Η καλύτερη λύση στη κρίση!!

[...]

...και κάθομαι και σκέφτομαι και αναρωτιέμαι...πως φτάσαμε ως εδώ?
Σαν ανθρωπότητα εννόω προτίστως αλλά και σαν λαός.
Απο την ιστορία του ανθρώπου στα αρχικά του βήματα ως είδος, στα μεγαλουργήματα των αρχαίων λαών -αιγύπτιων, ινδών, ελλήνων, αζδέκων, ίνκας και πολλών άλλων- απο τα μοναδικά κείμενα του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Επίκουρου και άλλων και την μοναδικά απλή γνώση και επιστήμη του Ιπποκράτη...στην παρακμή του ανθρώπινου είδους σήμερα. Γιατί ως παρακμή το βλέπω εγώ, τις περισσότερες κινήσεις της ανθρωπότητας σήμερα τις κρίνω αυτοκαταστροφικές...
Φυσικά μεσολάβησαν αρκετοί καιροί πτώσης και παρακμής, με αρκετές αναλαμπές ανάπτυξης και εξέλιξης, αλλά μου φαίνεται απίστευτο που ο άνθρωπος έχοντας πρόσβαση σε τόση και τέτοια γνώση αλλά και εργαλεία αφείνεται και οδηγήται στο βούρκο.
Σίγουρα υπάρχουν και ανίδεοι που καταφέρνουν υπέροχα να μανιπουλάρουν τον κόσμο, αλλά μου φαίνεται εκπληκτικό το πόσο ο άνθρωπος έχει χάσει την επαφή με τη συνείδησή του, τα ένστικτα του και τη φύση του και έτσι εύκολα παραμυθιάζεται, παρασέρνεται και καθοδηγήται χώρις να πέρνει χαμπάρι.

Τα πράγματα είναι απλά, εαν θέλουμε να είναι απλά, και είναι πολύπλοκα εαν θέλουμε να είναι πολύπλοκα. Αυτό πιστεύω εγώ.
Σίγουρα δε νιώθω "θύμα" της νεας τάξης πραγμάτων, των αλλαγών, των δημοψηφισμάτων, του δντ και του σουξουμουξου και γι αυτό αντιμετωπίζω τα πράγματα με μια απάθεια και με σχετική ψυχραιμία. Και ούτε μπορώ να μπω στη θέση κάποιου που βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται και δρα υποκεινούμενος απο την απελπισία του, αλλά έτσι όπως είναι δομημένη η κοινωνία στην οποία ζούμε -ή όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι- οτι είναι να γίνει θα γίνει. Τώρα αν καταστραφούν περιουσίες και ζωές, αν κλαίμε τη μοίρα μας καθημερινά, αν πεθάνουν και μερικοί...δε λέει κάτι, πάλι θα γίνουν όλα όπως ήταν προγραμματισμένα. Είναι κρίμα όμως. Είναι κρίμα να χάνονται ανθρώπινες ζωές στα παιχνίδια κάποιων. Αν θέλουν ας σκοτωθούν μεταξύ τους, ας κάνουν ότι θέλουν με τις ζωές τους, όχι όμως με τις ζωές των άλλων. Αλλά πάντα κάπως έτσι λειτουργούσε το ανθρώπινο είδος, είδος κοινωνικό αλλά και κατεξοχήν εγωιστικό. Εαν δεν αλλάξει η νοοτροπία και η συμπεριφορά του κόσμου θα ζούμε απλά επαναλήψεις της ιστορίας.

