι τέτοιες λέξεις όπως το γουστάρω για παράδειγμα, δεν μπορείς να τις μεταφράσεις ρε γαμώτο.Πως να μεταφράσεις το γουστάρω?Και πολύ το γουστάρω, το γουστάρω.Το λες και γεμίζει το στόμα σου!
Γουστάρωωωω!!!!


Λαλαλαααα....!!!

βροχή*

Το πρωί άνοιξα το παράθυρο και μύρισα.Μύριζε βροχή.Μια βροχή απο το παρελθόν.Μύριζε όπως τα καλοκαίρια που πέρναγα στη γιαγιά μου.Και γέμισα όμορφες εικόνες και όμορφα συναισθήματα.Και μια πίκρα, ίσα ίσα στην άκρη της γλώσσας.

Πήρα βαθιά ανάσα, γέμισα τα πνεμόνια μου και έκλεισα το παράθυρο.

* * *

Μια γλυκειά μελαγχολία με γυροφέρνει απο χθες.Προσπαθεί να μπει αλλά δεν την αφήνω.Άμα την αφήσω θα θέλω να την απολαύσω μετά.Να κλείσω την πόρτα, να χορέψω, να γελάσω και να κλάψω.Μόνη μου.Να ξεσπάσω.Μόνη μου.Έχω ανάγκη αυτή τη μοναξιά μου κατά καιρούς και δε μου κάνει καλό να μη μπορώ να τη χαρώ....ίσως σήμερα να έχω την ευκαιρία να το κάνω.Μόνη μου.

.

.

.

.

Λαλαλααααα....!!!

.

.

συνέντευξη με ένα ανεπίδεκτο μαθήσεως χρυσόψαρο*

Ο φίλτατος πøλσεμάνιος λοιπόν με κάλεσε να απαντήσω στο κάτωθι ερωτηματολόγιο που κυκλοφορεί τελευταίως στα μπλογκς και επιχειρεί μια συνεντευξιακή μορφή γνωριμίας του ερωτηθέντα.Θα προσπαθήσω λοιπόν να απαντήσω όσο πιο σοβαρά γίνεται...λαλαλαααα...

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Αυτή που κρύβεται στα απλά πράγματα, που δεν χρειάζεται αιτίες και αφορμές και που έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις...λαλαλααα...σαν πυροτέχνημα!

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ένα χαμόγελο, ο ήλιος και τα πουλάκια που τιτιβίζουν απ’έξω...λαλαλααα...

(...πω πω είμαι χαζοχαρούμενο τελικά ε...?)

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Χθες το βράδυ

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Αισιοδοξία, Ενθουσιασμός και Πείσμα! Λαλαλααα...

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Αναβλητικότητα και Υπερευαισθησία...

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που γίνονται κατά λάθος...

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Ξέρω γω...δεν ταυτίζομαι μάλλον...λαλαλααα...

8) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

(αν και αυτό το ήρωες μου φαίνεται λίγο υπερβολικό)
Αυτοί που ξέρουν να ζούνε τη ζωή τους και να γουστάρουν.

Αυτοί που συνεχίζουν να χαμογελάνε μες το χάος της καθημερινότητας της σύγχρονης κοινωνίας και δεν το βάζουν κάτω.

Αλλά κυρίως αυτοί που αφιερώνουν τη ζωή τους για να βοηθάνε τους άλλους...

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Όλα!!!...λαλαλααα....
Αυτό που κάνω μέσα μου, καθισμένη στο βράχο σε μια παραλία με το ηλιοβασίλεμα και τη θάλασσα παρέα.
Αυτό που κάνω μέσα στα μάτια αγαπημένων ανθρώπων.

(Σε αυτό το σημείο θέλω να πω οτι έχω ένα πρόβλημα με τα αγαπημένα...δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κάτι ως το πιο αγαπημένο...θα προσπαθήσω όμως και ότι βγει)

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Δυσκολεύομαι λέμε.....προτιμάω το αγαπημένα βιβλία καλύτερα...πχ. (παραδείγματος χάριν) "ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας" του Γ.Γ.Μαρκές, "ο ήχος της σάλπιγγος" του Γ.Ζουγανέλη, "1984" του Τ.Όργουελ, "ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον" του Ρίχαρντ Μπαχ, "ο μικρός Πρίγκηπας" του Α.Σ.Εξυπερύ και σίγουρα αρκετά ακόμα που δε με βοηθάει η μνήμη μου για να τα αναφέρω...

