η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


24 Ιουνίου 2007

απο την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα...

Όλα ωραία, όλα καλά, αλλά μακρυά κι αγαπημένοι!

...Τις πρώτες μέρες στην Αθήνα λοιπόν γελούσα και το διασκέδαζα με οτι έβλεπα γύρω μου.
Καλά αρχικά με το που έφτασα κάτι με είχε πιάσει και δεν ήθελα να βγω μόνη μου απο το σπίτι.Μεγάλο σοκ έφαγα όμως.Πήρα τελικά την κολλητή μου να έρθει να με πάρει απο το σπίτι γιατί μόνη φοβόμουν να βγώ.
Τις πρώτες μέρες τα κοιτούσα όλα και όλους σα να ήμουν εξωγήινος.Ακούγομαι ίσως λίγο υπερβολική αλλά πραγματικά κυκλοφορούσα σαν ούφο στους δρόμους, στο μετρό, παντού, κοιτάζοντας γύρω μου με ανοιχτό το στόμα.
Με την κίνηση και τον τρόπο οδήγησης στην αρχή γελούσα, αλήθεια ξεκαρδιζόμουν...ε μια δυο μέρες και μετά άρχισα να εκνευρίζομαι.

Σε γενικές γραμμές είμαι σα χαμένη.Ξυπνάω το πρωί και κόβω βόλτες απο δωμάτιο σε δωμάτιο μη ξέροντας τι να κάνω.Τελικά κάποια στιγμή φρικάρω και πέρνω τους δρόμους.Έχω τρελαθεί στις βόλτες.Δεν ξέρω κι εγώ πόσες διαδρομές έχω κάνει μες την Αθήνα απο τη μέρα που ήρθα.Έχω δει όμως φίλους και γνωστούς και το έχω χαρεί.

Το βράδυ όμως είναι ωραία...ειδικά αυτό τον καιρό είναι ωραία η πουτάνα η Αθήνα τα βράδυα.
Τι συναυλίες, τι παραστάσεις, τι κρασάκια και γλεντάκια, τι μουσικές, τι βόλτες ατελείωτες με τα πόδια στους πεζόδρομους.
Ο κόσμος μου τη δίνει βέβαια καμιά φορά...αλλά υπάρχει και όμορφος κόσμος.

Τις πρώτες μέρες στο δρόμο χαμογελούσα στον κόσμο...με κοιτούσαν περίεργα και συνέχιζαν τη μίζερη διαδρομή τους.Γαμώ τη μιζέρια σας!
Την Ελλάδα την αγαπάω, τη λατρεύω.Αλλά αυτή τη μιζέρια και αυτό που σε κοιτάνε όλοι απο πάνω εως κάτω και σε σκανάρουν με το βλέμμα τους δεν το μπορώ.Παλιά το είχα συνηθίσει και δε με ενοχλούσε τόσο, αλλά τώρα το έχω ξεσυνηθίσει και δεν το μπορώ βρε παιδάκι μου!Δεν το γουστάρω πως το λένε.

Ωραία η Αθήνα.Με μεγάλωσε.Την αγάπησα και τη μίσησα εξίσου.Αλλά μακρυά και αγαπημένοι.Σήμερα είμαι δέκα μέρες εδώ και ηδη η πόλη με πνίγει.Παω να φύγω.Αύριο κι όλας.Για δουλειά βέβαια φεύγω και ξέρω οτι με περιμένει ενας δύσκολος μήνας με πολύ δουλειά και μες το λιοπήρι, αλλά τουλάχιστον δε θα είμαι στο χάος της πόλης.Θα ψήνομαι στη ζέστη της Αιτωλοκαρνανίας...μουαχαχαχααααα

Ρε παιδιά τι ζέστη ειν'τούτη!Απαπαπααα...Περιτό να πω οτι κυκλοφορώ σαν αποβλακωμένη όλη μέρα και ξυπνάω το βραδάκι που πέφτει μια δρόσια.Σήμερα όμως δεν παλεύεται.