Δε λεω να μην κατεβαίνουμε στους δρόμους και να μην διαμαρτυρόμαστε για αυτά που θεωρούμε άδικα ή να μην διεκδικούμε τα ελάχιστα έστω των αναγκών μας. Άλλωστε δημοκρατική ονομάζεται η εποχή στην οποία ζούμε.
Ούτε λέω να γίνουμε όλοι χίπιδες και να επιστρέψουμε όλοι στα χωριά μας να καλλιεργούμε μελιτζάνες και να ρεμβάζουμε στη φύση.
Λέω να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο μας στην πραγματικότητα την οποία ζούμε, να έρθουμε και πάλι σε επαφή με τη φύση μας, με τη συνείδηση μας, με τα ξεχασμένα μας ένστικτα. Λεω να επιστρέψουμε στους εαυτούς μας. Να τους δώσουμε την προσοχή, την φροντίδα και την αγάπη που χρειάζονται. Έτσι πιστεύω θα ανακαλύψουμε τις ανάγκες μας και θα παλέψουμε για τις πραγματικές μας ανάγκες και όχι για τις ανάγκες που νομίζουμε οτι έχουμε. Έτσι θα βρούμε την ηρεμία και τη δύναμη να σταθούμε στα πόδια μας και να αντιμετωπίσουμε το οτιδήποτε.
Η βια, ο φανατισμός, η αντίδραση, η εκμετάλευση, η κακία, φέρνουν μόνο κακία, εκμετάλευση, αντίδραση, φανατισμό, βια. Τώρα και πάντοτε.
Ας αλλάξουμε μυαλά για να αλλάξουμε ζωές.

crisis?

Δεν ξέρω τι γίνεται στην οικονομία, πάντως οι άνθρωποι γύρω μου σίγουρα περνάνε κρίση!Ειδικά όσοι είναι σε ζευγάρια και ειδικότερα όσοι έχουν και παιδιά την δουλεύουν πολύ την κρίση λέμε!

Πραγματικά έχω φτάσει σε σημείο που φτύνω στον κόρφο μου και λέω ευτυχώς που δεν έχω παιδιά και ευτυχώς που δεν έχω γκόμενο!

Πολύ μανούρα βρε αδερφέ....

Γκρίνιες και τσακωμοί, ψυχολογικά και παραλογισμοί.

Ουφ.

Κι εγώ κάθομαι και σκέφτομαι πως τα σημαντικά γίνονται ασήμαντα και τα ασήμαντα, σημαντικά...

Εντυπωσιακά περιπλεγμένη κατάσταση πάντως...

Αφού ο άνθρωπος ο ίδιος είναι ο δημιουργός όλων αυτών!

Ο άνθρωπος δημιουργεί τα προβλήματα.

Ο άνθρωπος μπερδεύεται και χάνεται μέσα σε αυτά.

Ο άνθρωπος δημιουργεί και τις λύσεις.

Τώρα για ποιό λόγο να περιπλέκουμε έτσι τα πράγματα είναι ένα θέμα...

Όπως και να 'χει το βρίσκω εντυπωσιακό!!

a primavera!

Κάθε πρωί ξυπνάω και ακούω πουλάκια, κατεβαίνω απο το κρεβάτι, ανοίγω την μπαλκονόπορτα και βλέπω αυτό...

...πως να μην ξεκινάς τη μέρα σου χαρούμενος λοιπόν?!!

λαλαλααααα....!!!!

Καλή Άνοιξη!!!!!!!!!!!!!!!!!!

com saudade...

Πόσες στιγμές χρειάζονται για να ερωτευθείς έναν άνθρωπο?

Πόσο τσίπουρο πρέπει να καταναλώσεις για να κλάψεις τα βάρη της ψυχής και να λυτρωθείς?

Πόσα δάκρυα πρέπει να ρίξεις στη λίμνη για να την κάνεις δικιά σου?

Πόση ομορφιά αντέχει το ανθρώπινο μάτι?
Πόση ευτυχία η ανθρώπινη καρδιά?
Πόσο μπορεί να σε γεμίσει μια μουσική, μια μελωδία!
Πόσους ζουρνάδες μπορούν να αντέξουν τα αυτιά μου?
Πόση συγκίνηση η ψυχή μου?
Πόση η χαρά του αναπάντεχου!

Πόσες στιγμές χρειάζονται για να ερωτευθείς έναν άνθρωπο??

Και μετά???

happyχαπι

Πολύ...συμπυκνωμένα όλα τελευταία.Ναι αυτή είναι νομίζω η σωστή λέξη.Συμπυκνωμένα.
Τον τελευταίο καιρό φίλοι, δουλειές, γιορτές, συγγενείς, γενέθλια, πάρτυ, αλκοόλ, δουλειά, ξενύχτι...και όλο κυλάει...και κυλάει...και κυλάει...με πονοκέφαλο και πονόλαιμο.Ταλαιπώρια.Σα να μεγαλώσαμε κάπως και να μην αντέχουμε πια τόσο ξεφάντωμα μαζεμένο.Συμπυκνωμένο.