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Την ευαισθησία και τον αυθορμητισμό.

Α!Και την αίσθηση του χιούμορ...

12) ... και σε μια γυναίκα;
Επίσης...άνθρωποι είναι και οι δύο!

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Τώρα ίσχυει κάτι όπως και με τους συγγραφείς...επειδή με το συνθέτες όμως μου σκάνε οι κλασσικοί, τότε μ'αρέσει ο Beethoven για τη σονάτα του σεληνόφωτος για παράδειγμα και ο Tchaikovsky για τον Καρυοθραύστη...απο κει και πέρα θα χρειαστώ ολόκληρο ποστ μάλλον για τα υπόλοιπα...λαλαλαααα....

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Μόνο ένα?!? Λαλαλααα.... πολλά και διάφορα, αυτοσχεδιάζω κι όλας

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
(έχω κανα σημάδι πουθενά και δεν το βλέπω?)
Δεν ξέρω....Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον ίσως...

16) Η ταινία που σας σημάδεψε;
Χμμμ...για να δούμε...δεν τα πάει και πολύ καλά η μνήμη μου με τις ταινίες...αν και η τελευταία μπορώ να πω οτι ήταν το One Giant Leap

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Vincent Van Gogh (εδώ μπορώ να απαντήσω με σιγουριά)

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
Πράσινο θα έλεγα...αλλά πολλά χρώματα μ’αρέσουν, ή μάλλον πιο σωστά, πολλές αποχρώσεις χρωμάτων μπορώ να ξεχωρίσω που τις αγαπώ...

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το οτι ως τώρα έχω καταφέρει στη ζωή μου να κάνω αυτό που γουστάρω και να μη μετανιώσω για τίποτα ως τώρα και να συνεχίζω να μη μετανιώνω.Είναι όμορφα...λαλαλααα..

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
Το ρούμι και ο καφές (όχι ανακατεμένα έτσι)
Ε, άντε και το καλό κρασάκι...λαλαλαα...

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Δε μετανιώνουμε λέμεεε....

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τη μιζέρια (παπαπαπααα...)

23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Λαλαλααα...

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Η βαθιά και σκοτεινή θάλασσα, όταν τη βλέπω απο τα πλοία το βράδυ και σκέφτομαι οτι θα βουλιάξει το πλοίο και θα βρεθώ μέσα της...

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
χμ... όταν είναι για καλό? (αλλά είναι ένα ψέμα ποτέ για καλό?)

26) Ποιο είναι το μότο σας;

(το μότο μας...χαχαχα)
Παν μέτρον άριστον!

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Με ένα γαλήνιο χαμόγελο.
(και να ξέρω οτι δε θα με θάψουνε να σαπίσω μετά...)

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
«Κι όμως υπάρχω!»
(Και μετά να με τσιμπίσει κι όλας για να σιγουρευτώ ότι είναι αλήθεια γιατί είμαι και δύσπιστη...)

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Της γαλήνης και του διαφωτισμού (χεχεχε)



Λαλαλααα...πλάκα είχε.Ας το συνεχίσουμε λοιπόν: καλώ κι εγώ με τη σειρά μου να απαντήσουν τούτο το ερωτηματολόγιον τους αγαπητούς: Narita, proserpina, troll, I döda vinkeln, siddhartha και sunday....γιούχουουου!!!

κΥΡΙΑκή 060507

Σήμερα ξύπνησα με μια γεύση απο θάλασσα στο στόμα...Ξύπνησα σε ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα με κρασάκι στο ποτήρι και σαγανάκι, χωριάτικη και καλαμαράκια στο τραπέζι...Τα αλμυρίκια τα φύσαγε το ελαφρό αεράκι και τις πατούσες μου τις ζέσταινε η άμμος καθώς βούλιαζα τα πόδια μου μέσα της.Είχα αυτή την ελαφριά υπνηλία που σου προκαλεί η αδράνεια του καλοκαιριού και ο ήλιος της ημέρας.Είχα κι αυτό το χαμόγελο της καλοκαιρινής ευτυχίας.Τότε που η απλότητα των πραγμάτων αποκτά την πραγματική της διάσταση και βρίσκει τη σημασία της.Τότε που........όλα και τίποτα.