Ωραία είναι να έχεις ανθρώπους να σε αγαπάνε.Ωραία είναι να μπορείς να χαθείς στις μυρωδιές μιας αγκαλιάς.Ωραία και η Αθήνα μας αλλά εγώ δεν την αντέχω άλλο....σιγοτρώει τις ψυχές των κατοίκων της...το βρίσκω αφύσικο το να ζει τόσο πολύς κόσμος σε ένα μέρος και ειδικά σε ένα τέτοιο μέρος που δεν αναπνέει...είναι αφύσικο λέμε....εγώ την κάνω!



Τα φιλιά μου σε όλους!Έχω χαθεί το ξέρω...αλλά θα μείνω χαμένη για λίγο...ελπίζω στην κατανόηση σας...ψιτ και που'στε....Λαλαλαλαλαλαλααααααα!!!!!!

13 Ιουνίου 2007

8 months of lalalaaaa...*

Αυτό ήταν λοιπόν...το δωμάτιο άδειο να με περιμένει μέχρι να επιστρέψω και εγώ μες την παραζάλη ακόμα της αρρώστιας (όχι πυρετό δεν έχω πια, κάτι ηλίθιους πονοκεφάλους μόνο και μια ενοχλητική αδυναμία) προσπαθώ να στριμώξω τα πράγματα στην αποθήκη στη σοφίτα.


Συμμαζεύοντας το δωμάτιο μου έκανα ένα ταξίδι στη χρονιά που πέρασε.Στα χαρτιά που έχουν αποτυπώσει τις σκέψεις μου, στα γράμματα, στις φωτογραφίες, στις μουσικές, στις ζωγραφιές.
Ανάμικτα συναισθήματα με κατακλίζουν.
Θέλω και δε θέλω να φύγω.
Τώρα είναι η καλύτερη εποχή εδώ πέρα.Μια έκρηξη χρωμάτων, μουσικών και μυρωδιών.Και χαμόγελων ευτυχίας βεβαίως βεβαίως.
Απο την άλλη οσο κι αν εδώ είναι το σπίτι μου πλέον, μου έχουν λείψει και κάποια πρόσωπα και κάποιες καταστάσεις απο Ελλάδα.Χαίρομαι που θα επιστρέψω για διακοπές αλλά φοβάμαι κι όλας....Πάει καιρός...Έφυγα και τα τίναξα όλα στον αέρα.....Τώρα όμως ήρθε η ώρα να επιστρέψω και να τα αντιμετωπίσω όλα και να τα βάλω στη θέση τους.Δεν είναι εύκολο.Ιδίως όταν δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου στη θέση του...Πρέπει όμως να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας που και που.
Φεύγοντας νόμιζα οτι τα προβλήματα λύθηκαν ή οτι θα λύνονταν απο μόνα τους όσο έλειπα.Δε νομίζω ότι έγινε κάτι απο τα δύο.Νομίζω όμως οτι το διάστημα που πέρασα εδώ στη μοναξιά μου που εγώ διάλεξα, θα με βοηθήσει για μια πιο ώριμη και ψύχραιμη αντιμετώπιση των όποιων καταστάσεων.

Αν προσπαθείς να πετύχεις ηρεμία σταματόντας την κίνηση,
μια τέτοια ηρεμία θα είναι πάντα σε κίνηση.

Ωραίο να ακολουθείς τα όνειρα σου και να μπορείς να βουτήξεις στο κενό χωρίς να σε πολυνοιάζει το που και πως θα προσγειωθείς.Όταν όμως οι πράξεις σου έχουν αντίκτηπο και πληγώνουν έναν άλλο άνθρωπο και εν συνεχεία και τον εαυτό σου, πρέπει μετά να μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια αυτό τον άνθρωπο και να του εξηγήσεις...(.....τι? )
(είναι άσχημη η πίκρα που σου μένει όταν ακούς τα λόγια που είπες και δεν είσαι σίγουρος αν όντως τα εννοείς αυτά που βάζεις τον εαυτό σου να πει... )

Πρέπει πρώτα να κοιτάξεις στα μάτια τον εαυτό σου.Να κενώσεις την ψυχή σου, να την απλώσεις στο πάτωμα και να αρχίσεις να ξεδιαλύνεις, να καθαρίζεις απο ψεύτικα χρώματα και να προσπαθείς να διακρύνεις τα πραγματικά χρώματα.Έπειτα πρέπει να έχεις τη δύναμη να δεχτείς αυτά τα χρώματα, να τα συνειδητοποιήσεις και να παλέψεις γι αυτά με κάθε τρόπο.

