η M ε γ α λ ύ τ ε ρ η Σ ο φ ί α Κ ρ ύ β ε τ α ι Σ τ η ν Α π λ ό τ η τ α Κ α ι Τ η ν Φ υ σ ι κ ό τ η τ α Τ ω ν Π ρ α γ μ ά τ ω ν . Δ ε ν Τ η ν Δ ι α κ ρ ί ν ο υ μ ε , Α κ ρ ι β ώ ς Ε π ε ι δ ή Ο λ α Ε ί ν α ι Τ ό σ ο Α π λ ά Κ α ι Φ υ σ ι κ ά .


30 Απριλίου 2007

en el nombre del Dio



Ο Α. είναι ο συγκατοικός μου.Θυμάμαι απο την πρώτη φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο το ήξερα οτι θα τα πάμε πολύ καλά με αυτό τον άνθρωπο και χαίρομαι που βρήκε την αγγελία μου και πήρε τηλέφωνο εκείνη τη μέρα.Όπως χαίρομαι και για την απόφαση μου να απορρίψω τα υπόλοιπα σπίτια που είχα δει και να έρθω να μείνω εδώ τελικά.Είναι φοβερό αυτό, να κολλάς με έναν άνθρωπο απο την πρώτη στιγμή και να υπάρχει μια οικειότητα σα να γνωρίζεστε χρόνια.Θυμάμαι όταν ήρθα να δω το σπίτι και με το που άνοιξε η πόρτα και πάτησα το πόδι μου μέσα, το ένιωσα οτι αυτό είναι το μέρος που έψαχνα.Φωτεινό, πολύχρωμο, χαρούμενο, σαν τον ιδιοκτήτη του.Τώρα δε που μένω κι εγώ εδώ το σπίτι έχει απογειωθεί!Λαλαλααα....
Γενικώς είμαι λιγάκι δύσκολη στις συγκατοικήσεις και έτσι είχα μια μικρή ανησυχία στην αρχή, τελικά όμως όσο καιρό μένω εδώ όλα πηγαίνουν απο το καλό στο καλύτερο.Ο Α. είναι φοβερός τύπος και ακόμα καμιά φορά εκπλήσσομαι με το πόσο μοιάζουμε και με το πόσο καλά συνεννοούμαστε.Είναι απο τη Βενεζούελα, λατινοαμερικάνος και με τα όλα του μάλιστα.Είναι πραγματικά πολύ όμορφος, με ωραίο μυαλό, ωραίο γούστο και ο τρόπος ζωής του ταιριάζει απόλυτα με το δικό μου.Με λίγα λόγια, αν είχα μια εικόνα του ιδανικού άντρα στο μυαλό μου, την πλησιάζει πάρα πολύ, για να μην πω οτι την ακουμπάει κι όλας.Το μόνο θέμα είναι οτι ο Α. ενδιαφέρεται για αντρικά κωλαράκια και όχι για το δικό μου!Δυστηχώς.Μου πήρε λίγο καιρό στην αρχή να καταφέρω να μην τον ερωτευθώ η αλήθεια είναι, αλλά τώρα χαίρομαι πάρα πολύ γιατί έχω αποκτήσει έναν πολύ καλό φίλο.
Τελος πάντων, δεν ξεκίνησα αυτό το ποστ για να εκθειάσω τα προτερήματα του συγκατοίκου μου, ούτε για να αναλύσω τους προβληματισμούς μου του στυλ μα γιατί όλο και περισσότεροι άντρες αποφασίζουν να τη βρίσκουν μεταξύ τους, και μάλιστα οι καλύτεροι του είδους (εντάξει ίσως υπερβάλλω λίγο, μη βαράτε...).

Όχι, ξεκίνησα να γράφω με αφορμή μια κουβέντα που είχαμε χθες.Ο Α. σπουδάζει στο πανεπιστήμιο εδώ πέρα για τους αρχαίους πολιτισμούς της Λατινικής Αμερικής, την ιστορία τους, την κουλτούρα τους, τις τέχνες τους κτλ.Χθες λοιπόν σε μια κουβέντα που είχαμε, κυρίως για ότι αφορά την καταστροφή αυτών των πολιτισμών απο τους ευρωπαίους κατακτητές, μου είπε μεταξύ άλλων και για την Cholula.

Η Cholula είναι μια πόλη στο κεντρικό Μεξικό, η οποία πριν απο την άφιξη των ισπανών κατοικούταν απο τους Αζτέκους.Εκεί υπάρχει λοιπόν η Πυραμίδα της Cholula, ή αλλιώς πυραμίδα Tepanapa, η οποία με βάση 450 x 450 μέτρα και ύψος 66 μέτρων, είναι η μεγαλύτερη πυραμίδα στον κόσμο και αναφέρεται μάλιστα και ως το μεγαλύτερο μνημείο που έχει χτίσει άνθρωπος επι γης.Όταν οι κάτοικοι της Cholula πληροφορήθηκαν την άφιξη των ισπανών, ετοίμασαν γιορτή και στήθηκαν όλοι στην πυραμίδα για να τους προϋπαντήσουν.Όλη η πόλη, άντρες γυναίκες, παιδιά, όλοι.Οι ισπανοί κατακτητές λοιπόν, με την άφιξη τους στην Cholula, άρχισαν να πυροβολούν.Άντρες, γυναίκες, παιδιά, όλο τον κόσμο.Έτσι όπως ήταν στημένοι στην πυραμίδα κι όλας όλοι στη σειρά δεν δυσκολεύτηκαν και πολύ να ξεκληρίσουν ολόκληρη την πόλη.Στη συνέχεια γκρέμισαν την κορυφή της πυραμίδας και έχτισαν στην κορυφή έναν χριστιανικό καθεδρικό ναο!
Ο ναός είναι αυτός που φαίνεται στην φωτογραφία επάνω.Ναι κάτω απο τον καθεδρικό είναι η μεγάλη μυραμίδα της Cholula, πλέον είναι σκεπασμένη σχεδόν εξολοκλήρου απο τη βλάστηση που αναπτύχθηκε με τα χρόνια και απο μακρυά φαίνεται σα να ‘ναι απλά ένας λόφος με έναν καθεδρικό στην κορυφή του.Η πυραμίδα έχει παραμείνει σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας της ιστορικής και θρησκευτικής σημασίας του καθεδρικού που βρίσκεται στην κορυφή, ο οποίος έχει ανακηρυχθεί αποικιακό μνημείο.Οι αρχαιολόγοι έχουν καταφέρει να αποκαταστήσουν μόνο τη βάση στη μια πλευρά της πυραμίδας (φωτό κάτω), ενω στο εσωτερικό της πυραμίδας έχουν γίνει οι ανασκαφές των τούνελ που διατρέχουν την πυραμίδα και φτάνουν τα 8 χιλιόμετρα.

Φυσικά αυτό είναι ένα δείγμα μόνο της σφαγής των ντόπιων πληθυσμών απο τους κατακτητές ευρωπαίους.Οι καλοί χριστιανοί ευρωπαίοι, κατάφεραν να αφανίσουν πληθυσμούς μεγαλύτερους απο αυτούς που κατοικούσαν την Ευρώπη τότε -καθώς υπολογίζεται οτι πριν την άφιξη των ευρωπαίων το 1492, ο πληθυσμός της Αμερικής ήταν πολύ μεγαλύτερος απο ότι της Ευρώπης- και μαζί με αυτούς και γνώση, ίσως ανώτερη απο αυτή που κατέχουμε εμείς σήμερα.
Η πόλη Tenochtitlan, στη θέση της οποίας βρίσκεται πλέον το Mexico City, ήταν μια απο τις μεγαλύτερες πόλεις στον κόσμο και καταστράφηκε ολοσχερώς το 1521 απο τους ισπανούς κατακτητές.Το Tenochtitlan ήταν πολύ πιο ανεπτυγμένο απο οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πόλη της εποχής εκείνης, καθώς εκτιμάται ότι είχε τρεχούμενο νερό, βοτανικούς κήπους και άψογα δομημένους και καθαρούς δρόμους, καθώς και πληθυσμό μεγαλύτερο απο οποιασδήποτε ευρωπαϊκής πόλης.
Οι πορτογάλοι, φτάνοντας στις όχθες της σημερινής Βραζιλίας, έσφαξαν εκατομμύρια ινδιάνους.Ο Charles C. Mann, στο βιβλίο του “1491 – New revelations of the Americas before Columbus”, αναφέρει μεταξύ άλλων, οτι οι ινδιάνοι του Αμαζονίου είχαν καταφέρει να βρούνε τρόπους καλλιέργειας του τροπικού δάσους χωρίς να το καταστρέφουν.Μια διαδικασία την οποία μελετάνε οι επιστήμονες σήμερα και προσπαθούν να επανακτήσουν αυτή τη χαμένη γνώση, σε μια προσπάθεια διάσωσης του Αμαζονίου.
Με λίγα λόγια, οι ευρωπαίοι κατακτητές, καθοδηγημένοι απο τη βλακεία της εξουσίας και του χρήματος και στο όνομα της θρησκείας και της ανάπτυξης, έσφαξαν εκατομμύρια κόσμο και ταυτόχρονα κατέστρεψαν γνώση, που ίσως να μην καταφέρουμε να επανακτήσουμε ποτέ.
Και φυσικά όχι μόνο στην Αμερική, αλλά στα περισσότερα μέρη του πλανήτη.Μέρη με ανεπτυγμένο πολιτισμό και προχωρημένη γνώση, απλά, εξαφανίστηκαν.’Οπως για παράδειγμα η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας.
Κάθομαι κι αναρωτιέμαι λοιπόν.....προσπαθώ να φανταστώ.....πως θα ήταν ο κόσμος σήμερα αν δεν είχε υπάρξει ο χριστιανισμός?Τι μορφή θα είχε αυτός ο πλανήτης αν δεν είχαν καταστραφεί αυτοί οι πολιτισμοί και είχαν συνεχίσει να εξελίσσονται?