Όφου! ...Θέλω!

København*

Ωραίααα....Ξεκινήσαμε λοιπόν την επανάσταση μέσα μας, κάναμε και την καταληψούλα μας, ε ας κάνουμε και ένα διάλειμμα τώρα....

Για το χατήρι της αγαπητής proserpinas λοιπόν, πήρα τη μηχανή μου μαζί στη χθεσινή μου βόλτα. Και ιδού η Κοπενχάγη, ιδού και η βόλτα μου.




Nørrebrogade...Πολύ μ'αρέσει να κάνω τη βόλτα μου εδώ.Συνήθως την πέρνω απο την αρχή και την περπατάω όλη, είναι ένας μεγάλος δρόμος που καταλήγει στο κέντρο.Είναι η καρδιά του Nørrebro και η καρδιά των μεταναστών της πολής επίσης.Εδώ συναντάς τα πάντα και τις περισσότερες φορές έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι κάπου αλλού και όχι στην ευρωπαϊκή Κοπενχάγη.Αραβικά μανάβικα, κεμπάπια, shawarma, falafel, κινέζικα, ταϋλανδέζικα, υψηλή ραπτική απο την Κίνα με το κιλό, αλλά και super designάτα επιπλοκαταστήματα και alternative δανέζικο design.Άραβες, τούρκοι, μουσουλμάνες με μαντήλες και χωρίς, δανέζες με τα μωρά τους και ένα μεγάλο μέρος του αναρχοαυτόνομου πληθυσμού της πόλης.Όλα όλα λέμε.Ένα μεγάλο πανηγύρι!Λαλαλααα...!















Περνώντας τη γέφυρα, πλησιάζουμε προς το κέντρο.Οι εικόνες είναι πολύ λίγες για να περιγράψουν την ομορφιά που αντικρίζει κανείς διασχίζοντας τις γέφυρες στα Søerne...

Και ποδήλατα παντού φυσικά!




Λίγο πριν το Nørreport, έναν απο τους κεντρικούς σταθμούς της πόλης, η αγορά των λουλουδιών.Πανδαισία χρωμάτων και μυρωδιών.Μ'αρέσει να στέκομαι και να χαζεύω τα χρωματάκια και τους ανθρώπους.




Φτάνοντας λοιπόν στο Nørreport και στρίβοντας αριστερά βρισκόμαστε στο Βοτανικό Κήπο, μια όαση, ή μάλλον ένα όνειρο μέσα στο κέντρο της πόλης...

Πράσινο, λίμνες, πουλάκια, χρώματα λογής λογής και ένα κοκτεϊλ απο όμορφες μυρωδιές που να μην ξέρεις ποιά σε κάνει πιο ευτυχισμένο και τι να πρωτομυρίσεις.
Κόσμος που κάνει τη βόλτα του, άλλοι καθισμένοι σε κάποιο παγκάκι διαβάζουν εφημερίδα πίνοντας καφέ, μια κοπέλα στην κορυφή ενος λοφίσκου κάθεται και τραγουδάει, κύκνοι, πάπιες και λοιπά πτηνά σουλατσάρουν στα νερά....ένα όνειρο, ένα όνειρο!
Κι εγώ χαμογελάω ακόμα περισσότερο.











Μετά απο μια αναζωογονητική βόλτα στο Βοτανικό Κήπο λοιπόν, βγαίνω και προχωράω λίγο πιο κάτω για να φτάσω στο Kongens Have, τους παλιούς κήπους του βασιλιά, που είναι πλέον ένα μεγάλο πάρκο και νούμερο ένα στις επιλογές των κοπενχαγητών για το άραγμα τους στον ήλιο.Κουστουμάτοι στο διάλειμμα απο το γραφείο τους, γιαγιάδες και παπούδες, ζευγαράκια αγκαλιασμένα, μπαμπάδες με τα μωρά τους, πιτσιρικαρία μες τη ζωντάνια.Όλοι εκεί, στα γρασίδια.


Η πιο συνηθισμένη εικόνα αυτή την εποχή, είναι οι νεολαίοι δανοί με ένα καφάσι μπύρες να την αράζουν στα πάρκα και στις προβλήτες και να πίνουν κάτω απο τον ήλιο, φωνάζοντας και γελώντας...