Πριν οκτώ μήνες άφησα το Ελ.Βενιζέλος με μια δύναμη απίστευτη, που το μόνο που έχει κάνει εδώ πέρα είναι να δυναμώνει όλο και περισσότερο.Γιατί όταν κάνεις το σωστό το ξέρεις και σε γεμίζει....όταν σου πει η ψυχή σου τι ζητάει όλοι οι θόρυβοι σιωπούν.

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε.Σίγουρα, όμως κάθε αρχή και όμορφη θα συμπληρώσω εγώ.Γιατί ότι περνάει γίνεται παραμύθι και ότι είναι να έρθει γίνεται όνειρο.
Πέρασε ένας χειμώνας όμορφος σε γενικές γραμμές.Με γέλια και με κλάματα.Με ατέλειωτες πονεμένες βραδυές και άπειρες στιγμές ευτυχίας.Με φίλους παλιούς αγαπημένους και καινούριους.Με γράμματα, με τηλέφωνα, με ταξίδια όλο και ομορφότερα, με επισκέψεις άλλες μπερδεμένες και άλλες χαρούμενες.Λαλαλαααα...

Το μόνο που μπορώ να πω κοιτώντας πίσω είναι οτι σίγουρα έμαθα πολλά και κυρίως για τον εαυτό μου.Τον είχα χάσει...και νομίζω οτι αυτό ήταν που με τρόμαξε και με ώθησε στη φυγή.Ήταν φυγή του ονείρου όμως οπότε χαλάλι. Το οτι έχω τη βάση μου πλεον εδώ και οτι θα επιστρέψω μου δίνει δύναμη. Τώρα τι θα ακολουθήσει δεν ξέρω...Ξαναβρήκα τον εαυτό μου όμως και θα με βοηθήσει να τα αντιμετωπίσουμε μαζί...ψύχραιμοι και λαλαλαααα.....όλε!

Και τώρα μετά απο 8 μήνες θα φτάσω και πάλι στο Ελ.Βενιζέλος.....Και έπειτα, πέρα απο τα παλιά κι αγαπημένα, σαν να μην πέρασε μια μέρα, θα βρεθώ αντιμέτωπη και με καινούριες καταστάσεις που δημιουργήθηκαν και εξελίχθηκαν ενόσω εγώ ήμουν απούσα...πως θα τις αντιμετωπίσω ή θα με αντιμετωπίσουν δεν ξέρω...είδωμεν.

Λαλαλαααα....τραλαλαααα......

Και φτάνω για ακόμα μια φορά να λέω....μα πότε πέρασε αυτός ο χρόνος?Πότε έγιναν όλα αυτά?Πότε έκλαψα και πότε γέλασα?Πως μου τη δίνει αυτό το πράγμα....αυτό το «πότε πέρασε αυτός ο χρόνος».Και γιατί έχω την εντύπωση οτι όσο μεγαλώνω τα χρόνια περνάνε όλο και πιο γρήγορα?
Για πότε ο μήνας έγινε εβδομάδα, η εβδομάδα μήνας και όλα μαζί μια στιγμή....μια στιγμή που θα φυσήξω και θα χαθεί κι αυτή μαζί με τις άλλες, στις σκόρπιες σημειώσεις μου εδώ κι εκεί.

Όπως και να χει....μικρή σημασία έχει πια.Λαλαλααα....

Για αρχή πάμε για πάρτυ, ρακομελάκια και συναυλίες......λαλαλαααα....μεζεδάκια...λαλαλααα...
...κρασάκια.....λαλαλαααα....μπανάκια......λαλαλαααα...
....φιλαράκια......λαλαλαααα.....


*


*


*





Τα χειμωνιάτικα στο πατάρι, τα καλοκαιρινά στο σακίδιο και...


Απογιώνομαιαιαιαιαι....!!!!




(ελπίζω απλά να μην προσγειωθώ απότομα)

11 Ιουνίου 2007

ζέστηηηηηη....

Απαπαπααααα....