Μ'αυτά και μ'αυτά λοιπόν φτάσαμε στο σήμερα.Σουπίτσα, κλασσική μουσική, τσαγάκι.Ηρεμία.Και αύριο στο βορρά.Μπας και συναντήσουμε επιτέλους λίγο κρύο, λίγο χιόνι, λίγο χειμώνα.


Μαζεύω τα μπαγκάζια μου και παω να συναντήσω το 2010 μπροστά απο το το τζάκι.Με σπιτικό λικέρ απο κράνα.Με γαβάθες ζεστού τραχανά.Με βόλτες σε παγωμένα τοπία.Με περισυλλογή και αναθεώρησεις.Με ξεκαθαρίσματα παλαιών λογαριασμών.


Για να μπούμε σε μια νεα δεκαετία, πολλά υποσχόμενη.


Με καθαρό μυαλό.


Όλε.






Καλή χρονιά λοιπόν και μια ακόμα καλύτερη δεκαετία!


Ω ναι!!

Hopenhagen...

...ή αλλιώς φιάσκο.
Έληξε και η μεγάλη σύσκεψη της Κοπενχάγης για το κλίμα…Τόσα χρόνια προετοιμασίες στην πρωτεύουσα της Δανίας εν όψει της σύσκεψης και τόσα εκατομμύρια κορώνες…πεταμένα!
“Η Κοπενχάγη απογοητεύει παγκοσμίως” ο τίτλος σε μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Δανίας.
Λίγο πιο κάτω ο πρωθυπουργός της Δανίας δηλώνει: «Θα μπορούσε να είχε γίνει μια καλύτερη συμφωνία».
Εκπρόσωπος της Greenpeace Βρετανίας είπε: «Η Κοπενχάγη είναι απόψε ένας τόπος εγκλήματος, με τους ένοχους άντρες και γυναίκες να το σκάνε στο αεροδρόμιο».
Σε μια σελίδα της εφημερίδας όπου φιλοξενεί τα σχόλια των αναγνωστών η οργή και η απογοήτευση κυριαρχούν. Όλα τα σχόλια όσα έχω διαβάσει ως τώρα τα χώνουν τρελά στην κυβέρνηση της Δανίας και σε όλο το θέμα της σύσκεψης γενικότερα.
«Το μόνο που κατάφερε η Δανία είναι ένας μεγάλος λογαριασμός μετά από ένα μεγάλο φιάσκο», γράφει κάποιος.
Ένας άλλος γράφει: «Είναι κρίμα 30.000 άτομα να μεταφέρονται στην Κοπενχάγη μετά από χρόνια προετοιμασιών και να μην μπορούν να καταλήξουν σε μια συμφωνία»

Μέχρι κάποιο σημείο ήταν αναμενόμενο…Θέλω να πω πως είναι δυνατόν τόσοι πολλοί πολιτικοί να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν και ειδικά όταν ακόμα και σε μια τέτοια συνάντηση, που θα έπρεπε να κυριαρχεί το κοινό συμφέρον και οι αμερόληπτες αποφάσεις, και εκεί κυβερνάει το χρήμα. Και η μοίρα του ανθρώπου είναι αξιολύπητη. Οι φτωχοί ζητάνε περισσότερα και οι πλούσιοι θέλουν μοναχά να δώσουν λίγα.
Εντάξει δεν περίμενα και πολλά, αλλά περίμενα περισσότερα. Διατηρούσα κάποιες ελπίδες.
Κάποιοι λένε βέβαια, και έχουν δίκιο, πως η αλλαγή δεν μπορεί να έρθει από τη μια μέρα στην άλλη καθώς επίσης και ότι ίσως αυτό το φιάσκο της Κοπενχάγης να είναι ένα έναυσμα ώστε η σύσκεψη του χρόνου στο Μεξικό να επιτύχει περισσότερα.
Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να καταλήξει κάπου…εγώ ακόμα προσπαθώ να καταλάβω πόσο σοβαρά είναι στην αλήθεια τα πράγματα και μέχρι πιο βαθμό μας δουλεύουν…

Athens stories -2- In what society are we living in ή Σε τι κοινωνία ζούμε...?