Αφού λοιπόν την αράξω κι εγώ στα γρασίδια και φάω το κολατσιό μου, παρατηρώντας τον κόσμο και απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη μυρωδιά γρασιδιού και ζεστού χώματος, πέρνω το δρόμο προς το σπίτι, περνώντας μια γρήγορη απο τα στενάκια με τα σικ μαγαζιά για να φτάσω και να διασχίσω την Kongens Nytorv...

Το Nyhavn, το παλιό λιμάνι και απο τα πιο τουριστικά σημεία της πόλης...είναι πανέμορφο, με έπιασε η αγοραφοβία μου όμως και την έκανα γρήγορα, οπότε δεν έβγαλα καμιά καλή φωτο, ίσως κάποια άλλη φορά....





Και μια για τον pølsemannen, χεχε...





Στο δρόμο προς το σπίτι περνάω το Christianshavn, μια απο τις πιο όμορφες περιοχές της πόλης...







Και μια για την troll.....φτάνοντας προς το σπίτι πια...




Η Κοπενχάγη είναι μια μικρή πλην όμορφη πόλη, με πληθυσμό ένα εκατομμύριο περίπου, μαζί με τα περίχωρα (πληθυσμός Δανίας: πεντέμιση εκατομμύρια).Γι αυτό και μ'αρέσει κι όλας, γιατί είναι μικρή και γιατί οι άνθρωποι της χαμογελάνε.

Κατά κάποιο τρόπο, τα πράγματα είναι απλά εδώ πέρα.....Και ο ήλιος λάμπει!

Λαλαλαααα.....!

κλειστόν λόγω αυστηρής λογοκρισίας

3 Μαϊου : Παγκόσμια ημέρα ελευθεροτυπίας

Το ελληνικό παράρτημα της Διεθνούς Αμνηστίας διοργανώνει εικονική κατάληψη των ελληνικών blogs με το ακόλουθο κείμενο....

(για να υπογράψετε την ηλεκτρονική διαμαρτυρία της Διεθνούς Αμνηστίας πατήστε εδώ)

Φαντάσου ότι είσαι ένας νέος 25 χρονών που μένεις σε μια χώρα, η οποία συστηματικά καταπιέζει την ελευθερία της έκφρασης. Οι περισσότερες ιστοσελιδες με θέμα τα ανθρώπινα δικαιώματα “μπλοκάρονται” από ένα εθνικό φίλτρο και δεν εμφανίζονται ποτέ στην οθόνή σου. Θέλεις να επικοινωνείς με ανθρώπους από όλο τον κόσμο κι έτσι χρησιμοποιείς το PalTalk, ένα chat room που αν και η έδρα του είναι στην Νεά Υόρκη αλλά πολλοί χρήστες του μιλάνε τη γλώσσα σου. Στην ουσία είναι το παράθυρο του απομονωμένου κόσμου σου.
Μια μέρα που έχετε μαζευτεί στο σπίτι σου με φίλους και μιλάτε με άλλους χρήστες στο chat room, εισβάλλουν ξαφνικά στις τρεις το πρωί 50 αστυνομικοί, σας χτυπάνε και σε φυλακίζουν σε πλήρη απομόνωση για 9 ολόκληρους μήνες χωρίς ποτέ να σου απαγγελθούν κατηγορίες.
Περνάνε αυτοί οι μήνες και αφήνεσαι «ελεύθερος». Δε φοβάσαι να κατακρίνεις δημόσια την κυβέρνηση και υποστηρίζεις την αναγκαιότητα ειρηνικής αλλαγής της πολιτικής κατάστασης (στη χώρα σου είναι νόμιμο μόνο ένα πολιτικό κόμμα). Περίπου έξι βδομάδες μετά όμως, εκεί που κάθεσαι σε ίντερνετ-καφέ παρέα με τον αδερφό σου και διαβάζεις τα email σου και ειδησεογραφικά sites, σε πλησιάζουν άντρες της Ασφάλειας, σου φοράνε χειροπέδες και σε αναγκάζουν να τους οδηγήσεις σπίτι σου, όπου βρίσκουν και κατάσχουν, μία κάμερα, ένα κασετόφωνο, 2 CD και ένα βιβλίο που για κακή σου τύχη είναι απαγορευμένο επειδή υποστηρίζει την αναγκαιότητα δημοψηφίσματος για πολυκομματισμό στη χώρα.