Βαϊ βαϊ βαϊ

Αυτό το timing πάντα είναι φοβερό όμως...Έχω μπροστά μου δυο μέρες απίστευτου τρεξίματος, το καρνέ γεμάτο εν ολίγοις, έχω ένα δωμάτιο σα βομβαρδισμένο, με πράγματα απλωμένα παντού, η ζέστη είναι αφόρητη μιλάμε, το μεσημέρι είχε έξω γύρω στην 30αρα και μέσα καμιά 35αρα με τον ήλιο να βαράει αλύπητα και είχα και το πρωί εξετάσεις προφορικά που έπρεπε να αναλύσω ένα σωρό θέματα.Ε ωραία...και?
Και ξυπνάω μες τη νύχτα χάλια!Ψημένη στον πυρετό.Παπαπαααα....Το ρολόι να δίχνει 4:00 και έξω να ξημερώνει...ναι ναι έτσι είναι τώρα εδώ, ξημερώνει στις 4:00 νυχτώνει στις 23:30.Χωρίς κουρτίνα στο δωμάτιο που να μπλοκάρει το φως δεν την παλεύεις.Ε και εγώ δεν έχω φυσικά, χεχεχε...4:00 το πρωί λοιπόν έδειχνε το ρολόι και 38 το θερμόμετρο...αχ βαχ.Τελικά δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ και το πρωί χτύπησα ενα ντεπονάκι και έξω στη ζέστη για να παω στις εξετάσεις, το πως τα είπα ούτε που κατάλαβα, λέξεις ξέχναγα, μπερδευόμουνα, εκάνα κάτι τεράστιες παύσεις και μιλούσα σχεδόν απο μέσα μου κομπιάζοντας σε κάθε πρόταση.Έτσι.Εντάξει το βαθμό μου τον πήρα όμως και λαλαλαααα....
Ωραία φάση είναι ο πυρετός...Απο πονοκέφαλους δηλαδή, πονόλαιμους, πονόκοιλους και όλα τα εις πονό- είναι το καλύτερο.Σε μια παραζάλη λαλαλαααα....δε θυμάμαι τα όνειρα μου όμως ρε γαμώτο τώρα και μαλακία γιατί πρέπει να βλέπω κορυφαία όνειρα μες τον πυρετό.
Ναι τώρα βαριέμαι αφόρητα και είπα να γράψω λίγο να περάσει η ώρα...καλή φάση ο πυρετός αλλά τώρα ήταν το τελευταίο που χρειαζόμουνα...και ακόμα καλύτερα είναι να έχεις και κάποιον να σου κάνει όλα τα χατήρια, να σου στίβει πορτοκαλάδες, να σου φέρνει βιβλιά, να σου μιλάει όταν βαριέσαι, να σου βάζει το βρεγμένο πανί στο μέτωπο...αααχ...χεχεχε....ε προφανώς μου λείπει αυτή τη στιγμή ενα τέτοιο άτομο και γι αυτό μιλάω μόνη μου...λαλαλαααα...α αυτή είναι καλή φάση να μένεις στους γονείς σου για παράδειγμα, να αρρωσταίνεις και να αφήνεσαι, να ξαναγίνεσαι παιδάκι, αμα μένεις μόνος σου δεν έχει και πολύ πλάκα...λαλαλαααα....ωχ έχω αρχίσει να παραληρώ τώρα μάλλον...καλά επιστρέφω στο κρεβάτι μου...πω πω ελπίζω να είμαι καλά απο αύριο για να ρίξω ενα τρέξιμο να τα προλάβω όλα....όλα λαλαλαλαααα....τι λέει τι κάνουμε?Κανα ματζούνι ξέρει κανείς βρε παιδιά που να εξαφανίζει τον πυρετό και να γίνεσαι περδίκι?Αν και το διασκεδάζω αλλά είπαμε έχουμε και δουλειές....ωχ έχει και ζέστηηηηηη....αλαλαλααα.....καλά καλά πάω να κοιμηθώ πάλι...άντε τα λέμε...γειάααααααα.....γιούχουουουου!!!

08 Ιουνίου 2007

summertime...lalalaaaa....