Και φεύγοντας το βράδυ αργά απο εκεί που ήμασταν όλοι μαζεμένοι και τα πίναμε και περνάγαμε μια όμορφη βραδυά, στη γωνία που αποχωριζόμαστε και εγώ λεω θα παω προς τα πάνω και οι άλλοι προς τα κάτω, γυρνάνε και μου λένε μην πας απο κει τέτοια ώρα καλύτερα βγες στην Πειραιώς να πάρεις ταξί.Και τους κοιτάω με βλέμμα ”πλάκα μου κάνετε τώρα” αλλά όχι το εννοούσαν και ναι εμένα μου φαίνεται ψιλογελοίο αλλά είπα να τους κάνω το χατήρι και δεν βγήκα στην Πειραιώς αλλά πάντως πήγα απο άλλο δρόμο να περπατήσω τη νυχτερινή μου βόλτα.
Και όπως λέμε τα τελευταία πριν τις καληνύχτες συνειδητοποιούμε οτι έχουν μαζέψει τα σκουπίδια που κλείναν σχεδόν το δρόμο και έτσι μπορούμε ανενόχλητοι πλέον να κάνουμε πατινάζ πάνω στη γλίτσα που είχε απομείνει στο οδόστρωμα.
Και φαντάσου πόσο σκουπίδι είχε μαζευτεί για να κάνουν τόσες μέρες να τα μαζέψουν.Για να είμαι ειλικρινής ιδέα δεν έχω για τα αίτια της απεργίας και τι έγινε τελικά αλλά πραγματικά ελπίζω να ικανοποιήθηκαν τα αιτήματα τους γιατί αλλιώς τζάμπα εισπνέαμε τόσο καιρό και εισπνέουμε ακόμα σκουπιδίλα και τζάμπα παιδεύονται οι αθρώποι τόσες μέρες για να μαζέψουν το χάος των σκουπιδιών.
Και ανεβαίνοντας το δρόμο μονάχη μου στην απόλυτη ηρεμία και ερημία σκεφτόμουν το φόβο και θυμήθηκα που ανέμελες ενα βράδυ με μια φίλη, πριν όχι πολύ καιρό, περπατούσαμε στους δρόμους του Μεταξουργείου (ούτε καν στα στενά και καθόλου μακρυά απο την Πειραιώς) όταν ενας τύπος μας πλησίασε και βγάζοντας δυο σύριγγες με αίμα απο την τσέπη του μας είπε οτι έχει aids και να του δώσουμε οτι λεφτά έχουμε γιατί αλλιώς θα μας τις καρφώσει (τις σύριγγες)...έπεσα απο τα σύννεφα και την ίδια στιγμή ψάχνοντας στην τσάντα μου προσπαθούσα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που είδα λεφτά στο πορτοφόλι μου.Την ίδια ώρα η φίλη μου δίπλα είχε συνέλθει αστραπιαία απο το σοκ και την έλεγε στον τύπο και κάπου εκεί μπήκα κι εγώ και άρχισα το μελόδραμα οτι κι εμείς δεν έχουμε μια κτλ κτλ που καθόλου ψέματα δεν ητο και με αυτά και με αυτά καταλήξαμε να προχωράμε μαζί με τον τυπάκο και να μας λέει τον πόνο του και να μας ζητάει συγνώμη ξανά και ξάνα.Ε ντάξει δε γίναμε και φίλοι και η αλήθεια είναι οτι είχα χεστεί πάνω μου όταν στεκόταν μπροστά μου με τις σύριγγες στα είκοσι εκατοστά...κατέβασα κάμποση ρακή μετά για να συνέλθω...αλλά είναι κατάσταση ζωής αυτή?Γενικότερα μιλάω...στην κοινωνία την οποία ζούμε.