Αν σε έλεγαν Truong Quoc Tuan και έμενες στο Βιετνάμ, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα ήσουν σε ένα κελί σε πλήρη απομόνωση χωρίς καμιά επαφή με δικηγόρους ή συγγενικά πρόσωπα. Θα σε κατηγορούσαν για προπαγάνδα εναντίον του κράτους και θα αναρωτιόσουν, στα αλήθεια για ποιο λόγο και για πόσα κλικ του ποντικιού σου αντιμετωπίζεις 20 χρόνια κάθειρξη…


Ή φαντάσου να δουλεύεις ως δημοσιογράφος σε κινέζικη εφημερίδα.
Τις παραμονές της 15ης επετείου από τη σφαγή στην πλατεία Τιενανμέν, σε συνάντηση του προσωπικού της εφημερίδας, σάς δείχνουν ένα μέμο από το Κεντρικό Τμήμα Προπαγάνδας για το πώς θα πρέπει να καλύψετε τις επετειακές εκδηλώσεις. Σε αυτό δίνονται οδηγίες στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ να «κατευθύνουν σωστά την κοινή γνώμη», να «μην δημοσιεύουν ποτέ απόψεις που δεν είναι σύμφωνες με την επίσημη πολιτική» και να καταδίδουν στις αρχές τυχόν υποψίες που έχουν για συναδέλφους τους που επικοινωνούν με δημοκρατικά στοιχεία στο εξωτερικό.
Εσύ κρατάς σημειώσεις από αυτό το μέμο και το στέλνεις με email από τον προσωπικό σου yahoo! λογαριασμό σε κάποιον γνωστό σου στην Αμερική που διαχειρίζεται ένα πολύ γνωστό κινέζικο website, το Δημοκρατικό Φόρουμ. Το email δημοσιεύεται την ίδια μέρα με το ψευδώνυμο “198964” στα ανεξάρτητα κινεζόφωνα websites του εξωτερικού που έτσι κι αλλιώς είναι απαγορευμένα στη χώρα.
Σε συλλαμβάνουν μερικούς μήνες αργότερα. Η εταιρία Yahoo! θα έχει πολύ απλά δώσει τα στοιχεία του λογαριασμού της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης και την ακριβή τοποθεσία από την οποία στάλθηκε το επίμαχο email.

Αν το όνομά σου ήταν Shi Tao και έμενες στην Κίνα, τι νομίζεις ότι θα συνέβαινε μετά;

Θα καταδικαζόσουν με την κατηγορία της προδοσίας κρατικών μυστικών σε 10ετή κάθειρξη. Η γυναίκα σου θα ανακρινόταν καθημερινά από τις αρχές και η δουλειά θα της πίεζε να σε χωρίσει, πράγμα που τελικά θα έκανε. Θα είχες ελάχιστη επαφή με την οικογένειά σου. Θα μεταφερόσουν σε φυλακές υψίστης ασφάλειας και θα σου απαγόρευαν γράφεις ή να διαβάζεις. Η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων θα σου απένειμε το Διεθνές Βραβείο Τύπου για την Ελευθερία, το οποίο φυσικά δε θα μπορούσες να παραλάβεις.

Φαντάσου να μπορούσες να απελευθερώσεις τον Truong Quoc Tuan και τον Shi Tao. Μπορείς!
Μπες στο http://www.amnesty.org.gr/ και πάρε μέρος στην εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία της έκφρασης στο ίντερνετ!

Hello, a revolution please...

....έφτασεεεεεε!


Κάνοντας λοιπόν μια βόλτα στην μπλογκόσφαιρα...είδα οτι η φωνή του κόσμου αρχίζει και ακούγεται.Η κινητοποίηση των μπλόγκερς ενίσχυσε τη φωνή της Αμαλίας ώστε να μπορέσει να ακουστεί.
Σήμερα και η Ελευθεροτυπία και τα Νέα έχουν θέμα την Αμαλία.
Ναι βέβαια πολλά βγαίνουν κατά καιρούς στις εφημερίδες και πολλά ξεχνιούνται.Για μένα όμως όλη αυτή η ιστορία είναι μια απόδειξη για το τι μπορέι να καταφέρει ο κόσμος αμα ενώσει τις φωνές του.Είναι το ελάχιστο που μπορεί να καταφέρει.
Και θέλω να ελπίζω οτι θα υπάρξει και συνέχεια...