Είναι απίστευτο το πως έχει μεταμορφωθεί η πόλη μέσα σε λίγες μέρες.Η ατμόσφαιρα είναι μαγική λέμε.Μουσικές και πάρτυ παντού.Το πράσινο θαμπώνει.Οι μυρουδιές άπλετες.Η αλεργία θερίζει...(i döda vinkeln ζεις?)
Ε με αυτά και με αυτά φυσικά που όρεξη και χρόνος για να κλειστείς μέσα και ακόμα πιο μέσα στο ίντερνετ...
Χεχε βέβαια προχθες είδα τον φοβερό τον τύπο που ήταν χωμένος μες τα καλάμια, δίπλα στο ποτάμι και λιαζόταν με το λαπτοπάκι στα πόδια.
Τελοσπάντων...μεταξύ συναυλιών και διοργανώσεων πάρτυς και τα τελευταία τρεξίματα προ των διακοπών.
Τσουπ κάνω και μια στάση στο ιντερνέτι και αφού εμπνεύστηκα απο το φοβερό κομμάτι που ανέβασε η troll, παραθέτω κι εγώ με τη σειρά μου δύο βινδεάκια του kid koala που πολύ με αρέσουνε.Πέρα απο τη μουσική του, μου αρέσει πολύ και η ζωγραφική του και ο τρόπος που τα συνδιάζει όλα στα βινδεάκια του.
Voila!







Λαλαλαλαααααα...!!!!
Γιούχουουουου...!!!

05 Ιουνίου 2007

ακοΥω, βλΕπω, διαβΑζω...σαν παπΙ κι εγΩ...χοχοχο


  • διΑβασα ενδιαφΕροντα ποστς που γρΑφτηκαν με αφορμΗ την ΑμαλΙα και τα επΙκαιρα δρΩμενα εδΩ, εδΩ, εδΩ, εδΩ, εδΩ κι εδΩ

  • εΙδα Ομορφες εκθΕσεις στο επΙσης Ομορφο και αγαπημΕνο μου μουσεΙο Louisiana, μα περισσΟτερο απο Οσα εΙδα μου Εμεινε η νεαρΗ καλλιτΕχνης Julie Mehretu και οι μεγΑλοι της πΙνακες, με την ιδιαΙτερη τεχνικΗ της, που χΑνεσαι μΕσα τους.
(εν συνεχεΙα παρακαλΩ Εκανα και ηλιο-θεραπεΙα (θεραπεΥτηκα εντΑξει...χοχοχο) και ζΗλεψα τα πιτσιρΙκια που βουτΑγανε στη θΑλασσα...καλοκαιρΑκι λαλαλαααα λΕμε!)



















(δεν το συζηταω βεβαια οτι τα εργα χανουν απιστευτα εδω μεσα ενω εσυ χανεσαι απιστευτα μες τα εργα οταν πιανουν εναν ολοκληρο τοιχο...)



  • Ε και ακοΥω...ξΕρετε τι δε χρειΑζεται να τα ξαναλΕμε....χοχοχοοοοο....λαλαλαααα...τα παπΑκια στη σειρΑ κουΑκ κουΑκ κουΑκ....

.

ΕπΙσης!ΒΕρυ ιμπΟρταντ...εαν θΕλετε να φωνΑξετε μες τα αυτιΑ των μεγΑλων του G8 και δεν ξΕρετε πως...υπΑρχει Ενας τρΟπος εδΩ

03 Ιουνίου 2007

Απολογισμός...(γουάτ?)



Στο τρέξιμο.
Είμαι ταλεντάρα όμως.Καταφέρνω πάντα να τα αφήνω όλα για τελευταία στιγμή.Ναι αμε.Είναι κάποια πράγματα για παράδειγμα που είχα οκτώ μήνες να τα κάνω και φυσικά δεν τα έκανα ποτέ και πρέπει να τρέχω τώρα εντός μιας εβδομάδας να τα προλάβω όλα...λαλαλαααα...όλε!
Έλα μωρέ δε βαριέσαι....(αχαχααααα)...Έχω εκπαιδευτεί καλά τόσα χρόνια όμως και έτσι στο τέλος πάντα προλαβαίνω.Ναι ναι λέμε.Όλα καλά.Δεν πειράζει λίγο άγχος που και που δεν κάνει κακό.Λίγο τρεξιματάκι και νιώθεις πιο ζωντανός μετά.