Athens stories -1-

[...Είναι περίεργες μέρες...όχι? Δεν ξέρω, εγώ έτσι τις νιώθω, έτσι τις ζω και παλέυω να βγω "ζωντανή". (Ε ντάξει υπερβολή...λιγάκι...ίσως) Αλλά βλέποντας και τους άλλους γύρω μου νομίζω οτι διανύουμε για ακόμα μια φορά περίοδο όπου "γαμιέται ο Δίας". Έλεγα εγώ προχθές άντε να περάσει ο Οκτώβρης μπας και ισιώσουμε και ένας φίλος είπε άντε να περάσει το 2009 μπας και ισιώσουμε.Γενικώς ο κόσμος τρώει σφαλιάρες απο οτι αντιλαμβάνομαι και ειδικά σε θέματα υγείας...δυστυχώς. Όπως και να 'χει, πολλά και διάφορα συμβαίνουν, με τέτοια συχνότητα που έχω χάσει λίγο την μπάλα και προσπαθώ απλά να τα προλάβω όλα.Μόλις τα προλάβω θα προχωρίσουμε και παρακάτω.Μπήκε και το κρύο και απο τη μια γουστάρω τρελά, απο την άλλη δεν έχω θέρμανση.Το ψυγείο επίσης δεν δουλεύει.Ναι ίσως και να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που παρακαλάω για κανονικότητα.Που ονειρεύομαι μια ζωή μες τη ρουτίνα και τη βαρεμάρα.Ναι...Αλλά ντάξει, μάλλον έτσι τα λεω αυτά.]

Αλλά όχι!Δεν ξεκίνησα να κάνω ποστ για να γκρινιάζω, αλλά για να μιλήσω για μια κίνηση που πολύ μ'αρέσει και αυτή είναι οι κινηματογραφιστές στην ομίχλη και οι προβολές που κάνουν αυτή την εβδομάδα στον κινηματογράφο Έλλη! Ή μάλλον επειδή δεν προλαβαίνω αντιγράφω απο τη σελίδα τους....

f o g f i l m s

<<Τον Μάρτιο του 2009, μια μικρή παρέα σκηνοθετών με ταινίες φετινής παραγωγής, συναντηθήκαμε και αποφασίσαμε να μην υποβάλλουμε τις ταινίες μας στη διαδικασία κρίσης των «Κρατικών Κινηματογραφικών Βραβείων Ποιότητας» του ΥΠΠΟ. Η αποχή μας ήταν μια έμπρακτη εναντίωση στον διαβλητό, ελλιπή και αναξιοκρατικό χαρακτήρα που έχουν ως σήμερα τα Βραβεία ποιότητας.

Ωστόσο, η απόφασή μας αυτή ήταν η αιχμή του δόρατος για να πιέσουμε την Πολιτεία να πράξει αυτό που χρόνια τώρα υπόσχεται στους Έλληνες κινηματογραφιστές και εξαγγέλλει σε κάθε διοργάνωση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, χωρίς ποτέ να πράττει:
Την κατάθεση, ψήφιση και εφαρμογή ενός νέου Νόμου για τον Ελληνικό Κινηματογράφο.

Πολύ γρήγορα, η μικρή εκείνη παρέα των σκηνοθετών, έγινε μια συλλογική κίνηση Ελλήνων κινηματογραφιστών, σκηνοθετών, παραγωγών και σεναριογράφων που συσπειρωθήκαμε για να διεκδικήσουμε το αυτονόητο:
τη δυνατότητα ύπαρξης ελληνικού κινηματογράφου σήμερα και στο μέλλον.

Έτσι γεννήθηκαν οι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη».

Το όνομά μας προέκυψε σαν λογοπαίγνιο από την ταινία «Γορίλες στην Ομίχλη» . Αργότερα μάθαμε τυχαία ότι ο γορίλας είναι είδος προς εξαφάνιση, όπως ακριβώς κινδυνεύει να γίνει ο Έλληνας κινηματογραφιστής.

Έτσι τα γοριλάκια έγιναν σύμβολό μας.

Είμαστε καθημερινά σε μια διαρκή επαφή μέσω ενός κλειστού κυκλώματος στο διαδίκτυο όπου μόνο τα μέλη της Ομίχλης έχουν πρόσβαση. Η επικοινωνία μας είναι συνεχής και καθημερινή. Σκεφτόμαστε, εκφραζόμαστε, ενημερωνόμαστε, συζητάμε, οργανωνόμαστε πάνω σε όλα και για όλα. Κάθε διαφορετική φωνή έχει την θέση της στο διάλογο μας και ακούμε όλοι όλους με σεβασμό.