Με αφορμή την όλη ιστορία με την Αμαλία, ο Μαύρος Γάτος έχει σήμερα ποστάρει ένα κείμενο -κατά τη γνώμη μου πολύ καλό και αξίζει να διαβαστεί- που αναφέρεται στους ιατρούς και το ιατρικό σύστημα στην Ελλάδα.
Για να μεταφερθείτε προς ανάγνωση του κειμένου του Μαύρου Γάτου παρακαλώ πατήστε εδώ!


Φυσικά δεν ξεχνάμε τις φάλαινες....

Αλλά ούτε και την εκστρατεία της Διεθνής Αμνηστίας ενάντια στην καταστολή του ελεύθερου λόγου στο διαδύκτιο...





Αυτά (για την ώρα...χεχε!)


(Τελικά η επανάσταση θα ξεκινήσει απο τις καρέκλες μας κι απο τα κομπιούτερ μας? Ε!Μη βγαίνετε στους δρόμους! Πάνε τα χρόνια που ακουγόταν η φωνή του κόσμου έτσι....Τώρα καθείστε σπίτι σας...και θα ακουστείτε καλύτερα)



όβερ!

No more killing!

Απο που να αρχίσουμε όμως είναι το ερώτημα που ακολουθεί....ε ας αρχίσουμε απο κάπου ρε γαμώτο!
Ας γίνει η αρχή....και τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν θέλω να πιστεύω...


Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζω ή ακούω πράγματα που με κάνουν να νιώθω οτι θα εκραγώ και που μου δημιουργούν την ανάγκη να κάνω κάτι....δεν ξέρω τι όμως συνήθως, νιώθω σα χαμένη σε έναν τεράστιο προβληματικό γήινο μοντέλο και δεν βγάζω άκρη απο που πρέπει να αρχίσει η επιδιόρθωση.
Θέλω να τα παρατήσω όλα.Όλα όσα δεν έχουν νόημα ή που τους δίνω μεγαλύτερο νόημα απο ότι χρειάζονται.Να τα παρατήσω όλα και να βγώ έξω, να τρέξω, να πετάξω, να φωνάξω, να βουτήξω στη θάλασσα και να αγκαλιάσω τα ψάρια, να αρχίσω να φουσκώνω μέχρι να καλύψω τη γη και να φυσήξω απο πάνω της αυτό το σύννεφο που τη σκεπάζει, να βγω έξω με μια σκούπα και να αρχίσω να σκουπίζω όλη τη βρώμα της βλακείας, να αγκαλιάσω τους ανθρώπους που κρυώνουν, να ταϊσω τους ανθρώπους που πεινάνε....πολλά θέλω.Και κάποια στιγμή θα τα παρατήσω όλα και θα αρχίσω να τρέχω.

Μέχρι τότε όμως σταματάω να πελαγώνω και αρχίζω με μικρά βήματα, σιγά σιγά....

Όλα σιγά σιγά ξεκινάνε.Όλα απο κάτι μικρό και μεγαλώνουν.



Μέχρι το τέλος αυτού του μήνα που ξεκινάει σήμερα, η μικρή Ελλαδίτσα πρέπει να έχει πάρει μια σημαντική απόφαση....αν θα συνεχίσουν να κολυμπάνε φάλαινες στους μελλοντικούς ωκεανούς αυτής της γης ή όχι.

Άνθρωποι απο όλο τον κόσμο έχουν συγκεντρώσει την προσοχή τους σε αυτή τη μικρή χωρα που ξαφνικά πρέπει να πάρει μια μεγάλη απόφαση.Η φωνή του κόσμου μπορεί να ακουστεί...στο κάτω κάτω εμείς κυβερνάμε αυτό τον κόσμο που να πάρει!Αρκεί να το πάρουμε χαμπάρι!




Εμπρός λοιπόν....φωνάξτε!



Κ Α Λ Ο Μ Η Ν Α...
....ας τον κάνουμε καλύτερο!


http://www.iwcoffice.org/
http://www.whalesrevenge.com/
http://www.greenpeace.org/greece/news/greece-close-to-iwc