Επίσης έχει ξεκινήσει το καλοκαίρι, αλλά τώρα υποστώμεθα (!) τις συνέπειες της άνοιξης.Ο καιρός είναι απίθανος, η πόλη το ίδιο, τα πάρκα και τα δάση ακόμα περισσότερο...και η αλεργία δίνει και παίρνει λέμε!Κάνεις μια ωραία βόλτα με το ποδηλατάκι σου και μετά κατεβαίνεις και οι περιοχές των ματιών και της μύτης είναι εμπόλεμες ζώνες.Τα φταρνίσματα εντάξει τα παλεύουμε, αλλά αυτό με τα μάτια δεν παλεύεται λέμε.

Χαλάλι όμως....ποδηλατάκι, δασάκι, σκιουράκια, ελαφάκια....λαλαλααααα....

Η πόλη αυτή την εποχή είναι στα καλύτερα της....στα καλύτερα λέμε, στα καλύτερα!
Συναυλίες, φεστιβάλ, χοροί και πανηγύρια.Λαλαλαααα......τα πάρκα γεμάτα....λαλαλαλαααα....ο κόσμος χαμογελάει...λαλαλααααα

Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει και να προλάβω να ασχοληθώ και με τη δανέζικη γραφειοκρατία, που ω ναι υπάρχει, και ω ναι μπορεί να σου σπάσει τα νεύρα όπως και η ελληνική.Το θέμα όμως εδώ πέρα είναι ότι όλοι είναι τόσο καλοί και ευγενικοί και σε αντιμετωπίζουν ήρεμα και με ένα χαμόγελο πάντα και δεν μπορείς ρε γαμώτο να φωνάξεις και να βρίσεις και να ξεσπάσεις λιγάκι!Στο τέλος ίσως και να καταλήξεις να τους ζητάς και συγνώμη απο πάνω για το λάθος τους!Γουστάρω γουστάρω λέμε!!! χεχεχε...

(ασυναρτησίες γράφω τόση ώρα....ελπίζω να το έχετε καταλάβει....αν παρολαυτά επιθυμείτε να συνεχίζετε να διαβάζετε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα....να θα σας τραγουδήσω κι όλας...λαλαλαααα)

Και βρίσκω λοιπόν ένα σι ντι προχθές που είχα πετάξει μέσα διάφορα άσχετα κομμάτια, ούτε που το θυμόμουνα, μάλλον το είχα γράψει κάποια στιγμή για κάποιο πάρτυ ή κάτι τέτοιο, και το βάζω λοιπόν στο ντίσκμαν και ξεκινάω τη μέρα μου.Παίζει, παίζει, ωραία κομματάκια είχα μαζέψει....και ξαφνικά...αρχίζει να παίζει αυτό! (σε αυτό το σημείο πατάτε το πλέι παρακαλώ για να συμμεριστείτε μαζί μου αυτή τη συγκινητική στιγμή)...λαλαλαααα!!!















Εννοείται ότι ώραν 8:00 το πρωί καθόμουνα και γελούσα μόνη μου στη στάση και δεν μπορούσα να σταματήσω!

. . .




Κατά τ’άλλα έχω ένα γραφείο γεμάτο χαρτιά, τα οποία πρέπει να συμμαζέψω, να διαβάσω και να γράψω....και εγώ κάθομαι και γράφω ασυναρτησίες...λαλαλαλαααα....

Εκτός των άλλων έχω και τις σκέψεις και τη φαντασία μου που δε με αφήνουν σε ησυχία βρε παιδάκι μου....Όταν περιμένω πολύ κάτι που είναι να έρθει, η φαντασία μου πλάθει πιθανές μελλοντικές στιγμές.Να τώρα πχ έχω πλάσει με τη φαντασία μου ίσα και είκοσι σενάρια για μια συγκεκριμένη μέρα στο μέλλον....και το είπα αυτό στη Ν. χθες που μιλάγαμε και μου είπε οτι είναι παρανοϊκο!...Και σκέφτηκα ρε γαμώτο οτι ίσως κάνει κι αυτή κάτι παρόμοιο μιας και είναι και λίγο κουκουρούκου...αλλά ψιλοφρίκαρε κι όλας λιγάκι ίσως....Μα μήπως παρανοώ?Ω θεοί παρανοώ!!!