Δύναμη μας είναι η πίστη και η αγάπη σ’ αυτό που παράγουμε: κινηματογράφο στην Ελλάδα.
Όπλο μας, οι ίδιες μας οι ταινίες. Αυτές που δεν στέλνουμε φέτος στα Κρατικά Βραβεία και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Αυτές που δεν θα ξαναστείλουμε ποτέ σε καμία κρατική διοργάνωση μέχρις ότου η Πολιτεία ψηφίσει και εφαρμόσει το σύγχρονο θεσμικό πλαίσιο που θα επιτρέπει την δίκαια, αξιοκρατική και αναπτυξιακή προοπτική παραγωγής και προώθησης όλων των τάσεων στο ελληνικό σινεμά.>>

Και ζητάνε...

Όλοι εμείς, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και παραγωγοί του ελληνικού κινηματογράφου, που συνθέτουμε την κίνηση «κινηματογραφιστές στην ομίχλη», απέχουμε από τα κρατικά βραβεία κιν/φου και από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης διαμαρτυρόμενοι για την αδιαφορία της πολιτείας για τα θέματα του χώρου μας. Ζητάμε την ψήφιση σύγχρονου και εφαρμόσιμου νόμου που θα βασίζεται στους παρακάτω άξονες:

• · ΑΥΞΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ΠΟΣΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΤΙΘΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ. Ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα γίνει αυτό (άμεση κρατική χρηματοδότηση, φοροαπαλλαγή χορηγών, επιστροφή του ειδικού φόρου, 1,5% από τα κανάλια, περικοπή γραφειοκρατικών δαπανών, ανακατανομή πόρων με μείωση κόστους Φεστιβάλ κι άλλων δραστηριοτήτων, φορολόγηση νέων μέσων, IPTV, κλπ.), αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να αυξηθεί το συνολικό ποσό που διατίθεται για την παραγωγή των ταινιών και να πλησιάσει το επίπεδο μιας αξιοπρεπούς εθνικής κινηματογραφίας, όπως άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

• · ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΩΝ ΠΟΡΩΝ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΑΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΕΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΤΡΟΠΟ. Για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητο η στελέχωση των γνωμοδοτικών και χρηματοδοτικών οργάνων να γίνεται από πρόσωπα κοινής αποδοχής και αναγνωρισμένου κύρους. Η ισορροπία ανάμεσα στη βιομηχανική και στην καλλιτεχνική πλευρά του κινηματογράφου πρέπει να εξασφαλιστεί τόσο με την ενίσχυση των επιχειρηματιών του χώρου, όσο και του ΕΚΚ ή άλλων φορέων που θα στηρίζουν το σινεμά του δημιουργού και της πολυφωνίας.

• · ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ. Οι διανομείς και οι αιθουσάρχες να ευνοηθούν από τα μέτρα ενίσχυσης του ελληνικού κινηματογράφου στο βαθμό που τον προβάλλουν. Όσες περισσότερες ελληνικές ταινίες προβάλλουν στο διάστημα Οκτωβρίου – Απριλίου, τόσο περισσότερο θα ευνοούνται. Ταυτόχρονα, όμως θα πρέπει να υπάρχει μέριμνα ώστε να προβάλλονται όλων των ειδών οι ταινίες και να αποφεύγονται ολιγοπωλιακές καταστάσεις.

• · ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ. Θεωρούμε σημαντική την παρουσία των ελληνικών ταινιών στο διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το οποίο καλείται να συμβάλλει στην προβολή τους προς τα έξω, (είτε εντάσσοντας στο πρόγραμμά του ένα τμήμα με ταινίες σε πανελλήνια πρεμιέρα, είτε αναβαθμίζοντας την αγορά του, είτε με άλλους τρόπους που θα κριθούν κατάλληλοι). Ζητάμε την αποδέσμευση των λεγόμενων Κρατικών Βραβείων από το Φεστιβάλ και τη μετονομασία τους σε Ετήσια Κινηματογραφικά Βραβεία, τα οποία να απονέμονται κάθε Μάρτιο στην Αθήνα. Η διοργάνωσή τους μπορεί να γίνει από τους ίδιους τους δημιουργούς του ελληνικού κινηματογράφου, που μέσα από μια Ακαδημία Κινηματογραφιστών θα διαχειριστούν θέματα που τους αφορούν.

• · ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, με την μορφή μιάς ολοκληρωμένης κινηματογραφικής σχολής, που θα βασίζεται σε ένα πρόγραμμα σπουδών σύμφωνα με επιλεγμένα διεθνή πρότυπα και με σκοπό την προώθηση της κινηματογραφικής σκέψης και πρακτικής.

. . .

Και κυκλοφορείς μια ολόκληρη ημέρα στους δρόμους της Αθήνας.
Και κάνεις δουλειές και κανονίζεις υποχρεώσεις.
Και φτάνει το βράδυ και σε βρίσκει να πίνεις ρακουδάκια και να συζητάς ωραία με φίλους παλαιούς και νέους.Ωραία κουβέντα.Απο αυτές που θα έλεγες εποικοδομητικές.
Και μετά ακολουθείς τη βραδιά και πας σε καινούριο μαγαζάκι λέει και μουσικές και τέτοια.
Και πας σε καινούριο μέρος άγνωστο που με προσπάθεια μαντεύεις που βρίσκεσαι χαμένος στα στενά.
Και μπαίνεις σε καινούριο μέρος σε μια πόλη 6 εκατομμυρίων παρακαλώ και...κι όμως πετυχαίνεις γνωστούς.
Και ωραία δε λεω.
Και ωραίο κρασί.
Πολύ ωραίο.
Αλλά....

Αλλά δε θέλω για λίγο άλλους γνωστούς.
Δε θέλω άλλες παρόμοιες καταστάσεις σε μια πόλη 6 εκατομμυρίων γαμώ την πουτάνα μου.
Ενα πράγμα της ζητάμε κι αυτό δεν μπορεί να μας το προσφέρει?
Την ομοιομορφία της καθημερινότητας τη ζω και στο χωριό και πολύ καλύτερα απο οτι στην πόλη...

Και βγαίνω έξω με μια ακαταμάχητη ανάγκη να βρεθώ στη σιγουριά του σπιτιού μου.
Νιώθω εκτεθειμένη στο χάος!
Και περπατόντας με γρήγορους ρυθμούς, διασχίζοντας δρόμους με άγνωστα, εντελώς ξένα προς τη στιγμή μπαρς, φτάνω στο μετρό.
Και μπαίνω μέσα και συναντόντας τη χαμένη στον οτινανισμό και προβατισμό νεολαία βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να γλιτώσω.
Και η μουσική εισέρχεται μέσα μου σα μορφίνη στο αίμα για λίγο...αλλά είναι μόνο προσωρινό και αμέσως αρχίζει να μη συμβαδίζει με την εικόνα γύρω μου.
Παλιά δε συνέβαινε αυτό...
Και η εικόνα είναι μια παραφωνία στη μουσική μου.
Και η μουσική μου είναι μια παραφωνία στην εικόνα.

Και επιμένω και υπομένω και στη σωστή στιγμή βγαίνω σαν κυνηγημένη απο το μετρό.
Και ανεβαίνω βιαστικά τις σκάλες και βγαίνω στο δροσερό αεράκι της νύχτας.
Γρήγορα, γρήγορα.
Και διασχίζω τη γειτονιά και σκέφτομαι.
Και σκανάρω τις κουβέντες των τελευταίων ωρών.
Σε ταχύτητες που συμβαδίζουν με τα βήματα μου.
Και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να βρίσκομαι εδώ.
Και σκέφτομαι οτι ίσως παραζορίζω τον εαυτό μου.
Και αναρωτιέμαι αν εγώ είμαι υπερβολική και παρανόω ή εαν οι άλλοι γύρω μου είναι παρανοϊκοί και υπερβολούν.
Και προσπαθώ να καταλάβω αν φταίει το αλκοόλ...ή αν βοηθάει εν τέλει.
Και μήπως πρέπει να σταματήσω να πίνω?
Αλλά και τότε πως θα επιβιώσω?
Α όχι σε καμία περίπτωση.

Και περνάω γρήγορα το δρόμο και ανεβαίνω βιαστικά τα σκαλιά και βάζω το κλειδί στην πόρτα, κλείνω την πόρτα πίσω μου και ανασαίνω με ανακούφιση.

Ουφ!