29 Απριλίου 2007

ο μονόλογος του Σαββατόβραδου

Σήμερα ήταν μια κουραστική, αλλά πανέμορφη μέρα.Φωτεινή, ζεστή, με όμορφους ανθρώπους και παιδικά χαμόγελα.
Απο τα ξημερώματα στο πόδι....όλο το πρωί ξεχορτάριαζα, ξερίζωνα, έσκαβα και φύτευα στον κήπο μιας φίλης.Είχε γενέθλια και μας κάλεσε όλους αντί για δώρα και τις τυπικές βλακείες, να μαζευτούμε και να τους βοηθήσουμε να σουλουπώσουνε τον κήπο τους.Ένα μεγάλο δώρο απο όλους.
Είχαμε μαζευτεί διάφορος και ωραίος κόσμος και όλοι με τα πιτσιρίκια τους.Τα οποία βρέθηκα να προσέχω το απόγευμα.Τα μεγαλύτερα γύρω στα τέσσερα, χεχε, κόλαση!
Κάποια στιγμή τα πήραμε όλα (15 όλα μαζί) με άλλους δυο και τα πήγαμε μια βόλτα εκεί κοντά που είχε σκάσει ένα τσίρκο.Πήγαμε πίσω απο το τσίρκο για να δουμε τα ζώα.Μια καμήλα πήγε να φάει το καρότσι του ενος μικρού.Εγώ είδα τα ζώα έτσι στα κλουβιά σε άθλιες συνθήκες και σφίχτηκε η καρδιά μου.Ένιωσα το χαμόγελο και τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου να χαλαρώνουν και να πέφτουν, καταβάλοντας μεγάλη προσπάθεια συνέχισα να χαμογελάω μπροστά στα ενθουσιασμένα πιτσιρίκια για να μην τους το χαλάσω.Απο πιτσιρίκι είχα να δω ζώα σε τσίρκο και είχα ξεχάσει πως είναι εκείνο το σφίξιμο στην καρδιά.Το ένιωθα και τότε...αλλά μου φαίνεται οτι με τα χρόνια που περάσανε μεγάλωσε κι αυτό μαζί με μένα...
Στο γυρισμό έπιασε μια γρήγορη καλοκαιρινή μπόρα και ξέπλυνε κάπως αυτή την εικόνα.
Η βραδυά κύλησε όμορφα στη συνέχεια.....Φαγητό, λίγο παιχνίδι, οι τελευταίες δουλειές, τα πιτσιρίκια για ύπνο και τελικά μπυρίτσα κοιτώντας τον ήλιο να δύει και θαυμάζοντας τον κήπο που έγινε τελικά πολύ όμορφος..

Τώρα πονάνε τα χέρια μου, οι παλάμες μου, η πλάτη μου και λιγάκι η μέση μου.Αύριο φαντάζομαι θα είμαι χειρότερα, αλλά δε με νοιάζει γιατί άξιζε τον κόπο.
Βλέπω το φεγγάρι να φέγγει ανάμεσα απο τα λιγοστά σύννεφα.
Όμορφες μουσικές, όμορφες εικόνες, όμορφοι άνθρωποι.
Ε δε χρειάζεται και τίποτα παραπάνω.....

26 Απριλίου 2007

adesso...


Θέλω να πω κάτι.......σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα!

Αλήθεια!

Μπορώ να πω σχεδόν με σιγουριά οτι ήταν η πρώτη μέρα του καλοκαιριού!

Αλήθεια!

Είμαι ευτυχισμένη. (ακόμα περισσότερο)

Και όχι μόνο εγώ....όλοι!

Χα!Και αυτό είναι το καλύτερο.

Όλη μέρα έξω...με βάρεσε ο ήλιος!

Αλήθεια!

Και βαράει άσχημα ο ήλιος....αμε!


Ναι ναι κι όμως....σήμερα είναι μια υπέροχη μέρα!

Και απο κει που ήμουν στα λαλαλααα......

....τώρα είμαι στα τριαλαρα τριαλαρο γιοχοχο (κι ενα μπουκάλι ρούμι) γιολελεϊντιντιιιιι τραλαραλαραλαρα....χουχουχουχ....χεχεχε....
γιουουουουχχχουουουουουου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!









όβερ!


24 Απριλίου 2007

εχμ...ο επίλογος...

(ιδού ο επίλογος των προηγούμενων τριών ποστς...)

Αυτό που είχα παρατηρήσει απο την πρώτη φορά που πήγα στην Κωνσταντινούπολη και μου χτύπησε λίγο άσχημα στο μάτι, είναι οτι υπήρχαν πάρα πολλές σημαίες.Και είναι μια λεπτομέρεια που δεν την προσέχουμε γενικώς, αλλά είναι μια λεπτομέρεια με μεγάλη δύναμη κατά βάθος.
Αφορμή για να τα θυμηθώ όλα αυτά ήταν ένα mail που μου έστειλε η φίλη μου η Ε. προ ημερών.Μου περιέγραφε την ομορφιά της άνοιξης στην πόλη και το πόσο όμορφα είναι στις όχθες του Βοσπόρου τώρα που έχουν ανθίσει οι πασχαλιές και μοσχοβολάει ο τόπος από μωβ χρώματα.Και η εικόνα χαλάει απότομα με τη φράση: “...και ανάμεσα στα ανθισμένα μωβ δέντρα, πάνω στους λόφους, δεσπόζουν επιβλητικά οι σημαίες...αυξάνονται όλο και περισσότερο με τον καιρό.”
Οι σημαίες...πριν μερικούς μήνες που ήμουν εκεί, ήταν ήδη πολλές και παντού.Είχαν μόλις ξεκινήσει να βάζουν κατά μήκος του Βοσπόρου, πάνω στους λόφους.Και όχι κανα σημαιάκι για πλάκα...σημαιάρες!Δεν υπερβάλω καθόλου.Από το καραβάκι κάτω στο Βόσπορο φάνταζαν ήδη τεράστιες, οπότε δε θέλω καν να φανταστω πόσο μεγάλες θα ήταν αμα πλησίαζε κανείς.Πλέον λοιπόν υπάρχει απο μια σημαία πάνω σε κάθε λόφο, να ανεμίζει επιβλητικά πάνω απο τα κεφάλια των ανθρώπων.
Μου διηγούταν θυμάμαι η Ε. ιστορίες απο όταν ήταν μικρή στη Σμύρνη, και μου έλεγε ότι τότε ελάχιστες γυναίκες έβλεπες με καλλυμένο το κεφάλι.Τα τελευταία χρόνια είναι που αυξάνονται όλο και περισσότερο.Είναι απίστευτο αλλά σε κάποια θέματα αντί να πηγαίνουν μπροστά πηγαίνουν προς τα πίσω!Λένε οτι το γράφει στο Κοράνι οτι οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν ακάλυπτα μέρη στο σώμα (εκτός του προσώπου).Είχα ξεκινήσει κάποια στιγμή να διαβάζω το Κοράνι, αλλά δεν άντεξα και πολύ και το έκλεισα.Κάποια στιγμή όμως θέλω να ψάξω να βρω που το γράφει αυτό συγκεκριμένα...
Δεν ξέρω τι φταίει γι αυτή τη συντηρητική οπισθοδρόμηση, ή μάλλον δεν είναι κάτι που θέλω να το αναλύσω αυτή τη στιγμή και εδώ πέρα.Έχω ακούσει όμως κατά καιρούς διάφορες ιστορίες για φανατικές συμπεριφορές που με έχουν κάνει να τρομάξω.
Πολύ άσχημο πράγμα ο φανατισμός και είναι κάτι το οποίο μου δημιουργεί αποστροφή, για όποιο θέμα κι αν πρόκειται.Ο φανατισμός είναι μια απο τις πρώτες παρωπίδες που τοποθετήθηκε στους ανθρώπους, κατά τη γνώμη μου.
Βέβαια σε όλες τις χώρες υπάρχουν προβλήματα με το φανατισμό και τη στενομυαλιά μερικών ανθρώπων, απλά εγώ αναφέρομαι τώρα συγκεκριμένα στην Τουρκία.
Σε μια άλλη παράγραφο του mail της, μου έλεγε ότι πρίν λίγες ημέρες, μια ομάδα νεαρών ανδρών, μπήκε σε ένα βιβλιοπωλείο και έσφαξε βάναυσα τρεις ή τέσσερις ανθρώπους που ήταν εκεί, επειδή το βιβλιοπωλείο πουλούσε τη βίβλο και άλλα βιβλία χριστιανικού περιεχομένου.Αυτό συνέβη στη Malatya, μια πόλη της ανατολικής Τουρκίας.
Επίσης μπήκα πριν μερικές ημέρες στο μπλογκ του pølsemannen και διάβασα ένα ποστ του που με παρέπεμψε στον jungle και σε ένα ποστ του που αναφέρεται σε έναν πόλεμο που έχει ξεσπάσει στο you-tube μεταξύ ελλήνων και τούρκων, όπου ανεγκέφαλοι και από τις δύο πλευρές ανεβάζουν βιντεάκια που δοξάζουν τις πατρίδες τους και υβρίζουν την απέναντι όχθη!Μα τι πανέξυπνα και ευρηματικά παληκάρια που αναθρέφει η νέα γενιά!
Ανεβάζω παρακάτω το βιντεάκι που ανέβηκε και στα παραπάνω μπλογκ, το οποίο είναι μια προσπάθεια να σταματήσει αυτή η βλακεία.

Έξυπνα παιχνίδια παίζονται πάντως δεν μπορώ να πω.Τόσο έξυπνα που πλησιάζουν τα όρια της βλακείας! Πολύ έξυπνα χρησιμοποιείται μια έμμεση πολιτική, που οδηγεί στην τόνωση του έμφυτου εθνικισμού των ανθρώπων, ταυτόχρονα τους κρατά κάτω και σε κάποιες περιπτώσεις τους εκβιάζει κι όλας.Πάντα έμμεσα και προσεκτικά.Θέλει καλές γνώσεις ψυχολογίας η πολιτική, η οποιαδήποτε πολιτική. Και η χρήση των συμβόλων θέλει επίσης προσοχή, έχουν μεγάλη δύναμη τα σύμβολα και συνήθως δε συνειδητοποιούμε πόσο μεγάλη.

Ζητώ συγνώμη για τον βαρύ και απότομο επίλογο, αλλά τα είχα μες το μυαλό μου και ήθελα να τα βγάλω.Αν ήταν δυνατό θα έβγαζα τώρα και μια γύρα μπακλαβαδάκια να σας γλυκάνω αλλά ακόμα ο μπλόγκερ δε μας έχει μάθει πως να το κάνουμε αυτό....Αντί αυτού τελειώνω με το βιντεάκι λοιπόν.

Güle güle (είναι το γειά όταν φεύγεις, που ουσιαστικά σημαίνει χαμογελόντας, δηλαδή να πηγαίνεις χαμογελόντας : )


23 Απριλίου 2007

Στις όχθες του Βοσπόρου



(....συνέχεια του προηγούμενου ποστ, που είναι συνέχεια του προηγούμενου...)

Η Ανατολή πάντα με γοήτευε.Και η Κωνσταντινούπολη, αν και στα περισσότερα σημεία της θυμίζει ευρωπαϊκή πόλη, έχει αυτό τον αέρα της Ανατολής που σου ζαλίζει το κεφάλι.
Η φίλη μου η Ε. έκανε καλά τη δουλειά της και κατάφερε να με κάνει να την αγαπήσω πολύ αυτή την πόλη.
Είδα παλιές βυζαντινές εκκλησίες, με τα ομορφότερα μωσαϊκά που έχω δει ως τώρα.
Είδα το Βόσπορο φωτισμένο τη νύχτα, απο ψηλά από ένα απο τα πολλά μπαράκια στις ταράτσες του Taksim.
Είδα την αγορά του Üsküdar, στην ασιατική πλευρά της πόλης, γεμάτη χρώματα κι αρώματα και κόσμο λογής λογής.
Είδα μέρη που δε θα τα έβρισκα μόνη μου, όπως εκείνη τη μέρα που με πήγε στις γειτονιές γύρω απο το λιμάνι και ήταν σαν να έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο σε κάποια επαρχιακή πόλη της Τουρκίας πριν απο 30-40 χρόνια, φτώχια, ετοιμόρροπα κτήρια, ρούχα απλωμένα απο το ένα σπίτι στο άλλο, παιδάκια με κουρέλια να παίζουν ανέμελα στο δρόμο, οι άντρες στα καφενία και στα μπαρμπέρικα να μας κοιτάνε περίεργα και όλες οι γυναίκες με καλλυμένο κεφάλι και το βλέμμα κάτω.Και απο κει με έβαλε σε ένα ταξί και πήγαμε κατευθείαν στο Etiler, την πιο σικ γειτονιά της πόλης, όπου μαζεύεται όλη η ελίτ, ψηλά κτήρια σε περικυκλώνουν, μαγαζιά “υψηλής” ραπτικής και φάνσυ καφέ σε θαμβώνουν και σικ τούρκοι και τουρκάλες, σαν σε πασαρέλα να πηγαίνουν απο το κομμωτήριο στο καφέ και απο κει στο εστιατόριο με μια ενδιάμεση στάση στου Armani για να εμπλουτίσουν τις σακούλες που κρατάνε στα χέρια τους.Ήταν σα να είχα μεταφερθεί ξαφνικά απο την Κωνσταντινούπολη του ’50 στη Νέα Υόρκη του τώρα!
Έφαγα μεγάλο σοκ η αλήθεια είναι κάνοντας τόσο απότομα τη μετάβαση απο τη μια κοινωνική τάξη στην άλλη και συνειδητοποίησα τα κατορθώματα της σύγχρονης κοινωνίας με μια γερή γροθιά στο στομάχι.

Στην Κωνσταντινούπολη επέστρεψα το Σεπτέμβρη του 2006, μετά απο μια-δυο αποτυχημένες απόπειρες στο παρελθόν.Με άλλον αέρα πια πήρα το ταξί απο το σταθμό και κατευθείαν για Arnavutköy.Ο ταξιτζής όταν του είπαμε οτι είμαστε έλληνες γούσταρε πολύ και άρχισε να ψάχνει κάτι στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου του καθώς οδηγούσε με το ένα χέρι περνώντας τη γέφυρα του Γαλατά.Τελικά βρήκε μια κασέτα και την έβαλε να παίζει.....greek σκυλάδικο!Να πω την αλήθεια, ιδέα δεν είχαμε εμείς ποιός ήταν ο τύπος που τραγουδούσε, αλλά ο ταξιτζής γούσταρε τόσο και μας έλεγε πως την ακούνε την “ελληνική μουσική” πολύ εκεί πέρα και έτσι είπαμε να μη του τη χαλάσουμε και του χαμογελάσαμε, μας είδε που χαμογελάσαμε και δυνάμωσε το άσμα.Έτσι η Πόλη μας καλωσόριζε με όμορφες εικόνες έξω απο το παράθυρο, έναν έλλην σκυλά να γκαρίζει στη διαπασών και τον ταξιτζή να γκαρίζει επίσης για να ακουστεί πάνω απο τη μουσική καθώς μας έκανε ταυτόχρονα και ξενάγηση στην πόλη.Τη βρίσκουν γενικώς πολύ οι ταξιτζήδες εκεί πέρα να παρουσιάζουν στους τουρίστες την πόλη τους και μαζί με αυτούς το διακεδάζω κι εγώ όσες φορές μου έχει συμβεί..
Οι μυρωδιές της πόλης και ειδικά όταν μπήκα στο σπίτι της Ε. είχαν ήδη γεμίσει μέσα μου ανασείροντας αναμνήσεις.
Αυτές οι μυρωδιές είναι μαγεία βρε παιδάκι μου...η μυρωδιά του τσάι-μήλο που σου προσφέρουν παντού, και ειδικά στα παζάρια κάθε φορά που σε πείθουν να κάτσεις να σου παρουσιάσουν την πραμάτια τους.Η μυρωδιά του τούρκικου καφέ με φρεσκοτριμμένο καρδαμάκι μέσα να σου τρυπάει τα ρουθούνια κάθε πρωί.Η μυρωδιά απο φυστικάκι που το συναντάς στα περισσότερα γλυκά. (Το αντίστοιχο δικό μας φυστίκη Αιγίνης το οποίο εκεί λέγεται Antepfıstığı, μιας και έρχεται απο το Antep, μια περιοχή της νότιοανατολικής Τουρκίας).Η μυρωδιά από τους ναργιλέδες που ευωδιάζουν άρωμα μήλο.Και πολλές, πολλές ακόμα...
Αυτή τη φορά, μεταξύ της επέκτασης των γνώσεων μου σε οτι αφορά τα γαστρονομικά θέματα της πόλης αλλά και την ομορφιά των προαστίων όσο ανεβαίνεις το Βόσπορο, έκανα και μια επίσκεψη στα Πριγκηπονήσια (Adalar), όπου απο την κορυφή του λόφου στο Büyükada (την Πρίγκηπο νήσο) είδα τον όγκο αυτής της πόλης να χάνεται στα βάθη του ορίζοντα και τέλος της δε διέκρινα πουθενά.Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο απέραντη είναι αυτή η πόλη.Και ακόμα δεν το χωράει ο νους μου δηλαδή γιατί μιλάμε για χαώδη έκταση, δέκα εκκατομύρια ψυχές και κάτι ψηλά είναι καταγεγραμμένες οτι την κατοικούν (απο τις εβδομήνταδυόμιση που κατοικούν όλη την Τουρκία).
Ένα δέος με έπιασε ξαφνικά και μια αποστροφή προς τις μεγάλες πόλεις.
Επιστρέφοντας το βλέμμα γρήγορα πάλι προς τα νησιά αντίκρισα πράσινους λόφους, πανέμορφα παλιά αρχοντικά, διατηρημένα απο την εποχή που τα κατοικούσαν έλληνες, και χαμογελαστές φάτσες του κόσμο που χαιρόταν τον ήλιο και το αεράκι στην κορυφή του λόφου, αγνοόντας τη γκρίζα μάζα στην απέναντι όχθη.
Στην κορυφή του λόφου, το εκκλησάκι του Αϊ Γιώργη και το μοναστήρι δίπλα, με μοναδικό κάτοικο έναν νεαρό μονάχο απο το Άγιο Όρος, ο οποίος μας είπε ότι δυο ημέρες το χρόνο, είναι παράδοση πολλών μουσουλμάνων και χριστιανών, να καταφθάνουν στο νησί για να κάνουν αυτή την πορεία προς τον Αϊ Γιώργη, ανεβαίνοντας σιωπηλοί την απότομη ανηφόρα, κρατόντας ένα τάμα στο χέρι για να το καταθέσουν στον άγιο ζητώντας του να τους βοηθήσει σε κάτι ή απλά για να προσευχηθούν.Ύστερα πηγαίνουν στο ταβερνάκι δίπλα, όπως κάναμε κι εμείς και τρώγοντας και πίνοντας κρασάκι και τούρκικη ρακί είδαμε τον ήλιο να δύει...
Όμορφες εικόνες γεμάτη είναι αυτή η πόλη, που καταφέρνουν, με το παραπάνω, να συναγωνίζονται τη φτώχια, τη βρώμα και την αδικία που είναι καλά κρυμμένες στα στενάκια και στα μακρινά προάστια της, μακρυά απο τα βλέμματα των τουριστών και των γκλάμουρ αστών της.
Το σίγουρο πάντως είναι οτι θα επιστρέψω.Ελπίζω σύντομα.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφερθώ και στο “Crossing the bridge – The sound of Istanbul”, μια ταινία του Fatih Akin, για τις μουσικές της Πόλης, από το δρόμο μέχρι τα μεγάλα σαλόνια.Καλογυρισμένη και γεμάτη όμορφες μουσικές, που είναι άλλωστε και ένα μεγάλο κεφάλαιο της Πόλης και της χώρας και το οποίο δεν ανέφερα καθόλου.Η ταινία το κάνει σίγουρα καλύτερα απο μένα, οπότε την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν την έχει δει.

(...θα ακολουθήσει ο επίλογος...)

22 Απριλίου 2007

Crossing the bridge...



(…συνέχεια από το προηγούμενο ποστ)

Βγαίνοντας απο το σταθμό μας την πέσαν όλοι οι ταξιτζήδες πετάγοντας προσφορές για ξενοδοχεία, ταβέρνες, Ιστανμπουλ μπαϊ ναϊτ και δε συμμαζεύεται.Τελικά προτιμήσαμε τον Αμπντούλ γιατί είχε ωραία φάτσα και όντως αποδείχτηκε σωστός.Μας πήγε σε ένα φίλο του που είχε ξενοδοχείο εκεί κοντά, έκανε και τα απαραίτητα παζάρια για μείωση της τιμής, μας έδωσε και την κάρτα του αμα χρειαστούμε οτιδήποτε και την έκανε.
Είχαμε και δωμάτιο λοιπόν να πετάξουμε τα πράγματα μας και να βγούμε έξω κατευθείαν γιατί δεν κρατιόμασταν να δούμε που φτάσαμε.
Η περιοχή του Eminönü δεν είναι ακριβώς η περιοχή για να κάνεις τη βόλτα σου και ειδικά αν είσαι θυληκού γένους.Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφείσουν σε ησυχία και αυτό είναι υπόσχεση!Είναι το λιμάνι της ευρωπαϊκής πλευράς της πόλης και είναι και η παλιά πόλη της Κωνσταντινούπολης.Που σημαίνει Αγιά Σοφιά, Μπλέ τζαμί, μεγάλο παζάρι και όλη η τουριστοφάρα.Με λίγα λόγια πονοκέφαλος!Είχαμε περπατήσει μόλις ένα τετράγωνο και είχαν προλάβει κι όλας γύρω στους δέκα τύπους να μας προτείνουν να πάμε για ένα τσάι (!) και να μας την πέσουν με όλες τις λέξεις απο όσες γλώσσες ήξεραν.Εγώ έκανα το λάθος στην αρχή να τους απαντάω με διάφορα αστειάκια, αλλά αυτοί αντί να αποθαρρύνονται το πέρναν ακόμα πιο θερμά το θέμα και μας ακολουθούσαν απο πίσω λέγοντας τα δικά τους.Τελικά κατάλαβα οτι πρέπει να κάνω σαν να μην υπάρχουν και να συνεχίζω το δρόμο μου, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει οτι δε συνεχίζαν κι αυτοί το δρόμο τους πίσω μας.Λίγο πιο πάνω την πατήσαμε όμως γιατί μας μίλησαν δύο τύποι στα γαλλικά και την είδα εγώ οτι θα ναι τίποτα γάλλοι τουρίστες και ευκαιρία να κάνω practice τα γαλλικά μου.Τελικά ήταν δυο κούρδοι, ξαδέρφια, και γι αυτό ο ένας εκ των δύο ήταν ξανθός με γαλάζια μάτια και μας μπέρδεψε.Φυσικά είχαν βγει κι αυτοί για το κλασικό καμάκι-τουρίστρια και κατάφεραν να ψαρέψουν εμάς που όσο κι αν τους εξηγούσαμε οτι δεν θέλουμε να πάμε μαζί τους για τσάι ή ποτό και οτι παρότι δυο κόρες μόνες, δεν ήρθαμε στο Ιστανμπούλ για να βρούμε turkish lover (κατά του greek lover), επέμεναν να μας κάνουν ένα Ίστανμπουλ μπαϊ ναϊτ τουρ και να μας αφήσουν στην ησυχία μας μετά.Ενδώσαμε λοιπόν κι εμείς, αφού είχαμε βαρεθεί επι μισαώρου να λέμε όχι και όχι και τελικά είδαμε ότι δε βγάζαμε άκρη με δαύτους.
Τελικά δεν ήταν και τόσο άσχημα, γέλιο είχε και ήταν πολύ ευγενικοί και οι δύο.Αν και ο ένας ήταν λίγο μαλακάκος εδώ που τα λέμε, αλλά προσπαθούσε να το κρύψει οσο καλύτερα μπορούσε.Ήπιαμε το τσαγάκι μας λοιπόν και την κάναμε για το ξενοδοχείο μας.Δεν ήταν τόσο εύκολο φυσικά, πήρε κάμποση ώρα να πείσουμε τον τύπο να μας αφήσει τελικά στην ησυχία μας αφού ήπιαμε τελος πάντων το τσαγάκι μας και είπαμε τα αστειάκια μας και τελικά μας άφησαν δίνοντας μας τις κάρτες τους (αυτό είναι το αγαπημένο τους χόμπι εκεί πέρα, να μοιράζουν τις επαγγελματικές τους κάρτες, είχα μαζέψει ένα πάκο φεύγοντας) και αφού μας έβαλαν να τους υποσχεθούμε οτι θα τους πάρουμε τηλέφωνο την επόμενη μέρα.
Τηλέφωνο δεν πήραμε, γιατί μια χαρά τη βρίσκαμε και μόνες μας να χανόμαστε στα στενά και στις μυρωδιές της πόλης, αλλά φυσικά οι τύποι δε θα μας άφειναν τόσο εύκολα στην ησυχία μας και μας τάραξαν στα τηλέφωνα στο ξενοδοχείο.Ευτυχώς ο καλός κύριος στη ρεσεψιόν την έπιασε τη φάση και πήρε την πρωτοβουλία να τους πει οτι φύγαμε απο το ξενοδοχείο και έτσι τη γλιτώσαμε.

Το καλύτερο πράγμα στην Κωνσταντινούπολη είναι το Saray, το παλάτι των γλυκών! χεχεχεχε! Έχει μια βιτρίνα, που και να μη σου αρέσουν τα γλυκά, θα αρχίσουν να σου τρέχουν τα σάλια.Όλα τα ταψιά με τα σιροπιαστά φάτσα κάρτα και λίγο πιο μέσα τα καζαν ντιμπιά και τα εκμέκ καταϊφια και τα φυστικόγλυκα και δε συμμαζεύεται λέμε!
Εγώ πάντως οτι και να γινόταν έκανα πάντα την καθημερινή μου στάση στο Saray, για το καθιερωμένο firin sütlac, το οποίο είναι σαν ρυζόγαλο στο φούρνο με μια κρούστα απο πάνω...μούρλια!Μεγάλη υπόθεση το Saray!

Το Taksim είναι το κέντρο της ευρωπαϊκης πλευράς της πόλης.Απο την πλατεία του Taksim ξεκινάει η Istiklal, η οποία είναι ένας τεράστιος πεζόδρομος, όπου είναι μαζεμένα όλα τα μαγαζιά και γίνεται πάντα το έλα να δεις.Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, άνετα παθαίνεις αγοραφοβία εκεί πέρα με όλο αυτό τον κόσμο να τρέχει πάνω κάτω, αλλά απο την άλλη έχει και πολύ πλάκα γιατί βλέπεις λογής λογής κόσμο.Όλα τα καλά: κλασικούς τουρκαλάδες με μουστάκες, σικ τουρκάλες, παραδοσιακές τουρκάλες με τη μαντίλα, νεολαία με πράσινα μαλλιά, piercing παντού και σκισμένα πανταλόνια, τουρίστες σα χαμένους, μουσικούς του δρόμου, παγωτατζήδες, γλυφειτζουρτζήδες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς το συναντάει στην Istiklal.
Τα δρομάκια γύρω απο την Istiklal είναι τίγκα στα καφέ, μπαρ, εστιατόρια και λαϊβάδικα και αμα ξέρεις μπορείς να βρεις μερικά πολύ καλά μέρη, κυρίως για φαγητό.
Το φαγητό λεω να αποφύγω να το σχολιάσω γιατί θα αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια στο πληκτρολόγιο και δεν νομίζω οτι θα ήταν ότι καλύτερο αυτό.

Σε αυτό το πρώτο ταξίδι πρόλαβα κι αγάπησα πολλά πράγματα σε αυτή την πόλη...τις μυρωδιές στο παζάρι των μπαχαρικών, τη θέα της πόλης απο το Topkapi, τη γέφυρα του Γαλατά στο ηλιοβασίλεμα και σίγουρα τους ανθρώπους της, που στην πλειοψηφεία ήταν ευγενικότατοι και όποτε μας ρωτάγανε απο που είμαστε και τους απαντάγαμε Yunanistan ένωναν τις παλάμες τους σφιχτά και μας έλεγαν έτσι είμαστε Τουρκία και Ελλάδα, οι πολιτικοί μας είναι μαλάκες.

Έπειτα απο πέντε μέρες λοιπόν με βόλτες, μουσεία, τζαμιά, παζάρια, καραβότσαρκες στο Βόσπορο, καλό φαι, γλυκά, τσάι και ναργιλέδες, η Μ. πήρε το δρόμο της επιστροφής για το γραφείο της κι εγώ ως κλασική αργόσχολη, έμεινα στην πόλη μιας και είχε γυρίσει και η φίλη μου απο τη Σμύρνη, όπου είχε πάει τελικά να δει τους γονείς της.Μετέφερα τα μπογαλάκια μου στο σπίτι της λοιπόν και αφού με τάισε ιμάμ μπαϊλντί απο τα χεράκια της μαμάς της και τα είδα όλα, είδα και την πόλη με άλλο μάτι τις ημέρες που ακολούθησαν.
Είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις κάποιον που γνωρίζει στα μέρη που πας, πραγματικά βλέπεις τον τόπο με άλλο μάτι και βλέπεις και πράγματα που δεν θα τα έβρισκες μόνος σου, ειδικά σε τέτοιες χαώδης πόλεις σαν την Κωνσταντινούπολη.
Είναι ο τρόπος που μου αρέσει να ταξιδεύω...δεν θα μπορούσα νομίζω ποτέ να ταξιδέψω με κάποιο απο αυτά τα γκρούπ που ακολουθούνε την κυρία μπροστά με το σημαιάκι και σηκώνουν όλοι ταυτόχρονα τις μηχανές τους να φωτογραφίσουν τα must αξιοθέατα.
Αμα δεν το νιώσεις ένα μέρος με την ησυχία σου και με τον τρόπο που θες εσύ πως θα γίνει?


(...συνεχίζεται...)

21 Απριλίου 2007

Istanbul



Πρώτη φορά που πήγα στην Κωσταντινούπολη ήταν με τη Μ. το 2004.Τη Μ. τη γνώριζα ελάχιστα, για την ακρίβεια σχέδον καθόλου.Δουλέψαμε μαζί ένα μήνα το καλοκαίρι και ζήτημα να είχαμε πει δυο κουβέντες, άντε πέντε.Παρόλαυτά τελευταία μέρα κάπως έκατσε και πιάσαμε ολόκληρη κουβέντα και καθώς αποδείχτηκε οτι είχαμε και οι δύο την ίδια αγάπη και τρέλα για τα ταξίδια μου είπε να αλλάξουμε τηλέφωνα μπας και κανονίσουμε κανά ταξίδι.Δεν περίμενα βασικά στ’αλήθεια οτι θα το κανονίζαμε ποτέ αλλά της έδωσα το τηλέφωνο μου.
Ένα ωραίο βραδάκυ του Σεπτέμβρη μετά απο κανά δεκαήμερο, εκεί που καθόμουνα σε κάτι γρασίδια με κάτι φίλους και τα λέγαμε, χτυπάει το τηλέφωνο.Η Μ.: «Ε, λεω να κάνω καμιά βόλτα προς Κωσταντινούπολη αύριο και είπα να δω αν έχεις όρεξη, πάμε?» (ακολουθεί μια μικρή παύση καθώς επερξεργάζομαι τα δεδομένα...) «Κωσταντινούπολη ε?Πάμε!».Ε δε θέλω και πολύ εγώ σε τέτοια θέματα έτσι και έχω έστω και λίγα λεφτά στην άκρη.Κλείνω το τηλέφωνο και ανακοινώνω: «Αύριο την κάνω για Κωσταντινούπολη».
Το βράδυ στο σπίτι δεν έκλεισα και πολύ μάτι...ετοίμαζα πράγματα και γενικώς ήμουν μες την υπερένταση και μες τα λαλαλααα...Τελικά το πρωί, μετά απο λίγες ώρες ύπνου, ξεκίνησα να κανονίσω τα περί εισιτηρίων γιατί η Μ. έπρεπε να πάει στο γραφείο.Τρέξιμο, διαβατήρια, ΟΣΕ, και το απαραίτητο τηλεφωνάκι στον αδερφό για να δώσει τις απαραίτητες οδηγίες ως γνώστης της πόλης.Τελικά τα πρόλαβα όλα και το βράδυ πέρναμε την κλινάμαξα για Θεσσαλονίκη.
Λατρεύω τα ταξίδια με τρένο, είναι τα αγαπημένα μου ταξίδια, και αυτό ήταν απο τα καλύτερα που έχω κάνει.
Ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη, μπουγάτσα στο χέρι και γρήγορα στο τρένο για Πύθειο.Όταν φτάσαμε στα σύνορα κατεβήκαμε γιατί το τρένο γύρναγε πίσω και έρχοταν ένα των τούρκικων γραμμών για να συνεχίσει απο κει (τώρα το έχουν αλλάξει και φεύγει κλινάμαξα απευθείας Θεσσαλονίκη – Ιστανμπούλ).
Το Πύθειο δεν είναι και τίποτα, ένα αστυνομικό τμήμα, τελωνείο και το γκισέ του ΟΣΕ με μια καντινούλα δίπλα.Ε και τα σπίτια όσων δουλεύουν στα παραπάνω φυσικά.Ναι συγκλονιστικό μέρος!Εκεί περάσαμε γύρω στις 5-6 ώρες μέχρι να ρθει το άλλο το τρένο.Πίναμε βυσσινάδα λουξ και βαράγαμε μύγες.
Το τούρκικο τρένο ήρθε τελικά κάποια στιγμή και ήταν ένα απο αυτά τα φοβερά τα παλιά που δεν κυκλοφουρούνε πια.Την αράξαμε με τη Μ. σε ένα κουπέ, όλο για την πάρτη μας και το ταξίδι ξεκίνησε υπέροχα, με όμορφα τσαφ τσουφ και γλυκά ταρακουνήματα και ατέλειωτα λιβάδια να απλώνονται έξω απο το παράθυρό μας.
Μετά απο καμιά ώρα το τρένο κάνει στάση σε ένα χωριό, που ποτέ δε θυμάμαι το όνομα του, όπου γίνεται ο έλεγχος των διαβατηρίων και όπου συνήθως το τρένο παραμένει καμιά ώρα στην καλύτερη περίπτωση, γιατί πάντα υπάρχει κάποιος εκτός Ευρώπης στο τρένο και του οποίου πρέπει να ελεγχθεί η visa.
Καθώς περιμέναμε λοιπόν ξεχυθήκαμε με τις μηχανές ανα χείρας και οι δύο.Εγώ είχα μόλις τελειώσει και τη σχολή και τράβαγα το ένα φίλμ μετά το άλλο.Η αλήθεια έιναι βέβαια ότι έχω μερικές πολύ όμορφες εικόνες απο αυτό το ταξίδι.
Μόλις μια ώρα απο την Ελλάδα και η αίσθηση, το τοπίο και οι άνθρωποι πολύ διαφορετικά.Είναι φοβερό.Είναι και πανέμορφο.
Παιδάκια με ρούχα οτι να 'ναι και μερικά ξυπόλυτα, τρέχαν εδώ κι εκεί και μας κοιτούσαν καλά καλά σα να ‘μασταν εξωγήινοι.Είχε πολύ γέλιο, η Μ. τους μιλούσε και αυτά στηνόντουσαν να τα φωτογραφίσει.Παρόλο που δε μιλάγαμε την ίδια γλώσσα, κατά κάποιο τρόπο συνεννοούμασταν.
Το ίδιο και στο τρένο, στη συνέχεια, όταν ξεκινήσαμε.
Οι ελεγκτές ήταν όλοι κατι φοβερές μορφές, μεγαλούτσικοι με γκρίζα μαλλιά, αδύνατοι, με μουστάκες και ευγενικότατοι.Καθόντουσαν στο διπλανό κουπέ απο εμάς.
Ο ένας έφτιαχνε τσάι σε ένα γκαζάκι και κυκλοφορούσε στα κουπέ με πλαστικά ποτηράκια και ζαχαρίτσες και μας μοίραζε.Έτσι χωρίς πληρωμή, απλά μοίραζε τσαγάκι.
Σε ένα από τα χωριά που σταματήσαμε στη διαδρομή κάποιος τους έδωσε ένα μεγάλο πεπόνι.Πέπονι θύμιζε περισσότερο δηλαδή, αλλά είχε το μέγεθος καρπουζιού και ήταν και λιγάκι άνοστο.Οι ελεγκτές μας κάλεσαν στο κουπέ τους να φάμε λίγο πεπονάκι.Και πάλι κάπως συνεννοηθήκαμε, λίγα ελληνικά εμείς, λίγα τούρκικα αυτοί, πέταγα κι εγώ τη μόνη λέξη που γνώριζα τότε, tesekkür, δηλαδή ευχαριστώ, και γελάγαμε και μια χαρά συνεννοούμασταν!
Μετά ο ένας έκοψε φέτες απο το πεπόνι και άρχισε να μοιράζει και στον κόσμο στα υπόλοιπα κουπέ!
Οι τύποι ήταν φοβεροί λέμε.
Και τα τοπία που εναλλάσσονταν έξω απο το παράθυρο ήταν φοβερά.Ειδικά με τη δύση του ηλίου να έχει βάψει πορτοκαλί τον ουρανό και τους μιναρέδες να διακρίνονται σαν σκιές στον ορίζοντα.
Φτάσαμε εις την πόλη όταν είχε πέσει η νύχτα πια.
Εγώ έπερνα τηλέφωνο μια φίλη που μένει εκεί αλλά φαίνεται έλειπε σε διακοπές και έτσι έπρεπε να βρούμε ένα μέρος να μείνουμε....

(...συνεχίζεται)

20 Απριλίου 2007

Οι πασχαλιές στο Βόσπορο έχουν ανθίσει.



Παρασκευή 20 Απρίλη δυο χιλιάδες και επτά.
Σήμερα δεν έχω όρεξη για τίποτα.
Δεν ξέρω τι με έχει πιάσει, σε αντίθεση με χτες που ήτο μια ιδιαιτέρως εποικοδομητική ημέρα, σήμερα είναι απλά σκατά.
Ένα κενό και ένα βάρος ταυτόχρονα. (Μα...πως?!)
Το πάλεψα όσο πήγε.Τώρα κουράστηκα και θα το αφείσω.
Ναι με δέρνει λίγο η μαλακία.Ευχαριστώ.Τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά.
Γέλια και φωνές απο μέσα, αλλά εγώ έχω κλείσει την πόρτα καλά.
χεχεχεχεχε...


Σήμερα Παρασκευή 20 Απριλίου του 2007
Ο ήλιος είναι στον Τάυρο και η σελήνη στους Διδύμους
Ανατολή ηλίου στις 05:56, δύση στις 20:23
Ανατολή σελήνης στις 06:34, δύση στις 01:48
Επόμενη Πανσέληνος στις 2 Μαϊου
Επόμενη Νέα Σελήνη στις 16 Μαϊου
Επόμενη στάση Σύνταγμα

19 Απριλίου 2007

s h o w m e t h e m o n e y !

Οι σκέψεις κάνουν πάρτυ στο κεφάλι μου.Για τη ακρίβεια τρέχουν και δεν τις φτάνω.Από το πρωί κάτι είχε η μέρα και τώρα το κεφάλι μου βουήζει απο όλα αυτά που γυρνάνε εκεί μέσα.Έκανα τώρα και μια βόλτα στον μπλογκόχωρο και απόγινα.

Και επιμένω εγώ και λέω: όλα είναι στην πραγματικότητα πολύ απλά και εμείς είμαστε απλά μαλάκες!Ναι το πιστεύω αυτό.
Ο άνθρωπος έχει πολύ δύναμη.Το έχει ξεχάσει όμως απο οτι φαίνεται ή φροντίσανε να μη του το μάθουνε ποτέ.
Προσωπικά δε βρίσκω νόημα σε θρησκείες και σε πολιτικές πίπες.Αυτά δε μου λένε τίποτα.Αυτό που κυβερνάει αυτό τον πλανήτη είναι το χρήμα.Μα και ποιός δεν το ξέρει άλλωστε?Όση στάχτη και να πέφτει στα μάτια, ε όσοι δεν είναι αφελείς πέρνουν πρέφα τι παίζει.
Οι πολιτικοί είναι απλά οι μαριονέτες και η βιτρίνα, αυτού του τέλεια οργανωμένου συστήματος, απλά για να απορροφάνε και να απασχολούνε την προσοχή του κοσμάκη και τις οποιεσδήποτε τάσεις εξέγερσης.
Έτσι ώστε να μπορούν οι εξυπνάκηδες απο πίσω να κινούν τους μοχλούς ανενόχλητοι
(Όταν στο μυαλό ενός ανθρώπου κυβερνάνε το μάρκετινγκ και το χρήμα, τότε είναι ικανός να κάνει οτιδήποτε, μεταμορφώνεται από άνθρωπος και γίνεται ένας σκλάβος του χρήματος.)

Βιομηχανίες τροφίμων, φαρμακοβιομηχανίες, καπνοβιομηχανές, αυτοκινητοβιομηχανίες, η βιομηχανία του ποδοσφαίρου, η τηλεόραση....

Και εμείς τους στηρίζουμε και τους υποστηρίζουμε, τους λέμε και μπράβο καμιά φόρα, άλλωτε πάλι μπορέι να τσαντιζόμαστε και να τους βρίζουμε αλλά το ξεχνάμε μετά από λίγο και πάλι απο την αρχή.Προφανώς εμείς συντηρούμε αυτό το σύστημα.Εμείς είμαστε το σύστημα.Απλά μας αρέσει να ρίχνουμε το βάρος σε άλλους γιατί δεν το αντέχουμε οι ίδιοι.Όπως και με τις θρησκείες.Ναι είναι θέλημα θεού να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.Και που καταστρέφεται αυτός ο γαμημένος πλανήτης θέλημα θεού είναι.Και που άνθρωποι στην Αφρική πεθαίνουν απο πείνα και αρρώστιες και που οι φαρμακοβιομηχανίες κάνουν τα πειράματα τους πάνω τους, θέλημα θεού είναι κι αυτό.

Έτσι και τώρα που ο πλανήτης καταστρέφεται δε φταίμε εμείς φταίνε οι άλλοι απο πάνω.Εγώ πως να φταίω άλλωστε, σπίτι-δουλειά-σπίτι, δεν καταστρέφω τίποτα.

Αυτοκίνητα, τηλεόραση, υπερκατανάλωση, τσιγάρα, φάρμακα, coca-cola, Mc Donalds, αλκοολ...και η λίστα συνεχίζεται.

Εμείς τα συντηρούμε όλα αυτά και όλα τα επακόλουθά τους.Και στο χέρι μας είναι λοιπόν να δώσουμε ένα τέλος στη μαλακία που μας δέρνει.

Το θέμα είναι οτι για να γίνει το οτιδήποτε χρειάζεται συνειδητοποίηση, αντίληψη και συνεργασία.Και μια στοιχειώδης ανθρωπιά.Και ποιός είναι διατεθιμένος να ξεβολευτεί λιγάκι γι αυτό?

18 Απριλίου 2007

Στο λεωφορείο



Επιστρέφω σπίτι.Στο κάθισμα δίπλα μου είναι μια εφημερίδα.Στο εξώφυλλο η φάτσα ενος ασιατικής καταγωγής νεαρού και απο κάτω με μεγάλα γράμματα ‘Δολοφόνος 23ων ετών’.Ένας πιστιρικάς με την αδερφή του που περιμένουν να κατέβουν γυρνάει την εφημερίδα προς το μέρος του και διαβάζει.
‘Τς τς, 23ων χρονών’ λέει.Εκείνη τη στιγμή το λεωφορείο σταμάτησε.Πιάνει την αδερφή του απο το χέρι και της λέει ‘πάμε’.Θα ‘τανε δε θα ‘τανε 6-7 χρονών.
Δυο κοπέλες ανεβαίνουν και κάθονται πίσω μου.Είναι γύρω στα 16 και ιδιαιτέρως ενοχλητικές.Δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα τους.Για την ακρίβεια φωνάζουν κι όλας.Μιλάνε λες και έχουν και οι δυο ακουστικά στα αυτιά και φωνάζουν για να ακούσει η μια τι λέει η άλλη.Δεν έχουν ακουστικά στα αυτιά.Απλά ο κόσμος τους ανήκει.Και η κουβέντα τους είναι ακόμα πιο ενοχλητική.Πότε θα πάνε για ψώνια, ποιό είναι το καλύτερο φουστάνι και ποιανής η ξαδέρφη είναι πλουσιότερη.Ευτυχώς κατεβήκανε γιατί αλλιώς θα κατέβαινα εγώ να πάρω το επόμενο.
Δίπλα στην πόρτα στέκεται ένας τύπος, τον κοιτάω, δεν είναι ούτε ιδιαίτερα ωραίος, ούτε ακριβώς του γούστου μου.Παρολαυτά έχει κάτι το ωραίο και για μια στιγμή σκέφτομαι πως θα βγαίναν τα παιδιά μας αν ήμασταν μαζί.Είναι κάτι που μ’αρέσει καμιά φορά να το κάνω, έτσι για να περνάει η ώρα.Μάλλον ωραία θα βγαίνανε (ναι συνήθως εκεί καταλήγω πάντα).
Λίγο πιο κάτω ανεβαίνει ένας κύριος.Έχει κάτι το περίεργο, τα χαρακτηρηστικά του είναι περίεργα.Είναι γύρω στ α 45, αν μπορώ να υπολογίσω σωστά και είναι λίγο διανοητικά καθυστερημένος.Κρατάει ένα μπουκαλάκι κοκα κολα που είναι κλειστό ακόμα και κάθεται στο πλάι στην καρέκλα κοιτώντας τον κόσμο γύρω του.
Ακούω κάτι περίεργους ήχους που μετά απο λίγη ώρα συνειδητοποιώ ότι προέρχονται απο αυτόν.Κάτι λέει.Σιγά σιγά μιλάει πιο δυνατά και κουνάει το χέρι του δίχνοντας μπροστά.Μια κυρία προσπαθεί να καταλάβει τι λέει και τον ρωτάει αν ξέρει που θα κατέβει.Από ότι κατάλαβε και αυτή και εγώ απο την απάντηση του δεν ήξερε.Στην επόμενη στάση κατέβηκα, δεν ξέρω αν καταφέραν να βγάλουν άκρη τελικά.

Μερικές φορές όλα κυλάνε απαρατήρητα, άλλες πάλι συμβαίνουν πολλά και διάφορα.
Τι πλάσματα είμαστε κι εμείς οι άνθρωποι ρε γαμώτο...

17 Απριλίου 2007

Έ ν α




Είχανε να βρεθούνε ένα χρόνο κοντά.
Και οι δύο είχαν αλλάξει πολύ τον τελευταίο χρόνο.
Και εξωτερικά και εσωτερικά.
Είχαν ομορφήνει και οι δύο.Και μέσα και έξω.
Είχαν μεγαλώσει και είχαν ωριμάσει.
Και των δυό είχε κάψει τα σωθικά ο πόνος της απώλειας και η επιθυμία για τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος.
Είχαν κλάψει και είχαν γελάσει και οι δυό.Σε άλλους τόπους.Με άλλους ανθρώπους.Και μόνοι.Χώρια.
Και τώρα τον περίμενε όλο αγωνία και με το στομάχι της ένα κόμπο να έχει ανέβει μέχρι το λαιμό.
Εκείνος οδηγούσε και ένιωθε την καρδιά του να χτυπάει πιο γρήγορα απο τα άλογα της μηχανής του.
Άρχισε να την αναζητάει με το βλέμμα του καθώς κλείδωνε τη μηχανή.
Όταν τα βλέμματα τους συναντήθηκαν ήταν σα να σταμάτησε ο χρόνος.Για λίγο.
Για λίγο αμηχανία πλανήθηκε στον αέρα.
Ύστερα με όλη της τη φόρα έτρεξε και χώθηκε στην αγκαλιά του.Χάθηκε.Σε μυρωδιές και αναμνήσεις.Στο αίσθημα της ασφάλειας.Στην αγάπη και στο άρωμα της ευτυχίας.
Έμειναν έτσι αρκετή ώρα.Πόσο καιρό την περίμενε αυτή τη στιγμή.Και οι δυο.
Κοιτάχτηκαν για ώρα πολύ.Περιεργάζονταν ο ένας τον άλλο.
Ένας χρόνος...
Λόγια δεν έβγαιναν απο τα στόματα τους, μόνο γέλια, μπερδεμένα κι αυτά.
Δε χρειαζόταν να πουν και τίποτα άλλωστε.Ήξεραν και οι δύο.
Ένιωθαν.
Καβάλησαν τη μηχανή και πήγαν σπίτι του.
Ευτυχία και πάλι καθώς ο αέρας φυσούσε τα μαλλιά της.Όλες οι αισθήσεις που της είχαν λείψει.
Μπήκε στο σπίτι και ένιωσε τη μυρωδιά του παντού.Και τη δικιά της ακόμα.Κλεισμένη εκεί μέσα, ένα χρόνο, να την περιμένει να γυρίσει και πάλι.Σαν να ήξερε...
Τόσα πολλά να ειπωθούν....αύριο.Δεν χωράνε λόγια όταν μιλάνε δυο σώματα.Όταν μιλάνε δυο καρδιές.
Έκλαψε καθώς τον ένιωθε και πάλι πάνω στο δέρμα της και μέσα της.
Όπως έκλεγε κάθε φόρα όταν πλυμμήριζε από την αγάπη του.
Ευτυχία.
Της φίλησε τα μάτια για να σκουπίσει τα δάκρυα και σα να είδε και τα δικά του μάτια βουρκωμένα.
Ένιωθε την ανάσα του στο λαιμό της, όπως είχε μάθει να τη νιώθει τόσο καιρό στο πλευρό του.
Τα μαλλιά του να πέφτουν στο πρόσωπο της και η μυρωδιά του χώρου να τη γεμίζει.
Οι ήχοι της γειτονιάς.Οι ήχοι οι δικοί τους.Οι μυρωδιές των όμορφων στιγμών τους.Η συνήθεια των περασμένων χρόνων.Ένα ανακάτεμα όλα.Σα μια ζάλη.
Έκαναν έρωτα σα να ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά.Σα να μην υπήρχε αύριο, ούτε μετά και σαν το χτές να είχε στριμωχτεί όλο σε μια στιγμή.
Μείνανε έτσι ξαπλωμένοι όλη νύχτα.
Ο ένας δίπλα στον άλλο.
Ο ένας μέσα στον άλλο.
Ένα.

16 Απριλίου 2007

Baka Beyond and Baka Gbine live at the Zodiac, Oxford

Οι Baka Beyond δημιουργήθηκαν το 1992 απο τους μουσικούς Su Hart και Martin Cradick, όταν ταξίδεψαν στο Καμερούν για να ζήσουν μαζί με τη φυλή Baka στο φυσικό τους περιβάλλον, το τροπικό δάσος.
Κατά την παραμονή τους εκεί ηχογράφησαν μουσική, μαζί με τους ανθρώπους της φυλής, η οποία αργότερα κυκλοφόρησε στο πρώτο δίσκο των Baka Beyond, Spirit of the Forest.

Περισσότερα εδω.

14 Απριλίου 2007

Σςςςς....

Κλείσε τα μάτια.

Άκου για λίγο...
Ηρεμία
Κελάιδισμα πουλιών
Όμορφη μελωδία
Νερό που κυλάει
Το θρόισμα των φύλλων
Φωνές από παιδάκια που παίζουν.

Μύρισε για λίγο...
Ευωδιαστά λουλούδια
Βρεγμένο χώμα
Νερό.

Νίωσε για λίγο το γρασίδι κάτω απο τις γυμνές πατούσες σου.
Νίωσε τον ανοιξιάτικο ήλιο να σε ζεσταίνει, να σου καίει το πρόσωπο.


Άνοιξε τα μάτια.

Κοίταξε γύρω...χαμογελαστές φάτσες παντού.
Και όλες οι αποχρώσεις του πράσινου
Και χρώματα καινούρια, μοναδικό το καθένα.
Πρόσωπα που λάμπουν.
Μαμάδες, μπαμπάδες, παιδάκια.
Κορίτσια, αγόρια.
Παρέες.
Γιαγιάδες, παπούδες.

Χέρι χέρι.
Όλοι ένα χαμόγελο.
Όλη η πόλη ένα πράσινο ευωδιαστό παραμύθι.


Αυτό το μέρος την άνοιξη είναι ένα όνειρο.

Γενικώς η άνοιξη είναι ένα όνειρο.
Παντού.
Έχω μεθύσει.
Και σέρνω τα πόδια μου κάτω από τον ήλιο σιγοτραγουδώντας.
Και λιάζομαι στα γρασίδια με τις ώρες.
Και το χαμόγελο μόνιμο.

Ένα δάσος δίπλα στο σπίτι μου.
Ένα δάσος σε κάθε γειτονιά της πόλης.
Ένα κελάιδισμα η μελωδία αυτής της πόλης.
Ένα χαμόγελο οι άνθρωποί της.

Ένα χαμόγελο κι εγώ που είμαι εδώ.
Θα είμαι πολύ χαζή να αφείσω αυτό το μέρος πριν την ώρα του.Και δε θα το αφείσω.
Αν είναι να μένω σε μια γαμημένη πόλη για κάποιο διάστημα ακόμα, ε ας μένω εδώ τουλάχιστον!



12 Απριλίου 2007

after all...




We are all flowers in the same garden.

11 Απριλίου 2007

Berlino



Έχει κάτι το φοβερό αυτή η πόλη...μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση και το παρατήρησα πάλι τώρα.Νιώθεις σαν στο σπίτι σου σε αυτή την πόλη.Πρώτη φορά που πήγα ένιωσα σα να ζούσα πάντα εκεί πέρα.Ένα συναίσθημα οικειότητας και όλα φυσιολογικά.
Οι άνθρωποι άνετοι.Κανείς δε σε ενοχλεί ούτε καν με το βλέμμα του.
Και δεν είμαι μόνο εγώ, ρώτησα κι άλλους.Ναι, βγάζει και σε άλλους αυτό το συναίσθημα οικειότητας.Όμορφο συναίσθημα.Τώρα πήγα δεύτερη φορά και ήταν σα να ήμουνα σπίτι μου.Σα να μην είχα λείψει ούτε μια μέρα.Πως μ'αρέσει να τριγυρνάω στους δρόμους του Βερολίνου.Πως μ'αρέσουν οι άνθρωποι αυτής της πόλης και πως μ'αρέσει αυτή η μαγεία που πλανάται στον αέρα της.
Επίσης όμορφα μαγαζάκια, όμορφα καφέ, όμορφες μουσικές, και φθηνά!Φθηνά λέμε όμως.Ότι θες, στο σουπερ μάρκετ, τα βιολογικά προϊόντα, τα ποτάκια, όλα όλα.Αμα θες να τη βγάλεις φθηνά τη βγάζεις άνετα.Φθηνά και ποιοτικά μαζί.Άνετα λέμε!

Και τι είναι το φυσιολογικό?
Ένα συναίσθημα είναι κι αυτό...
(ο πύργος της τηλεόρασης και μπροστά η ταμπέλα του δρόμου με αυτοκολητάκι από πάνω Jagtvej, ο δρόμος του Ungdomshuset στην Κοπενχάγη. χε χε χε!)

04 Απριλίου 2007

Γιούχουουου!!!




χε χε!
Λοιπόν τώρα που το σκέφτομαι, δε θυμάμαι να έχω κάνει ποτέ πάσχα μακρυά από τη μυρωδιά του Αιγαίου...πράγματι...
Επίσης έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις απο τα πάσχατα μου.
Παρότι χορτοφάγος και παρότι δεν προέρχομαι απο καμιά θρησκευόμενη οικογένεια που τηρεί παραδόσεις και έθιμα, πάντα το πάσχα το γούσταρα πολύ.
Είναι αυτή η γενικότερη αναγέννηση που επικρατεί στη φύση και στους ανθρώπους.
Είναι και που το χω συνδιάσει και με το Πήλιο και με τα νησιά μου, με την εξοχή, με τη φύση.Με όμορφες παρέες, με μουσικές και με κρασοκαταστάσεις.

Φέτος λοιπόν πρώτο πάσχα χωρίς όλα αυτά.Και όταν έφυγα είχα πει 'τα λέμε το πάσχα'.Δε τα λέμε όμως τελικά, αλλά και πάλι γουστάρω.
Τι σημασία έχει?
Κι αλλού εξάλλου ανθίζει η φύση και η ψυχή.
Και για το Αιγαίο έχουμε καιρό μπροστά μας.

Τώρα πάμε για πάσχα με μυρωδιά Βερολίνου.
χε χεεε!!!
Με θέα τον πύργο της τηλεόρασης στην Αλεξάντερ πλατζ.
Με ποτάκια στο Kreuzberg και πρωινό στην Kastanienallee.
Με falafel και πίτσες στο Prenzlauerberg.
Τι ωραία, τι ωραία!

Άιντε Καλό Πάσχα σε όλους!!!
Καλά γλέντια!!!!

02 Απριλίου 2007

The Real Tuesday Weld - Bathtime In Clerkenwell

Αφιερωμένο σε όσους δε γουστάρουν τις Δευτέρες.

Καλημέραααααα!!!!

01 Απριλίου 2007

ώρες ώρες...



Ώρες ώρες νιώθω ότι όλα αυτά είναι ανούσια και ασήμαντα.
Άλλες πάλι με γεμίζουν τόσο που νιώθω ότι είναι τα πάντα.

Ώρες ώρες νιώθω ότι βαδίζουμε πρός την καταστροφή και δε βρίσκω λόγο να κάνω τίποτα, ούτε για μένα, ούτε για κανέναν άλλο.Δε βρίσκω νόημα πουθενά.Παραδίνομαι.
Άλλες πάλι βλέπω μια φλόγα που δυναμώνει, μέσα μου και στους άλλους.Και νιώθω πολύ μεγάλη και δυνατή.

Ώρες ώρες νιώθω τον εαυτό μου να έχει φτάσει εκεί που θα έπρεπε να φτάσει και δεν βρίσκω λόγο να συνεχίσω.Αυτές τις ώρες μπορεί να ανοίξει η γη να με καταπιεί και να μη με νοιάζει.Δε βλέπω μέλλον.
Άλλες πάλι νιώθω ένα δυνατό φως μέσα μου και γύρω μου και μια ενέργεια να με πλημμυρίζει.Αυτές τις ώρες νιώθω ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο και ανυπομονώ να συνεχίσω τη ζωή μου.

Ώρες ώρες νιώθω τον πόνο της απουσίας σου να μου σφίγγει τα σωθικά και όλα αυτά μου φαίνονται χαζά.
Άλλες πάλι νιώθω ότι έτσι πρέπει να γίνουν τα πράγματα και ξέρω ότι είναι οι καλές μνήμες που με πονάνε γιατί έχουν παραγκωνίσει τις άσχημες.

Ώρες ώρες φοβάμαι να πω στον εαυτό μου την αλήθεια.
Άλλες πάλι του την πετάω στα μούτρα και νιώθω μια υπέροχη ανακούφιση μετά.

Ώρες ώρες νιώθω τις σκέψεις μες το κεφάλι μου σαν ένα μπλεγμένο κουβάρι, που όσο και να ψάχνω δε βρίσκω την άκρη.Ένα μπέρδεμα απίστευτο, που φαντάζει βουνό μπροστά μου και μπλοκάρει και τις λέξεις στο στόμα μου.
Άλλες πάλι όλα είναι τόσο ξεκάθαρα.Τόσο απλά.Μια διαύγεια
Μια διαύγεια αυτονόητη και που δεν χρείζει εξήγησης.Απλά όλα ρέουν μέσα μου, με αξιοθαύμαστη ευκολία.

Ώρες ώρες το ηφαίστειο κοχλάζει και εκρήγνειται.
Άλλες πάλι ηρεμεί και ο αέρας καθαρίζει.


Χαίρομαι πάντως όλες τις ώρες που ανακάλυψα το μπλογκοχώρο, γιατί ανακαλύπτω κόσμο που εκρήγνειται και ηρεμεί μαζί με μένα.Σε άλλες γεωγραφικές τοποθεσίες, σε άλλες χρονικές στιγμές, υπο άλλες συνθήκες, δεν έχει σημασία, στα ίδια όμως μήκη κύματος.

Ένα χαμόγελο σε όλους!
(Πολλά χαμόγελα πολλά!)