Συν τοις άλλοις, στις σύντομες βόλτες μου στο διαδύκτιο αυτών των ημερών έχω αρχίσει να πιστεύω ότι η φωνή του κόσμου έχει αρχίσει επιτέλους να βρίσκει τη δυναμή της και τον τρόπο να ακουστεί.Το έχω ξαναπεί και το ξαναλέω.Πιστεύω στη φωνή του κόσμου.Στη φωνή του λαού βρε αδερφέ.Αλλά στη φωνή του λαού που απλά απηυδισμένος πλέον, οδηγείται απο αυτή τη δύναμη της αδρεναλίνης που προσφέρει αυτή η στιγμή της συνειδητοποίησης και όχι απο τη δύναμη ομάδων πχ κομματικών, ή οποιονδήποτε άλλων καθοδηγημένων εκ των συμφερόντων. (ωλαλαλαααα....μα τι λέω?)

Ναι φυσικά υπάρχει και κόσμος που δε συμφωνεί, ή που απλά επιλέγει την αποστασιοποίηση ή ακόμα και την επίκριση, πχ αυτής της προσπάθειας, αλλά φυσικό δεν είναι μωρέ?Τόσοι άνθρωποι και τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, πότε συμφώνησαν όλοι για κάτι για να το κάνουν τώρα?Μα και αν δεν είμασταν τόσο διαφορετικοί και δεν υπήρχαν και κάποιοι να φωνάζουν, να αντιλέγουν, να βρίζουν ή απλά να μη συμφωνούν και να σιωπούν τότε:
1ον. Ο κόσμος σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετικός, χωρίς πολέμους, χωρίς επαναστάσεις, χωρίς χιλιάδες ενδιαφέροντα βιβλία, χωρίς χιλιάδες όμορφες μουσικές, μόνο με ροζ λουλουδάκια και μωβ πεταλουδίτσες...και
2ον. Μάλλον δεν θα είχε και ιδιαίτερο ενδιαφέρον μεταξύ μας...

Λαλαλααααα......

Δεν ξέρω τι θα γίνει και που θα οδηγήσει όλη αυτή η ιστορία της ιντερνετικής επανάστασης, ή απλά της ιντερνετικής ελευθερίας της έκφρασης, που όλο και περισσότεροι ανακαλύπτουν και χρησιμοποιούν, αλλά αυτό που νιώθω εγώ είναι οτι αφού μπορώ να φωνάξω θα το κάνω.Αλλιώς να πάω μια ώρα αρχίτερα να αποκλειστώ στο ξερονήσι μου και να μη βλέπω ούτε να ακούω κανέναν και να μην συγχύζομαι.Αφού όμως για την ώρα είμαι εδώ και τα ακούω όλα και συγχύζομαι, ε τότε θα φωνάξω κι όλας.
Φωνάζωωωωωω, φωνάζωωωωωωω, μ’ακούει κανείς?Ακούστε....λαλαλαλαααααα!!!

Ωχ βρε αδερφέ....Δεν νομίζω οτι ποτέ θα συμφωνήσουμε όλοι σε κάτι κοινό, ή ότι θα καταλάβουμε ποτέ πόση περισσότερη σημασία δίνουμε σε πράγματα που δεν την αξίζουν...αλλά έχω βαρεθεί να τρώγομαι με τα ρούχα μου (τα οποία δεν έχουν και ιδιαίτερα ωραία γεύση μεταξύ μας...)....






έτσι




Δε ασυναρτησίες στοπς ράιτ χίαρ.
Δατς όλ φόλκς!

Πάω να βάλω σε μια σειρά τα χαρτιά μου......γιατί δυσκολεύομαι πολύ να κάνω το ίδιο με τις σκέψεις μου...

όβερ.






(και πάμε όλοι μαζί....τα παπάκια στη σειρά....λαλαλααααα)
.

01 Ιουνίου 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ




«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ




Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι